Algemeen
Topbasketbalster Milou Dekker (33) plotseling heengegaan
Oud-topspeelster Milou Dekker (33) plots 0verleden: clubicoon van Jolly Jumpers laat diepe indruk na
Met grote verslagenheid heeft de Nederlandse basketbalwereld afscheid moeten nemen van Milou Dekker. De oud-speelster van eredivisieclub Jolly Jumpers 0verleed donderdag plotseling, op slechts 33-jarige leeftijd. Haar 0verlijden laat een grote leegte achter, niet alleen in haar geboortedorp Tubbergen, maar ook bij haar oud-ploeggenoten, coaches en de fans die haar jaren volgden in de sport.
Een kind van de club
Milou Dekker werd geboren en groeide op in Tubbergen, een plaats waar basketbal diep geworteld zit in de gemeenschap. Al op jonge leeftijd sloot zij zich aan bij de lokale basketbalclub Jolly Jumpers. Vanaf haar eerste stappen op het veld was duidelijk dat zij over uitzonderlijk talent beschikte. Haar technische vaardigheden, spelinzicht en inzet vielen al snel op.
Op haar zestiende maakte Milou haar debuut in het eerste damesteam van de club, dat uitkomt in de eredivisie. Daarmee werd zij een van de jongste speelsters ooit in het hoogste Nederlandse basketbalniveau. In de jaren die volgden groeide ze uit tot een vertrouwd gezicht op het veld en een leidende kracht binnen het team.
Spelverdeelster met karakter
Als spelverdeelster had Milou een belangrijke rol binnen Jolly Jumpers. Ze was het type speelster dat het spel kon lezen, kansen kon creëren en op de juiste momenten beslissingen durfde te nemen. Maar haar kwaliteiten beperkten zich niet tot het verdelen van het spel. Ze was allround inzetbaar: ze kon schieten, rebounds pakken en met krachtige drives richting de basket trekken.
Wie haar kende, weet dat Milou niet alleen fysiek sterk was, maar ook mentaal weerbaar en uitgesproken. Ze was eigenwijs, durfde haar mening te geven en ging discussies met coaches niet uit de weg – al vanaf haar tienerjaren. Die houding maakte haar tot een speelster met karakter, iemand die niet zomaar meeging met de stroom, maar haar eigen pad uitstippelde.
Pijn die altijd bleef
Helaas werd haar veelbelovende sportcarrière belemmerd door hardnekkige knieproblemen. Al op jonge leeftijd kreeg ze te maken met pijnlijke knieschijven – een chronisch ongemak dat haar prestaties beïnvloedde en haar veel pijn bezorgde. Om die reden droeg ze tijdens wedstrijden altijd kniebeschermers, die als een soort handelsmerk bij haar verschijning hoorden.
Op haar 23e, na zeven seizoenen op het hoogste niveau, moest Milou de moeilijke beslissing nemen om te stoppen met topsport. De fysieke belasting was te groot geworden. Ze had dan wel geen interlands gespeeld voor het nationale damesteam, maar kwam in haar jeugdjaren wél uit voor diverse vertegenwoordigende nationale jeugdploegen. Voor velen bleef het jammer dat haar fysieke beperkingen een grotere sportieve carrière in de weg stonden.
Van het veld naar de salon
Na haar afscheid van het basketbal koos Milou voor een nieuwe richting in haar leven. Ze verhuisde naar Amsterdam en vond daar haar plek in de kappersbranche. Ook buiten het sportveld bleek ze een energieke en bevlogen persoonlijkheid, iemand die haar klanten met flair en professionaliteit benaderde. Haar creativiteit kwam daar volledig tot uiting en ze bouwde een nieuw bestaan op, ver weg van het topsportleven.
Toch bleef ze in de kern altijd verbonden met haar roots. Milou keerde regelmatig terug naar Tubbergen om familie te bezoeken en had nauw contact met haar ouders. Enkele weken geleden keerde ze definitief terug naar haar geboortedorp. Wat haar reden daarvoor was, is niet publiekelijk bekendgemaakt. Op donderdag 9 mei is ze daar onverwacht 0verleden. Het verdriet in de gemeenschap is groot.
Een geliefd gezicht, een blijvende herinnering
De club waar Milou jarenlang voor speelde, Jolly Jumpers, heeft met diepe droefheid gereageerd op haar 0verlijden. Op sociale media deelden zij een eerbetoon aan hun voormalige speelster. “Milou was een kind van de club. Een geboren teamspeler, een inspiratie voor velen, en bovenal een prachtig mens. We gaan haar enorm missen.”
Ook oud-teamgenoten reageren aangedaan. Ze herinneren zich Milou als een energiebundel vol passie en vuur. Iemand die haar team op sleeptouw kon nemen, maar ook altijd klaarstond voor een grapje, een luisterend oor of een bemoedigende opmerking tijdens zware momenten. “Ze was altijd oprecht, soms streng, maar recht uit het hart,” aldus een van haar voormalige medespeelsters.
Een verlies dat verder reikt
Hoewel Milou Dekker nooit de stap naar internationale roem zette, is haar invloed op de Nederlandse basketbalwereld onmiskenbaar. Ze symboliseerde alles wat lokale sport groot maakt: inzet, betrokkenheid, vriendschap en veerkracht. Haar 0verlijden op zo’n jonge leeftijd raakt veel mensen. Ze was een rolmodel voor jonge meiden in de sport, een voorbeeld van hoe je met passie en karakter je stempel kunt drukken, ook zonder de grote podia.
