Algemeen
Sophie Hilbrand openhartig over relatiebreuk: “Ik ben niet trouw geweest”
Sophie Hilbrand openhartig over fouten, groei en liefde: ‘Ik heb geleerd écht te luisteren’
Sophie Hilbrand is al jaren een vertrouwd gezicht op de Nederlandse televisie en radio. Ze staat bekend om haar scherpe interviewtechniek, uitgesproken meningen en haar betrokkenheid bij maatschappelijke thema’s. Toch is het niet alleen haar werk dat haar geliefd maakt bij het publiek – het is ook haar opvallende openheid over haar persoonlijke leven. In een interview met Veronica Magazine deed Sophie een eerlijke en kwetsbare bekentenis: ze is ooit vreemdgegaan.
Hoewel ze inmiddels al jarenlang een stabiele relatie heeft met acteur Waldemar Torenstra, kijkt Sophie zonder schaamte terug op haar eerdere ervaringen. Wat begon als een pijnlijk moment uit het verleden, werd voor haar een les in communicatie, zelfkennis en persoonlijke ontwikkeling. Het gesprek draait niet alleen om ontrouw, maar om veel meer: over de moed om eerlijk te zijn, over leren luisteren en het bouwen aan een liefdevolle relatie.
Vreemdgaan aan het einde van een breekbare relatie
In het interview erkent Sophie dat ze niet trots is op het feit dat ze ooit is vreemdgegaan, maar ze verbergt het ook niet. “Alleen tegen het einde van de relatie, zo eerlijk wil ik wel zijn,” vertelt ze openhartig. De relatie waarin dit gebeurde liep al lange tijd moeizaam. De afstand tussen haar en haar toenmalige partner was gegroeid en de verbondenheid nagenoeg verdwenen.
Wat haar direct typeert, is haar oprechte houding. “Ik kan dat niet stiekem, vreemdgaan. Dus meteen erna biechtte ik het op en was het ’t einde van de toch al moeizame relatie.” Sophie maakt daarmee duidelijk dat integriteit en eerlijkheid voor haar onmisbaar zijn – zelfs wanneer de waarheid pijnlijk of confronterend is.
Een gebrek aan communicatie als dieper liggend probleem
Voor Sophie was de ontrouw niet de oorzaak van de breuk, maar eerder het symptoom van een relatie die allang zijn fundament had verloren. Het werkelijke probleem lag volgens haar bij de communicatie – of beter gezegd: het gebrek daaraan.
“Ik zeg niet wat ik op m’n hart heb. Ben een beetje mannelijk, misschien,” zegt ze. Ze legt uit dat ze moeite had om haar gevoelens onder woorden te brengen. In plaats daarvan hoopte ze dat haar gedrag genoeg zou zeggen. Maar wat zij dacht dat duidelijk was, werd door haar partner niet opgepikt. Die misverstanden vergrootten de afstand tussen hen alleen maar.
De relatie met Waldemar Torenstra: een nieuw hoofdstuk
Sophie is inmiddels al jaren samen met acteur Waldemar Torenstra. Hun relatie is hecht, liefdevol én leerzaam. Ze delen niet alleen het ouderschap, maar ook de bereidheid om van elkaar te leren. Sophie noemt hun dynamiek “confronterend op een goede manier.”
Waldemar is volgens haar niet bang om de vinger op de zere plek te leggen. “Als ik mijn gelijk wil halen, en dat wil ik nogal graag, dan zegt hij: ‘Vind je het ook nog interessant wat ík erover te zeggen heb?’” Dat soort opmerkingen houden haar scherp en zorgen ervoor dat ze zich bewust blijft van haar eigen gedrag.
In plaats van zich te verdedigen, leert ze nu om te luisteren. Ze erkent dat ze in het verleden vaak dacht: als iemand mij geen gelijk geeft, dan luistert diegene niet echt. Maar dat is veranderd. “Luisteren is iets anders dan je gelijk willen halen. Daar ben ik me nu veel bewuster van,” zegt ze.
