Algemeen
Tina Nijkamp werkt niet graag meer bij Reinout Oerlemans na vreselijke gebeurtenis
Tina Nijkamp over haar vertrek bij SBS: “Mijn hele basis viel weg”
Tegenwoordig kennen we haar als dé autoriteit op het gebied van kijkcijfers. Haar analyses over televisieprogramma’s worden op sociale media en in talkshows als leidend beschouwd, en haar dagelijke updates over het kijkgedrag van Nederland worden massaal gelezen en besproken. Maar Tina Nijkamp is veel meer dan alleen de ‘koningin van de kijkcijfers’. Ooit stond ze zelf aan het roer van een van de grootste commerciële zenders van het land. Als voormalig directeur televisie bij SBS6 was ze jarenlang een van de invloedrijkste vrouwen in Hilversum.
Haar vertrek in 2011 kwam dan ook als een verrassing. Wat weinigen wisten, was dat achter die abrupte exit een diep persoonlijke en aangrijpende reden schuilging. In een openhartig interview met Het Parool blikt Tina terug op een van de donkerste periodes in haar leven.
De hoogtijdagen bij SBS6
In de jaren voorafgaand aan haar vertrek zat Tina op het absolute toppunt van haar carrière. Ze was medeverantwoordelijk voor de programmering van SBS6, Veronica en Net5. In 2008 werd ze zelfs uitgeroepen tot Omroepvrouw van het Jaar – een erkenning voor haar scherpe visie en commerciële instinct. Ze wist met haar keuzes de zender naar grote hoogten te brengen.
Maar terwijl het professioneel voor de wind ging, begonnen in haar privéleven de eerste donkere wolken zich samen te pakken.
Een reeks tragedieën: “Mijn hele basis viel weg”
Tussen 2008 en 2010 werd Tina geconfronteerd met een niet te bevatten opeenstapeling van persoonlijke verliezen. In een tijdsbestek van slechts tweeënhalf jaar verloor ze haar moeder, zus én vader, allemaal aan de gevolgen van kanker.
“Mijn hele basis was weg,” vertelt ze in het interview. “Ik kon niet meer slapen, dacht dat ik zelf ziek was. Het ging gewoon niet meer.”
Ze stortte geestelijk volledig in. Uiteindelijk was het haar echtgenoot die de knoop doorhakte en contact opnam met haar werkgever.
“Mijn man heeft gebeld: Tina komt niet meer.”
Dat telefoontje betekende het einde van haar tijd bij SBS. Een gedwongen afscheid van een carrière waar ze jarenlang alles voor had gegeven.
Een korte poging tot een nieuwe start bij Eyeworks
Na ongeveer een jaar van rust en rouw besloot Tina voorzichtig haar weg terug te zoeken naar het werkende leven. Ze ging aan de slag bij Eyeworks, het productiebedrijf van Reinout Oerlemans. Hoewel het werk inhoudelijk interessant leek en de collega’s vriendelijk waren, voelde ze zich totaal niet op haar plek.
“Ik zat op een vreselijk bedrijventerrein in Amsterdam-West,” zegt ze daarover. “Ik keek om me heen en dacht alleen maar: wat doe ik hier?”
De combinatie van het gebrek aan inspiratie, de zakelijke setting en het gevoel dat ze zichzelf kwijt was, zorgden ervoor dat Tina al snel besefte dat ze deze weg niet moest vervolgen.
De keuze voor het gezin: van topvrouw naar huismoeder
Na haar korte terugkeer in de mediawereld besloot Tina om het roer volledig om te gooien. Ze koos ervoor om huismoeder te worden, en richtte zich volledig op haar gezin. Een radicale keuze, maar voor haar een logische.
“Ik geniet ervan,” vertelt ze openhartig. “Wasjes draaien, er voor de kinderen zijn, met de hond wandelen. Het simpele leven is ook waardevol.”
In een wereld waarin ambitie vaak gelijk wordt gesteld aan carrièretijgeren, kiest Tina bewust voor rust, overzicht en verbondenheid met haar naasten. Ook financieel past ze zich aan. “Ik geef niet veel geld uit,” zegt ze. “Ik ga nergens heen en koop mijn kleding gewoon bij de HEMA of H&M.”
Het contrast met haar glamoureuze leven als televisiedirecteur is groot, maar Tina straalt tevredenheid uit. Ze heeft zichzelf opnieuw uitgevonden.
Het leven in Amsterdam: geen naoberschap
Hoewel ze geniet van het moederschap en haar nieuwe rol als analist en columnist, is er één aspect waar ze zich nog altijd aan stoort: de anonimiteit van de grote stad. Tina woont in Amsterdam-Zuid, tussen de BN’ers en de statige woningen, maar mist daar iets essentieels.
“Er is geen gemeenschapszin,” zegt ze. “Geen naoberschap zoals je dat in een dorp hebt. Hier kun je een maand dood in je huis liggen en niemand merkt het.”
De nuchtere en warme dorpsmentaliteit die ze waardeert, ontbreekt volgens haar volledig in de stad. Toch blijft ze er wonen — vooral vanwege haar kinderen.