Voor haar familie, vrienden en iedereen die haar kende, is het verlies nauwelijks te bevatten. Er blijven veel vragen achter, maar bovenal heerst het gevoel van gemis. In haar 33 levensjaren wist Milou sporen na te laten die nog lang zullen blijven nazinderen.
In herinnering
De komende dagen zal de basketbalwereld stil blijven staan bij Milou Dekker. Haar club bereidt een moment van herdenking voor tijdens een thuiswedstrijd. Oud-coaches en teamgenoten zijn uitgenodigd om samen stil te staan bij haar leven en betekenis voor de sport. In Tubbergen zullen de komende weken verhalen worden gedeeld — over wedstrijden, over haar bijzondere karakter en over wie ze was als mens.
Milou Dekker laat een erfenis van kracht, lef en liefde voor het spel na. Ze werd slechts 33 jaar, maar de indruk die ze achterlaat is die van een leven dat telde. Ze zal gemist worden — op het basketbalveld, in de kappersstoel en vooral in de harten van de mensen die haar liefhadden.
Zangeres Emma Heesters heeft op Moederdag een bijzonder en emotioneel bericht gedeeld waarin ze haar moeder bedankt voor haar onvoorwaardelijke steun tijdens de zwaarste periode uit haar leven. De afgelopen zeven maanden vocht Emma tegen baarmoederhalskanker, een ziekte die haar fysiek en mentaal op de proef stelde. Juist op deze dag besloot ze stil te staan bij de betekenis van haar moeder, niet alleen als ouder, maar ook als lotgenoot.
Een bijzondere band door gedeelde ervaring
Op Instagram deelde Emma verschillende ontroerende foto’s van haar en haar moeder, vergezeld van een persoonlijk verhaal. Ze vertelt hoe haar moeder, toen zij 36 was, zelf de diagnose Hodgkin’s lymfeklierkanker kreeg. Door deze ervaring wist haar moeder precies wat Emma doormaakte. De behandelingen die Emma onderging, kwamen namelijk opvallend overeen met die van haar moeder. Dit zorgde ervoor dat ze zich begrepen voelde op een manier die niemand anders kon bieden.
Emma schrijft: “Hierdoor wist ze als geen ander wat mij te wachten stond en waar ik nog dagelijks mee te maken heb. Onze behandelingen waren namelijk bijna hetzelfde. Zij heeft ervoor gezorgd dat ik me de afgelopen tijd gezien en gehoord voelde, want zij snapt zo veel van de ziekte écht.” Deze erkenning van haar moeder gaf Emma kracht en troost op momenten waarop alles onzeker leek.
Troostende woorden en onvoorwaardelijke liefde
Emma schetst een intiem beeld van de steun die haar moeder haar gaf. Toen Emma te horen kreeg dat ze haar haar zou verliezen door de chemotherapie, was het haar moeder die haar geruststelde met de woorden: “Maar je pruik is écht heel mooi hoor!” De liefde en de zorg van haar moeder boden Emma op de moeilijkste momenten een veilige haven.
Wanneer Emma zich uitgeput, verdrietig of bang voelde, was het haar moeder die haar eindeloos knuffelde en troost bood. Ze stond altijd voor haar klaar, zonder ooit haar eigen zorgen of angsten op de voorgrond te plaatsen.
Wat Emma bijzonder waardeert, is de kracht van haar moeder om kalm en liefdevol te blijven, ondanks haar eigen angst om haar dochter te verliezen. “Wat ik zo lief vind is dat ze, ondanks haar eigen angst om haar dochter te verliezen, dit bijna nooit aan mij heeft laten merken, en in alles heeft geprobeerd om mij zo goed mogelijk te ondersteunen,” schrijft Emma. Ze sluit haar bericht af met een diepe boodschap: “Mama, als ik in elk leven zou mogen kiezen wie mijn mama zou zijn, dan kies ik altijd jou.”
Een zware strijd met hoop als drijfveer
Emma werd eerder gediagnosticeerd met baarmoederhalskanker en onderging de afgelopen maanden verschillende behandelingen, waaronder bestraling. Hoewel de behandelingen zijn afgerond, is het proces nog niet voorbij. Emma vertelde eerder dat de bestraling nog maandenlang doorwerkt in haar lichaam en dat ze pas over een paar maanden zal weten of ze in remissie is.
De onzekerheid over haar gezondheid blijft spelen, maar Emma probeert hoopvol vooruit te kijken. Het feit dat ze haar eerste optreden na de behandelingen alweer heeft gedaan, toont aan dat ze de kracht vindt om haar oude leven, stap voor stap, weer op te pakken.
Moeder en dochter als bondgenoten in strijd
Wat deze Moederdag voor Emma zo bijzonder maakte, is niet alleen het feit dat ze haar moeder kon eren, maar ook dat hun band een diepe verdieping heeft gekregen. Beide vrouwen kennen de strijd tegen kanker van binnenuit, wat hen een unieke vorm van begrip en verbondenheid geeft. Voor Emma is haar moeder niet alleen degene die haar ter wereld bracht, maar ook degene die haar vasthield en haar bij de hand nam toen het leven het zwaarste was.
Dit Moederdagbericht is een ode aan moederliefde, kracht en het belang van nabijheid wanneer het leven donker aanvoelt. Emma’s eerlijke en kwetsbare woorden laten zien dat je, zelfs in tijden van ziekte en verdriet, altijd kunt rekenen op de onvoorwaardelijke liefde van een ouder.