Vreemdgaan als signaal, niet als definitieve zonde
Hoewel ontrouw vaak als onvergeeflijk wordt bestempeld, ziet Sophie het niet als iets wat haar definieert. Voor haar was het een wake-upcall: een teken dat haar relatie al lange tijd niet meer werkte. Ze is dan ook kritisch op hoe we als maatschappij naar vreemdgaan kijken.
In plaats van de nadruk te leggen op het veroordelen van het gedrag, zouden we volgens haar meer moeten kijken naar wat eraan voorafgaat. “Het is vaak een gevolg van vervreemding, van onuitgesproken frustraties. Daar moet het gesprek over gaan.”
Met haar verhaal wil ze anderen aanmoedigen om eerder in te grijpen in relaties die dreigen stuk te lopen. Open communicatie, zegt ze, kan soms nog iets redden – of het nu liefde is of gewoon het respect voor elkaar.
Eerlijkheid als rode draad
Wat opvalt in Sophie’s verhaal is haar consequente eerlijkheid. Niet alleen in haar werk als presentatrice en interviewer, maar ook in haar persoonlijke leven. Ze schuwt het niet om fouten toe te geven, zolang ze er maar van kan leren. Die houding wordt door velen bewonderd.
In een wereld waarin sociale media vooral een rooskleurig beeld van relaties en geluk tonen, laat Sophie een ander geluid horen. Een eerlijk, rauw en realistisch geluid. Haar fans prijzen haar daarom als een authentieke vrouw, die ondanks haar bekendheid dicht bij zichzelf blijft.
Moederschap, werk en balans vinden
Naast haar relatie en carrière speelt ook haar rol als moeder een grote rol in haar leven. De combinatie van werk, ouderschap en liefde vraagt soms om scherpe keuzes en bewuste prioriteiten. Sophie beschrijft haar leven als een voortdurend balanceren tussen vrijheid en verantwoordelijkheid.
Met Waldemar aan haar zijde voelt ze zich gesteund, maar ook uitgedaagd. Ze noemt hem een spiegel, iemand die haar helpt groeien, ook als dat ongemakkelijk is. Die groei zit niet in perfectie, maar in inzicht en openheid. “Ik kijk niet met spijt terug, maar wel met besef,” zegt ze.
Relaties zijn werk – en dat is oké
Sophie’s verhaal benadrukt dat relaties niet vanzelf gaan. Ze vragen inzet, communicatie en soms ook confrontatie. Ze zijn geen eindstation, maar een gezamenlijke reis waarin je blijft leren – over jezelf, de ander en wat jullie samen verbindt.
Door open te zijn over haar eigen fouten en leerprocessen, biedt Sophie herkenning aan velen. Ze maakt duidelijk dat niemand perfect is, en dat juist de bereidheid om te groeien de basis vormt voor een sterke relatie.
Een voorbeeld van kwetsbaarheid en kracht
Sophie Hilbrand toont dat kwetsbaarheid geen zwakte is, maar juist een kracht. Ze durft haar fouten te erkennen, ze durft het gesprek aan te gaan en ze durft te veranderen. In een wereld waarin veel mensen maskers dragen, laat zij zien wat het betekent om echt jezelf te zijn.
Ze bewijst dat liefde niet draait om perfecte plaatjes, maar om eerlijkheid, openheid en de bereidheid om elkaar écht te horen. Door haar verhaal te delen, doorbreekt ze taboes en biedt ze anderen de moed om ook naar hun eigen relaties te kijken.
Conclusie: leren, luisteren en liefhebben
Sophie Hilbrand heeft van haar leven geen onfeilbaar succesverhaal gemaakt, maar een eerlijk relaas van vallen en opstaan. Ze laat zien dat fouten maken niet het einde betekent, maar een kans om opnieuw te beginnen – met meer inzicht, meer empathie en meer liefde.
