Algemeen
Gezin met 3 kleine kinderen gedwongen hun woning te verlaten: “Dit is onacceptabel”
Een gezin met drie jonge kinderen, waaronder een baby van vijf maanden, wordt gedwongen hun huidige woning te verlaten door woningcorporatie Talis. De reden? Ze verblijven in een seniorenflat, en dit heeft tot een nijpende situatie geleid. Vader Arie staat voor een onmogelijke uitdaging en vreest dakloos te worden.
Gezin in een Seniorenflat
Dit gezin woont momenteel in seniorenflat De Meiberg, een
woonomgeving waar voornamelijk oudere bewoners met scootmobielen de
sfeer bepalen, en de gangen worden gedomineerd door rollators.
Echter, voor één van de appartementen staan kinderfietsen, want
hier wonen Arie (61), Naomi (30), Nathan (5), Jesse (2), en de
pasgeboren Tamara van vijf maanden.
Het gezin woont in een tweekamerappartement, met slechts één
slaapkamer waar alle bedden in zijn gepropt. Het is een krappe
ruimte, maar Arie klaagt niet. Hij vertelt ons: “We zijn hier heel
tevreden. De kinderen vinden het erg knus.” Hij benadrukt dat alle
bewoners de aanwezigheid van de jonge kinderen waarderen. “Ze
fleuren ervan op en willen de baby graag even aanraken. Je kunt aan
hun gezichten zien dat het hen goed doet.”
Echter, hier ligt het probleem. Het is simpelweg niet toegestaan
om met een gezin in dit seniorencomplex te wonen. Woningcorporatie
Talis wil dat het gezin vertrekt, maar gezien de huidige krapte op
de woningmarkt lijkt dit een vrijwel onmogelijke opgave.
Particuliere huur is financieel niet haalbaar voor de familie, en
voor een sociale huurwoning bedraagt de wachtlijst maar liefst 13
jaar, terwijl hun verzoek om urgentie keihard is afgewezen. Dit is
verre van gunstig nieuws.
Zwangerschap en Keuzes
Maar hoe is Arie eigenlijk in deze woning terechtgekomen? Na zijn
scheiding van zijn ex-vrouw woonde hij tijdelijk bij zijn broer in
Cuijk.
Arie werkte als leraar Nederlands in de Randstad en ging af en
toe naar Suriname om op adem te komen. Daar ontmoette hij Naomi,
ook een lerares Nederlands, en ze werden halsoverkop verliefd,
trouwden, en kregen samen een kind.
Toen zijn broer een relatie kreeg, moest Arie vertrekken. Omdat
hij geen betaalbare sociale huurwoning kon vinden, besloot hij in
Nederland te blijven werken en af en toe naar Suriname te gaan, in
afwachting van een geschikte woning. Hij stemde in met een woning
in het seniorencomplex, op voorwaarde dat hij daar zonder zijn
gezin zou wonen.
Maar het liep anders. Kort nadat hij terugkeerde naar Nederland,
raakte Naomi onverwacht zwanger. Arie achtte het onverantwoord om
zijn vrouw met twee jonge kinderen in Suriname achter te laten.
Hij stond voor een onmogelijke keuze: “Moest ik naar Suriname
gaan, naar mijn gezin, mijn baan opzeggen, en mijn collega’s en
leerlingen in de steek laten? Of moest ik mijn gezin tegen de
afspraak in naar Nederland laten komen om bij mij te zijn? Ik zat
met de rug tegen de muur.”
Geen Alternatief
Arie koos voor het laatste: “Ik had geen andere optie. We hadden al
besloten dat zij naar Nederland zouden komen, zeker gezien de
gezondheidsproblemen van ons zoontje.”
“De gezondheidszorg in Suriname is onvoldoende. Het gaat
economisch niet goed en als leraar verdien je er weinig. Je kunt er
geen gezin onderhouden.”
Daarom wil Arie niet emigreren. Hij is Nederlander, en zijn
kinderen hebben ook de Nederlandse nationaliteit. Ze hebben het
recht om hier te wonen.
Naomi moet nog een jaar studeren om haar diploma hier erkend te
krijgen. Pas daarna, met twee inkomens, zullen ze in staat zijn om
iets duurders te huren of te kopen. Maar dat zal komend jaar nog
niet haalbaar zijn.
Afwijzing van Urgentieaanvraag
Arie heeft geprobeerd om urgentie te verkrijgen, maar dit is
afgewezen omdat de commissie van mening is dat zijn woonprobleem is
ontstaan door ‘verwijtbaar gedrag’.
