Algemeen
Man vraagt of hij een hufter is omdat hij weigerde om op te staan voor een vrouw die zich onveilig voelde
Iedereen verdient zijn eigen ruimte, vooral vrouwen, die zich vaak onveilig voelen op openbare plaatsen. Een man weigerde een bankje te verlaten voor een vrouw die zich ongemakkelijk voelde. Hij deelde zijn verhaal op Reddit (inmiddels verwijderd), op zoek naar antwoorden op de vraag of hij fout zat.
“Ben ik de a*****e voor het weigeren om ’s nachts van een bankje op te staan omdat deze dame zich ongemakkelijk voelde?” vroeg u/ladyatstop. De 24-jarige man beschreef het incident in detail en vond dat hij het recht had om te blijven zitten.
Situering
“Ik ben laat klaar met werken, rond 23.00 uur, bijna middernacht. Ik doe inpak- en verzendwerk, het was een dienst van 8 uur en ben de hele dag op de been geweest, dus ik ben doodop en wil gewoon naar huis,” zei hij.
“In het station waar ik de trein neem, is er maar één lange bank om te zitten en deze vrouw zat aan de ene kant. Ze zag eruit als een dertiger, niet al te oud. Ik ging aan de andere kant van de bank zitten. Niet eens zo dicht bij haar, want ik zat aan het randje. Ze blijft me aankijken totdat ze vraagt of ik het erg vind. Ik vraag haar wat ze bedoelt. De vrouw vraagt of ik het erg vind om ergens anders heen te gaan en ik vraag waarom,” schreef hij.
De vrouw vertelde hem onomwonden dat ze zich ongemakkelijk voelde. “Ze vertelt me dat we de enige mensen op het station zijn en dat ze het niet prettig vindt dat ik bij haar in de buurt ben. Ik kijk nog eens rond, ook al weet ik dat er geen andere zitplaatsen zijn. Dan zeg ik dat het me spijt en dat ik haar niet zal lastigvallen. Ik zeg dat ik gewoon moet zitten omdat ik moe ben van mijn werk. Daarop vraagt ze of ik er echt dood van zou gaan om op te staan omdat de trein er over 15 minuten is en ik dan zou kunnen zitten,” schreef hij.
De man weigert op te staan De man was niet bereid om op te staan. “Deze dame laat het niet los. Ik beloof haar dat ik haar niet zal lastigvallen. De eerste paar minuten dat ik op het bankje zat heb ik niet eens iets tegen haar gezegd of gedaan. Dit keer wordt ze echt boos en vraagt ze me om weg te gaan,” vervolgde hij.
Hij voelde zich geïrriteerd door haar aandringen. “Ik zeg nee en dat het me spijt, ze hoeft zich geen zorgen om me te maken omdat ik gewoon ergens wil zitten na de hele dag te hebben gestaan.
Nadat ik dat gezegd had, deed ik mijn koptelefoon weer op en keek naar mijn telefoon. Maar zag deze dame na een paar minuten opstaan en helemaal naar de andere kant van het perron lopen en daar gewoon blijven staan. Voordat ze wegging, hoorde ik haar ‘fing jack’ zeggen. Ik had niet gedacht dat ze zo boos op me zou worden omdat ik niet wilde opstaan,” voegde hij eraan toe.
“Ik snap dat dames zich ongemakkelijk voelen zo laat op de avond op een treinstation met een onbekende man, maar ik lette helemaal niet op haar. En ik wilde niet opstaan want ik was supermoe. Maar toch, was ik een eikel?” vroeg hij Reddit.
Veel Reddit-gebruikers waren het met hem eens en vonden dat als ze zich ongemakkelijk voelde, zij degene was die had moeten verhuizen. Sommigen wezen er zelfs op dat het een openbaar bankje was. “Absoluut niet de a*****e. Als ze zich niet veilig voelde, had ze niet eens met je moeten praten. Ze had gewoon weg moeten lopen zonder een blik achterom te werpen en dat was het dan geweest,” schreef een Redditor.
Vrouwen voelen zich onveilig Hoewel de meesten het met hem eens leken te zijn, is het nog steeds belangrijk om de context te erkennen waarom vrouwen zich vaak onveilig voelen in openbare ruimtes. Hoge percentages seksuele intimidatie en aanranding dragen bij aan dit onbehagen en niet elke interactie die een vrouw tegenkomt als ze alleen op stap is, is onschuldig.
