Algemeen
Monique Westenberg verliest haar kindje
Monique Westenberg openhartig over verlies, rouw en heling: ‘Het voelde als een bevrijding’
Monique Westenberg staat bij het grote publiek bekend als een warme, energieke en liefdevolle vrouw. Als de partner van zanger André Hazes werd ze jarenlang gevolgd door de media en groeide ze uit tot een bekende verschijning op sociale media. Achter de glimlach schuilt echter een geschiedenis van verdriet en rouw. In een recent interview met Manifestatie Magazine sprak Monique openhartig over een intens persoonlijk trauma: het verlies van haar kindje.
Wat volgde, was een emotioneel gesprek over rouw, innerlijke heling, ademhalingstherapie en hoe ze zichzelf stukje bij beetje weer heeft opgebouwd. Haar verhaal is er één van veerkracht, confrontatie en uiteindelijk ook van hoop.
Een traumatisch verlies en het pad naar verwerking
In het interview deelt Monique dat ze ooit een kindje verloor, een ervaring die haar diep heeft getekend. Het was een gebeurtenis waar ze jarenlang moeilijk over kon praten, laat staan het volledig verwerken. Het verlies nestelde zich diep in haar lijf en hart, en liet sporen achter die niet zomaar verdwenen.
Pas tijdens een sessie met trauma release- en breathwork-therapie begon Monique echt de confrontatie aan te gaan met haar onverwerkte emoties. Deze therapievormen richten zich op het fysieke lichaam en het loslaten van opgeslagen spanningen, stress en verdriet. “Loslaten was moeilijk, maar toen ik me eraan overgaf, begon mijn hele lichaam te schudden,” vertelt Monique. Dat moment markeerde het begin van haar helingsproces.
Intense ademhaling als katalysator voor heling
Tijdens een intensieve ademhalingssessie beleefde Monique een bijna spirituele ervaring. Ze beschrijft hoe haar ademhaling zo diep en krachtig werd, dat ze op het randje van hyperventilatie belandde. “Maar de therapeut moedigde me aan om door te gaan,” zegt ze. En dat deed ze.
Terwijl ze zich volledig overgaf aan de oefening, begon ze visioenen te krijgen. Ze zag 0verleden dierbaren voor zich, onder wie haar hond – een geliefde viervoeter van wie ze nooit echt afscheid had kunnen nemen. “Zelfs mijn hond, waarvan ik nooit afscheid heb kunnen nemen, kwam voorbij,” vertelt Monique emotioneel.
Een onverwachte confrontatie met haar verleden
Wat haar echter het meest raakte, was het moment waarop ze stemmen van kinderen hoorde tijdens de sessie. In eerste instantie dacht ze dat deze stemmen afkomstig waren uit de muziek die speelde, maar de therapeut legde uit dat dit niet het geval was. Toen vroeg hij haar of ze ooit een kindje was verloren.
Die vraag kwam als een mokerslag. “Het intense licht dat ik zag, voelde als een afscheid. Alsof ik eindelijk dat trauma uit mijn buik kon loslaten,” beschrijft ze. Voor Monique betekende dit moment meer dan alleen een fysieke reactie op de therapie – het was een spirituele afsluiting van een hoofdstuk dat lange tijd open had gestaan.
Ze omschrijft het als een combinatie van genezing en afronding, alsof ze ruimte kon maken voor een nieuw begin. Die sessie hielp haar om het verdriet dat diep in haar lichaam zat, eindelijk los te laten. “Het voelde als een bevrijding. Alsof er iets uit mij werd getild,” aldus Monique.
De bijzondere band met haar hond Gioia
Naast het verlies van haar kindje en het proces van verwerking, sprak Monique ook liefdevol over haar hond Gioia. De trouwe viervoeter speelt al tien jaar een belangrijke rol in haar leven. “10 jaar onze dogter, the goat van ons gezin, onze queen, de baas in huis, ons eerste kind samen. She made it!” schreef Monique onlangs op Instagram, ter ere van Gioia’s tiende verjaardag.
Haar woorden zijn veelzeggend. Voor Monique is Gioia niet zomaar een hond, maar een gezinslid, een maatje en een constante factor in een leven vol pieken en dalen. Ze voegt eraan toe: “En door alles wat we al met háár hebben meegemaakt, de grote zorgen die we om haar hebben gehad, had ik alleen maar kunnen hopen dat ze de tien zou halen. Gefeliciteerd meisje! Op naar de elf!”
Een leven vol liefde, maar ook uitdagingen
De weg die Monique tot nu toe heeft afgelegd, is er een van uitersten. Als de partner van André Hazes stond ze jarenlang in de schijnwerpers. Hun turbulente relatie, waarin liefde en breuken elkaar afwisselden, was onderwerp van gesprek in zowel de media als bij het publiek.
Toch bleef Monique zich altijd waardig opstellen. Ze koos ervoor om haar kant van het verhaal zelden in de openbaarheid te brengen, en richtte zich op haar rol als moeder en de zoektocht naar innerlijke rust. Juist haar recente openheid over diepe persoonlijke verliezen, toont de kracht achter haar rustige en liefdevolle uitstraling.
Heling als ongoing proces
Wat Monique’s verhaal duidelijk maakt, is dat heling geen lineair proces is. Soms kost het jaren voordat je een gebeurtenis echt onder ogen durft te komen. Soms begint heling pas wanneer je lichaam iets loslaat dat je hoofd nog niet heeft kunnen bevatten.
Monique’s ervaring met breathwork-therapie toont aan hoe belangrijk het is om lichaam en geest als één geheel te behandelen. Door fysieke spanning te ontladen, komen ook emotionele blokkades los. Het is een intens, maar effectief proces dat haar naar eigen zeggen dichter bij zichzelf heeft gebracht.
