Algemeen
Viktor Brand met de grond gelijkgemaakt: ”Hij werkt daar graag aan mee”
Viktor Brand heeft een ongenadig harde veeg uit de pan gekregen van columniste Angela de Jong. In haar meest recente column spaart zij de sidekick van Mr. Frank Visser in het programma “Mr. Frank Visser Doet Uitspraak” niet en haalt ze verwoestend uit naar zowel Brand als het programma zelf.
‘Simpele Mensen’
De Jong benadrukt dat er tegenwoordig voorzichtig moet worden omgegaan met wat er op televisie wordt uitgezonden, vooral als het gaat om kwetsbare mensen.
Volgens haar is het uitbuiten van deze mensen echter precies waar sommige shows hun bestaansrecht aan ontlenen.
In “Mr. Frank Visser Doet Uitspraak” zijn wekelijks mensen te zien die in conflicten verwikkeld zijn en zichzelf daardoor in een negatief daglicht stellen, waardoor ze door heel Nederland herkend worden.
Kritiek op SBS 6
Angela de Jong is van mening dat dit soort televisie niet langer door de beugel kan. Ze heeft over het algemeen al geen hoge pet op van SBS 6, maar keek met verbazing naar de meest recente aflevering van Mr. Frank Visser.
De columniste kan niet begrijpen dat de leiding van SBS niet heeft ingegrepen en vraagt zich af waarom niemand daar heeft gedacht: “Dat hadden we niet moeten uitzenden.”
‘Volkstheater’
De Jong bestempelt de show als ‘volkstheater’. Volgens haar is
een aflevering pas geslaagd als de partijen elkaar voor rotte vis
of erger uitmaken.
Wat kijkers afgelopen maandag te zien kregen, ging volgens haar echter veel te ver. Ze haalt een specifiek geval aan zonder de naam te noemen en beschrijft een vrouw die in haar ogen een slacht0ffer is van de falende geestelijke gezondheidszorg. Deze mensen krijgen geen hulp maar een podium op televisie, wat volgens De Jong een grote misser is.
Kijkcijfers boven Alles
In Angela’s ogen is Viktor Brand medeplichtig aan deze exploitatie. “Viktor geeft zo’n podium maar al te graag. Alles voor de kijkcijfers,” schrijft ze.
De columniste uit haar verontwaardiging over het feit dat dit soort programma’s onder de noemer ‘amusement’ worden gebracht en dat we dit als samenleving accepteren.
Reflectie op de Huidige Televisiecultuur
De harde kritiek van Angela de Jong roept bredere vragen op over de huidige televisiecultuur en de rol van entertainment.
Shows zoals “Mr. Frank Visser Doet Uitspraak” richten zich vaak op sensatie en conflict, wat ongetwijfeld zorgt voor hoge kijkcijfers.
Maar de vraag is tegen welke prijs dit gebeurt. De Jong’s opmerkingen over de geestelijke gezondheidszorg en de uitbuiting van kwetsbare mensen reflecteren een diepere bezorgdheid over ethiek en verantwoordelijkheid in de media.
Het Dilemma van Sensatie en Verantwoordelijkheid
Het is een lastig dilemma: aan de ene kant is er de behoefte aan
boeiende televisie die kijkers trekt, aan de andere kant is er de
morele verantwoordelijkheid om geen misbruik te maken van de
kwetsbaarheid van mensen.
De roep om meer ethisch verantwoorde televisieproductie wordt steeds luider, vooral in een tijd waarin de invloed van media op het dagelijks leven enorm is.
Reacties en Gevolgen
Het is nog onduidelijk hoe Viktor Brand en SBS 6 zullen reageren op de felle kritiek van Angela de Jong.
Zal deze kritiek leiden tot veranderingen in de manier waarop dit soort programma’s worden gemaakt en uitgezonden? Of zullen kijkcijfers en commerciële belangen blijven prevaleren boven ethische overwegingen?
Conclusie
Angela de Jong heeft met haar kritiek op Viktor Brand en “Mr. Frank Visser Doet Uitspraak” een belangrijk debat aangewakkerd over de grenzen van televisie-amusement en de verantwoordelijkheid van mediaplatforms.
