Algemeen
Wat dreef Klaas Bijl tot de wanhoopsdaad? Een reconstructie van verdriet, waarschuwingen en gemiste signalen
De tragedie rond Klaas Bijl en zijn kinderen Jeffrey (10) en Emma (8) heeft Nederland diep geraakt. Wat begon als een zorgwekkende vermissingszaak, eindigde in een hartverscheurend drama. Inmiddels is bevestigd dat de lichamen van Klaas en zijn kinderen zijn aangetroffen in een auto die uit het water werd gehaald bij Winschoten. De centrale vraag die velen bezighoudt: hoe kon dit gebeuren?
Toenemende spanningen
Volgens bekenden van het gezin begon de situatie te escaleren na een moeizame relatiebreuk tussen Klaas Bijl (67) en de moeder van de kinderen. De twee zouden verwikkeld zijn geweest in een slepende vechtscheiding, waarbij Bijl nog slechts beperkt omgangsrecht had. Hij mocht zijn kinderen slechts twee weekenden per maand zien. Volgens een buurtbewoner had hij het daar mentaal erg moeilijk mee.
De moeder van de kinderen woonde sinds eind vorig jaar bij haar zus in Delfzijl. Ze was samen met Jeffrey, Emma en een kind uit een eerdere relatie gevlucht uit het huis dat ze met Klaas had gedeeld. Volgens bekenden voelde ze zich niet veilig meer. Klaas zou regelmatig onder invloed zijn geweest en spullen in huis vernield hebben.
Onheilspellende signalen
Op vrijdag 16 mei, een dag vóór de vermissing, stuurde Klaas verontrustende appjes naar zijn ex-partner. Daarin zou hij gezegd hebben dat “er iets ging gebeuren” en dat ze het verlies “wel te boven zou komen”. De moeder vertrouwde het niet en schakelde de p0litie in. Agenten gingen poolshoogte nemen bij de woning van Klaas, maar zagen op dat moment geen directe reden om de kinderen bij hem weg te halen. De kinderen bleven bij hun vader.
Een dag later, op zaterdagmiddag, nam Klaas de kinderen mee. Volgens zijn vriendin Mirka zei hij tegen de kinderen dat ze naar McDonald’s zouden gaan. Toen ze vroegen of zij mee mocht, antwoordde hij: “Nee, we gaan naar het paradijs.” Hij reed weg in zijn grijze Toyota Avensis. Sindsdien ontbrak elk spoor.
Eén enkel teken van leven
Zondagavond kwam er een kort moment van hoop. Klaas belde met een kennis in Beerta om een teken van leven te geven. Hij vertelde dat het “goed ging” met de kinderen en dat ze aardappelen en schnitzel hadden gegeten. Daarna hing hij op. Het was het laatste dat van hem vernomen werd.
Op dat moment was al een Amber Alert verspreid en zette de p0litie alles op alles. Honderden agenten, burgers en speurhondenteams zochten dagenlang in Nederland én over de grens in Duitsland. Toch leverde het lange tijd niets op.
De brief
Dinsdagochtend maakte de p0litie bekend dat er een handgeschreven brief van Klaas Bijl was gevonden. De inhoud van de brief werd niet openbaar gemaakt, maar de toon was zorgwekkend. De p0litie liet weten dat de tekst aanleiding gaf om ernstig te vrezen voor het leven van de kinderen.
In de brief stonden aanwijzingen dat Klaas van plan was zichzelf én zijn kinderen iets aan te doen. Of dit al langer gepland was of het gevolg van een plotselinge psychische instorting, is nog onduidelijk. Maar dat hij geen uitweg meer zag, staat vast.
De vondst van de auto
Op dinsdagavond rond 20.30 uur werd in het water aan de Renselweg in Winschoten een auto aangetroffen. Het ging om een voertuig van hetzelfde type en model als waarin Klaas was vertrokken. Later op de avond werd bevestigd dat het inderdaad ging om zijn Toyota Avensis. In de auto werden meerdere lichamen aangetroffen.
Hoewel formele identificatie nog plaatsvindt, is duidelijk dat hiermee een eind kwam aan de dagenlange onzekerheid. De hoop op een goede afloop was definitief vervlogen.