Hij heeft beroep aangetekend, maar de uitkomst daarvan is nog
onbekend. Als hij het beroep verliest, vreest hij dat Talis snel
wil dat het gezin vertrekt, en dan staan ze op straat.
Talis, de woningcorporatie, geeft aan dat ze willen voorkomen
dat het zover komt. Ze zeggen in gesprek te zijn en te zoeken naar
een passende oplossing. Echter, gezien het gebrek aan beschikbare
woningen lijkt dit een uitdagende taak. Toch blijft de corporatie
zich inspannen om te voorkomen dat het gezin dakloos wordt. Een van
de opties die wordt overwogen, is woningruil. Dit zou een mogelijke
uitweg kunnen bieden, waarbij senioren die in grotere woningen
verblijven en naar De Meiberg willen verhuizen, mogelijk kunnen
ruilen met Arie, hoewel zijn appartement al geruime tijd op de
lijst staat zonder succes.
De World Cup-wedstrijd in Hamar had voor Suzanne Schulting het moment moeten worden waarop ze met frisse energie liet zien hoever haar ontwikkeling op de langebaan inmiddels reikt. De Nederlandse topatlete, jarenlang één van de meest dominante shorttrackers ter wereld, werkt al enige tijd aan een zorgvuldig opgebouwde overstap naar het langebaanschaatsen. De 500 meter in het Noorse Vikingskipet was voor haar een belangrijke test. Maar wat een leerzame avond had moeten worden, veranderde in een opeenstapeling van tegenvallers.
Waar atleten normaal gesproken tot op de seconde hun warming-up timen en hun focus afstellen op de startprocedure, werd Schulting geconfronteerd met een uitzonderlijke reeks onderbrekingen. Een defect startpistool, meerdere valse starts die geen valse starts bleken, een langdurige pauze en uiteindelijk een valpartij zorgden voor een avond die totaal anders verliep dan gepland.
Een onrustige start van de 500 meter
De eerste wedstrijd van de avond begon met Schulting in de openingsrit tegen de Japanse Rio Yamada. Schulting stond klaar, geconcentreerd en gefocust, maar direct bij het eerste startmoment leek er sprake van een valse start. Dat scenario herhaalde zich al snel. Normaal gesproken volgt na twee valse starts diskwalificatie, maar de wedstrijdleiding merkte vrijwel meteen dat het startpistool niet correct functioneerde.
Het probleem bleek groter dan een eenvoudige hapering. De organisatie besloot tot een eerste korte onderbreking om het apparaat te controleren, maar na de hervatting ging het opnieuw mis. Dat leidde tot een pauze van maar liefst een half uur, zodat jury, starters en technische staf de tijd hadden om de procedure te herstellen. Voor een sprintafstand als de 500 meter – waarin explosiviteit, timing en mentale focus essentieel zijn – is zo’n onderbreking enorm ingrijpend.
In totaal stond Schulting bijna vijftig minuten langer aan de kant dan gepland. Het betekende dat haar zorgvuldig opgebouwde wedstrijdroutine volledig doorbroken werd. Toch bleef ze rustig, iets wat ze uit haar shorttrackachtergrond goed kent. Want wie jarenlang shorttrackwedstrijden heeft gereden, weet dat onverwachte situaties en herstarts erbij horen.
Eindelijk een start – maar dan gaat het mis
Toen de derde poging wél soepel verliep, kwamen beide rijdsters goed weg. Schulting opende sterk en leek het ritme te vinden dat ze zo graag wilde laten zien. Maar nog geen honderd meter later ging het fout. In de eerste bocht verloor ze haar balans en gleed ze onderuit. Terwijl ze over het ijs schoof, scheurde haar schaatspak open. Een kleine seconde van verlies aan controle zorgde direct voor een race die voorbij was voordat die echt begonnen was.
Schulting stond snel op, maar aan de teleurstelling viel niet te ontkomen. Niet alleen de val, maar vooral het gevoel dat de hele avond tegenzat, maakte indruk. Een gescheurd pak maakt zo’n moment extra ongemakkelijk, juist omdat de schaatswereld gewend is aan perfectie, strakke routines en een vrijwel foutloos verloop van wedstrijden.
Achteraf gaf Schulting aan dat ze zich goed voelde en zin had in deze race. Dat het juist nu misging, na zo’n lange wachttijd en verstoorde startprocedure, frustreerde haar zichtbaar. Ze had gehoopt op een stabiele uitvoering om haar progressie te toetsen – en precies dat ontbrak.