Of het nu gaat over vreemdgaan, communicatie of de balans tussen werk en privé: Sophie deelt haar lessen zonder schaamte. En daarmee bewijst ze dat groei pas echt begint als je durft te zeggen: “Hier ging het mis – en dit heb ik ervan geleerd.”
Marco Borsato vierde dit jaar de feestdagen in besloten kring met zijn familie. Na een lange periode waarin zijn privéleven en naam vrijwel dagelijks onderwerp van gesprek waren, kozen de Borsato’s voor een warme, huiselijke kerst. Op sociale media verschenen verschillende beelden van het samenzijn, bedoeld om te laten zien dat het gezin ondanks alles weer dichter bij elkaar is gekomen. Wat voor de familie voelde als een moment van rust en verbondenheid, kreeg echter onverwacht een scherpe bijsmaak door een opmerking van mediacommentator Rob Goossens.
Een kerst in het teken van saamhorigheid
De Telegraaf besteedde aandacht aan de kerstviering van de familie Borsato en sprak zelfs van een ‘nieuwe traditie’. Volgens de krant was het bijzonder om te zien hoe Marco samen met zijn kinderen en andere familieleden de feestdagen doorbracht, na jaren die volledig in het teken stonden van juridische onzekerheid en publieke aandacht. Voor veel lezers voelde het als een menselijk verhaal: een gezin dat probeert vooruit te kijken en de draad weer op te pakken.
Dat beeld riep bij veel mensen sympathie op. Niet omdat alles vergeten of vergeven zou zijn, maar omdat het duidelijk maakte dat ook bekende Nederlanders behoefte hebben aan rust, familie en normaliteit. Juist rond kerst, een periode die vaak draait om verzoening en nabijheid, werd die boodschap door veel volgers herkend en gewaardeerd.
De opmerking die verkeerd viel
Rob Goossens, die bekendstaat om zijn scherpe en soms cynische commentaar op media en showbizz, besloot op het artikel te reageren via X. Onder het bericht van De Telegraaf plaatste hij slechts twee woorden: “Naakt behangen?” Wat mogelijk bedoeld was als een grap of een sarcastische verwijzing, viel bij veel mensen volledig verkeerd.
De timing en context van de opmerking maakten dat de ‘grap’ bij velen overkwam als ongepast en kwetsend. Marco Borsato werd immers recent vrijgesproken in een zware ontuchtzaak, een dossier dat jarenlang enorme impact had op zijn leven en dat van zijn familie. Juist daarom vonden veel mensen dat een dergelijke woordspeling niet alleen flauw was, maar ook respectloos.
Golf van verontwaardiging op sociale media
Binnen korte tijd stroomden de reacties onder Goossens’ bericht binnen. Gebruikers van X waren massaal boos en spraken hun afkeuring uit. Voor hen ging het hier niet om humor, maar om het natrappen van iemand die al jaren onder een vergrootglas ligt.
Een gebruiker schreef: “Hoe voelt dat nou, iemand natrappen?” Een ander was nog explicieter: “Jij hebt echt geen niveau. Humor heeft een grens en jij bent zeker geen humorist.” Anderen spraken van “platte” en “humorloze” opmerkingen en vonden dat Goossens hiermee duidelijk over de schreef ging.
Wat vooral opviel, was dat de kritiek niet alleen kwam van fans van Marco Borsato, maar ook van mensen die juist benadrukten dat vrijspraak of niet, er grenzen zijn aan wat je kunt zeggen. De consensus onder veel reageerders was dat dit geen satire of scherpe observatie was, maar een opmerking die bewust inspeelde op een pijnlijk en beladen onderwerp.
Humor versus verantwoordelijkheid
De ophef rond de tweet van Goossens raakt aan een bredere discussie over humor, satire en verantwoordelijkheid in de media. Zeker in het tijdperk van sociale media kunnen opmerkingen razendsnel een groot publiek bereiken. Wat voor de één een onschuldige grap lijkt, kan voor een ander voelen als een persoonlijke aanval.
