Algemeen
Vrouw van Robin Williams die hem vergaf, onthult details van zijn laatste dagen
Het is al meer dan zeven jaar geleden sinds de tragische dood van Robin Williams, maar de geest en het erfgoed van de komiek die groter was dan het leven, leven voort in onze harten.
De dood van Williams schokte de hele wereld; velen geloofden dat depressie en drugsgebruik de reden waren achter zijn beslissing om een einde aan zijn leven te maken. Maar, in feite, blijkt dat er iets heel anders achter de tragische dood van Robin Williams zat. Daarom besloot de weduwe van Robin, Susan Schneider Williams, de waarheid te onthullen over wat haar man echt heeft gedood.
De wereld verloor een van de grootste komische geesten in 2014 toen de iconische grappenmaker Robin Williams stierf. Robin had de reputatie een oprecht aardig persoon te zijn, een familieman en een allemansvriend. Fans over de hele wereld vereerden zijn talent via zijn klassieke rollen in films als Good Morning Vietnam, Mrs. Doubtfire en Aladdin.
Degenen die hem in het echte leven kenden, zagen dat hij net zo grappig was buiten de camera – en dat hij zijn gave kon gebruiken om mensen vreugde te brengen wanneer ze hem het meest nodig hadden.
Huwelijken en kinderen
De geliefde acteur was drie keer getrouwd en had drie kinderen. Williams ontmoette zijn eerste vrouw, Valeria Velardi, in juni 1976. Destijds was Williams niet bekend en werkte als eenvoudige barman in San Francisco. “Hij stond achter de bar. Hij had een Frans accent, bood me een drankje aan, maakte een praatje met me en was absoluut heerlijk,” zei Valeria in 2018.
“Hij vroeg me om een lift naar huis. Hij sprak Frans en ik plaagde hem en we hadden een kus. En ik wist gewoon dat ik hem weer zou zien.” Het paar trouwde in 1978 en verwelkomde een zoon, Zack, in 1983. In 1988 gingen Williams en Valeria uit elkaar. Er waren geruchten dat de acteur een affaire had met de nanny van zijn zoon, Marsha Garces – maar Valeria heeft dit sindsdien ontkend. Na de scheiding trouwde Williams met Marsha.
In 1989 stapte het paar in het huwelijksbootje terwijl ze zwanger was. Robin en Marsha kregen samen twee kinderen, Zelda (geboren in 1989) en Cody (geboren in 1991). Helaas was het tweede huwelijk van Robin ook gedoemd slecht af te lopen. Na irreconcilable verschillen aan te halen, vroeg Marsha in 2008 de scheiding aan.
Toen, drie jaar na zijn tweede scheiding, ontmoette Robin zijn zielsverwant, Susan Schneider. Ze zag de beroemde komiek voor het eerst in een plaatselijke Apple-winkel eind 2007, waar ze een kort gesprek deelden.
“Ik liep naar binnen en zag deze man en dacht: ‘Ik denk dat dat Robin Williams is.’ Toen ik op weg naar buiten keek, glimlachte hij naar me en iets in mij zei: ‘Oh, ga gewoon naar hem toe en zeg hallo,’ zei Susan. Ze trouwden in 2011. De ceremonie vond plaats in het Meadowood luxury resort in Napa Valley, Californië.
Ongeveer 120 gasten werden uitgenodigd voor de bescheiden bruiloft – voornamelijk familie, naaste vrienden en buren. Robin en Susan hadden een duidelijk beeld van hoe ze wilden dat hun speciale dag zou zijn. Er waren geen grote sterren aanwezig, en het was ver verwijderd van de flits en glamour die men meestal zou associëren met beroemdheden bruiloften in Hollywood.
Robin en Susan maakten ook hun eigen geloften. Robin zorgde ervoor dat zijn broer en moeder – die tegen die tijd waren overleden – werden geëerd tijdens de ceremonie. De acteur vroeg de priester om het Gebed van Sint Franciscus van Assisi hardop voor te lezen.
“De trouwdag was erg mooi – ze waren erg verliefd en heel rustig. Zowel Robin als Susan waren zeer actief betrokken bij de voorbereiding van de ceremonie,” vertelde de priester die de tortelduifjes trouwde in 2014 aan Daily Mail. Robin en Susan woonden in de exclusieve Sea Cliff-wijk van San Francisco Bay. Het mediterrane eigentijdse huis van 7.170 vierkante voet had een prachtig uitzicht op het water, de Golden Gate Bridge en de Marin Headlands.
