Algemeen
Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar toch bleef ik stralen!
Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven volledig op zijn kop zou zetten. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen heeft ze haar kracht hervonden en weigert ze bij de pakken neer te zitten.
Laatste stappen en de realiteit onder ogen zien
Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog als de dag van gisteren. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik voor de spiegel geoefend, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”
Toch voelde ze een enorme oerkracht in zichzelf. “Ik troostte iedereen om me heen en zei: ‘Komt wel goed. Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En ze heeft haar woord gehouden. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”
Diagnose en amputatie: een gevecht tegen kanker
Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven langzaam weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”
Een ‘robotbeen’ dat geen uitkomst bood
Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”
In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”
Verlies op alle fronten
Ilse verloor niet alleen haar been, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”
Steun van lotgenoten: kracht door verbondenheid
Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.
Levenslessen en hoop delen met anderen
Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”
Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”
Letterlijk een berg beklimmen: de ultieme uitdaging
Eind juni wil Ilse haar metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”
Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”
Dit bericht op Instagram bekijken
Henk Krol heeft iets te vieren dit jaar, en niet alleen vanwege de feestdagen. De voormalig lijsttrekker van 50PLUS heeft een indrukwekkende persoonlijke mijlpaal bereikt: hij is maar liefst dertig kilo afgevallen. Via social media deelt hij openhartig zijn resultaat, inclusief een foto in feestelijke kerstoutfit. De reacties zijn overweldigend, variërend van bewondering en complimenten tot kritische kanttekeningen — maar één ding staat vast: Krol voelt zich zichtbaar beter dan voorheen.
Een jaar met een duidelijk doel
Voor Krol begon dit traject met een confronterend besef. Op een bepaald moment tikte de weegschaal maar liefst 136,4 kilo aan. Voor iemand van zijn lengte — bijna twee meter — was dat volgens hemzelf simpelweg te veel geworden. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. In zijn bericht schrijft hij dan ook opgelucht: “Hoera. Het is gelukt. Nog voor de kerst ben ik dit jaar dertig kilo kwijtgeraakt.” Inmiddels staat de teller op 106,4 kilo, een gewicht dat hij zelf als “acceptabel” omschrijft.
Dat woord is veelzeggend. Krol spreekt niet over perfectie, niet over ideaalbeelden of rigide doelen, maar over een punt waarop hij zich weer comfortabel voelt in zijn eigen lichaam. Dat maakt zijn boodschap herkenbaar voor veel mensen die worstelen met gewicht, gezondheid en zelfbeeld.
Bewustwording in cijfers en gevoel
In een aanvullende reactie maakte Krol het resultaat tastbaar met een simpele vergelijking. Toen hij onlangs een zak hondenvoer van vijftien kilo optilde, realiseerde hij zich ineens wat hij in totaal was kwijtgeraakt. “Dat is dus twee keer zo’n zak,” schreef hij. Het is een beeld dat bij veel volgers binnenkwam. Want dertig kilo klinkt abstract, maar twee zware zakken voer verplaatsen? Dat voelt iedereen.
Die vergelijking laat zien dat het voor Krol niet alleen om cijfers op de weegschaal gaat, maar ook om fysieke ervaring. Minder belasting op gewrichten, makkelijker bewegen, meer energie — zaken die niet altijd in kilo’s zijn uit te drukken, maar wel een groot verschil maken in het dagelijks leven.
Een foto die veel losmaakt
Bij zijn bericht plaatste Krol een recente foto van zichzelf, strak in het pak en klaar voor het kerstdiner. De transformatie is duidelijk zichtbaar. De reacties lieten dan ook niet lang op zich wachten. “Lang, slank en chic,” schrijft iemand. Een ander reageert: “Wat een doorzettingsvermogen. Oprechte complimenten.” Veel mensen prijzen niet alleen het resultaat, maar vooral de discipline die ervoor nodig is geweest.
Voor veel volgers is het inspirerend om te zien dat iemand op latere leeftijd nog zo’n ingrijpende verandering kan doormaken. Het doorbreekt het idee dat afvallen of fitter worden alleen iets is voor jongere generaties. Krol wordt daarmee onbedoeld een voorbeeld voor anderen die denken dat het ‘toch geen zin meer heeft’.
