Algemeen
Kerstgrap over Marco Borsato valt volledig verkeerd: ”Wat is dit kansloos zeg”
Marco Borsato vierde dit jaar de feestdagen in besloten kring met zijn familie. Na een lange periode waarin zijn privéleven en naam vrijwel dagelijks onderwerp van gesprek waren, kozen de Borsato’s voor een warme, huiselijke kerst. Op sociale media verschenen verschillende beelden van het samenzijn, bedoeld om te laten zien dat het gezin ondanks alles weer dichter bij elkaar is gekomen. Wat voor de familie voelde als een moment van rust en verbondenheid, kreeg echter onverwacht een scherpe bijsmaak door een opmerking van mediacommentator Rob Goossens.
Een kerst in het teken van saamhorigheid
De Telegraaf besteedde aandacht aan de kerstviering van de familie Borsato en sprak zelfs van een ‘nieuwe traditie’. Volgens de krant was het bijzonder om te zien hoe Marco samen met zijn kinderen en andere familieleden de feestdagen doorbracht, na jaren die volledig in het teken stonden van juridische onzekerheid en publieke aandacht. Voor veel lezers voelde het als een menselijk verhaal: een gezin dat probeert vooruit te kijken en de draad weer op te pakken.
Dat beeld riep bij veel mensen sympathie op. Niet omdat alles vergeten of vergeven zou zijn, maar omdat het duidelijk maakte dat ook bekende Nederlanders behoefte hebben aan rust, familie en normaliteit. Juist rond kerst, een periode die vaak draait om verzoening en nabijheid, werd die boodschap door veel volgers herkend en gewaardeerd.
De opmerking die verkeerd viel
Rob Goossens, die bekendstaat om zijn scherpe en soms cynische commentaar op media en showbizz, besloot op het artikel te reageren via X. Onder het bericht van De Telegraaf plaatste hij slechts twee woorden: “Naakt behangen?” Wat mogelijk bedoeld was als een grap of een sarcastische verwijzing, viel bij veel mensen volledig verkeerd.
De timing en context van de opmerking maakten dat de ‘grap’ bij velen overkwam als ongepast en kwetsend. Marco Borsato werd immers recent vrijgesproken in een zware ontuchtzaak, een dossier dat jarenlang enorme impact had op zijn leven en dat van zijn familie. Juist daarom vonden veel mensen dat een dergelijke woordspeling niet alleen flauw was, maar ook respectloos.
Golf van verontwaardiging op sociale media
Binnen korte tijd stroomden de reacties onder Goossens’ bericht binnen. Gebruikers van X waren massaal boos en spraken hun afkeuring uit. Voor hen ging het hier niet om humor, maar om het natrappen van iemand die al jaren onder een vergrootglas ligt.
Een gebruiker schreef: “Hoe voelt dat nou, iemand natrappen?” Een ander was nog explicieter: “Jij hebt echt geen niveau. Humor heeft een grens en jij bent zeker geen humorist.” Anderen spraken van “platte” en “humorloze” opmerkingen en vonden dat Goossens hiermee duidelijk over de schreef ging.
Wat vooral opviel, was dat de kritiek niet alleen kwam van fans van Marco Borsato, maar ook van mensen die juist benadrukten dat vrijspraak of niet, er grenzen zijn aan wat je kunt zeggen. De consensus onder veel reageerders was dat dit geen satire of scherpe observatie was, maar een opmerking die bewust inspeelde op een pijnlijk en beladen onderwerp.
Humor versus verantwoordelijkheid
De ophef rond de tweet van Goossens raakt aan een bredere discussie over humor, satire en verantwoordelijkheid in de media. Zeker in het tijdperk van sociale media kunnen opmerkingen razendsnel een groot publiek bereiken. Wat voor de één een onschuldige grap lijkt, kan voor een ander voelen als een persoonlijke aanval.