Systemen onder druk
Het drama heeft veel vragen opgeroepen over de rol van instanties en signalering. Waarom mochten de kinderen bij hun vader blijven na onheilspellende berichten? Was er voldoende toezicht? Hoe wordt er omgegaan met meldingen in conflictscheidingen?
Deskundigen benadrukken dat het vaak moeilijk is om te voorspellen wanneer iemand daadwerkelijk overgaat tot een wanhoopsdaad. “Er zijn duizenden mensen in een complexe scheiding. Slechts zelden leidt dat tot een drama als dit,” stelt een hoogleraar familierecht. “Maar elk signaal moet serieus genomen worden.”
Een stil verdriet
Voor de familie van Jeffrey en Emma is het verdriet nauwelijks te bevatten. In een verklaring via de organisatie Namens de Familie lieten zij weten radeloos te zijn, maar dankbaar voor alle hulp en steun. “We hebben gezocht, gehoopt en gebeden. Dit is een onvoorstelbaar verlies.”
Ook in Beerta, waar de kinderen voor het laatst gezien zijn, heerst verslagenheid. Op scholen, sportverenigingen en in de buurt worden herdenkingsmomenten voorbereid. Burgers en hulpverleners rouwen gezamenlijk.
Wat blijft er achter?
Het drama rond Klaas Bijl en zijn kinderen laat diepe sporen na. Het roept fundamentele vragen op over ouderschap, machteloosheid en het falen van systemen die bedoeld zijn om te beschermen. Maar bovenal is het een tragedie die drie levens heeft gekost en talloze anderen heeft geraakt.
In zijn wanhoop lijkt Klaas de controle te zijn verloren. Wat hem dreef, zullen we wellicht nooit volledig begrijpen. Wat rest is de herinnering aan twee jonge kinderen die veel te vroeg uit het leven zijn gerukt – en de hoop dat hun verhaal aanleiding zal zijn voor betere bescherming, vroegere interventie en meer bewustzijn rond vechtscheidingen en psychische nood.
Steenrijk, Straatarm stuit op discussie: is 120 euro per week écht straatarm?
In de nieuwste aflevering van het populaire programma Steenrijk, Straatarm draaide het deze week om twee oudere koppels die voor even van leven ruilen. Aan de ene kant: Marco en Caroline, een stel dat inmiddels een luxe leven leidt in het zonnige Kroatië. Aan de andere kant: Han en Norma uit Rijswijk, die moeten rondkomen van een bescheiden AOW-uitkering. Hun verhaal roept bij veel kijkers gemengde gevoelens op, zeker als het aankomt op hun wekelijkse budget.
Geen onbekenden van financiële zorgen
Hoewel Marco en Caroline nu genieten van een comfortabel leven onder de Kroatische zon, is dat lang niet altijd zo geweest. “We hebben ook onze moeilijke periodes gekend,” vertellen ze in de aflevering. “Toen we nog maar drie jaar samenwoonden, stonden er ineens deurwaarders op de stoep. We weten dus hoe het is om met financiële problemen te leven.”
Tegenwoordig hoeven ze zich daar geen zorgen meer over te maken. Ze runnen hun eigen bedrijf en kunnen zich wekelijks een bestedingsbudget van ongeveer 1.200 euro veroorloven. Toch blijven ze nuchter over hun situatie: “We beseffen dat we geluk hebben gehad, maar dat hadden we net zo goed niet kunnen hebben.”
Schulden en tegenslagen
Voor Han en Norma is de situatie een stuk minder rooskleurig. Zij wonen in een eenvoudig appartement in Rijswijk en leven van hun AOW. Han werkte jarenlang via een uitzendbureau, maar raakte financieel in de knel toen zijn toenmalige werkgever fouten maakte met de belastingafdracht. Die fouten resulteerden in een torenhoge schuld van maar liefst 25.000 euro.
Alsof dat nog niet genoeg was, bleek later dat er ook nooit pensioenpremies voor Han zijn afgedragen. “Dat was een harde klap,” vertelt hij. “Je werkt jarenlang, doet alles wat je kunt, en dan blijkt je toekomst niet veiliggesteld.”
