Algemeen
Jort Kelder doet onthulling over overleden topkok Jonnie Boer: ´Hij is arm gestorven´
De culinaire wereld rouwt om het verlies van Jonnie Boer, de beroemde sterrenchef van restaurant De Librije. Op 60-jarige leeftijd is hij plotseling overleden aan de gevolgen van een longembolie op het eiland Bonaire. Zijn overlijden laat een diepe indruk achter, zowel bij zijn familie als bij collega’s uit het vak.
Overlijden op Bonaire
Boer overleed tijdens een verblijf op Bonaire, waar hij samen met zijn vrouw Thérèse ook meerdere culinaire ondernemingen runde. Behalve op het eiland was hij vooral bekend van zijn driesterrenrestaurant De Librije in Zwolle, dat hij samen met zijn vrouw groot had gemaakt. Het echtpaar vormde jarenlang een krachtig duo binnen de Nederlandse gastronomie.
Geen fortuin opgebouwd
Ondanks zijn grote succes, is Jonnie Boer volgens Jort Kelder nooit echt rijk geworden van zijn werk. Aan tafel bij Eva Jinek vertelde hij dat het in de horeca bijzonder moeilijk is om grote vermogens op te bouwen. “Rijk worden in dit werk is lastig hoor,” zei Kelder. “Er wordt ontzettend hard gewerkt, maar uiteindelijk hou je er niet veel aan over. Ik denk niet dat Jonnie er miljonair van is geworden.”
Plannen voor meer rust
Wat het verhaal des te schrijnender maakt, is dat Boer volgens betrokkenen juist van plan was om het rustiger aan te doen. Na jaren van keihard werken keek hij uit naar een periode waarin hij wat meer van het leven kon genieten. “Treurig inderdaad dat hij feitelijk in het harnas sterft,” aldus Kelder.
Bijzonder restaurant
Hoewel dineren bij De Librije voor veel mensen een onbereikbare luxe is, hadden alle gasten van Jinek ooit een maaltijd van Jonnie geproefd. Jort zelf bezocht het restaurant meerdere keren. “Het is echt een fantastische ervaring,” vertelde hij. “Vooral het wijnarrangement is bijzonder. Daar moest je soms even doorheen, voordat je alle kleuren en smaken had geproefd.”
Familiebedrijf met toekomst
Boer werkte de laatste jaren aan een overdracht van het familiebedrijf aan zijn kinderen. Jort Kelder noemde het aandoenlijk om te zien hoe zijn zoon en dochter betrokken raakten bij De Librije. “Die kinderen hadden er echt zin in. Maar dat is niet niks: zo’n indrukwekkende erfenis krijg je letterlijk en figuurlijk op je bordje.”
Persoonlijke herinnering van Eva
Eva Jinek haalde een warme herinnering op aan haar ontmoeting met Boer. “Meer dan twaalf jaar geleden interviewde ik hem voor De Telegraaf,” vertelde ze. “Na afloop zei hij: ‘Ik ga lunch voor je koken.’ Ik mocht toen in de keuken, tussen het personeel, eten. Dat was zó bijzonder. Het typeert wie hij was.”
Groot verlies voor de gastronomie
Het overlijden van Jonnie Boer laat een grote leegte achter. Niet alleen in zijn familie, maar ook in de Nederlandse horeca. Zijn toewijding, passie en innovatiekracht maakten hem tot een icoon. Velen zullen hem herinneren als een chef die zijn vak tot kunst verhief, maar die zelf uiteindelijk nooit het volle rendement van zijn inzet heeft kunnen plukken.
De laatste rustplaats van paus Franciscus: eenvoudig, betekenisvol en trouw aan zijn levensmissie
Na een pontificaat van meer dan tien jaar is paus Franciscus op 88-jarige leeftijd 0verleden. Zijn 0verlijden markeert het einde van een tijdperk binnen de katholieke kerk – een periode die gekenmerkt werd door eenvoud, betrokkenheid en een open houding naar de wereld. Inmiddels zijn ook de eerste foto’s verschenen van zijn laatste rustplaats, en die beelden vertellen misschien wel meer over zijn nalatenschap dan duizend woorden kunnen.
Een vredig einde in het Sint-Martha-huis
Paus Franciscus stierf op maandag in alle rust in zijn kamer in het Sint-Martha-huis, waar hij sinds het begin van zijn pauschap woonde. In tegenstelling tot eerdere pausen, die het apostolisch paleis bewoonden, koos Franciscus bewust voor eenvoud. Hij verbleef liever in een klein pension, waar hij het personeel dagelijks groette en het leven deelde met anderen.
Het 0verlijden werd bekendgemaakt door kardinaal Kevin Farrell, camerlengo van de Heilige Stoel, die in een emotionele verklaring zei:
“Lieve broeders en zusters, met diepe droefheid moet ik jullie het 0verlijden van onze Heilige Vader Franciscus melden. Om 7.35 uur vanochtend is de bisschop van Rome, Franciscus, teruggekeerd naar het huis van de Vader.”
In zijn toespraak roemde Farrell het leven van Franciscus als een voorbeeld van trouw, moed en universele liefde – vooral voor hen die vaak vergeten worden: de armen, de zieken, de vluchtelingen, de eenzamen. Zijn woorden raakten wereldwijd miljoenen mensen die zich de eenvoud en warmte van deze paus zullen blijven herinneren.