Mediacommentatoren bevinden zich daarbij in een lastige positie. Ze worden vaak juist gewaardeerd om hun scherpe tong en relativerende humor, maar diezelfde eigenschappen kunnen ook averechts werken. In dit geval vonden veel mensen dat Goossens de context volledig uit het oog verloor en geen rekening hield met de gevoeligheid van het onderwerp.
De rol van mediacommentatoren
Rob Goossens profileert zich al jaren als ‘mediakenner’ en duidt regelmatig het gedrag van BN’ers, tv-programma’s en showbizzontwikkelingen. Daarbij schuwt hij de scherpe oneliner niet. Voor een deel van zijn publiek hoort dat bij zijn stijl. Maar critici wijzen erop dat scherpe humor iets anders is dan het maken van toespelingen op zware beschuldigingen, zeker wanneer iemand juridisch is vrijgesproken.
De kritiek op Goossens raakt daarmee ook aan de vraag: wat is de verantwoordelijkheid van iemand met een groot bereik? Moet alles kunnen, of mag er worden verwacht dat er rekening wordt gehouden met context, timing en menselijke impact?
De impact op het publieke debat
De discussie rond deze ene tweet laat zien hoe verdeeld het publiek kan reageren op humor in de media. Waar sommigen vinden dat satire per definitie moet kunnen schuren, benadrukken anderen dat er grenzen zijn, vooral als het gaat om zaken die mensen en gezinnen diep hebben geraakt.
Voor Marco Borsato zelf kwam de opmerking op een moment waarop hij juist probeerde zijn leven weer enigszins normaal in te richten. Zijn kerst met familie was geen publieke stunt, maar een privé-moment dat via media-aandacht alsnog breed werd uitgemeten. Dat zo’n moment vervolgens wordt aangegrepen voor een cynische grap, voelde voor veel mensen als onnodig hard.
Stilte vanuit Goossens
Vooralsnog heeft Rob Goossens niet uitgebreid gereageerd op de kritiek. Dat zorgt ervoor dat de discussie vooral wordt gevoerd door het publiek zelf. Sommigen vinden dat hij excuses zou moeten aanbieden, anderen denken dat hij het incident bewust laat uitdoven.
Wat de uitkomst ook wordt, duidelijk is dat deze situatie opnieuw laat zien hoe snel een enkele opmerking kan escaleren tot een bredere maatschappelijke discussie. Het gaat niet alleen over Marco Borsato of Rob Goossens, maar over de vraag hoe we met elkaar omgaan in het publieke domein.
Kerstgedachte onder druk
Ironisch genoeg speelde dit alles zich af rond kerst, een periode waarin verbinding, mildheid en reflectie centraal zouden moeten staan. Juist daarom viel de opmerking bij veel mensen extra rauw. Waar de familie Borsato probeerde de feestdagen in rust door te brengen, werd het moment overschaduwd door een debat over fatsoen en grenzen.
Voor veel X-gebruikers was het duidelijk: humor mag scherp zijn, maar niet ten koste van menselijke waardigheid. De reacties laten zien dat het publiek steeds kritischer kijkt naar hoe bekende mediafiguren omgaan met hun woorden.
Een les in publieke gevoeligheid
Of deze kwestie nog een staartje krijgt, is onduidelijk. Wat wel vaststaat, is dat de ‘grap’ van Rob Goossens bij een groot deel van het publiek verkeerd is gevallen. Het incident onderstreept hoe belangrijk context en timing zijn, zeker in gevoelige dossiers.
In een tijd waarin alles direct wordt gedeeld en beoordeeld, lijkt de ruimte voor ongenuanceerde opmerkingen kleiner te worden. Misschien is dat geen beperking van vrijheid, maar een uitnodiging tot meer zorgvuldigheid. Want soms zegt de manier waarop we reageren op andermans pijn meer over onszelf dan over degene die onderwerp van gesprek is.