Mediacommentatoren bevinden zich daarbij in een lastige positie. Ze worden vaak juist gewaardeerd om hun scherpe tong en relativerende humor, maar diezelfde eigenschappen kunnen ook averechts werken. In dit geval vonden veel mensen dat Goossens de context volledig uit het oog verloor en geen rekening hield met de gevoeligheid van het onderwerp.
De rol van mediacommentatoren
Rob Goossens profileert zich al jaren als ‘mediakenner’ en duidt regelmatig het gedrag van BN’ers, tv-programma’s en showbizzontwikkelingen. Daarbij schuwt hij de scherpe oneliner niet. Voor een deel van zijn publiek hoort dat bij zijn stijl. Maar critici wijzen erop dat scherpe humor iets anders is dan het maken van toespelingen op zware beschuldigingen, zeker wanneer iemand juridisch is vrijgesproken.
De kritiek op Goossens raakt daarmee ook aan de vraag: wat is de verantwoordelijkheid van iemand met een groot bereik? Moet alles kunnen, of mag er worden verwacht dat er rekening wordt gehouden met context, timing en menselijke impact?
De impact op het publieke debat
De discussie rond deze ene tweet laat zien hoe verdeeld het publiek kan reageren op humor in de media. Waar sommigen vinden dat satire per definitie moet kunnen schuren, benadrukken anderen dat er grenzen zijn, vooral als het gaat om zaken die mensen en gezinnen diep hebben geraakt.
Voor Marco Borsato zelf kwam de opmerking op een moment waarop hij juist probeerde zijn leven weer enigszins normaal in te richten. Zijn kerst met familie was geen publieke stunt, maar een privé-moment dat via media-aandacht alsnog breed werd uitgemeten. Dat zo’n moment vervolgens wordt aangegrepen voor een cynische grap, voelde voor veel mensen als onnodig hard.
Stilte vanuit Goossens
Vooralsnog heeft Rob Goossens niet uitgebreid gereageerd op de kritiek. Dat zorgt ervoor dat de discussie vooral wordt gevoerd door het publiek zelf. Sommigen vinden dat hij excuses zou moeten aanbieden, anderen denken dat hij het incident bewust laat uitdoven.
Wat de uitkomst ook wordt, duidelijk is dat deze situatie opnieuw laat zien hoe snel een enkele opmerking kan escaleren tot een bredere maatschappelijke discussie. Het gaat niet alleen over Marco Borsato of Rob Goossens, maar over de vraag hoe we met elkaar omgaan in het publieke domein.
Kerstgedachte onder druk
Ironisch genoeg speelde dit alles zich af rond kerst, een periode waarin verbinding, mildheid en reflectie centraal zouden moeten staan. Juist daarom viel de opmerking bij veel mensen extra rauw. Waar de familie Borsato probeerde de feestdagen in rust door te brengen, werd het moment overschaduwd door een debat over fatsoen en grenzen.
Voor veel X-gebruikers was het duidelijk: humor mag scherp zijn, maar niet ten koste van menselijke waardigheid. De reacties laten zien dat het publiek steeds kritischer kijkt naar hoe bekende mediafiguren omgaan met hun woorden.
Een les in publieke gevoeligheid
Of deze kwestie nog een staartje krijgt, is onduidelijk. Wat wel vaststaat, is dat de ‘grap’ van Rob Goossens bij een groot deel van het publiek verkeerd is gevallen. Het incident onderstreept hoe belangrijk context en timing zijn, zeker in gevoelige dossiers.
In een tijd waarin alles direct wordt gedeeld en beoordeeld, lijkt de ruimte voor ongenuanceerde opmerkingen kleiner te worden. Misschien is dat geen beperking van vrijheid, maar een uitnodiging tot meer zorgvuldigheid. Want soms zegt de manier waarop we reageren op andermans pijn meer over onszelf dan over degene die onderwerp van gesprek is.
