Algemeen
B&B Vol Liefde billenfanaat Albert keihard voor schut gezet door Malgosia
Er is bijna niks zo onaantrekkelijk als mannen die tijdens het koken hun vingers aflikken en beweren ’daarvan te houden’. En wat te denken van horken die hun stijve lijven in yoga-posities wurmen? Beide situaties kwamen aan bod in de dertiende aflevering van B&B vol liefde. Gelukkig was daar Malgosia, die ondanks haar strafblad zorgde voor smakelijke televisie.
Amper bekomen van „de tieten van Malgosia die er tijdens het ontbijt uithingen”, besluit yoga-Joyce haar concullega en kasteelheer Albert een yogales op te dringen. Gekleed in zijn spijkerbroek – je merkt het al, hij is een pro – neemt Albert braaf plaats op zijn kleedje. Het is echter nog maar de vraag of zijn lichaam tot rust komt. „Ik vind dat ze best wel een lekkere b*llen heeft”, zegt hij al starend naar het achterwerk van Joyce. Ondertussen raakt hij steeds meer uitgekeken op de Poolse Malgosia. En dan weet hij waarschijnlijk nog niet eens dat hij te maken heeft met een ex-gedetineerde.
Piekerende Arno
In het Franse Payzac wordt de worsteling van Arno wederom pijnlijk duidelijk. Hij is doodsbang dat Niels elk moment gaat vertrekken. „Hij wordt namelijk gereserveerder”, aldus Arno. Niet heel gek, aangezien de dagbesteding bestaat uit slechts potjes Uno, bankhangen en klusjesman uithangen. Waar blijven de dates, Arno? Hoog tijd om die innerlijke puberella bij het grofvuil te zetten.
Overigens worden we zowaar getrakteerd op het tweede legendarische verkoudheidsmoesje in het B&B vol liefde-tijdperk. Tantra-Walters „vind je het goed als ik morgen antwoord? Want ik zit nu best wel met m’n verkoudheid”, zit nog vers in ons geheugen. Heeft Emil zich daardoor laten inspireren? Het kan haast niet anders. Terwijl ze een deur tillen zegt hij: „Ik heb last van mijn verkoudheid.”
Hartstocht in Frankrijk
Een stukje verderop in Frankrijk gaat het er hartstochtelijker aan toe. De goedgemutste Anja is lyrisch over de „ondeugende Peter” waar ze „lijfelijk geen afkeer van heeft”. Waar ze precies op doelt, laat ze aan de verbeelding over. Maar we kunnen in ieder geval concluderen dat het leven zonder Joop haar goed doet.
B&B vol liefde: dít is waarom de jaloerse kleuter met een koffiezetapparaat snel zijn biezen moet pakken
Wie ook lijfelijk geen afkeer van elkaar hebben, zijn surfers Mike en Noor. Ze knuffelen, grinniken en lezen brieven aan elkaar voor. Maar er blijft één heikel punt: ze willen (nog) niet met elkaar zoenen. Gratis tip: doe het gewoon.
Ongemakkelijke Malgosia
Terug in Spanje besluit Malgosia te vertrekken. Ze voelt zich ongemakkelijk, mist haar dochter en ’gunt’ Albert alle tijd met Joyce. Het lijkt Albert vrij weinig te schelen maar toch gaan ze nog gezellig met zijn drieën een feestje vieren.
Lotte blijkt een zeurpiet eerste klas. Ze heeft last van haar keel, dus gaat daarom niet mee zeilen met Mike en Noor. Ook wil ze niet nat worden, vanwege haar keel én skincare. Logisch. Ze kan nog een puntje zuigen aan de knalfuif die bij Anja en Peter gaande is. De twee ondeugende rakkers zijn aan het kokkerellen geslagen. Het blijkt een culinair hoogstandje, tot grote vreugde van stamppot-schranser Peter. En het wordt nog ondeugender. „Steek je vinger er eens in”, commandeert Anja (geen paniek, het gaat over de saus). „Wil je dit likken?”, voegt ze toe. Waarop Peter grinnikend zegt „alles te likken.” Wat een boef.
Laatste avondmaal
Het is feest in Alberts kasteel! Het laatste avondmaal van Malgosia is aangebroken en dus is er een felbegeerd jazzconcert. Debbie is er uiteraard ook bij, maar volgens de Poolse reality-ster heeft zij alleen oog voor yoga-Joyce. Tussen neus en lippen beweert Malgosia zelfs dat Joyce „het nieuwe slachtoffer van Albert is”.