Een boodschap voor anderen
Door haar verhaal te delen, wil Monique anderen laten zien dat je ook na het diepste verdriet weer op kunt staan. Dat verlies je niet hoeft te definiëren, maar dat het wel onderdeel blijft van wie je bent. Haar openheid biedt herkenning en troost voor mensen die zelf een kind verloren of worstelen met onverwerkt verdriet.
Ze benadrukt het belang van ondersteuning, therapie en zelfzorg. “Ik had dit niet alleen gekund. De begeleiding, de veilige ruimte tijdens de sessies – dat maakte het verschil.” Ze moedigt anderen aan om niet weg te lopen voor pijn, maar het aan te kijken, hoe moeilijk dat ook is.
Conclusie: veerkracht in kwetsbaarheid
Monique Westenberg laat met haar verhaal zien dat achter elk bekend gezicht een persoonlijk verhaal schuilt – een verhaal van pijn, liefde, groei en herstel. Haar weg naar heling is nog niet ten einde, maar de stappen die ze zet zijn betekenisvol.
Ze toont dat kwetsbaarheid niet zwak is, maar juist getuigt van kracht. Door eerlijk te spreken over haar verlies, de rouw en het proces van loslaten, inspireert ze anderen om ook hun eigen helingspad te bewandelen.
Of het nu gaat om ademhalingstherapie, liefde voor een hond, of de herinnering aan een kind – Monique leert ons dat elk stukje rouw aandacht verdient. En dat echte genezing soms begint met durven voelen, ademhalen, en… loslaten.
Algemeen
Johnny de Mol krijgt bizar cadeau na gedwongen vertrek Oranjezomer: ´Kan er niet om lachen´
Na weken van invallen als presentator bij De Oranjezomer heeft Johnny de Mol gisteravond op een opvallende en humorvolle manier afscheid genomen van het programma. Zijn tijdelijke rol als tafelheer zit erop, en dat werd niet ongemerkt afgesloten. In de uitzending zorgde collega Rutger Castricum voor een bijzonder moment met een cadeau dat de lachers — én de kijkers — op zijn hand kreeg: het gezelschapsspel Wie is het?
Speelse prik naar kritiek
Het ogenschijnlijk onschuldige cadeautje bleek een slimme en vileine verwijzing naar eerdere kritiek op Johnny’s journalistieke kwaliteiten. Angela de Jong, media-columniste van het AD, schreef eerder dat Johnny soms niet goed wist wie er aan tafel zat en het nieuws slecht volgde. Die opmerking ging destijds rond op sociale media en kwam hem op wat hoon te staan. Het overhandigen van het bekende spelletje Wie is het? was dan ook een knipoog naar die gevoelige kritiek — scherp, maar met een lach verpakt.
Johnny’s reactie: ontspannen en sportief
In plaats van verongelijkt te reageren, kon Johnny de Mol de grap duidelijk waarderen. Met een brede glimlach nam hij het spel in ontvangst. “Ik vind het geweldig,” zei hij lachend aan tafel. Daarmee liet hij zien wel tegen een stootje te kunnen en niet bang te zijn om zelfspot te tonen — iets dat hem door velen in het medialandschap niet altijd wordt toegedicht.
Hulde aan Hélène Hendriks
Tijdens zijn afscheid nam Johnny ook de tijd om zijn collega Hélène Hendriks te bedanken, die normaliter het programma presenteert. Ze kampt al enige tijd met rugproblemen en onderging een pittige operatie, waardoor ze uit de roulatie is. Johnny sprak warme woorden: “Als ik er even doorheen zat, dan was ze er eigenlijk altijd voor mij, terwijl ze het zelf ook niet makkelijk heeft.” Die uitspraak onderstreept de hechte band die de twee in de afgelopen periode achter de schermen hebben opgebouwd.
Geen stuurloos schip
Hoewel Johnny nu weer uit beeld verdwijnt, blijft De Oranjezomer goed bemand. Vanaf maandag neemt politiek verslaggever Thomas van Groningen het stokje over als presentator. Hij is vooral bekend van zijn scherpe politieke analyses bij onder meer Op1 en BNR Nieuwsradio, en wordt gezien als iemand met een sterk journalistiek profiel — een opvallend contrast met de meer entertainmentgerichte Johnny de Mol.
De toon van De Oranjezomer
Het programma, dat deze zomer fungeert als zomerse spin-off van Vandaag Inside, staat bekend om zijn informele toon, scherpe humor en ruimte voor discussie. Johnny wist zich de afgelopen weken staande te houden in die setting, ondanks de kritieken. Zijn vermogen om ontspannen te blijven onder publieke druk en zijn goede verstandhouding met de andere tafelgasten droegen bij aan een vermakelijke, zij het niet onomstreden, periode als invalhost.
Zelfrelativering als kracht
De manier waarop Johnny met het Wie is het?-moment omging, werd op sociale media breed besproken. Velen prezen zijn sportieve reactie en het feit dat hij de kritiek niet ontkende, maar juist op luchtige wijze erkende. In een tijd waarin publieke figuren vaak fel terugslaan op media-aandacht, werkte zijn ontspannen houding verfrissend.
Wat nu voor Johnny?
Het is nog niet duidelijk of Johnny na de zomer opnieuw een prominente rol op televisie krijgt. Zijn eerdere talkshow HLF8 werd na wisselend succes stopgezet, maar zijn verschijning bij De Oranjezomer liet zien dat hij nog steeds geliefd is bij een deel van het publiek. Of dit zomeroptreden een opstap is naar een nieuw vast programma, zal de tijd leren. Voor nu neemt hij in elk geval met opgeheven hoofd én een gezelschapsspel onder de arm afscheid.