Van buitenaf leek het alsof Robin en Susan erg gelukkig waren en alles hadden – maar vandaag de dag weten we dat hun relatie op de proef werd gesteld toen Robin worstelde met zijn innerlijke demonen.
Zijn verslechterende gezondheid beïnvloedde ook zijn professionele carrière. Zo had Williams moeite met het memoriseren van enkele regels tijdens het filmen van Night at the Museum 3, zijn laatste filmoptreden op het scherm in 2014. Robin, bekend om het memoriseren van honderden regels en het leveren van uitstekende prestaties, begreep niet waarom hij plotseling geen eenvoudige regels kon leren.
“Robin verloor zijn verstand en hij was zich ervan bewust,” legde Schneider Williams uit in 2016. “Kun je je de pijn voorstellen die hij voelde toen hij zichzelf zag desintegreren? En niet vanwege iets waarvan hij ooit de naam zou kennen of begrijpen? Noch hij, noch iemand kon het stoppen – geen hoeveelheid intelligentie of liefde kon het tegenhouden.”
Hoewel Robin zijn problemen had, was Susan altijd daar voor haar man, en het paar was heel open naar elkaar toe. Ze bespraken vaak hun successen, tegenslagen en grootste angsten; hun vriendschap en liefde groeiden elk jaar sterker. Helaas had Susan niet alle feiten op tafel en begreep ze niet volledig waarom haar zielsverwant worstelde. Op veel manieren was Susan machteloos, maar tijdens de laatste maanden van Robin slaagde het paar er nog steeds in om enkele heldere en mooie momenten te delen.
Kort voor zijn overlijden werd de worstelende acteur verkeerd gediagnosticeerd met de ziekte van Parkinson, wat leidde tot meer vragen, frustratie en donkere gedachten in het hoofd van Robin. Artsen hadden Robin slechts drie jaar te leven gegeven. “Wat hij doormaakte kwam niet overeen met de ervaringen van veel Parkinsonpatiënten. Dus, ik denk dat dat moeilijk voor hem was,” zei Zak Williams, de zoon van Robin Williams, in Max Lugavere’s “The Genius Life” podcast.
“Er was een focusprobleem dat hem frustreerde; er waren problemen verbonden aan hoe hij zich voelde, en ook vanuit neurologisch perspectief voelde hij zich niet geweldig. Hij voelde zich erg ongemakkelijk.” Het was pas na zijn dood dat de hele waarheid aan het licht kwam, en de wereld een glimp kreeg van waar Robin mee worstelde. Drie maanden nadat de legendarische komiek was overleden, werd het autopsierapport vrijgegeven.
Het rapport toonde aan dat Robin lange tijd had geworsteld met een vorm van dementie genaamd Lewy-body-dementie voordat hij in augustus 2014 stierf. In haar eerste interview sinds haar man overleed, besloot de weduwe van Robin om te spreken en het publiek te vertellen over wat haar man echt heeft ged00d.
“Lewy-body-dementie heeft Robin ged00d. Het is wat zijn leven heeft genomen. Depressie was een klein stukje van de taart van wat er aan de hand was… echt, wat meer overheersend was dan depressie, was angst. En de angst was enorm,” zei ze. Artsen beschreven hoe de wijlen acteur tijdens de laatste maanden van zijn leven door de hel moet zijn gegaan. Zijn vorm van Lewy-body-dementie was een van de meest verwoestende gevallen die artsen ooit hadden gezien.
“Lewy-body-dementie is een verwoestende ziekte. Het is een moordenaar. Het gaat snel, het is progressief,” zei Dr. Bruce Miller, directeur van Memory and Aging aan de University of California San Francisco, tegen Today. Toen ze eindelijk over de toestand van haar man leerde, kon Susan veel ontbrekende stukjes op hun plaats zetten en beter begrijpen waarom Robin handelde zoals hij deed.
“Ik was opgelucht dat het een naam had. Robin en ik hadden deze ervaring samen doorgemaakt, echt achtervolgd worden door een onzichtbaar monster. En het was alsof je op de kermis whack-a-mole speelde met de symptomen. Ik vertrok daar met een naam van de ziekte, het ding waar Robin en ik naar op zoek waren,” zei ze.
Robin Williams d00dsoorzaak
Op 11 augustus 2014 werd Robin Williams dood aangetroffen in zijn slaapkamer in zijn huis in Paradise Cay, Californië. De doodsoorzaak was verstikking door ophanging, volgens het kantoor van de sheriff van Marin County.
