Algemeen
Monique Westenberg verliest haar kindje
Monique Westenberg openhartig over verlies, rouw en heling: ‘Het voelde als een bevrijding’
Monique Westenberg staat bij het grote publiek bekend als een warme, energieke en liefdevolle vrouw. Als de partner van zanger André Hazes werd ze jarenlang gevolgd door de media en groeide ze uit tot een bekende verschijning op sociale media. Achter de glimlach schuilt echter een geschiedenis van verdriet en rouw. In een recent interview met Manifestatie Magazine sprak Monique openhartig over een intens persoonlijk trauma: het verlies van haar kindje.
Wat volgde, was een emotioneel gesprek over rouw, innerlijke heling, ademhalingstherapie en hoe ze zichzelf stukje bij beetje weer heeft opgebouwd. Haar verhaal is er één van veerkracht, confrontatie en uiteindelijk ook van hoop.
Een traumatisch verlies en het pad naar verwerking
In het interview deelt Monique dat ze ooit een kindje verloor, een ervaring die haar diep heeft getekend. Het was een gebeurtenis waar ze jarenlang moeilijk over kon praten, laat staan het volledig verwerken. Het verlies nestelde zich diep in haar lijf en hart, en liet sporen achter die niet zomaar verdwenen.
Pas tijdens een sessie met trauma release- en breathwork-therapie begon Monique echt de confrontatie aan te gaan met haar onverwerkte emoties. Deze therapievormen richten zich op het fysieke lichaam en het loslaten van opgeslagen spanningen, stress en verdriet. “Loslaten was moeilijk, maar toen ik me eraan overgaf, begon mijn hele lichaam te schudden,” vertelt Monique. Dat moment markeerde het begin van haar helingsproces.
Intense ademhaling als katalysator voor heling
Tijdens een intensieve ademhalingssessie beleefde Monique een bijna spirituele ervaring. Ze beschrijft hoe haar ademhaling zo diep en krachtig werd, dat ze op het randje van hyperventilatie belandde. “Maar de therapeut moedigde me aan om door te gaan,” zegt ze. En dat deed ze.
Terwijl ze zich volledig overgaf aan de oefening, begon ze visioenen te krijgen. Ze zag 0verleden dierbaren voor zich, onder wie haar hond – een geliefde viervoeter van wie ze nooit echt afscheid had kunnen nemen. “Zelfs mijn hond, waarvan ik nooit afscheid heb kunnen nemen, kwam voorbij,” vertelt Monique emotioneel.
Een onverwachte confrontatie met haar verleden
Wat haar echter het meest raakte, was het moment waarop ze stemmen van kinderen hoorde tijdens de sessie. In eerste instantie dacht ze dat deze stemmen afkomstig waren uit de muziek die speelde, maar de therapeut legde uit dat dit niet het geval was. Toen vroeg hij haar of ze ooit een kindje was verloren.
Die vraag kwam als een mokerslag. “Het intense licht dat ik zag, voelde als een afscheid. Alsof ik eindelijk dat trauma uit mijn buik kon loslaten,” beschrijft ze. Voor Monique betekende dit moment meer dan alleen een fysieke reactie op de therapie – het was een spirituele afsluiting van een hoofdstuk dat lange tijd open had gestaan.
Ze omschrijft het als een combinatie van genezing en afronding, alsof ze ruimte kon maken voor een nieuw begin. Die sessie hielp haar om het verdriet dat diep in haar lichaam zat, eindelijk los te laten. “Het voelde als een bevrijding. Alsof er iets uit mij werd getild,” aldus Monique.
De bijzondere band met haar hond Gioia
Naast het verlies van haar kindje en het proces van verwerking, sprak Monique ook liefdevol over haar hond Gioia. De trouwe viervoeter speelt al tien jaar een belangrijke rol in haar leven. “10 jaar onze dogter, the goat van ons gezin, onze queen, de baas in huis, ons eerste kind samen. She made it!” schreef Monique onlangs op Instagram, ter ere van Gioia’s tiende verjaardag.
Haar woorden zijn veelzeggend. Voor Monique is Gioia niet zomaar een hond, maar een gezinslid, een maatje en een constante factor in een leven vol pieken en dalen. Ze voegt eraan toe: “En door alles wat we al met háár hebben meegemaakt, de grote zorgen die we om haar hebben gehad, had ik alleen maar kunnen hopen dat ze de tien zou halen. Gefeliciteerd meisje! Op naar de elf!”
Een leven vol liefde, maar ook uitdagingen
De weg die Monique tot nu toe heeft afgelegd, is er een van uitersten. Als de partner van André Hazes stond ze jarenlang in de schijnwerpers. Hun turbulente relatie, waarin liefde en breuken elkaar afwisselden, was onderwerp van gesprek in zowel de media als bij het publiek.
