Algemeen
Hartverscheurend laatste gebaar van paus Franciscus aan verpleger voor overlijden
Paus Franciscus heeft tot zijn laatste adem toe zijn kenmerkende mededogen, nederigheid en verbondenheid met de mensen getoond. In zijn laatste uren maakte hij een eenvoudig, maar diep ontroerend gebaar dat inmiddels over de hele wereld wordt gedeeld. Terwijl hij op sterven lag in zijn bed in het Casa Santa Marta, hief hij zijn hand lichtjes omhoog richting zijn trouwe verpleger Massimiliano Strappetti. Het was zijn manier om afscheid te nemen, een stil gebaar dat meer zei dan duizend woorden.
Amper een uur later blies paus Franciscus op 88-jarige leeftijd zijn laatste adem uit. Miljoenen gelovigen wereldwijd rouwen om het verlies van de man die als geen ander symbool stond voor een kerk van compassie en eenvoud. Zijn 0verlijden volgde op een zware periode waarin hij kampte met een dubbele longontsteking en later werd getroffen door een beroerte die leidde tot hartfalen.
De onmisbare rol van Massimiliano Strappetti
Strappetti was de afgelopen weken onafgebroken aan de zijde van de paus te vinden. Tijdens de 38 dagen die Franciscus in het Gemelli-ziekenhuis in Rome doorbracht, was hij er dag en nacht. Zelfs toen de paus terugkeerde naar het Vaticaan, bleef Strappetti voortdurend in de buurt. Hij stond hem bij, ondersteunde hem fysiek én emotioneel, en zorgde ervoor dat de paus op paaszondag nog één keer zijn gelovigen kon begroeten.
Die zondag maakte Franciscus, op eigen initiatief, een laatste rit in de pausmobiel over het Sint-Pietersplein. Hij wilde de mensen zien, ze bedanken, ze bemoedigen. Ondanks zijn broze gezondheid vroeg hij aan Strappetti: “Denk je dat ik het aankan?” Die gaf hem het vertrouwen om het te doen. Het werd een intens moment van wederzijdse liefde tussen paus en volk: kinderen zwaaiden, mensen huilden, en de paus glimlachte – vermoeid, maar aanwezig.
De laatste uren
Na zijn rit in de pausmobiel en het uitspreken van de traditionele paaszegen ‘Urbi et Orbi’, trok Franciscus zich terug. Hij bracht de middag door in rust, genoot van een sobere maaltijd en was omringd door stilte – een sfeer waarin hij zich het prettigst voelde. Maar in de vroege ochtenduren van de volgende dag veranderde alles.
Rond half zes ’s ochtends begonnen de eerste zorgwekkende symptomen zich te tonen. De medische staf reageerde onmiddellijk, maar het was al te laat. Voor hij in coma raakte, keek de paus nog één keer naar Strappetti, stak zijn hand omhoog en glimlachte zwakjes. Dat was het moment waarop hij afscheid nam van deze wereld, op zijn eigen manier – eenvoudig, waardig, en liefdevol.
Een d00d zoals hij had geleefd
Wat zijn 0verlijden zo bijzonder maakt, is de rust waarmee het gebeurde. Geen hectiek, geen publiek drama. Zoals hij altijd zijn gezondheid buiten de schijnwerpers hield, zo koos hij ook voor een discreet einde. Vatican News beschrijft het als ‘een d00d in stilte’, in lijn met wie Franciscus was: een man die grootse dingen deed, maar zich klein opstelde.
Zijn 0verlijden roept wereldwijd diepe emoties op. Niet alleen vanwege zijn rol als geestelijk leider, maar vooral omdat hij een toonbeeld was van menselijkheid. Paus Franciscus bracht de kerk dichter bij de mensen. Hij sprak in eenvoudige woorden, luisterde naar hen die normaal geen stem kregen, en durfde af te wijken van de gevestigde tradities als dat betekende dat hij dichter bij de kern van zijn missie kwam: liefde, vergeving en verbondenheid.
Wie is Massimiliano Strappetti?
De naam Massimiliano Strappetti is voor veel mensen onbekend gebleven – precies zoals hij het zelf wilde. Deze 54-jarige verpleegkundige heeft een indrukwekkende staat van dienst. Hij begon zijn carrière op de intensive care van het Gemelli-z!ekenhuis en werkte met meerdere pausen: Johannes Paulus II, Benedictus XVI en Franciscus.
In 2022 werd hij officieel aangesteld als persoonlijke zorgassistent van paus Franciscus. Sindsdien was hij de stille kracht achter de schermen, degene die ervoor zorgde dat de paus veilig, verzorgd en in staat was om zijn taken te blijven uitvoeren. Zijn rol ging echter verder dan medische zorg. Hij werd een vertrouwenspersoon, een vriend, en in de laatste momenten: de enige aan wie de paus zijn laatste woorden richtte.
Een paus die zijn volk tot het einde diende
Het moment waarop paus Franciscus vroeg of hij het Sint-Pietersplein nog een keer kon bezoeken, was meer dan een fysieke uitdaging. Het was een diepe innerlijke wens: om zijn volk te zien, ze te zegenen, en hen nog één keer te laten voelen dat ze er niet alleen voor staan. Zelfs op het randje van de d00d wilde hij verbinding maken.