120 euro per week: ‘Is dat straatarm?’
Han en Norma hebben wekelijks 120 euro te besteden. Voor velen een schijntje, maar sommige kijkers van Steenrijk, Straatarm zetten vraagtekens bij die kwalificatie. Op sociale media ontstond al snel een discussie over wat nu écht als ‘straatarm’ wordt beschouwd.
“Dat is toch niet weinig?” reageert iemand op X (voorheen Twitter). “Ik moet het met minder doen.” Een ander schrijft: “Ik zou willen dat ik 120 euro per week had. Dan kon ik tenminste eens een keer wat leuks doen.” En weer een ander stelt: “Het valt eigenlijk nog wel mee. Natuurlijk is het geen vetpot, maar het is ook niet niks.”
De reacties laten zien hoe relatief armoede is en hoe verschillend mensen hun eigen situatie beoordelen ten opzichte van die van anderen. Voor het ene gezin is 120 euro een uitkomst, voor een ander is het nauwelijks genoeg voor de dagelijkse boodschappen.
Op bezoek in het andere leven
Zoals gebruikelijk in het programma wisselen de koppels van huis, leven en uitgavenpatroon. Marco en Caroline trekken in bij Han en Norma en proberen zich aan te passen aan hun sobere levensstijl. Hun eerste indruk is opvallend positief. “Wat een ruime keuken!” roept Caroline uit. “En kijk die koelkast eens… die is groter dan die van ons.”
Toch komt er ook wat verwondering. “Ik had een veel kleinere woning verwacht,” zegt Marco. “Ze hebben het hier eigenlijk nog best netjes.”
Maar ondanks de bewondering voor de ruimte en inrichting, merken Marco en Caroline al snel hoe lastig het is om met 120 euro per week rond te komen. Wanneer ze boodschappen doen, beseffen ze dat elke euro telt. Toch is er ook ruimte voor plezier: als Marco in de koelkast een pak frikandellen ontdekt, licht zijn gezicht op. “Al 2,5 jaar niet gegeten!”
Toch blijven ze kritisch op het eetpatroon. “Er zit veel bewerkt voedsel in het menu. Dat is natuurlijk makkelijk en goedkoop, maar niet per se gezond.”
Wederzijds begrip
Aan de andere kant genieten Han en Norma even van een leven in luxe. In Kroatië mogen ze zich tegoed doen aan uitgebreide diners, adembenemende uitzichten en een huis met alle comfort. Maar ondanks de weelde blijven ze met beide benen op de grond. “Je went er snel aan,” zegt Han. “Maar het maakt je ook dankbaar voor wat je hebt, hoe klein het ook is.”
Norma voegt eraan toe: “Het is een wereld van verschil. Maar ik mis ook gewoon m’n eigen huisje. Alles is hier zo perfect, maar het voelt niet als thuis.”
Waardevolle les
Het programma laat opnieuw zien dat rijkdom en armoede veel meer zijn dan alleen cijfers op een bankrekening. Het draait om perspectief, verwachtingen, gezondheid en geluk. De uitwisseling tussen Marco, Caroline, Han en Norma zorgt niet alleen voor emotionele momenten, maar ook voor een breder maatschappelijk gesprek.
Dat gesprek laait op social media nog steeds voort. De ene groep kijkers voelt mee met de schrijnende situatie van Han en Norma. De ander vindt dat 120 euro per week nog best meevalt en dat het etiket ‘straatarm’ wellicht wat overdreven is.
Toch is er één conclusie die iedereen lijkt te delen: iedereen verdient een veilige en zekere oude dag. En dat is, helaas, lang niet voor iedereen vanzelfsprekend.
Wil je zelf een bijdrage leveren aan het armoededebat of meer informatie over hulpinstanties in Nederland? Bezoek dan de websites van organisaties zoals het Nibud of het Armoedefonds.
Je vergeet 3 honden. Ongelooflijk weinig geld en ern overdosis aan honden.
— Wessel Lugtenborg (@WesselWl) May 21, 2025
Voor twee personen is 120 euro per week echt wel te doen hoor. Zo weinig is dat niet. #steenrijkstraatarm
— Mars (@Marschaaaaake) May 21, 2025