Algemeen
Yolanthe komt met verschrikkelijk nieuws over zoontje Xess Xava: ´Komt hij nooit meer te boven´
Het leven kan soms onverwacht keihard toeslaan. Dat ondervonden Yolanthe Cabau en haar zoon Xess Xava Sneijder (9) toen ze in korte tijd afscheid moesten nemen van beide grootouders van vaders kant. In haar column in Kek Mama schrijft Yolanthe openhartig over hoe zij en haar zoon deze moeilijke periode hebben beleefd.
Dubbel verlies in korte tijd
In juli 2023 overleed Sylvia Sneijder, moeder van Wesley Sneijder. Anderhalf jaar later, in februari 2025, volgde haar man Barry. Beiden overleden aan kanker, op slechts 59-jarige leeftijd. De impact was groot, zeker op de jonge Xess, die beide sterfgevallen van dichtbij meemaakte.
Xess van begin tot einde betrokken
Yolanthe vertelt hoe Xess het hele ziekteproces van zijn opa en oma bewust meebeleefde. Hij was er “vanaf de dag van de diagnose tot hun laatste adem”. Zijn manier van omgaan met het verlies raakte haar diep. “Hij stond daar, zijn kleine handje op de kist, tranen over zijn wangen, en hij gaf ze nog een laatste kus,” schrijft ze. Het beeld van haar zoon die zijn grootouders op zijn eigen manier eerde, blijft hangen.
Ruimte voor rauw verdriet
Als moeder voelde Yolanthe instinctief de neiging om haar zoon te beschermen tegen het verdriet. Toch koos ze ervoor om hem toe te laten in het rouwproces. “Ik wist dat ik hem niet moest weghouden,” schrijft ze. “Hij voelde zelf heel goed aan wat juist was voor hem.” Door hem de ruimte te geven om te rouwen op zijn manier, gaf ze hem ook het vertrouwen om zijn emoties te laten zien.
Eerlijke gesprekken
Op een gevoelig moment vroeg Xess: “Mama, waar gaan ze nu naartoe?” Yolanthe gaf hem een eerlijk maar troostend antwoord: “Ze zijn niet weg, lieverd. Je draagt ze altijd bij je. In je hart, in je herinneringen.” Met die woorden gaf ze hem iets tastbaars om zich aan vast te houden. Een manier om verdriet te begrijpen én liefde te blijven voelen.
Verdriet reist mee
Na de begrafenissen keerden ze terug naar hun huis in Los Angeles. Het gewone leven ging verder, maar het verdriet bleef onderdeel van hun dagelijkse bestaan. “Soms benoemt hij het zelf, soms zie ik het aan zijn blik,” vertelt Yolanthe. Ze merkt hoe het verlies nog steeds leeft in haar zoon.
Samen huilen en lachen
In haar column benadrukt Yolanthe het belang van praten, lachen én huilen. Ze geven samen ruimte aan alle emoties die rouw met zich meebrengt. “Ik wil dat hij weet dat het oké is. Dat hij mag huilen, dat hij mag praten, maar ook dat hij mag lachen om mooie herinneringen.”
Rouw hoort erbij
Yolanthe’s verhaal is meer dan persoonlijk. Het is een herkenbare en hoopvolle boodschap aan ouders: verlies hoort bij het leven, en kinderen kunnen daar krachtig mee omgaan. Mits ze de ruimte krijgen om dat op hun eigen manier te doen – net zoals Xess.
Kees van der Spek neemt afscheid van zijn vader: “Een groot mens is heengegaan”
Voor misdaadverslaggever Kees van der Spek is het een emotionele periode. Op sociale media deelt hij openhartig dat zijn vader recent is weggevallen. Met een ontroerende foto en persoonlijke woorden brengt hij een eerbetoon aan een man die een indrukwekkend leven leidde, vol idealen, reizen en menselijkheid.
Een vader om trots op te zijn
De vader van Kees 0verleed vorige week op 88-jarige leeftijd. Gisteren vond in besloten kring de uitvaart plaats. Op Instagram schreef Kees een liefdevol en krachtig portret van de man die hem grootbracht.
“Een oer-avonturier is er niet meer,” begint hij. Wat volgt, is een indrukwekkende opsomming van alles wat zijn vader in zijn leven heeft betekend voor anderen.
Van timmerman tot wereldreiziger
Kees beschrijft hoe zijn vader begon als timmerman in Zoetermeer, maar zich door studie en inzet ontwikkelde tot ingenieur en doctorandus. Zijn levenspad leidde hem naar maar liefst tien verschillende landen, waar hij zich steeds inzette voor anderen. “Hij deed ontwikkelingshulp in Suriname en Burundi, werkte met mijn moeder in vluchtelingenkampen in Thailand en Cambodja, en zette zich in voor projecten in Oekraïne, Kameroen, Venezuela en Indonesië.”
Het beeld dat ontstaat is dat van een man die niet alleen de wereld wilde zien, maar hem ook een beetje beter wilde maken.
Een warm hart voor mensen in nood
Kees deelt ook hoe zijn vader zijn hart en huis opende voor wie hulp nodig had. Zo nam hij asielzoekers uit voormalig Joegoslavië in huis en gaf hij les op het asielzoekerscentrum. Ook binnen de lokale gemeenschap was hij actief: “Hij deed vrijwilligerswerk in de kerk en gaf altijd minimaal tien procent van zijn inkomen aan goede doelen.”
Deze bescheiden maar betekenisvolle daden maken volgens Kees zijn vader tot een inspiratiebron. Iemand die niet alleen sprak over compassie, maar het ook werkelijk leefde.
Veel steun voor Kees en zijn familie
De post op Instagram roept veel reacties op. Niet alleen van volgers, maar ook van bekende Nederlanders. Onder anderen Chantal Janzen, Alberto Stegeman, Renze Klamer en Tooske Ragas laten een berichtje achter om Kees te steunen in deze moeilijke tijd.
De woorden “Rust zacht, lieve papa” vormen de ingetogen afsluiting van Kees’ bericht. Eenvoudig, maar des te krachtiger.
Een leven dat verder leeft in verhalen
Hoewel het verdriet nog vers is, is het duidelijk dat de nalatenschap van de vader van Kees van der Spek voortleeft in de mensen die hij raakte. In familie, in vluchtelingen die bij hem onderdak vonden, in leerlingen op het AZC, en in de vele levens die hij wereldwijd wist te verbeteren.
Zijn verhaal is een herinnering aan hoe betekenisvol een mensenleven kan zijn, niet door roem of rijkdom, maar door toewijding, menselijkheid en moed.