“Mijn dochter wilde naar het gymnasium en werd aangenomen op haar eerste keuze, hier vlakbij. Dat soort onderwijs vind je in een dorp niet altijd.”
Een nieuwe invulling: televisiecommentator met invloed
Hoewel Tina haar functie als televisiedirecteur definitief heeft neergelegd, is ze bepaald niet uit de media verdwenen. Integendeel: de afgelopen jaren is ze uitgegroeid tot een veelgevraagd tv-commentator en kijkcijferanalist.
Op haar sociale media deelt ze dagelijks inzichten in de prestaties van tv-programma’s, met soms een vlijmscherpe analyse. Tina’s meningen over programma’s als De Oranjezomer, Kopen Zonder Kijken of Het Perfecte Plaatje worden breed opgepikt door pers en publiek.
Ze is voor velen een soort geweten van de Nederlandse televisie geworden. Onafhankelijk, deskundig, eerlijk én met gevoel voor nuance. Haar verleden als programmamaker maakt dat ze weet waar ze het over heeft.
Tina Nijkamp vandaag: krachtig én kwetsbaar
Het verhaal van Tina Nijkamp is er een van succes én verlies, van glamour én eenvoud. Het laat zien dat carrière en ambitie niet het hele verhaal zijn. Dat achter elke topvrouw ook een mens schuilgaat, met verdriet, twijfels en de behoefte aan verbinding.
Ze verloor in korte tijd haar hele gezin van herkomst, maar vond kracht in het moederschap, in het kleine dagelijkse leven en uiteindelijk in het terugvinden van haar eigen stem als commentator. Waar ze vroeger de koers bepaalde van grote zenders, bepaalt ze nu op haar eigen manier het televisiedebat in Nederland.
Conclusie: van kijkcijferkoningin tot levenswijze moeder
Tina Nijkamp bewijst dat impact niet altijd schuilt in een kantoor met een directiestoel. Soms zit invloed juist in de manier waarop je het leven herpakt, het roer omgooit en trouw blijft aan wat voor jou belangrijk is. Van het hoofdkantoor van SBS tot de wasmand thuis: Tina’s reis is er een van keuzes durven maken, ook als die niet populair of conventioneel zijn.
En ondertussen? Blijft ze ons elke dag voorzien van inzicht, scherpte en een dosis relativeringsvermogen over wat er op de buis gebeurt — én daarbuiten.
Marco Borsato vierde dit jaar de feestdagen in besloten kring met zijn familie. Na een lange periode waarin zijn privéleven en naam vrijwel dagelijks onderwerp van gesprek waren, kozen de Borsato’s voor een warme, huiselijke kerst. Op sociale media verschenen verschillende beelden van het samenzijn, bedoeld om te laten zien dat het gezin ondanks alles weer dichter bij elkaar is gekomen. Wat voor de familie voelde als een moment van rust en verbondenheid, kreeg echter onverwacht een scherpe bijsmaak door een opmerking van mediacommentator Rob Goossens.
Een kerst in het teken van saamhorigheid
De Telegraaf besteedde aandacht aan de kerstviering van de familie Borsato en sprak zelfs van een ‘nieuwe traditie’. Volgens de krant was het bijzonder om te zien hoe Marco samen met zijn kinderen en andere familieleden de feestdagen doorbracht, na jaren die volledig in het teken stonden van juridische onzekerheid en publieke aandacht. Voor veel lezers voelde het als een menselijk verhaal: een gezin dat probeert vooruit te kijken en de draad weer op te pakken.
Dat beeld riep bij veel mensen sympathie op. Niet omdat alles vergeten of vergeven zou zijn, maar omdat het duidelijk maakte dat ook bekende Nederlanders behoefte hebben aan rust, familie en normaliteit. Juist rond kerst, een periode die vaak draait om verzoening en nabijheid, werd die boodschap door veel volgers herkend en gewaardeerd.
De opmerking die verkeerd viel
Rob Goossens, die bekendstaat om zijn scherpe en soms cynische commentaar op media en showbizz, besloot op het artikel te reageren via X. Onder het bericht van De Telegraaf plaatste hij slechts twee woorden: “Naakt behangen?” Wat mogelijk bedoeld was als een grap of een sarcastische verwijzing, viel bij veel mensen volledig verkeerd.
De timing en context van de opmerking maakten dat de ‘grap’ bij velen overkwam als ongepast en kwetsend. Marco Borsato werd immers recent vrijgesproken in een zware ontuchtzaak, een dossier dat jarenlang enorme impact had op zijn leven en dat van zijn familie. Juist daarom vonden veel mensen dat een dergelijke woordspeling niet alleen flauw was, maar ook respectloos.
Golf van verontwaardiging op sociale media
Binnen korte tijd stroomden de reacties onder Goossens’ bericht binnen. Gebruikers van X waren massaal boos en spraken hun afkeuring uit. Voor hen ging het hier niet om humor, maar om het natrappen van iemand die al jaren onder een vergrootglas ligt.