In 2015 stroomden de tranen over de wangen van Susan toen ze zich haar laatste gesprek met haar man herinnerde tijdens een emotioneel interview. Een week voor zijn dood van plan was Robin zich te laten testen op neurocognitieve stoornissen. Op de avond voor zijn dood vroeg Robin Susan of ze een voetmassage wilde. Susan had natuurlijk niet kunnen voorzien wat er zou gaan gebeuren en wees het aanbod af.
Ze zal nooit zijn blik en droevige ogen vergeten. Toen ging hij weg. Hij kwam nog een paar keer terug naar de kamer en zei, “Goede nacht, mijn liefde,” waarop Susan antwoordde: “Goede nacht, mijn liefde.” Het waren zijn laatste woorden tegen haar, en de hare tegen hem. In latere interviews legde Susan uit dat ze Robin heeft vergeven en hem niet de schuld geeft van zijn eigen dood. Ze wist dat hij niet veel jaren meer te leven had, en dat die jaren moeilijk zouden zijn geweest.
Toen de hulpverleners bij het huis aankwamen en die verschrikkelijke dag probeerden haar man te redden, was ze aan zijn zijde. “En ik wilde gewoon mijn man zien. En ik heb hem kunnen zien… en ik heb met hem kunnen bidden. En ik heb hem kunnen zeggen: ‘Ik vergeef je voor 50 miljard procent, met heel mijn hart. Je bent de dapperste man die ik ooit heb gekend.’ Weet je, we leefden een nachtmerrie,” zei Susan.
Robin Williams begr@fenis
Het is niet duidelijk of de familie van Robin een besloten begrafenis voor hem heeft gehouden, maar we weten wel dat zijn lichaam is gecremeerd bij Monte’s Chapel of the Hills in San Anselmo. Op 21 augustus werden zijn as uitgestrooid over de San Francisco Bay. De acteur woonde bijna 50 jaar in het gebied en hield van de plek; daar voelde hij zich het meest in vrede.
De zaak rond de verdwijning en het tragische lot van de kleine Émile Soleil blijft Frankrijk en ver daarbuiten diep bezighouden. Wat begon als een verm!ssingsmelding in een rustig berggehucht groeide uit tot een van de meest aangrijpende en raadselachtige dossiers van de afgelopen jaren. Nieuwe forensische bevindingen werpen nu opnieuw een schaduw over het verhaal en zorgen voor een pijnlijke heropleving van vragen die tot op de dag van vandaag onbeantwoord blijven.
Een zomerdag die alles veranderde
Op 8 juli 2023 bracht de toen 2,5-jarige Émile Soleil een zomerse dag door bij zijn grootouders in Le Haut-Vernet, een klein en afgelegen dorpje in de Franse Alpen. Het gehucht telt slechts enkele tientallen inwoners en staat bekend om zijn rust, natuur en hechte gemeenschap. Niemand kon vermoeden dat deze rustige omgeving het decor zou worden van een drama dat het hele land zou raken.
Volgens de laatste bevestigde waarnemingen speelde Émile in de namiddag rond 17.00 uur in een steegje nabij het huis van zijn grootouders. Zij waren op dat moment bezig met de voorbereidingen voor een uitje en hadden niet meteen door dat de peuter uit het zicht was verdwenen. Toen de stilte te lang duurde en Émile nergens te vinden was, sloeg de paniek toe.
Een z0ektocht zonder precedent
Vrijwel direct na de verm!ssingsmelding werd een grootschalige z0ekactie op touw gezet. Honderden mensen, waaronder p0litieagenten, gendarmes, vrijwilligers en redd!ngswerkers, doorzochten het bergachtige gebied. Speurh0nden werden ingezet, helikopters met warmtecamera’s cirkelden boven het dorp en elk pad, ravijn en bosrand werd zorgvuldig uitgekamd.
De omstandigheden waren moeilijk: steile hellingen, dichte begroeiing en wisselende weersomstandigheden bemoeilijkten het werk. Ondanks de enorme inzet bleef elke dag zonder resultaat. Wat aanvankelijk werd gezien als een mogelijke verdwaling of ongeluk, veranderde langzaam in een mysterie dat steeds zwaarder begon te wegen.
Nationale en internationale aandacht
Na weken en maanden zonder duidelijkheid groeide de zaak uit tot een nationaal symbool van onmacht en verdriet. Posters met de foto van de blonde peuter verschenen in dorpen en steden door heel Frankrijk. Media besteedden dagelijks aandacht aan de z0ektocht, terwijl ook internationale nieuwsorganisaties het verhaal oppikten.
