Algemeen
Terminaal zieke opa van Sieneke slaakt noodkreet: ´Ze heeft me keihard laten stikken´
Er zijn families waarin het kerstdiner met schrammen en een flinke discussie eindigt, maar bij de familie Peeters lijkt het leed inmiddels dieper te snijden dan wie dan ook zich had kunnen voorstellen. Te midden van nationale aandacht voor zangeres Sieneke’s carrière en haar publieke medeleven met anderen, speelt zich achter de schermen een veel stiller, persoonlijker drama af — dat van haar eigen opa, Wim.
Een diagnose die alles verandert
Opa Wim is ongeneeslijk ziek. De diagnose is hard en onverbiddelijk: uitgezaaide slokdarmkanker. De artsen zijn duidelijk geweest. “Ik moet nog zes chemokuren ondergaan. Als er dan geen verandering is, stoppen ze de behandeling.” Met die woorden omschrijft Wim zijn situatie in alle nuchterheid, alsof hij zich inmiddels heeft neergelegd bij het grillige lot dat hem is toegeworpen.
Een opa vol liefde en herinneringen
Wim is niet zomaar een grootvader. Hij is het type dat vroeger steevast een extra koekje uit de trommel smokkelde, het schaaltje bitterballen al klaar had staan en bij elk optreden van zijn kleindochter met een brok in zijn keel zat te glunderen. “Sieneke is mijn eerste en liefste kleinkind, ik heb alles voor haar gedaan,” vertelt hij met breekbare stem.
Het pijnlijke zwijgen van Sieneke
Maar in deze kwetsbare fase van zijn leven blijft het aan de andere kant van de familie pijnlijk stil. Geen kaart, geen telefoontje, geen bezoek. “Het is enorm pijnlijk dat Sieneke en haar ouders niet met mij meeleven. Ik heb van hen tot op heden niets vernomen,” zegt hij. Het verdriet zit niet alleen in de ziekte, maar in de afwezigheid van wie hem het dierbaarst is.
Medeleven met vreemden, stilzwijgen voor familie
Wat het allemaal nog schrijnender maakt, is het contrast dat Wim opmerkt tussen zijn situatie en die van een ander bekende Nederlander: Freek Rikkerink van Suzan & Freek. Sieneke betuigde publiekelijk haar steun aan hem, iets wat Wim mooi vindt, maar ook confronterend. “Dat siert haar,” moppert hij zacht. “Maar waarom dan geen steun voor je eigen opa? Ik ben toch óók ziek?”
De stille hoop op één klein gebaar
Wim hoopt nog steeds op dat ene simpele teken van leven. Een belletje. Een knuffel. “Ik zou zo graag iets van mijn kleindochter vernemen,” zegt hij. Zijn stem verraadt geen boosheid, maar een bijna kinderlijke hoop. “Het zou zo fijn zijn als Sieneke langs zou komen. Daar ben je toch familie voor?”
Wat is familie nog waard?
De situatie roept een bredere vraag op over de betekenis van familiebanden. Zijn die onvoorwaardelijk? Zijn ze te herstellen? In huize Peeters lijkt het alsof die koorden verslapt zijn. De verbinding is weg, het vertrouwen broos. “Ik heb haar niets misdaan,” zegt Wim, bijna verontschuldigend. Maar zijn woorden blijven in de lucht hangen, zonder antwoord van de andere kant.
Een familiebond onder druk
Wat er precies is voorgevallen tussen Sieneke en haar opa blijft onduidelijk. Is het een breuk die zich in stilte voltrok? Of een misverstand dat is blijven sluimeren? Feit blijft dat er nu een diepe kloof is, waarin een opa zich eenzaam en vergeten voelt. En dat terwijl zijn tijd misschien kort is.
De publieke opinie mengt zich
Op sociale media wordt het verhaal van Wim breed gedeeld. Veel mensen betuigen steun aan de oudere man en uiten onbegrip over het uitblijven van contact van Sieneke. “Als je je eigen opa laat vallen, wat blijft er dan nog over?” klinkt het in talloze reacties. De publieke gunfactor van Sieneke krijgt daarmee een klein deukje.
Tijd voor verzoening?
Misschien is het nog niet te laat. Misschien leest Sieneke de verhalen, hoort ze de pijn, herkent ze het gemis. En misschien – heel misschien – belt ze toch nog aan. Want soms is één knuffel genoeg om een heel verleden te helen. En in een wereld waarin alles snel draait, is juist dat kleine menselijke gebaar van onschatbare waarde.
Algemeen
Baba Vanga had het weer bij het juiste eind – haar voorspelling voor 2025 is werkelijkheid geworden
