Algemeen
Weggegooid als afval: Waarom Taho’s tragische reis eindigde in liefdesverdriet
De dappere puppy Taho: een verhaal van overleven, liefde en verlies
In een wereld waarin dieren steeds vaker worden gezien als volwaardige gezinsleden, doet het des te meer pijn wanneer ze slachtoffer worden van extreme wreedheid. Het tragische verhaal van Taho, een jonge pitbull, herinnert ons eraan dat niet ieder dier met liefde wordt omringd. En toch toont zijn verhaal ook hoe groot de kracht van overleven en liefde kan zijn – zelfs als het eindigt in verdriet.
Een ondenkbare daad van gew*ld
Het is februari 2023 wanneer hulpsheriffs van het Ramsey County Sheriff’s Office in Minnesota een gestolen vrachtwagen op het spoor komen. De verd*chten, gezocht vanwege carjackings en vuurw*pengerelateerde misdrijven, vluchten over de verkeerde kant van de Interstate 694. Ze rijden met hoge snelheid, een gevaar op de weg.
Tijdens de achtervolging zien agenten iets wits uit het voertuig vliegen. Wat het was, is op dat moment onduidelijk. Pas later, bij het terugkijken van de dashcambeelden, wordt de afschuwelijke waarheid zichtbaar: de verdachten hebben een jonge hond – de pitbull Taho – uit de rijdende vrachtwagen gegooid.
Onverwacht teruggevonden
Na de arrestatie van de verdachten keren de hulpsheriffs terug naar de plek waar Taho mogelijk is uit het voertuig gegooid. Maar de hond lijkt spoorloos. De impact van de val, gecombineerd met de ijskoude temperatuur, doet het ergste vrezen. Toch wordt Taho de volgende ochtend gevonden: ineengerold op een sneeuwbank, bebloed, verkleumd, maar – wonder boven wonder – nog levend.
Brigadier Dan Young herinnert zich het moment nog goed: “Hij kwispelde zelfs toen we hem vonden,” vertelt hij aan WCCO. “We gaven hem wat pizza en hij likte onze handen. Hij was dankbaar. Ondanks alles.”
Revalidatie en hoop
Taho wordt direct naar de dierenarts gebracht. Daar blijkt hij een gebroken dijbeen en meerdere snijwonden te hebben, maar zijn levenslust is niet gebroken. Zijn vriendelijkheid en vertrouwen in mensen ontroeren iedereen die hem ontmoet. Pet Haven, een opvangorganisatie, neemt Taho onder haar hoede en start een inzamelingsactie voor zijn medische kosten.
Dankzij donaties en toegewijde verzorgers krijgt Taho de kans om te herstellen. En met zijn genezing groeit ook de hoop dat hij een liefdevol thuis zal vinden – een plek waar hij eindelijk veilig kan zijn.
Diepe littekens uit het verleden
Maar al snel blijkt dat Taho’s zichtbare wonden niet de enige zijn. De jonge hond begint plotseling agressief gedrag te vertonen. Hij bijt meerdere pleegverzorgers, vaak zonder waarschuwing. Zijn reacties zijn onvoorspelbaar. Experts vermoeden dat hij ernstig psychologisch getraumatiseerd is.
Er wordt contact gelegd met de Humane Society of the United States en gedragsspecialisten. Taho krijgt intensieve begeleiding. Alles wordt geprobeerd: rust, heropvoeding, kalmerende structuren. Zelfs met muilkorf, bench en constante begeleiding blijft zijn gedrag verontrustend.
Een moeilijke beslissing
Een MRI sluit fysieke of neurologische oorzaken uit. De uitkomst is hartverscheurend: Taho’s gedrag is een direct gevolg van ernstig trauma in zijn jonge leven. Naar verluidt is hij eerder mish*ndeld door een vrouw die al eerder veroordeeld was voor dierenmish*ndeling en dr*gsbezit.
Hoewel het team alles heeft gedaan om hem te helpen, blijft zijn situatie verslechteren. Uiteindelijk wordt – met pijn in het hart – besloten om Taho op humane wijze in te laten slapen. Voor zijn eigen veiligheid én die van de mensen om hem heen.
Een herinnering die blijft
Taho’s verhaal is schrijnend, maar ook hoopvol. In zijn laatste weken werd hij omringd door mensen die om hem gaven. Mensen die vochten voor zijn welzijn, die hem zagen als meer dan een slacht0ffer – als een individu met gevoel, karakter en een wil om te leven.
Zijn leven is geen statistiek. Het is een herinnering aan wat er mis kan gaan, maar ook aan hoeveel er mogelijk is als mensen in actie komen. Taho werd in zijn laatste momenten omringd door liefde, warmte en zorg. Iets wat hij in het grootste deel van zijn leven nooit heeft gekend.
Rust zacht, dappere Taho. 💔
Steenrijk, Straatarm stuit op discussie: is 120 euro per week écht straatarm?
In de nieuwste aflevering van het populaire programma Steenrijk, Straatarm draaide het deze week om twee oudere koppels die voor even van leven ruilen. Aan de ene kant: Marco en Caroline, een stel dat inmiddels een luxe leven leidt in het zonnige Kroatië. Aan de andere kant: Han en Norma uit Rijswijk, die moeten rondkomen van een bescheiden AOW-uitkering. Hun verhaal roept bij veel kijkers gemengde gevoelens op, zeker als het aankomt op hun wekelijkse budget.