Haar opmerkingen zetten aan tot nadenken over hoe we als
samenleving omgaan met entertainment en de exploitatie van
kwetsbare individuen.
Terwijl televisienetwerken balanceren tussen kijkcijfers en ethiek, blijft het publiek de uiteindelijke scheidsrechter over wat wel en niet acceptabel is op het kleine scherm.
De vraag blijft of dit soort harde kritiek genoeg is om daadwerkelijke verandering teweeg te brengen in de televisiewereld.
Vrijspraak Marco Borsato leidt tot felle column van Angela de Jong: “Een treurige dag voor slacht0ffers”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Terwijl de rechtbank concludeerde dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was voor de beschuldigingen, laat columnist Angela de Jong in haar nieuwste stuk weten dat de uitspraak volgens haar bittersweet is. Voor de zanger en zijn familie betekent het rust en opluchting, maar volgens haar blijft het vermeende slacht0ffer met lege handen achter. Ze noemt het oordeel van de rechtbank dan ook “een treurige dag”.
“Het recht heeft gezegevierd – zo heet dat dan”
In haar column beschrijft De Jong de uitspraak op een manier die zowel afstandelijk als kritisch klinkt. Ze schrijft dat “het recht heeft gezegevierd”, maar plaatst meteen kanttekeningen. De rechtbank sprak Borsato vrij omdat er onvoldoende steunbewijs was. De Jong benadrukt dat een enkele verklaring in het Nederlandse strafrecht niet genoeg is om tot een veroordeling te komen.
Die juridische realiteit begrijpt ze, zegt ze, maar het maakt de uitkomst volgens haar niet minder pijnlijk:
“Fijn voor Borsato, zijn dierbaren en zijn vrienden, die dit de komende tijd natuurlijk aan alle kanten zullen vieren en uitbuiten in de media. En dat snap ik. Als het mijn vader was, zou ik dat waarschijnlijk ook doen.”
Met deze zin erkent ze dat opluchting vanuit de familie begrijpelijk is, maar tegelijkertijd beschouwt ze het als een dag waarop ook iemand anders, het vermeende slacht0ffer Asmara Thielen, een klap te verwerken krijgt.
“Een slacht0ffer staat met lege handen”
Waar Angela de Jong zich vooral zorgen over maakt, is de bredere boodschap die volgens haar uit de vrijspraak spreekt. Ze schrijft dat het opnieuw laat zien hoe moeilijk het voor slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag kan zijn om gerechtigheid te vinden. Zolang er geen getuigen zijn, geen beeldmateriaal bestaat en een verdachte ontkent, blijft het volgens haar bijna onmogelijk om als aangeefster gehoor te krijgen.
“Zolang er geen getuigen of video-opnames van het misbruik zijn en de dader ontkent, is het jouw woord tegen dat van een ander en heb je geen poot om op te staan.”
Volgens De Jong heeft de nu 26-jarige Asmara Thielen al langer vermoed dat haar verhaal moeilijk voet aan de grond zou krijgen. De columnist stelt dat deze realisatie schrijnend is, zeker omdat de procedure voor haar jarenlang zwaar moet zijn geweest.
De moed van Asmara volgens De Jong
De Jong noemt de aangifte van Asmara “dapper” en verwijst naar de verklaring die haar advocaat, Peter Plasman, tijdens de zittingen voorlas. De tekst raakte haar zichtbaar:
“De verklaring gaf me kippenvel,” schrijft ze.
Ze haalt meerdere passages aan die volgens haar laten zien hoe moeilijk de jaren voor Asmara zijn geweest. Zo beschrijft de verklaring hoe de jonge vrouw jarenlang worstelde met schaamte, onzekerheid en twijfel.
De Jong noemt dat herkenbaar voor veel andere mensen die grensoverschrijdend gedrag melden: gevoelens van schuld, angst en isolatie.
Daarnaast wijst ze op de angst die volgens Asmara speelde rondom haar moeder. Die werkte destijds bij de fanclub van Marco Borsato. Asmara was bang dat haar moeder zou worden ontslagen als zij zou vertellen wat er was gebeurd. Deze angst, schrijft De Jong, zou grote gevolgen voor het gezin hebben kunnen hebben.