Wat vind jij hiervan? Had de man gelijk om te blijven zitten of had hij moeten opstaan? Was de vraag en reactie van de vrouw terecht of niet? Laat het ons weten in de comments!
Jade Kops deelt aangrijpend bericht over haar gezondheid: “Het was heftig, verdrietig, onwerkelijk en goed tegelijk”
De jonge influencer Jade Kops (18) heeft via Instagram opnieuw openhartig gedeeld over haar strijd met een ernstige z!ekte. In een emotionele post vertelt ze dat er voor het eerst een uitvaartverzorger bij haar thuis is geweest om haar wensen en ideeën te bespreken. Het gesprek markeert een moeilijk, maar belangrijk moment in haar leven — en ze kiest ervoor om die kwetsbare realiteit met haar volgers te delen.
“Een ochtend met een zwarte én een fijne rand”
Jade begint haar bericht met een eerlijke beschrijving van hoe intens de dag was.
“Vanochtend was een ochtend met een zwarte rand, maar tegelijkertijd ook met een fijne rand,” schrijft ze. “Er kwam namelijk voor de eerste keer een uitvaartverzorger bij ons thuis om kennis te maken en mijn wensen en ideeën te bespreken.”
Het zijn woorden die bij veel van haar volgers binnenkomen. Jade vertelt dat ze erg tegen het gesprek had opgezien, maar dat het achteraf gezien ook een vorm van rust bracht.
“Ik zag hier ontzettend tegenop, maar achteraf gezien was het ergens ook fijn,” vervolgt ze. “Van de week plaats ik een post met meer uitleg en gevoelens, maar even kort gezegd: het was heftig, verdrietig, onwerkelijk en goed tegelijkertijd.”
De jonge vrouw probeert, ondanks haar omstandigheden, op een eerlijke en waardige manier te praten over alles wat bij haar z!ekte komt kijken. Dat maakt haar Instagram-account inmiddels voor duizenden volgers een plek van inspiratie en herkenning.
Een brief aan haar “lieve, vervelende tumor”
Slechts een week eerder deelde Jade een andere ontroerende boodschap: een open brief aan haar z!ekte, die ze liefdevol maar scherp richtte aan haar “lieve, vervelende tumor”.
Daarin blikte ze terug op de afgelopen jaren — op haar behandelingen, op haar hoop, en op de bijzondere momenten die ondanks alles waardevol zijn gebleven.
“Het is alweer vierenhalf jaar geleden dat jij onverwacht mijn keel binnenkwam,” schreef ze. “Sinds dat moment is negentig procent van mijn leven heftig, verdrietig, onwerkelijk en angstig. Alle normale dingen zijn veranderd in een grote droom.”
In haar bericht vertelt Jade dat haar leven sinds de diagnose vol uitdagingen is, maar ook vol betekenis. Ze benadrukt dat ze nog altijd intens gelukkig is, ondanks de beperkingen die haar z!ekte met zich meebrengt.
De realiteit van uitbehandeld zijn
In haar brief schreef Jade openlijk dat ze inmiddels uitbehandeld is. De medische mogelijkheden zijn uitgeput, maar ze richt haar blik niet op wat ze verliest — ze kiest bewust om te leven dag voor dag.
“Je (de tumor) bent en blijft mijn grootste vijand,” schreef ze, “maar tegelijkertijd leven we nog met een redelijk goede kwaliteit. Samen. Dag voor dag en stap voor stap. Mijn kloppende hart is een onbetaalbaar cadeau.”
Die laatste zin raakte veel mensen diep. Ze benadrukt de kracht van aanvaarding zonder op te geven — een evenwicht dat ze met veel moed weet te vinden.
Hoewel haar gezondheid kwetsbaar is, straalt haar toon iets krachtigs uit: een bewuste keuze voor leven, liefde en aanwezigheid.
Vriendschap en steun
Jade is niet alleen bekend van haar open berichten, maar ook van haar vriendschap met zangeres Emma Kok. De twee jonge vrouwen delen een hechte band en begrijpen elkaars realiteit op een dieper niveau.
Emma, die zelf een langdurige medische geschiedenis heeft, sprak eerder al met bewondering over Jades kracht en optimisme. Hun vriendschap laat zien hoe belangrijk verbinding en begrip zijn in moeilijke tijden.