Een gebruiker schreef: “Hoe voelt dat nou, iemand natrappen?” Een ander was nog explicieter: “Jij hebt echt geen niveau. Humor heeft een grens en jij bent zeker geen humorist.” Anderen spraken van “platte” en “humorloze” opmerkingen en vonden dat Goossens hiermee duidelijk over de schreef ging.
Wat vooral opviel, was dat de kritiek niet alleen kwam van fans van Marco Borsato, maar ook van mensen die juist benadrukten dat vrijspraak of niet, er grenzen zijn aan wat je kunt zeggen. De consensus onder veel reageerders was dat dit geen satire of scherpe observatie was, maar een opmerking die bewust inspeelde op een pijnlijk en beladen onderwerp.
Humor versus verantwoordelijkheid
De ophef rond de tweet van Goossens raakt aan een bredere discussie over humor, satire en verantwoordelijkheid in de media. Zeker in het tijdperk van sociale media kunnen opmerkingen razendsnel een groot publiek bereiken. Wat voor de één een onschuldige grap lijkt, kan voor een ander voelen als een persoonlijke aanval.
Mediacommentatoren bevinden zich daarbij in een lastige positie. Ze worden vaak juist gewaardeerd om hun scherpe tong en relativerende humor, maar diezelfde eigenschappen kunnen ook averechts werken. In dit geval vonden veel mensen dat Goossens de context volledig uit het oog verloor en geen rekening hield met de gevoeligheid van het onderwerp.
De rol van mediacommentatoren
Rob Goossens profileert zich al jaren als ‘mediakenner’ en duidt regelmatig het gedrag van BN’ers, tv-programma’s en showbizzontwikkelingen. Daarbij schuwt hij de scherpe oneliner niet. Voor een deel van zijn publiek hoort dat bij zijn stijl. Maar critici wijzen erop dat scherpe humor iets anders is dan het maken van toespelingen op zware beschuldigingen, zeker wanneer iemand juridisch is vrijgesproken.
De kritiek op Goossens raakt daarmee ook aan de vraag: wat is de verantwoordelijkheid van iemand met een groot bereik? Moet alles kunnen, of mag er worden verwacht dat er rekening wordt gehouden met context, timing en menselijke impact?
De impact op het publieke debat
De discussie rond deze ene tweet laat zien hoe verdeeld het publiek kan reageren op humor in de media. Waar sommigen vinden dat satire per definitie moet kunnen schuren, benadrukken anderen dat er grenzen zijn, vooral als het gaat om zaken die mensen en gezinnen diep hebben geraakt.
Voor Marco Borsato zelf kwam de opmerking op een moment waarop hij juist probeerde zijn leven weer enigszins normaal in te richten. Zijn kerst met familie was geen publieke stunt, maar een privé-moment dat via media-aandacht alsnog breed werd uitgemeten. Dat zo’n moment vervolgens wordt aangegrepen voor een cynische grap, voelde voor veel mensen als onnodig hard.
Stilte vanuit Goossens
Vooralsnog heeft Rob Goossens niet uitgebreid gereageerd op de kritiek. Dat zorgt ervoor dat de discussie vooral wordt gevoerd door het publiek zelf. Sommigen vinden dat hij excuses zou moeten aanbieden, anderen denken dat hij het incident bewust laat uitdoven.
Wat de uitkomst ook wordt, duidelijk is dat deze situatie opnieuw laat zien hoe snel een enkele opmerking kan escaleren tot een bredere maatschappelijke discussie. Het gaat niet alleen over Marco Borsato of Rob Goossens, maar over de vraag hoe we met elkaar omgaan in het publieke domein.
Kerstgedachte onder druk
Ironisch genoeg speelde dit alles zich af rond kerst, een periode waarin verbinding, mildheid en reflectie centraal zouden moeten staan. Juist daarom viel de opmerking bij veel mensen extra rauw. Waar de familie Borsato probeerde de feestdagen in rust door te brengen, werd het moment overschaduwd door een debat over fatsoen en grenzen.
Voor veel X-gebruikers was het duidelijk: humor mag scherp zijn, maar niet ten koste van menselijke waardigheid. De reacties laten zien dat het publiek steeds kritischer kijkt naar hoe bekende mediafiguren omgaan met hun woorden.
Een les in publieke gevoeligheid
Of deze kwestie nog een staartje krijgt, is onduidelijk. Wat wel vaststaat, is dat de ‘grap’ van Rob Goossens bij een groot deel van het publiek verkeerd is gevallen. Het incident onderstreept hoe belangrijk context en timing zijn, zeker in gevoelige dossiers.
In een tijd waarin alles direct wordt gedeeld en beoordeeld, lijkt de ruimte voor ongenuanceerde opmerkingen kleiner te worden. Misschien is dat geen beperking van vrijheid, maar een uitnodiging tot meer zorgvuldigheid. Want soms zegt de manier waarop we reageren op andermans pijn meer over onszelf dan over degene die onderwerp van gesprek is.