Een massaal afscheid op het Sint-Pietersplein
Drie dagen na zijn 0verlijden werd in Rome een indrukwekkende openbare begrafenismis gehouden. Meer dan 250.000 mensen verzamelden zich op het Sint-Pietersplein – gelovigen, wereldleiders, geestelijken en gewone mensen die zich geraakt voelden door zijn woorden en daden. Het plein vulde zich met gebeden, kaarsen en stilte, afgewisseld door momenten van gezang en herinnering.
De dienst werd geleid door kardinalen en bisschoppen van over de hele wereld. De sfeer was ingetogen, maar doordrenkt van dankbaarheid. Kinderen droegen bloemen, er werd voorgelezen uit Franciscus’ encycliek Laudato Si’, en in talloze talen werd zijn naam met respect uitgesproken.
Een andere rustplaats dan verwacht
In tegenstelling tot wat gebruikelijk is voor pausen, werd Franciscus niet bijgezet onder de Sint-Pietersbasiliek, waar onder anderen Johannes Paulus II en Benedictus XVI rusten. In plaats daarvan koos hij voor een bescheiden plek in de Basiliek van Santa Maria Maggiore, een kerk die hij vaak bezocht tijdens zijn pontificaat.
De keuze voor deze locatie was geen toeval. Franciscus had een diepe devotie voor Maria, de moeder van Jezus, en beschouwde deze basiliek als een plek van troost en gebed. Bij belangrijke reizen bad hij er, bij moeilijke momenten zocht hij er stilte, en op feestdagen kwam hij er graag in de vroege ochtend zonder veel omhaal.
Een graf vol symboliek
Zijn laatste rustplaats weerspiegelt de waarden waarvoor paus Franciscus zijn hele leven stond. Op de eenvoudige grafsteen prijkt enkel het woord “Franciscus” in Latijnse letters. Er ligt één witte roos op het graf – geen bloemenzee, geen goud, geen groots monument.
Boven het graf hangt een kopie van het borstkruis dat hij dagelijks droeg, symbool van zijn verbondenheid met de armen en de eenvoud van het evangelie. Er schijnt een warm licht op de plek, wat zorgt voor een serene sfeer waarin bezoekers stil kunnen reflecteren.
Sinds de begrafenis komen dagelijks rouwenden langs om in stilte hun respect te betuigen. Geen fanfare, geen toespraken – alleen stilte, gebed en herinnering.
Eenvoud als bewuste keuze
Volgens het Amerikaanse PBS News was de keuze voor deze bescheiden grafplek een directe wens van Franciscus zelf. Hij wilde dat zijn graf niet het middelpunt van de aandacht zou zijn, maar dat de aandacht gericht moest blijven op Maria en op de boodschap van het geloof.
“Zijn hele leven stond in het teken van anderen, niet van zichzelf,” zei aartsbisschop Rolandas Makrickas eerder. “Hij wilde niet herdacht worden als leider, maar als dienaar. Als broer onder broeders.”
Het past bij de man die liever in een pension woonde dan in een paleis, die zijn schoenen zelf poetste, en die altijd zei dat de kerk een veldhospitaal moest zijn voor wie gewond is.
Een geestelijke erfenis die blijft
Met het 0verlijden van paus Franciscus verliest de wereld niet alleen een kerkleider, maar ook een moreel kompas. Hij sprak zich uit tegen ongelijkheid, milieuschade, uitbuiting en uitsluiting. Hij vroeg aandacht voor vluchtelingen, voor de klimaatcrisis, en voor mensen aan de rand van de samenleving.
Zijn woorden, maar vooral zijn daden, hebben talloze mensen geïnspireerd. Hij bezocht vluchtelingenkampen in Griekenland, omhelsde zieken in achterbuurten van Brazilië, en riep herhaaldelijk op tot compassie in plaats van oordeel. Hij brak met tradities als dat nodig was, maar altijd met het oog op liefde en rechtvaardigheid.
Een paus die de wereld dichterbij bracht
Wat paus Franciscus zo bijzonder maakte, was zijn vermogen om verbinding te leggen tussen kerk en samenleving. Hij sprak op een manier die mensen raakte – eenvoudig, oprecht, en zonder omwegen. Zijn taal was niet die van dogma’s, maar van het hart.
Zijn beroemde uitspraak “Wie ben ik om te oordelen?” werd wereldwijd gezien als een teken van openheid, zeker binnen een instituut dat lange tijd als afstandelijk werd ervaren. Daarmee gaf hij velen het gevoel dat er weer ruimte was voor dialoog, voor menselijkheid, voor een geloof dat niet sluit, maar opent.
Een afscheid dat spreekt
De foto’s van het graf van paus Franciscus gaan inmiddels de wereld over. Mensen delen ze op sociale media, niet om te sensationaliseren, maar om te laten zien hoe soberheid en betekenis samen kunnen gaan. Geen praalgraf, geen marmeren beelden, geen pompeuze teksten – alleen een naam, een bloem, en een kruis.
En juist dat raakt mensen. Het is het ultieme bewijs dat Franciscus tot het einde trouw is gebleven aan zijn boodschap: bescheidenheid is geen zwakte, maar kracht. In een wereld die vaak draait om macht en uiterlijk vertoon, koos hij voor eenvoud en oprechte aandacht.
Pope Francis' tomb in a niche in the Basilica of St. Mary Major can now be visited by the faithful, as the Church commemorates the late Pope with the second day of the Novemdiales, or 'nine days' of mourning. pic.twitter.com/AyhukxUtmV
— Vatican News (@VaticanNews) April 27, 2025