Geruchten deden volop de ronde: was Émile verdwaald en ten prooi gevallen aan de natuur, was er sprake van een ongeval, of was er iets anders aan de hand? Officiële instanties hielden zich op de vlakte en benadrukten dat alle scenario’s openbleven.
Een schokkende vondst
Eind maart 2024 kwam er onverwacht een doorbraak. Een wandelaar stuitte tijdens een tocht op menselijke resten op een steil bergpad, op ongeveer 25 minuten lopen van het dorp. Forensisch onderzoek bevestigde later dat het ging om de schedel van Émile. In de omgeving werden ook andere botten, een T-shirt en ondergoed aangetroffen.
Opvallend was dat de resten niet begraven waren, maar bloot hadden gelegen aan weer en wind. Daarnaast vertoonde de kleding geen tekenen van langdurige blootstelling aan de elementen. Dit voedde de hypothese dat het lichaam mogelijk elders was geweest en pas later op deze plek was neergelegd.
Nieuwe forensische inzichten
Nu, ruim een jaar na de vondst, zijn er nieuwe details bekend geworden uit forensisch onderzoek, zo meldt de Franse zender BFMTV op basis van bronnen dicht bij het onderzoek. Deskundigen hebben letsel vastgesteld aan de schedel van Émile dat niet overeenkomt met een val, een aanrijding of een mogelijke confrontatie met dieren.
Volgens de onderzoekers wijst het letsel op een doelgerichte harde klap met een voorwerp. Daarmee wordt een ongeluk steeds minder waarschijnlijk en komt de mogelijkheid van menselijk ingrijpen nadrukkelijker in beeld. Officiële instanties blijven voorzichtig in hun formuleringen, maar erkennen dat deze bevinding het onderzoek in een andere richting duwt.
Focus op de directe omgeving
In maart 2025 werden de grootouders van Émile, samen met een oom en tante, aangehouden voor verhoor. Zij werden verdacht van mogelijke betrokkenheid bij d00dslag en het verbergen van een lichaam. Na intensieve ondervragingen werden zij echter weer vrijgelaten, bij gebrek aan voldoende bewijs om hen vast te houden.
Een buurman, die geldt als belangrijke getuige, verklaarde dat hij Émile kort voor zijn verdwijning nog had gezien. Hij zou ook familieleden in dezelfde richting hebben zien lopen. Tegenstrijdigheden in verklaringen over tijdstippen en gebeurtenissen hebben ervoor gezorgd dat justitie de directe kring rond het kind nauwlettend blijft volgen.
Een zaak die blijft knagen
Hoewel er momenteel niemand wordt vervolgd, is het onderzoek nog altijd gaande. Justitie houdt rekening met het scenario dat Émile het dorp nooit levend heeft verlaten. Een van de hypotheses is dat zijn lichaam gedurende langere tijd in een afgesloten ruimte, zoals een schuur of bijgebouw, heeft gelegen voordat het uiteindelijk op de vindplaats terechtkwam.
Deze veronderstelling roept veel vragen op binnen en buiten Frankrijk. Hoe kon zoiets plaatsvinden in een klein en hecht dorp? Wie wist wat, en wanneer? En waarom is er na al die tijd nog geen definitieve duidelijkheid?
Collectief verdriet en onmacht
De zaak rond Émile Soleil raakt aan iets universeels: de kwetsbaarheid van kinderen en het diepe gevoel van onrecht wanneer een jong leven abrupt eindigt. Voor veel mensen staat het dossier symbool voor onbeantwoorde vragen en het pijnlijke besef dat sommige mysteries misschien nooit volledig zullen worden opgelost.
Tegelijkertijd is er hoop dat de waarheid, hoe moeilijk ook, ooit alsnog aan het licht komt. Elk nieuw detail, elk forensisch inzicht en elke verklaring kan bijdragen aan een beter begrip van wat er die zomerdag in 2023 is gebeurd.
Blijvende impact
Meer dan twee jaar na de verdwijning blijft de naam van Émile Soleil verbonden aan een van de meest aangrijpende zaken van Frankrijk. De affaire blijft het publieke debat voeden en laat zien hoe groot de behoefte is aan duidelijkheid, gerechtigheid en afsluiting.
Of die er ooit volledig zullen komen, blijft onzeker. Wat vaststaat, is dat het verhaal van Émile diepe sporen heeft nagelaten en dat velen blijven hopen op antwoorden die recht doen aan het korte leven van een jongetje dat nooit vergeten zal worden.