Toch bleef Monique zich altijd waardig opstellen. Ze koos ervoor om haar kant van het verhaal zelden in de openbaarheid te brengen, en richtte zich op haar rol als moeder en de zoektocht naar innerlijke rust. Juist haar recente openheid over diepe persoonlijke verliezen, toont de kracht achter haar rustige en liefdevolle uitstraling.
Heling als ongoing proces
Wat Monique’s verhaal duidelijk maakt, is dat heling geen lineair proces is. Soms kost het jaren voordat je een gebeurtenis echt onder ogen durft te komen. Soms begint heling pas wanneer je lichaam iets loslaat dat je hoofd nog niet heeft kunnen bevatten.
Monique’s ervaring met breathwork-therapie toont aan hoe belangrijk het is om lichaam en geest als één geheel te behandelen. Door fysieke spanning te ontladen, komen ook emotionele blokkades los. Het is een intens, maar effectief proces dat haar naar eigen zeggen dichter bij zichzelf heeft gebracht.
Een boodschap voor anderen
Door haar verhaal te delen, wil Monique anderen laten zien dat je ook na het diepste verdriet weer op kunt staan. Dat verlies je niet hoeft te definiëren, maar dat het wel onderdeel blijft van wie je bent. Haar openheid biedt herkenning en troost voor mensen die zelf een kind verloren of worstelen met onverwerkt verdriet.
Ze benadrukt het belang van ondersteuning, therapie en zelfzorg. “Ik had dit niet alleen gekund. De begeleiding, de veilige ruimte tijdens de sessies – dat maakte het verschil.” Ze moedigt anderen aan om niet weg te lopen voor pijn, maar het aan te kijken, hoe moeilijk dat ook is.
Conclusie: veerkracht in kwetsbaarheid
Monique Westenberg laat met haar verhaal zien dat achter elk bekend gezicht een persoonlijk verhaal schuilt – een verhaal van pijn, liefde, groei en herstel. Haar weg naar heling is nog niet ten einde, maar de stappen die ze zet zijn betekenisvol.
Ze toont dat kwetsbaarheid niet zwak is, maar juist getuigt van kracht. Door eerlijk te spreken over haar verlies, de rouw en het proces van loslaten, inspireert ze anderen om ook hun eigen helingspad te bewandelen.
Of het nu gaat om ademhalingstherapie, liefde voor een hond, of de herinnering aan een kind – Monique leert ons dat elk stukje rouw aandacht verdient. En dat echte genezing soms begint met durven voelen, ademhalen, en… loslaten.
Algemeen
Frank Visser neemt afscheid van zijn geliefde Margot: een periode van rust, herinnering en dankbaarheid
Het is een ingrijpende periode voor mr. Frank Visser, de bekende televisiepersoonlijkheid die jarenlang te zien was als tv-rechter. Zijn geliefde echtgenote Margot, met wie hij ruim 45 jaar samen was, is niet langer aan zijn zijde. Het nieuws is bevestigd via mediabedrijf Talpa, dat nauw met Visser samenwerkt. Zelf heeft hij ervoor gekozen om op dit moment geen persoonlijke verklaring te geven, maar laat hij weten dat hij rust en privacy wenst om dit verlies te verwerken.
Voor velen kwam het bericht als een verrassing, maar voor Frank en zijn omgeving is het vooral een fase van terugblikken, herinneren en stil zijn bij alles wat ze samen hebben meegemaakt.
Een huwelijk van meer dan vier decennia
De band tussen Frank en Margot was bijzonder hecht. Hun huwelijk begon in de jaren zeventig en bleef ruim 45 jaar lang stabiel en liefdevol. Het echtpaar wist zich door allerlei fases van het leven heen te slaan: van jonge liefde tot partnerschap op leeftijd. Ze bouwden samen een leven op, deelden dagelijkse routines, vierden successen en droegen samen moeilijke tijden.
Margot bleef meestal buiten de publieke belangstelling, maar voor Frank was zij een constante steun op de achtergrond. In interviews sprak hij met warmte en waardering over haar invloed op zijn leven en zijn keuzes.
Zorg en verbondenheid in de laatste jaren
In de laatste fase van hun gezamenlijke leven kreeg Margot te maken met een langdurige gezondheidsuitdaging. Deze situatie bracht veel veranderingen met zich mee voor het echtpaar. Toch bleef Frank haar met liefde en toewijding ondersteunen. Waar mogelijk nam hij de zorg op zich, regelde hij begeleiding en bezocht hij haar dagelijks – ook toen ze verhuisde naar een gespecialiseerde woonvoorziening.
In zijn boek Met vallen en opstaan – van gewone jongen tot televisierechter beschrijft hij de impact van deze periode op hun relatie. “De heer Alzheimer had bij ons aangeklopt,” schrijft hij. “En het zag er niet naar uit dat hij snel weer zou vertrekken.” Die openheid toonde hoe diep het proces hem raakte.
