Algemeen
Man vraagt of hij een hufter is omdat hij weigerde om op te staan voor een vrouw die zich onveilig voelde
Iedereen verdient zijn eigen ruimte, vooral vrouwen, die zich vaak onveilig voelen op openbare plaatsen. Een man weigerde een bankje te verlaten voor een vrouw die zich ongemakkelijk voelde. Hij deelde zijn verhaal op Reddit (inmiddels verwijderd), op zoek naar antwoorden op de vraag of hij fout zat.
“Ben ik de a*****e voor het weigeren om ’s nachts van een bankje op te staan omdat deze dame zich ongemakkelijk voelde?” vroeg u/ladyatstop. De 24-jarige man beschreef het incident in detail en vond dat hij het recht had om te blijven zitten.
Situering
“Ik ben laat klaar met werken, rond 23.00 uur, bijna middernacht. Ik doe inpak- en verzendwerk, het was een dienst van 8 uur en ben de hele dag op de been geweest, dus ik ben doodop en wil gewoon naar huis,” zei hij.
“In het station waar ik de trein neem, is er maar één lange bank om te zitten en deze vrouw zat aan de ene kant. Ze zag eruit als een dertiger, niet al te oud. Ik ging aan de andere kant van de bank zitten. Niet eens zo dicht bij haar, want ik zat aan het randje. Ze blijft me aankijken totdat ze vraagt of ik het erg vind. Ik vraag haar wat ze bedoelt. De vrouw vraagt of ik het erg vind om ergens anders heen te gaan en ik vraag waarom,” schreef hij.
De vrouw vertelde hem onomwonden dat ze zich ongemakkelijk voelde. “Ze vertelt me dat we de enige mensen op het station zijn en dat ze het niet prettig vindt dat ik bij haar in de buurt ben. Ik kijk nog eens rond, ook al weet ik dat er geen andere zitplaatsen zijn. Dan zeg ik dat het me spijt en dat ik haar niet zal lastigvallen. Ik zeg dat ik gewoon moet zitten omdat ik moe ben van mijn werk. Daarop vraagt ze of ik er echt dood van zou gaan om op te staan omdat de trein er over 15 minuten is en ik dan zou kunnen zitten,” schreef hij.
De man weigert op te staan De man was niet bereid om op te staan. “Deze dame laat het niet los. Ik beloof haar dat ik haar niet zal lastigvallen. De eerste paar minuten dat ik op het bankje zat heb ik niet eens iets tegen haar gezegd of gedaan. Dit keer wordt ze echt boos en vraagt ze me om weg te gaan,” vervolgde hij.
Hij voelde zich geïrriteerd door haar aandringen. “Ik zeg nee en dat het me spijt, ze hoeft zich geen zorgen om me te maken omdat ik gewoon ergens wil zitten na de hele dag te hebben gestaan.
Nadat ik dat gezegd had, deed ik mijn koptelefoon weer op en keek naar mijn telefoon. Maar zag deze dame na een paar minuten opstaan en helemaal naar de andere kant van het perron lopen en daar gewoon blijven staan. Voordat ze wegging, hoorde ik haar ‘fing jack’ zeggen. Ik had niet gedacht dat ze zo boos op me zou worden omdat ik niet wilde opstaan,” voegde hij eraan toe.
“Ik snap dat dames zich ongemakkelijk voelen zo laat op de avond op een treinstation met een onbekende man, maar ik lette helemaal niet op haar. En ik wilde niet opstaan want ik was supermoe. Maar toch, was ik een eikel?” vroeg hij Reddit.
Veel Reddit-gebruikers waren het met hem eens en vonden dat als ze zich ongemakkelijk voelde, zij degene was die had moeten verhuizen. Sommigen wezen er zelfs op dat het een openbaar bankje was. “Absoluut niet de a*****e. Als ze zich niet veilig voelde, had ze niet eens met je moeten praten. Ze had gewoon weg moeten lopen zonder een blik achterom te werpen en dat was het dan geweest,” schreef een Redditor.
Vrouwen voelen zich onveilig Hoewel de meesten het met hem eens leken te zijn, is het nog steeds belangrijk om de context te erkennen waarom vrouwen zich vaak onveilig voelen in openbare ruimtes. Hoge percentages seksuele intimidatie en aanranding dragen bij aan dit onbehagen en niet elke interactie die een vrouw tegenkomt als ze alleen op stap is, is onschuldig.
Wat vind jij hiervan? Had de man gelijk om te blijven zitten of had hij moeten opstaan? Was de vraag en reactie van de vrouw terecht of niet? Laat het ons weten in de comments!
Hevige politieke en publieke reacties op nieuwe Kamervoorzitter: keuze leidt tot felle discussie
De verkiezing van een nieuwe Kamervoorzitter, normaal gesproken een procedurele stap in het parlementaire proces, groeide dit keer uit tot een moment dat Den Haag en de rest van het land in beroering bracht. Na drie stemrondes werd Thom van Campen gekozen als nieuwe voorzitter, terwijl Martin Bosma – die in de eerste twee rondes duidelijk de meeste stemmen kreeg – uiteindelijk aan de kant werd geschoven.
Wat volgde was een golf van reacties. In de Kamer, op sociale media en in talkshows werd druk gediscussieerd over de vraag of deze uitkomst het gevolg was van een eerlijke afweging van kwaliteiten, of van politieke strategie die de geloofwaardigheid van het proces onder druk zette.
Een stemronde die meer vragen opriep dan antwoorden gaf
Het contrast tussen de eerste twee rondes en de uiteindelijke uitslag viel veel mensen meteen op. Bosma stond aanvankelijk ruim bovenaan, maar bleek in de beslissende ronde niet langer de voorkeurskandidaat.