Hij koos ervoor om zijn laatste publieke daad niet in pracht en praal te volbrengen, maar in contact en eenvoud. Die keuze typeert zijn hele pontificaat. Geen gouden mantels, geen afstandelijke toespraken – maar oprechte betrokkenheid, aandacht voor vluchtelingen, armen en z!eken, en een kerk die meer luistert dan preekt.
Zijn laatste woorden: een levenssamenvatting
De laatste woorden van Franciscus – “Bedankt dat je me weer naar het plein hebt gebracht” – zijn krachtiger dan ze op het eerste gezicht lijken. Ze drukken niet alleen dankbaarheid uit aan Strappetti, maar ook aan de wereld. Ze vatten samen wat hij als paus wilde zijn: een dienaar van het volk, tot het einde toe.
Zijn d00d, zoals zijn leven, was een voorbeeld van overgave, vertrouwen en liefde. Hij liet de wereld niet alleen achter met herinneringen, maar met een boodschap. Dat leiderschap geen machtspel hoeft te zijn, dat kwetsbaarheid geen zwakte is, en dat afscheid nemen ook een daad van liefde kan zijn.
Terugblik op een leven van betekenis
Met de d00d van paus Franciscus sluit de wereld een hoofdstuk van diepe menselijke betrokkenheid. Zijn leven laat een nalatenschap na die veel verder reikt dan dogma’s en rituelen. Hij bracht mensen bij elkaar. Niet door te overtuigen, maar door te verbinden. Niet door regels, maar door compassie.
In zijn laatste momenten koos hij, net als in zijn hele leven, voor eenvoud, liefde en trouw aan zijn overtuigingen. Een groter eerbetoon aan zijn missie had hij zelf niet kunnen regisseren.
Zijn hand, opgeheven tot afscheid, was geen gebaar van zwakte – het was de ultieme uiting van zijn kracht. Paus Franciscus, een man van het volk, zei vaarwel zoals hij leefde: bescheiden, verbonden en met het hart op de juiste plaats.
📌 #PapaFrancesco ha nominato Massimiliano Strappetti suo "assistente sanitario personale". Infermiere coordinatore della direzione di Sanita' ed igiene del #Vaticano, da oggi Strappetti entra a Santa Marta per occuparsi a tempo pieno del Pontefice. ✅ pic.twitter.com/EXIB1027N5
— VatiVision (@VatiVision) August 4, 2022
Marco Borsato vierde dit jaar de feestdagen in besloten kring met zijn familie. Na een lange periode waarin zijn privéleven en naam vrijwel dagelijks onderwerp van gesprek waren, kozen de Borsato’s voor een warme, huiselijke kerst. Op sociale media verschenen verschillende beelden van het samenzijn, bedoeld om te laten zien dat het gezin ondanks alles weer dichter bij elkaar is gekomen. Wat voor de familie voelde als een moment van rust en verbondenheid, kreeg echter onverwacht een scherpe bijsmaak door een opmerking van mediacommentator Rob Goossens.
Een kerst in het teken van saamhorigheid
De Telegraaf besteedde aandacht aan de kerstviering van de familie Borsato en sprak zelfs van een ‘nieuwe traditie’. Volgens de krant was het bijzonder om te zien hoe Marco samen met zijn kinderen en andere familieleden de feestdagen doorbracht, na jaren die volledig in het teken stonden van juridische onzekerheid en publieke aandacht. Voor veel lezers voelde het als een menselijk verhaal: een gezin dat probeert vooruit te kijken en de draad weer op te pakken.
Dat beeld riep bij veel mensen sympathie op. Niet omdat alles vergeten of vergeven zou zijn, maar omdat het duidelijk maakte dat ook bekende Nederlanders behoefte hebben aan rust, familie en normaliteit. Juist rond kerst, een periode die vaak draait om verzoening en nabijheid, werd die boodschap door veel volgers herkend en gewaardeerd.
De opmerking die verkeerd viel
Rob Goossens, die bekendstaat om zijn scherpe en soms cynische commentaar op media en showbizz, besloot op het artikel te reageren via X. Onder het bericht van De Telegraaf plaatste hij slechts twee woorden: “Naakt behangen?” Wat mogelijk bedoeld was als een grap of een sarcastische verwijzing, viel bij veel mensen volledig verkeerd.
De timing en context van de opmerking maakten dat de ‘grap’ bij velen overkwam als ongepast en kwetsend. Marco Borsato werd immers recent vrijgesproken in een zware ontuchtzaak, een dossier dat jarenlang enorme impact had op zijn leven en dat van zijn familie. Juist daarom vonden veel mensen dat een dergelijke woordspeling niet alleen flauw was, maar ook respectloos.
Golf van verontwaardiging op sociale media
Binnen korte tijd stroomden de reacties onder Goossens’ bericht binnen. Gebruikers van X waren massaal boos en spraken hun afkeuring uit. Voor hen ging het hier niet om humor, maar om het natrappen van iemand die al jaren onder een vergrootglas ligt.