Kostbare momenten van nabijheid
Ondanks de veranderingen en beperkingen bleef het contact tussen Frank en Margot warm en intiem. Hij beschreef een ontroerend moment waarop ze samen sliepen in een nieuw bed, met hun trouwe hond aan hun zijde. Margot begreep niet alles meer, maar voelde zich veilig naast haar man. “Het bed is toch groot genoeg voor ons tweeën,” zei ze zacht.
Dat soort herinneringen zijn voor Frank nu ongetwijfeld van onschatbare waarde. Kleine scènes die symbool staan voor een grote liefde.
Bevestiging via Talpa: verzoek om rust
Het nieuws dat Margot niet langer bij Frank is, werd voor het eerst gemeld door Evert Santegoeds in het programma Shownieuws. Volgens hem was er sprake van directe bevestiging via Talpa. Frank Visser zelf koos ervoor om op dat moment geen mediaoptreden te doen. Zijn verzoek om rust werd breed gerespecteerd.Er is geen precieze datum gedeeld, geen openbaar bericht via zijn sociale media, en ook geen publieke bijeenkomst aangekondigd. De stilte rondom het afscheid weerspiegelt de manier waarop Frank Visser altijd met zijn privéleven is omgegaan: integer, rustig en met waardigheid.
De kracht van liefde en loyaliteit
Wie Frank Visser kent van televisie, kent zijn kalme stem, zijn juridische scherpte en zijn empathische manier van spreken. Wat minder zichtbaar was, maar zeker zo belangrijk, was de constante aanwezigheid van Margot in zijn leven. Ze vormde het anker waarop hij kon vertrouwen.
In zijn biografie gaf hij aan dat hij haar niets liever had willen besparen dan de moeilijke periode die ze samen doormaakten. “Had ik het maar van haar over kunnen nemen,” schreef hij. Zulke uitspraken zeggen veel over de diepte van hun verbondenheid.
Publieke reacties vol respect en medeleven
Sinds het nieuws bekend werd, stromen de reacties binnen. Op sociale media spreken fans, collega’s en bekenden hun steun en bewondering uit voor de manier waarop Frank met deze periode omgaat. Veel mensen benadrukken hoe zijn persoonlijke verhaal hen geraakt heeft, juist omdat hij niet dramatisch is, maar oprecht.
Collega’s uit de tv-wereld laten in stille bewoordingen weten dat ze hem een periode van rust en reflectie gunnen. “Frank is altijd een toonbeeld van kalmte en respect geweest. Nu verdient hij dat ook terug van ons,” aldus een televisieproducent.
Verlies in stilte, herinnering in liefde
Hoewel er geen officiële herdenking is aangekondigd, leeft de herinnering aan Margot voort bij iedereen die haar via Frank een beetje heeft leren kennen. Zij was geen bekend gezicht, maar haar invloed op de man die miljoenen mensen hielp met juridisch advies, was groot. Het leven dat ze samen opbouwden, de verhalen die hij over haar vertelde – het maakt duidelijk dat hun liefde iets bijzonders was.
Frank zal haar ongetwijfeld op zijn eigen manier blijven eren: in stilte, in herinnering en misschien ooit opnieuw in woorden. Maar voor nu vraagt hij om ruimte.
Een nieuwe levensfase
Na een huwelijk van meer dan vier decennia breekt voor Frank Visser nu een nieuwe levensfase aan. Het wegvallen van een levenspartner betekent een grote verandering. Het vertrouwde ritme, de dagelijkse gesprekken, de gedeelde blikken – alles verschuift. Toch is het ook een fase waarin dankbaarheid voor het gedeelde verleden centraal kan staan.
Veel mensen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt, herkennen deze overgang. Ze weten dat liefde niet verdwijnt, maar een andere vorm aanneemt. In herinneringen, in gesprekken met anderen, en in de kracht die overblijft.
Voor wie rouwt, is tijd belangrijk
Het is goed om te benadrukken dat er geen ‘juiste manier’ is om met een groot verlies om te gaan. Of iemand nu kiest voor stilte, openheid of een combinatie van beiden – het proces is persoonlijk. Frank Visser kiest nu voor rust, en dat verdient respect.
Wie zelf te maken heeft met het wegvallen van een dierbare, kan zich gesterkt voelen door zijn voorbeeld. Liefde, loyaliteit en toewijding zijn niet afhankelijk van publiek vertoon. Ze bestaan in kleine gebaren, in herinneringen, in innerlijke kracht.
Tot slot: een leven van liefde, gedeeld en gekoesterd
De band tussen Frank en Margot Visser was een van die zeldzame verbindingen die standhouden door de jaren heen. Geen verhaal van roem of uiterlijk vertoon, maar van alledaagse trouw. Van het samen kiezen voor elkaar, elke dag opnieuw, tot het echt niet meer ging.
In deze periode van stilte, herinnering en verwerking wensen velen Frank Visser toe wat hij anderen altijd bood: rust, duidelijkheid en vertrouwen. Zijn verhaal, en dat van Margot, blijft voortleven – in hun gedeelde verleden, en in de wijze waarop ze samen het leven betekenis hebben gegeven.