“En wie zou haar geloven?” vraagt Asmara
zich in de verklaring hardop af.
Voor Angela de Jong is dat een kernzin: een jonge vrouw die zich
afvraagt of ze op kan boksen tegen de populariteit van een geliefde
artiest.
Volgens haar is de boodschap van Asmara’s verklaring duidelijk: het voelt alsof je je verhaal moet vertellen tegenover iemand die door het hele land bewonderd wordt — en dat maakt het extra zwaar.
Over de rol van de verdediging
In haar column uit De Jong ook kritiek op de verdediging van Borsato, het advocatenduo Carry en Geert-Jan Knoops. Volgens haar heeft de verdediging de moeder van Asmara, Nathalie, op “weinig subtiele wijze” tot dader gemaakt. Daarmee bedoelt ze dat de aandacht in de zaak deels verschoof van het gedrag van de zanger naar de rol van de moeder binnen het verhaal en de totstandkoming van de aangifte.
De Jong schrijft:
“Borsato werd ineens het slacht0ffer. Zo gaat dat dan.”
Zij vindt het opvallend dat de aangeefster weinig vroeg van de rechtbank. Geen financiële compensatie, geen langdurige celstraf, maar alleen erkenning.
Volgens De Jong maakt dat de uiteindelijke uitspraak extra zwaar voor het vermeende slacht0ffer:
“Ze wilde slechts erkenning voor wat haar is aangedaan als piepjong meisje en waar ze nog dagelijks last van had.”
“Met lege handen achterblijven” – een terugkerend patroon?
Angela de Jong plaatst de zaak in een bredere context. Zij stelt dat veel vrouwen die grensoverschrijdend gedrag melden, uiteindelijk zonder erkenning of resultaat achterblijven. Dat is volgens haar niet alleen verdrietig, maar ook een maatschappelijke kwestie waar Nederland nog niet goed raad mee weet.
In haar eigen woorden:
“Maar zoals zoveel vrouwen die seksueel misbruik hebben moeten ondergaan, staat ze nu met lege handen.”
De column eindigt daarmee niet alleen als reflectie op deze specifieke zaak, maar ook als kritiek op een systeem dat volgens haar slacht0ffers weinig ruimte biedt om hun verhaal juridisch bevestigd te krijgen.
De juridische realiteit tegenover emotionele verwachtingen
De uitspraak van de rechtbank in Utrecht draaide om bewijs. Niet om emoties, vermoedens of publieke opinie. Het strafrecht is bedoeld om uitsluitend te veroordelen als er overtuigend bewijs ligt, en dat was hier niet het geval. De rechter concludeerde dat de verklaring van Asmara te algemeen was en onvoldoende concreet om juridisch onderbouwd te worden.
Er waren geen getuigen, geen aanvullend materiaal, geen controleerbare gegevens uit het dagboek en geen onafhankelijke aanwijzingen die de inhoud van de aangifte konden bevestigen.
Juridisch gezien is de beslissing daardoor logisch; emotioneel gezien voelt het voor sommigen pijnlijk. Dat spanningsveld vormt de rode draad in De Jongs column.
Een dag met dubbele lading
De vrijspraak van Marco Borsato is voor veel mensen een moment van opluchting, vooral voor hemzelf en zijn familie. Na zes jaar onzekerheid betekent het een belangrijke stap richting herstel en rust. Tegelijkertijd illustreert Angela de Jong’s column dat een rechterlijke uitspraak ook een andere, veel minder opgeluchte kant kent: die van iemand die het gevoel heeft dat haar verhaal niet geloofd is of niet kon worden bewezen.
En precies dat maakt de gebeurtenis voor De Jong “een treurige dag”.
Conclusie
De vrijspraak van Marco Borsato heeft de juridische wereld duidelijkheid gegeven, maar heeft maatschappelijk juist nieuwe vragen opgeroepen. Hoe gaan we om met meldingen zonder bewijs? Wat betekent erkenning voor slacht0ffers? Hoe groot is de kloof tussen de juridische en de emotionele waarheid?
Angela de Jong legt in haar
column de vinger op die zere plek.
En daarmee is haar bijdrage aan het debat minstens zo veelbesproken
als de uitspraak zelf.