In de reacties onder haar berichten stromen dagelijks steunbetuigingen binnen. Mensen schrijven dat ze geraakt zijn door haar woorden, haar nuchtere blik en haar vermogen om zelfs in de donkerste momenten licht te vinden.
De kracht van delen
Dat Jade haar reis publiek deelt, is volgens haarzelf geen zoektocht naar medelijden, maar naar echte verbinding. Door open te spreken over onderwerpen die vaak worden weggestopt, hoopt ze het taboe te doorbreken rond z!ekte, angst en afscheid.
“Ik weet dat het voor anderen misschien moeilijk is om te lezen,” schreef ze eerder, “maar voor mij voelt het goed om eerlijk te zijn. Dit is mijn leven, en ik wil het delen zoals het is — niet mooier of makkelijker dan de werkelijkheid.”
Die openheid maakt haar account tot een bijzondere plek op sociale media. Tussen de luchtige posts en dagelijkse updates van leeftijdsgenoten, vormt Jades stem een menselijk en eerlijk tegengeluid — eentje dat hoop geeft, juist omdat het zo echt is.
Een blik op de toekomst
Ondanks het zware onderwerp blijft Jade niet hangen in somberheid. Ze vertelt dat ze nog mooie plannen heeft voor de komende tijd, zolang haar gezondheid dat toelaat.
Haar motto blijft duidelijk: leven zolang het kan, en genieten van wat er is. In een van haar eerdere berichten schreef ze:
“Ik leef omdat ik wil leven. Het liefst nog dagen, maanden en jarenlang.”
Die zin is voor veel van haar volgers uitgegroeid tot een soort mantra. Het benadrukt de kracht van de menselijke wil om te blijven hopen, ook als de toekomst onzeker is.
De reacties: “Wat een bijzondere jonge vrouw”
Onder haar meest recente post regent het reacties van vrienden, volgers en onbekenden die geraakt zijn door haar eerlijkheid.
“Wat een dappere en mooie ziel ben jij,” schrijft iemand. “Je woorden zetten alles in perspectief.”
Een ander reageert:
“Dankjewel dat je dit deelt. Het herinnert ons eraan hoe kostbaar het leven is.”
Ook andere jongeren laten weten dat Jades openheid hen helpt om met meer dankbaarheid naar hun eigen leven te kijken.
Dit bericht op Instagram bekijken
Een dag vol emoties, maar ook rust
Het bezoek van de uitvaartverzorger was voor Jade ongetwijfeld zwaar. Toch beschrijft ze de ervaring niet als louter verdrietig, maar ook als verhelderend. Het gesprek gaf haar ruimte om zelf keuzes te maken over zaken waar ze eerder niet aan durfde te denken.
“Het voelde onwerkelijk,” schrijft ze, “maar ook goed. Alsof ik een stukje regie terugkreeg.”
Die balans tussen verdriet en kracht typeert haar houding sinds het begin van haar z!ekte. Ze weigert om haar leven enkel door angst te laten bepalen. In plaats daarvan zoekt ze telkens opnieuw naar rust in het onzekere.
Hoop als leidraad
Wie door Jades posts scrolt, ziet niet alleen verdriet, maar vooral leven. Ze deelt foto’s van momenten met vrienden, van kleine uitstapjes, van bloemen, zonlicht en koffie. Alles wat het leven kleur geeft, blijft belangrijk voor haar.
Die aandacht voor het gewone maakt haar verhaal herkenbaar voor iedereen — z!ek of gezond. Want haar woorden raken aan iets universeels: het besef dat elke dag waarde heeft, hoe moeilijk die soms ook is.
“Het voelt alsof elke ochtend zowel een dreiging als een wonder is,” schreef ze in haar brief. “Maar één ding blijft zeker: ik geef niet op.”
Een boodschap die blijft hangen
Met haar openheid, kracht en woorden vol gevoel heeft Jade Kops in korte tijd een grote indruk gemaakt. Haar posts worden gedeeld, besproken en geprezen — niet om het verdriet dat ze beschrijft, maar om de hoop en menselijkheid die eruit spreken.
Ze laat zien dat praten over moeilijke onderwerpen niet per se zwaar hoeft te zijn, zolang het met eerlijkheid en liefde gebeurt. En dat zelfs in de donkerste dagen, iets moois kan schuilen: verbinding, begrip en de moed om te blijven ademen, dag na dag.