Volgens critici leek het erop dat de procedure minder draaide om het kiezen van de meest ervaren of meest natuurlijke voorzitter, maar vooral om het voorkomen van een ongewenste uitkomst. Voorstanders van Bosma benadrukten dat hij de afgelopen jaren herhaaldelijk had laten zien dat hij Kamerdebatten ordelijk en rustig kon leiden. Zelfs politieke tegenstanders roemden zijn kalme stijl en heldere manier van voorzitten.
Toch kreeg hij niet het vertrouwen van een meerderheid. Dat maakte deze voorzittersverkiezing tot een bron van debat: gaat het in zo’n functie om vakmanschap, of om politieke comfortzones?
Online ontstond direct een storm van verontwaardiging
Binnen enkele minuten nadat de uitslag bekend werd gemaakt, barstte op sociale media een golf van woede en ongeloof los. Oud-Kamerlid Harm Beertema merkte op dat de derde ronde eerder leek op een blokkade dan op een zorgvuldige beoordeling. Zijn analyse werd duizenden keren gedeeld en onderschreven.
Veel berichten klonken in dezelfde lijn: hoe kan iemand die twee rondes bovenaan staat in de slotfase toch worden weggestemd, zonder duidelijke inhoudelijke reden?
Onder de reacties zat een voelbare frustratie over het idee dat gevestigde partijen elkaar vasthouden om een bepaalde politieke richting te voorkomen. Volgens veel commentatoren aangaf dit moment een bredere zorg: dat het parlement niet altijd aansluit bij de wens van een groot deel van de kiezers.
Ook Elbertus van Lagen uitte zorgen over het groeiende wantrouwen in de politiek. Zijn uitspraak dat het vertrouwen nóg verder zou kunnen dalen, raakte een gevoelige snaar bij veel burgers.
Journalisten zien een patroon in deze gang van zaken
De discussie bleef niet beperkt tot sociale media. Verschillende journalisten reageerden kritisch op de stemprocedure. Bart Nijman omschreef de situatie als een ‘politiek onderonsje’, een verwijzing naar het idee dat partijen soms vooral bezig zijn elkaar intern te beschermen in plaats van de beste kandidaat naar voren te schuiven.
Zijn woorden kregen veel bijval. Voor een grote groep kijkers voelde de verkiezing inderdaad als een proces waarin de uitkomst al min of meer was bepaald voordat de rondes begonnen. Niet door open debat of door inhoudelijke afweging, maar door afspraken achter de schermen.
Daardoor ervoer een deel van het publiek de uitkomst als een gemiste kans voor transparantie en professionaliteit.
Een gevoel van buitensluiting bij veel kiezers
Voor veel mensen ging de discussie niet alleen over de functie van de nieuwe Kamervoorzitter. Het voelde ook als een symbolische gebeurtenis waarin zichtbaar werd hoe grote groepen kiezers zich niet vertegenwoordigd voelen.
Na de verkiezingen, waarin de rechtse partijen een grote overwinning behaalden, leek dit moment dat gevoel verder te versterken. De boodschap die sommige burgers eruit haalden: zelfs wanneer een kandidaat op basis van stemmen en ervaring een logische keuze lijkt, kunnen politieke afspraken alsnog bepalen dat hij niet wordt gekozen.
In gesprekken rond het Binnenhof viel te horen dat de keuze mogelijk voortkomt uit een reflex die al jarenlang te zien is: het proberen te behouden van vertrouwde verhoudingen binnen het politieke midden. Het resultaat is dat veel burgers de indruk krijgen dat hun stem minder invloed heeft dan ze hopen.
Een gemiste kans om vertrouwen te herstellen
De derde stemronde werd door veel politieke analisten gezien als een belangrijk moment om te laten zien dat kwaliteit boven partijgrenzen kan worden gesteld. Dat gebeurde niet, en juist daardoor werd een kans gemist om vertrouwen bij het publiek te versterken.
Doordat de keuze uiteindelijk vooral werd gezien als een strategisch besluit, is de kloof tussen politiek en burger opnieuw zichtbaar geworden. Mensen die de stemmingen live volgden, zagen hoe een kandidaat met veel ervaring en brede erkenning toch aan de kant werd gezet.
Voor burgers die al langer twijfelen aan de manier waarop de politiek functioneert, gaf dit moment nieuwe aanleiding om zich af te vragen of het parlement werkelijk handelt op basis van transparantie en inhoud.
Het debat over vertrouwen in de politiek laait verder op
De intense reacties van burgers, journalisten en oud-politici laten zien dat de behoefte aan een opener en eerlijker politiek proces groot is. De voorzittersverkiezing werd daardoor meer dan een procedurele stap: het werd een moment waarin het grotere vraagstuk van vertrouwen opnieuw centraal kwam te staan.
Veel mensen hopen dat dit geen gesprek is dat snel wegzakt. Het is juist een kans om te bespreken hoe democratische processen beter kunnen worden bewaakt en hoe de afstand tussen burgers en politiek kan worden verkleind.
Het zou waardevol zijn als er ruimte komt voor een breed gesprek over representatie, transparantie en de rol van politieke strategie bij belangrijke beslissingen.
Praat mee over deze politieke ontwikkeling
Hoe kijk jij naar deze gang
van zaken?
Vond je de keuze logisch, of zie je het – net als veel anderen –
als een gemiste kans voor geloofwaardig leiderschap?
Deel jouw mening op onze Facebookpagina en praat mee over een onderwerp dat veel Nederlanders bezighoudt.