De jaloezie spat ervan af bij Malgosia en ze ziet haar kans schoon om wraak te nemen op Albert. Malgosia heeft beloofd om te zingen tijdens het concert, maar ze neemt stiekem de benen. „Ik hoef niet in opdracht te zingen”, zegt ze boos. Albert heeft niet door dat ze is vertrokken en staat daardoor gigantisch voor paal als hij haar op het podium in gebrekkig Engels aankondigt. „Ze is er niet”, klinkt het vanuit de zaal. Ze is inderdaad vertrokken terwijl ze „doei, Albert!” zingt.
Hoogtepunt
Smaakmaker Malgosia die Albert voor paal zet. Wat zullen we haar missen.
Dieptepunt
Niet zeilen vanwege keelpijn, serieus?
Verrassing
Wéér een verkoudheidsmoes… Wat een creatieve armoede.
Vrijspraak Marco Borsato leidt tot felle column van Angela de Jong: “Een treurige dag voor slacht0ffers”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Terwijl de rechtbank concludeerde dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was voor de beschuldigingen, laat columnist Angela de Jong in haar nieuwste stuk weten dat de uitspraak volgens haar bittersweet is. Voor de zanger en zijn familie betekent het rust en opluchting, maar volgens haar blijft het vermeende slacht0ffer met lege handen achter. Ze noemt het oordeel van de rechtbank dan ook “een treurige dag”.
“Het recht heeft gezegevierd – zo heet dat dan”
In haar column beschrijft De Jong de uitspraak op een manier die zowel afstandelijk als kritisch klinkt. Ze schrijft dat “het recht heeft gezegevierd”, maar plaatst meteen kanttekeningen. De rechtbank sprak Borsato vrij omdat er onvoldoende steunbewijs was. De Jong benadrukt dat een enkele verklaring in het Nederlandse strafrecht niet genoeg is om tot een veroordeling te komen.
Die juridische realiteit begrijpt ze, zegt ze, maar het maakt de uitkomst volgens haar niet minder pijnlijk:
“Fijn voor Borsato, zijn dierbaren en zijn vrienden, die dit de komende tijd natuurlijk aan alle kanten zullen vieren en uitbuiten in de media. En dat snap ik. Als het mijn vader was, zou ik dat waarschijnlijk ook doen.”
Met deze zin erkent ze dat opluchting vanuit de familie begrijpelijk is, maar tegelijkertijd beschouwt ze het als een dag waarop ook iemand anders, het vermeende slacht0ffer Asmara Thielen, een klap te verwerken krijgt.
“Een slacht0ffer staat met lege handen”
Waar Angela de Jong zich vooral zorgen over maakt, is de bredere boodschap die volgens haar uit de vrijspraak spreekt. Ze schrijft dat het opnieuw laat zien hoe moeilijk het voor slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag kan zijn om gerechtigheid te vinden. Zolang er geen getuigen zijn, geen beeldmateriaal bestaat en een verdachte ontkent, blijft het volgens haar bijna onmogelijk om als aangeefster gehoor te krijgen.
“Zolang er geen getuigen of video-opnames van het misbruik zijn en de dader ontkent, is het jouw woord tegen dat van een ander en heb je geen poot om op te staan.”
Volgens De Jong heeft de nu 26-jarige Asmara Thielen al langer vermoed dat haar verhaal moeilijk voet aan de grond zou krijgen. De columnist stelt dat deze realisatie schrijnend is, zeker omdat de procedure voor haar jarenlang zwaar moet zijn geweest.
De moed van Asmara volgens De Jong
De Jong noemt de aangifte van Asmara “dapper” en verwijst naar de verklaring die haar advocaat, Peter Plasman, tijdens de zittingen voorlas. De tekst raakte haar zichtbaar:
“De verklaring gaf me kippenvel,” schrijft ze.
Ze haalt meerdere passages aan die volgens haar laten zien hoe moeilijk de jaren voor Asmara zijn geweest. Zo beschrijft de verklaring hoe de jonge vrouw jarenlang worstelde met schaamte, onzekerheid en twijfel.
De Jong noemt dat herkenbaar voor veel andere mensen die grensoverschrijdend gedrag melden: gevoelens van schuld, angst en isolatie.