Geen onbekenden van financiële zorgen
Hoewel Marco en Caroline nu genieten van een comfortabel leven onder de Kroatische zon, is dat lang niet altijd zo geweest. “We hebben ook onze moeilijke periodes gekend,” vertellen ze in de aflevering. “Toen we nog maar drie jaar samenwoonden, stonden er ineens deurwaarders op de stoep. We weten dus hoe het is om met financiële problemen te leven.”
Tegenwoordig hoeven ze zich daar geen zorgen meer over te maken. Ze runnen hun eigen bedrijf en kunnen zich wekelijks een bestedingsbudget van ongeveer 1.200 euro veroorloven. Toch blijven ze nuchter over hun situatie: “We beseffen dat we geluk hebben gehad, maar dat hadden we net zo goed niet kunnen hebben.”
Schulden en tegenslagen
Voor Han en Norma is de situatie een stuk minder rooskleurig. Zij wonen in een eenvoudig appartement in Rijswijk en leven van hun AOW. Han werkte jarenlang via een uitzendbureau, maar raakte financieel in de knel toen zijn toenmalige werkgever fouten maakte met de belastingafdracht. Die fouten resulteerden in een torenhoge schuld van maar liefst 25.000 euro.
Alsof dat nog niet genoeg was, bleek later dat er ook nooit pensioenpremies voor Han zijn afgedragen. “Dat was een harde klap,” vertelt hij. “Je werkt jarenlang, doet alles wat je kunt, en dan blijkt je toekomst niet veiliggesteld.”
120 euro per week: ‘Is dat straatarm?’
Han en Norma hebben wekelijks 120 euro te besteden. Voor velen een schijntje, maar sommige kijkers van Steenrijk, Straatarm zetten vraagtekens bij die kwalificatie. Op sociale media ontstond al snel een discussie over wat nu écht als ‘straatarm’ wordt beschouwd.
“Dat is toch niet weinig?” reageert iemand op X (voorheen Twitter). “Ik moet het met minder doen.” Een ander schrijft: “Ik zou willen dat ik 120 euro per week had. Dan kon ik tenminste eens een keer wat leuks doen.” En weer een ander stelt: “Het valt eigenlijk nog wel mee. Natuurlijk is het geen vetpot, maar het is ook niet niks.”
De reacties laten zien hoe relatief armoede is en hoe verschillend mensen hun eigen situatie beoordelen ten opzichte van die van anderen. Voor het ene gezin is 120 euro een uitkomst, voor een ander is het nauwelijks genoeg voor de dagelijkse boodschappen.
Op bezoek in het andere leven
Zoals gebruikelijk in het programma wisselen de koppels van huis, leven en uitgavenpatroon. Marco en Caroline trekken in bij Han en Norma en proberen zich aan te passen aan hun sobere levensstijl. Hun eerste indruk is opvallend positief. “Wat een ruime keuken!” roept Caroline uit. “En kijk die koelkast eens… die is groter dan die van ons.”
Toch komt er ook wat verwondering. “Ik had een veel kleinere woning verwacht,” zegt Marco. “Ze hebben het hier eigenlijk nog best netjes.”
Maar ondanks de bewondering voor de ruimte en inrichting, merken Marco en Caroline al snel hoe lastig het is om met 120 euro per week rond te komen. Wanneer ze boodschappen doen, beseffen ze dat elke euro telt. Toch is er ook ruimte voor plezier: als Marco in de koelkast een pak frikandellen ontdekt, licht zijn gezicht op. “Al 2,5 jaar niet gegeten!”
Toch blijven ze kritisch op het eetpatroon. “Er zit veel bewerkt voedsel in het menu. Dat is natuurlijk makkelijk en goedkoop, maar niet per se gezond.”
Wederzijds begrip
Aan de andere kant genieten Han en Norma even van een leven in luxe. In Kroatië mogen ze zich tegoed doen aan uitgebreide diners, adembenemende uitzichten en een huis met alle comfort. Maar ondanks de weelde blijven ze met beide benen op de grond. “Je went er snel aan,” zegt Han. “Maar het maakt je ook dankbaar voor wat je hebt, hoe klein het ook is.”
Norma voegt eraan toe: “Het is een wereld van verschil. Maar ik mis ook gewoon m’n eigen huisje. Alles is hier zo perfect, maar het voelt niet als thuis.”
Waardevolle les
Het programma laat opnieuw zien dat rijkdom en armoede veel meer zijn dan alleen cijfers op een bankrekening. Het draait om perspectief, verwachtingen, gezondheid en geluk. De uitwisseling tussen Marco, Caroline, Han en Norma zorgt niet alleen voor emotionele momenten, maar ook voor een breder maatschappelijk gesprek.
Dat gesprek laait op social media nog steeds voort. De ene groep kijkers voelt mee met de schrijnende situatie van Han en Norma. De ander vindt dat 120 euro per week nog best meevalt en dat het etiket ‘straatarm’ wellicht wat overdreven is.
Toch is er één conclusie die iedereen lijkt te delen: iedereen verdient een veilige en zekere oude dag. En dat is, helaas, lang niet voor iedereen vanzelfsprekend.
Wil je zelf een bijdrage leveren aan het armoededebat of meer informatie over hulpinstanties in Nederland? Bezoek dan de websites van organisaties zoals het Nibud of het Armoedefonds.
Je vergeet 3 honden. Ongelooflijk weinig geld en ern overdosis aan honden.
— Wessel Lugtenborg (@WesselWl) May 21, 2025
Voor twee personen is 120 euro per week echt wel te doen hoor. Zo weinig is dat niet. #steenrijkstraatarm
— Mars (@Marschaaaaake) May 21, 2025