Een gebruiker schreef: “Hoe voelt dat nou, iemand natrappen?” Een ander was nog explicieter: “Jij hebt echt geen niveau. Humor heeft een grens en jij bent zeker geen humorist.” Anderen spraken van “platte” en “humorloze” opmerkingen en vonden dat Goossens hiermee duidelijk over de schreef ging.
Wat vooral opviel, was dat de kritiek niet alleen kwam van fans van Marco Borsato, maar ook van mensen die juist benadrukten dat vrijspraak of niet, er grenzen zijn aan wat je kunt zeggen. De consensus onder veel reageerders was dat dit geen satire of scherpe observatie was, maar een opmerking die bewust inspeelde op een pijnlijk en beladen onderwerp.
Humor versus verantwoordelijkheid
De ophef rond de tweet van Goossens raakt aan een bredere discussie over humor, satire en verantwoordelijkheid in de media. Zeker in het tijdperk van sociale media kunnen opmerkingen razendsnel een groot publiek bereiken. Wat voor de één een onschuldige grap lijkt, kan voor een ander voelen als een persoonlijke aanval.
Mediacommentatoren bevinden zich daarbij in een lastige positie. Ze worden vaak juist gewaardeerd om hun scherpe tong en relativerende humor, maar diezelfde eigenschappen kunnen ook averechts werken. In dit geval vonden veel mensen dat Goossens de context volledig uit het oog verloor en geen rekening hield met de gevoeligheid van het onderwerp.
De rol van mediacommentatoren
Rob Goossens profileert zich al jaren als ‘mediakenner’ en duidt regelmatig het gedrag van BN’ers, tv-programma’s en showbizzontwikkelingen. Daarbij schuwt hij de scherpe oneliner niet. Voor een deel van zijn publiek hoort dat bij zijn stijl. Maar critici wijzen erop dat scherpe humor iets anders is dan het maken van toespelingen op zware beschuldigingen, zeker wanneer iemand juridisch is vrijgesproken.
De kritiek op Goossens raakt daarmee ook aan de vraag: wat is de verantwoordelijkheid van iemand met een groot bereik? Moet alles kunnen, of mag er worden verwacht dat er rekening wordt gehouden met context, timing en menselijke impact?
De impact op het publieke debat
De discussie rond deze ene tweet laat zien hoe verdeeld het publiek kan reageren op humor in de media. Waar sommigen vinden dat satire per definitie moet kunnen schuren, benadrukken anderen dat er grenzen zijn, vooral als het gaat om zaken die mensen en gezinnen diep hebben geraakt.
Voor Marco Borsato zelf kwam de opmerking op een moment waarop hij juist probeerde zijn leven weer enigszins normaal in te richten. Zijn kerst met familie was geen publieke stunt, maar een privé-moment dat via media-aandacht alsnog breed werd uitgemeten. Dat zo’n moment vervolgens wordt aangegrepen voor een cynische grap, voelde voor veel mensen als onnodig hard.
Stilte vanuit Goossens
Vooralsnog heeft Rob Goossens niet uitgebreid gereageerd op de kritiek. Dat zorgt ervoor dat de discussie vooral wordt gevoerd door het publiek zelf. Sommigen vinden dat hij excuses zou moeten aanbieden, anderen denken dat hij het incident bewust laat uitdoven.
Wat de uitkomst ook wordt, duidelijk is dat deze situatie opnieuw laat zien hoe snel een enkele opmerking kan escaleren tot een bredere maatschappelijke discussie. Het gaat niet alleen over Marco Borsato of Rob Goossens, maar over de vraag hoe we met elkaar omgaan in het publieke domein.
Kerstgedachte onder druk
Ironisch genoeg speelde dit alles zich af rond kerst, een periode waarin verbinding, mildheid en reflectie centraal zouden moeten staan. Juist daarom viel de opmerking bij veel mensen extra rauw. Waar de familie Borsato probeerde de feestdagen in rust door te brengen, werd het moment overschaduwd door een debat over fatsoen en grenzen.
Voor veel X-gebruikers was het duidelijk: humor mag scherp zijn, maar niet ten koste van menselijke waardigheid. De reacties laten zien dat het publiek steeds kritischer kijkt naar hoe bekende mediafiguren omgaan met hun woorden.
Een les in publieke gevoeligheid
Of deze kwestie nog een staartje krijgt, is onduidelijk. Wat wel vaststaat, is dat de ‘grap’ van Rob Goossens bij een groot deel van het publiek verkeerd is gevallen. Het incident onderstreept hoe belangrijk context en timing zijn, zeker in gevoelige dossiers.
In een tijd waarin alles direct wordt gedeeld en beoordeeld, lijkt de ruimte voor ongenuanceerde opmerkingen kleiner te worden. Misschien is dat geen beperking van vrijheid, maar een uitnodiging tot meer zorgvuldigheid. Want soms zegt de manier waarop we reageren op andermans pijn meer over onszelf dan over degene die onderwerp van gesprek is.