Een vrouw die zichzelf Suzie noemt, is de wanhoop nabij. Al maanden, inmiddels zelfs jaren, probeert ze een baan te vinden, maar telkens loopt ze tegen een onzichtbare muur aan. Niet omdat ze geen diploma’s heeft, niet omdat ze geen ervaring kan overleggen, maar – zo stelt ze zelf – vanwege haar achternaam. Die wordt door digitale systemen aangemerkt als “aanstootgevend”, waardoor ze in veel gevallen niet eens door de eerste stap van een online sollicitatieprocedure komt.
Een probleem dat begint bij een naam
Wanneer ouders hun kind een naam geven, denken ze zelden aan mogelijke obstakels op de arbeidsmarkt. Toch blijkt voor sommige mensen een naam later in het leven wel degelijk problemen te veroorzaken. Dat geldt niet alleen voor voornamen, maar ook voor achternamen. Suzie’s verhaal laat zien hoe ver dat kan gaan in een tijd waarin computers en algoritmes steeds vaker bepalen wie er wel en niet wordt toegelaten tot systemen.
Suzie is werkloos en actief op zoek naar een nieuwe baan. Zoals veel mensen doet ze dat online, via vacaturesites en digitale sollicitatieportalen. Maar bij het invullen van haar persoonsgegevens gaat het regelmatig mis. Haar achternaam wordt automatisch geblokkeerd of gemarkeerd als ongepast. Het gevolg: ze kan haar sollicitatie niet afronden, of krijgt direct een foutmelding.
Van menselijk oordeel naar algoritmische afwijzing
In het Verenigd Koninkrijk, waar Suzie woont, is discriminatie op basis van naam wettelijk verboden. Werkgevers mogen kandidaten niet uitsluiten vanwege afkomst, geslacht, religie of andere persoonlijke kenmerken. Toch merkt Suzie dat die bescherming in de praktijk niet altijd werkt, zeker niet wanneer beslissingen worden overgelaten aan geautomatiseerde systemen.
Volgens haar ligt het probleem niet bij individuele recruiters, maar bij filters die zijn ingebouwd in software. Die filters zijn bedoeld om scheldwoorden, haatdragende taal en ongepaste termen te weren. In haar geval slaan die systemen echter door. Haar achternaam wordt door het systeem niet herkend als familienaam, maar als een term die in bepaalde contexten als kwetsend kan worden ervaren.
Het gevolg is dat Suzie keer op keer wordt buitengesloten, nog voordat een mens haar cv heeft gezien.
“Ik word niet eens beoordeeld”
In een video op TikTok vertelt Suzie openhartig over haar frustratie. Ze legt uit dat ze talloze sollicitaties heeft willen versturen, maar dat ze telkens strandt bij hetzelfde punt. “Ik kom niet eens door de formulieren heen,” zegt ze. “Het systeem accepteert mijn achternaam niet.”
Ze benadrukt dat het hier niet gaat om een bijnaam of zelfgekozen gebruikersnaam, maar om de naam waarmee ze is geboren. “Ik heb hier niet om gevraagd,” legt ze uit. “Dit is gewoon mijn achternaam. Het is niet mijn schuld hoe die in andere landen of contexten wordt geïnterpreteerd.”
Suzie vraagt zich hardop af of dit juridisch wel mag. In haar video richt ze zich zelfs tot advocaten en juristen: kan dit worden gezien als discriminatie, ook al is het een computer die haar tegenhoudt?
Meer dan alleen werk
Het probleem beperkt zich volgens Suzie niet tot solliciteren. Ook bij het aanmaken van profielen op sociale media of andere online platforms loopt ze tegen dezelfde blokkade aan. Haar achternaam wordt “geflagged”, waardoor accounts worden geweigerd of handmatig moeten worden gecontroleerd. Dat kost tijd en energie, en zorgt ervoor dat ze zich steeds opnieuw moet verantwoorden.
Voor Suzie voelt het alsof ze voortdurend moet uitleggen wie ze is en waarom haar naam geen kwaad bedoelt. “Het is vermoeiend,” zegt ze. “Je wordt al afgewezen voordat je iets hebt kunnen laten zien van jezelf.”