Daarnaast wijst ze op de angst die volgens Asmara speelde rondom haar moeder. Die werkte destijds bij de fanclub van Marco Borsato. Asmara was bang dat haar moeder zou worden ontslagen als zij zou vertellen wat er was gebeurd. Deze angst, schrijft De Jong, zou grote gevolgen voor het gezin hebben kunnen hebben.
“En wie zou haar geloven?” vraagt Asmara
zich in de verklaring hardop af.
Voor Angela de Jong is dat een kernzin: een jonge vrouw die zich
afvraagt of ze op kan boksen tegen de populariteit van een geliefde
artiest.
Volgens haar is de boodschap van Asmara’s verklaring duidelijk: het voelt alsof je je verhaal moet vertellen tegenover iemand die door het hele land bewonderd wordt — en dat maakt het extra zwaar.
Over de rol van de verdediging
In haar column uit De Jong ook kritiek op de verdediging van Borsato, het advocatenduo Carry en Geert-Jan Knoops. Volgens haar heeft de verdediging de moeder van Asmara, Nathalie, op “weinig subtiele wijze” tot dader gemaakt. Daarmee bedoelt ze dat de aandacht in de zaak deels verschoof van het gedrag van de zanger naar de rol van de moeder binnen het verhaal en de totstandkoming van de aangifte.
De Jong schrijft:
“Borsato werd ineens het slacht0ffer. Zo gaat dat dan.”
Zij vindt het opvallend dat de aangeefster weinig vroeg van de rechtbank. Geen financiële compensatie, geen langdurige celstraf, maar alleen erkenning.
Volgens De Jong maakt dat de uiteindelijke uitspraak extra zwaar voor het vermeende slacht0ffer:
“Ze wilde slechts erkenning voor wat haar is aangedaan als piepjong meisje en waar ze nog dagelijks last van had.”
“Met lege handen achterblijven” – een terugkerend patroon?
Angela de Jong plaatst de zaak in een bredere context. Zij stelt dat veel vrouwen die grensoverschrijdend gedrag melden, uiteindelijk zonder erkenning of resultaat achterblijven. Dat is volgens haar niet alleen verdrietig, maar ook een maatschappelijke kwestie waar Nederland nog niet goed raad mee weet.
In haar eigen woorden:
“Maar zoals zoveel vrouwen die seksueel misbruik hebben moeten ondergaan, staat ze nu met lege handen.”
De column eindigt daarmee niet alleen als reflectie op deze specifieke zaak, maar ook als kritiek op een systeem dat volgens haar slacht0ffers weinig ruimte biedt om hun verhaal juridisch bevestigd te krijgen.
De juridische realiteit tegenover emotionele verwachtingen
De uitspraak van de rechtbank in Utrecht draaide om bewijs. Niet om emoties, vermoedens of publieke opinie. Het strafrecht is bedoeld om uitsluitend te veroordelen als er overtuigend bewijs ligt, en dat was hier niet het geval. De rechter concludeerde dat de verklaring van Asmara te algemeen was en onvoldoende concreet om juridisch onderbouwd te worden.
Er waren geen getuigen, geen aanvullend materiaal, geen controleerbare gegevens uit het dagboek en geen onafhankelijke aanwijzingen die de inhoud van de aangifte konden bevestigen.
Juridisch gezien is de beslissing daardoor logisch; emotioneel gezien voelt het voor sommigen pijnlijk. Dat spanningsveld vormt de rode draad in De Jongs column.
Een dag met dubbele lading
De vrijspraak van Marco Borsato is voor veel mensen een moment van opluchting, vooral voor hemzelf en zijn familie. Na zes jaar onzekerheid betekent het een belangrijke stap richting herstel en rust. Tegelijkertijd illustreert Angela de Jong’s column dat een rechterlijke uitspraak ook een andere, veel minder opgeluchte kant kent: die van iemand die het gevoel heeft dat haar verhaal niet geloofd is of niet kon worden bewezen.
En precies dat maakt de gebeurtenis voor De Jong “een treurige dag”.
Conclusie
De vrijspraak van Marco Borsato heeft de juridische wereld duidelijkheid gegeven, maar heeft maatschappelijk juist nieuwe vragen opgeroepen. Hoe gaan we om met meldingen zonder bewijs? Wat betekent erkenning voor slacht0ffers? Hoe groot is de kloof tussen de juridische en de emotionele waarheid?
Angela de Jong legt in haar
column de vinger op die zere plek.
En daarmee is haar bijdrage aan het debat minstens zo veelbesproken
als de uitspraak zelf.