Waarom de start zo’n grote rol speelt op de 500 meter
De 500 meter is de meest explosieve afstand binnen het langebaanschaatsen. Waar een vijf- of tien kilometer draait om souplesse en uithoudingsvermogen, gaat bij de sprint alles om het moment van wegschieten. De start bepaalt bij deze afstand vaak de helft van de eindtijd. Een te vroege of te late reactie kost direct tenths, en tenths zijn op dit niveau gigantische verschillen.
Daarom gelden voor de start zeer strikte regels. De starter moet volledig synchroon werken met de rijders. Wanneer het pistool hapert of onvoorspelbaar afgaat, kan er geen eerlijke wedstrijd plaatsvinden. De jury koos dan ook terecht voor een uitgebreide controle om zeker te zijn dat het apparaat niet opnieuw zou haperen. Voor de rijders betekende het echter een lange wachttijd, waarin spanning en focus voortdurend opnieuw opgebouwd moesten worden.
De langebaanambities van Suzanne Schulting
Wie Schulting alleen kent van het langebaanschaatsen, mist een groot deel van haar indrukwekkende verhaal. Ze domineerde jarenlang het mondiale shorttrackcircuit, waar ze olympische titels, wereldtitels en Europese onderscheidingen verzamelde. Toch koos ze er bewust voor om een nieuwe uitdaging aan te gaan. De langebaan biedt haar andere prikkels, andere technieken en een compleet andere wedstrijdmentaliteit.
Het talent is onmiskenbaar aanwezig: haar explosiviteit, bochtentechniek en wedstrijdhardheid zijn een levenslange investering. Maar de 500 meter op de buitenbaan vereist extra elementen: pure startscherpte, vaste routines en veel wedstrijdervaring. Dat is precies waar Schulting stap voor stap aan werkt.
Dat ze in Hamar mocht starten op de 500 meter, was te danken aan afzeggingen van Jutta Leerdam en Angel Daleman. Voor Schulting was dat ideaal: meer wedstrijden betekent meer data, meer gevoel en meer progressie.
Pech of leerervaring?
Door de valpartij liep Schulting waardevolle World Cup-punten mis. Toch benadrukte ze eerder al dat de 500 meter niet haar hoofdfocus is op de langebaan. Het gaat haar vooral om wedstrijdritme en het opbouwen van vertrouwen. In dat opzicht leverde de race weinig op – maar ergens óók veel.
Het was een testavond waarin duidelijk werd hoe grillig een sprintwedstrijd kan zijn. Hoe kwetsbaar een focusmoment is, en hoe snel omstandigheden een race kunnen beïnvloeden. Juist deze ervaringen helpen haar om sterker en stabieler terug te keren.
Voor haar coaches en de technische staf was het eveneens een moment van evaluatie: startvoorbereiding, warm-upstrategieën en mentale planning krijgen door deze wedstrijd automatisch meer aandacht.
De weg vooruit: ritme, starts en vertrouwen opbouwen
De World Cup-cyclus loopt de komende weken door. De planning van Schulting is gericht op meer racekilometers, meer starts en meer normale wedstrijdsituaties. Een schone race – zonder onderbrekingen, zonder chaos en zonder pech – is op dit moment het waardevolste dat ze kan krijgen.
Hamar liet vooral zien hoe dun het verschil is tussen een perfecte sprint en een avond vol tegenslagen. Maar wie naar de carrière van Schulting kijkt, weet dat juist dit soort avonden haar motivatie versterken. Haar bekendste overwinningen kwamen vaak na momenten waarop ze terug moest knokken.
Conclusie
De avond in Hamar was er één die niemand had voorspeld: een defect startpistool, bijna vijftig minuten vertraging en uiteindelijk een valpartij met een gescheurd pak. Voor Schulting voelde het als een verloren kans, maar tegelijk als een scherpe herinnering aan de onvoorspelbaarheid van topsport.
Wat deze avond vooral duidelijk maakt, is dat haar langebaanhoofdstuk nog in de beginfase zit. Elke start is een bouwsteen, elke ervaring een nieuwe stap. En juist wrijving – hoe vervelend ook – zorgt vaak voor groei.
De volgende wedstrijd komt eraan, en daarmee ook een nieuwe kans om te laten zien waar haar potentieel ligt. Eén ding is zeker: Suzanne Schulting schrijft haar langebaanverhaal pas net, en Hamar is slechts één bladzijde in een veel groter boek.