@official_suzyq Can a lawyer tell me if this is even legal?? to discriminate against someone for the last name they were literally born w? It’s not my fault the Americanized version of my last name is spelled like that 🥲
De schaduwzijde van automatische moderatie
Haar verhaal raakt aan een breder maatschappelijk probleem. Steeds meer processen worden geautomatiseerd, van sollicitaties tot contentmoderatie. Algoritmes nemen beslissingen op basis van lijsten, patronen en filters. Dat is efficiënt, maar niet altijd rechtvaardig.
Automatische systemen hebben geen context, geen nuance en geen begrip van individuele situaties. Ze herkennen woorden, maar geen mensen. Daardoor kunnen ze onbedoeld schade aanrichten, zeker bij namen die in verschillende talen of culturen een andere betekenis hebben.
Experts waarschuwen al langer dat algoritmes bestaande ongelijkheden kunnen versterken. Wat bedoeld is als bescherming tegen misbruik, kan omslaan in uitsluiting van onschuldige gebruikers.
Psychologische impact
Voor Suzie heeft de situatie niet alleen praktische gevolgen, maar ook emotionele. Elke afgewezen sollicitatie voelt als een bevestiging dat ze er niet bij hoort. Dat kan het zelfvertrouwen aantasten, zeker wanneer iemand al langere tijd zonder werk zit.
Ze benadrukt dat ze graag wil werken, bijdragen en vooruitkomen. “Ik vraag geen voorkeursbehandeling,” zegt ze. “Ik wil alleen een eerlijke kans.”
Het gevoel machteloos te zijn tegenover een systeem waar je geen invloed op hebt, maakt het extra zwaar. Je kunt je naam niet zomaar veranderen, en zelfs als je dat zou willen, voelt dat voor haar als toegeven aan een onrechtvaardig systeem.
Juridische vragen
De kernvraag die Suzie stelt, is relevant voor veel mensen: wie is verantwoordelijk wanneer een algoritme discrimineert? Is dat de werkgever, de softwareleverancier, of niemand?
Hoewel de wet discriminatie verbiedt, loopt de regelgeving vaak achter op technologische ontwikkelingen. In veel gevallen is het moeilijk aan te tonen dat een afwijzing het gevolg is van een geautomatiseerd filter, laat staan om daar juridische stappen tegen te ondernemen.
Toch groeit de aandacht voor dit soort kwesties. In Europa en het Verenigd Koninkrijk wordt steeds vaker gesproken over transparantie van algoritmes en de plicht om menselijke controle in te bouwen.
Een oproep tot bewustwording
Suzie deelt haar verhaal niet alleen om haar eigen situatie te verbeteren, maar ook om aandacht te vragen voor anderen die mogelijk met vergelijkbare problemen te maken hebben. Ze vermoedt dat zij niet de enige is, maar dat veel mensen simpelweg niet weten waarom ze steeds worden afgewezen.
Haar boodschap is helder: technologie mag geen excuus zijn om mensen uit te sluiten. Systemen moeten worden aangepast zodat ze rekening houden met echte namen en echte levens.
Meer dan een persoonlijk verhaal
Wat begint als een individueel probleem, raakt aan grotere vragen over gelijkheid, inclusiviteit en de rol van technologie in ons dagelijks leven. Suzie’s ervaring laat zien dat discriminatie niet altijd openlijk of bewust hoeft te zijn om schadelijk te zijn.
In een wereld waarin steeds meer beslissingen door computers worden genomen, is het cruciaal dat die systemen eerlijk, flexibel en mensgericht zijn. Anders blijven mensen zoals Suzie vastlopen – niet door gebrek aan talent, maar door een naam die nooit een obstakel had mogen zijn.
Voorlopig blijft ze solliciteren, ondanks de tegenslagen. Maar haar verhaal zet aan tot nadenken: hoe zorgen we ervoor dat digitale hulpmiddelen mensen helpen, in plaats van hen onzichtbaar buiten te sluiten?