Kritiek hoort er helaas ook bij
Zoals vaak op sociale media bleef het niet alleen bij lof. Tussen de positieve reacties doken ook minder prettige opmerkingen op. Enkele mensen vonden hem nu “te mager” of spraken zelfs hun zorgen uit over zijn gezondheid. Zulke reacties raken aan een breder probleem: hoe snel mensen menen te mogen oordelen over het lichaam van een ander.
Krol zelf reageert daar niet inhoudelijk op. En misschien is dat ook wel de verstandigste keuze. Want waar de één dertig kilo afvallen toejuicht, vindt de ander het ineens te ver gaan. Het laat zien hoe lastig het is om het voor iedereen goed te doen, zeker wanneer je persoonlijke keuzes publiekelijk deelt.
Veel vragen over mijn X van gisteren over het afvallen. Daarom een foto van vandaag.
Zo ga ik vanavond naar het Kerstdiner. pic.twitter.com/ATpcDl5SUU— Henk Krol (@HenkKrol) December 20, 2025
Hoe deed hij het?
Een veelgestelde vraag onder zijn bericht: hoe is dit hem gelukt? Sommige volgers speculeren over moderne hulpmiddelen of medische ingrepen, anderen denken aan strikte diëten of intensief bewegen. Krol zelf geeft geen details over zijn methode — en dat is een bewuste keuze.
Die terughoudendheid verdient respect. Afvallen is voor iedereen anders, en wat voor de één werkt, kan voor de ander juist averechts zijn. Door geen stappenplan of wondermiddel te delen, voorkomt Krol dat zijn persoonlijke traject als universeel recept wordt gezien. De boodschap blijft daardoor zuiver: het gaat om het resultaat en het gevoel dat daarbij hoort, niet om het verkopen van een methode.
Meer dan uiterlijk alleen
Wat deze verandering extra betekenis geeft, is de context waarin Krol zich bevindt. Na een lange politieke carrière staat hij inmiddels wat verder van de dagelijkse hectiek van Den Haag. Die nieuwe levensfase biedt ruimte voor reflectie en zelfzorg. Afvallen lijkt in dat opzicht niet alleen een fysieke keuze, maar ook een mentale herijking.
Veel mensen herkennen dat: pas wanneer de druk van werk of verantwoordelijkheden afneemt, ontstaat er ruimte om aan jezelf te werken. Niet omdat het moet, maar omdat het eindelijk kan.
Een kerst met een ander gevoel
Met zijn nieuwe gewicht en zichtbaar herwonnen zelfvertrouwen kijkt Krol anders naar de feestdagen. Waar kerst voor velen een moment is van overdaad en schuldgevoel, lijkt hij het nu te beleven als een beloning. Niet in de vorm van restricties, maar als een moment van trots. Trots op wat hij heeft bereikt, en tevreden met waar hij nu staat.
Dat hij ervoor kiest om dit moment te delen, maakt het verhaal menselijk. Geen groot politiek statement, geen scherpe opinie, maar een persoonlijke overwinning die velen aanspreekt.
Inspiratie zonder druk
Misschien is dat wel de kracht van zijn bericht. Het nodigt uit tot reflectie zonder te moraliseren. Krol zegt nergens dat anderen dit ook moeten doen. Hij toont alleen wat voor hem heeft gewerkt en hoe hij zich daarbij voelt. In een tijd waarin gezondheid vaak wordt gepresenteerd als prestatie, is dat een verademing.
Zijn verhaal laat zien dat verandering mogelijk is, op elke leeftijd, en dat succes er voor iedereen anders uitziet. Voor de één is dat dertig kilo afvallen, voor de ander misschien tien kilo, of simpelweg beter in zijn vel zitten.
Een persoonlijke overwinning
Of je nu bewondering voelt, vragen hebt of kritisch bent: de prestatie van Henk Krol staat op zichzelf. Dertig kilo verliezen vraagt om discipline, volhouden en zelfinzicht. Dat verdient erkenning, los van hoe iemand er uiteindelijk uitziet.
Voor Krol zelf lijkt het belangrijkste al bereikt: hij voelt zich beter, sterker en meer in balans. En misschien is dat wel de mooiste boodschap om mee te nemen richting het nieuwe jaar.