Algemeen
Moslimjongeren overwegen massaal vertrek uit Nederland: Dit is de reden
Tweederde van Nederlandse moslimjongeren overweegt emigratie: “Hier voel ik me niet thuis”
Een schokkend nieuw onderzoek wijst uit dat maar liefst twee derde van de Nederlandse moslimjongeren overweegt te emigreren. De reden? Een groeiend gevoel van uitsluiting en discriminatie.
Veel jongeren voelen zich niet langer veilig in Nederland en kijken naar islamitische landen als potentiële nieuwe thuisbasis. Maar wat drijft hen precies om hun koffers te willen pakken?
“Ik voel me hier niet geaccepteerd”
Yigit Islak (23), actief als penningmeester bij de Mevlana-moskee in Rotterdam, vertelt aan het Algemeen Dagblad dat het idee om Nederland te verlaten al langer speelt onder moslimjongeren.
“Je ergens thuis voelen en je veilig voelen, zijn twee totaal verschillende dingen. Dit is mijn thuis, maar veilig voel je je pas in een inclusieve samenleving. En keer op keer blijkt dat Nederland dat niet is.”
Volgens Islak is het een optelsom van factoren die moslims het gevoel geven dat ze geen volwaardig deel uitmaken van de Nederlandse samenleving.
Hij benadrukt dat moskeeën juist proberen te verbinden.
“Wij staan juist voor een inclusieve samenleving. Buren uit de wijk komen vaak langs, ze zijn altijd welkom. Maar dat neemt het bredere probleem niet weg.”
Discriminatie en uitsluiting: een groeiend probleem
Nourdin El Ouali, directeur van Stichting Platform Islamitische Organisaties Rijnmond (SPIOR), ziet een duidelijke trend.
Volgens hem willen de meeste moslimjongeren helemaal niet weg. Ze voelen het juist als hun plicht om in Nederland te blijven en een toekomst op te bouwen.
“Ze willen de belofte van hun ouders inlossen. Hun ouders kwamen hier met de droom van een beter leven. Ze houden meer van Nederland dan dat Nederland hen liefde teruggeeft.”
Maar juist de jongeren die geïntegreerd zijn en actief deelnemen aan de samenleving, krijgen volgens El Ouali meer te maken met discriminatie en uitsluiting.
“Hoe meer je zichtbaar bent als moslim, hoe meer je ermee te maken krijgt.”
Wat zeggen de cijfers?
Volgens het onderzoek overweegt tweederde van de Nederlandse moslimjongeren om te emigreren.
De vraag is: hoeveel van hen zetten die gedachte daadwerkelijk om in actie?
Tot nu toe blijft het in de meeste gevallen bij overwegingen en gedachten, maar de stijgende trend is zorgwekkend.
“Na de verkiezingen is het erger geworden”
Imam Azzedine Karrat ziet de discriminatie tegen moslims toenemen.
“Sinds de laatste Tweede Kamerverkiezingen is de situatie alleen maar verslechterd. Hoeveel onderzoeken hebben we nog nodig om te kunnen zeggen dat dit geen gevoel meer is, maar een feit?”
Voor veel jongeren is de maat vol. Ze zien geen toekomst meer in Nederland en kijken naar alternatieven.
Maar waar willen ze heen?
Dubai of Qatar als nieuwe thuisbasis?
Yigit Islak overweegt serieus een emigratie naar een islamitisch land.
“In een islamitisch land kan ik meer mezelf zijn.”
Maar opmerkelijk genoeg wil hij niet terug naar Turkije, ondanks zijn Turkse roots.
“Dubai of Qatar, dat zijn wel opties. Daar voel ik me vrijer en veiliger.”
Veel jongeren die emigratie overwegen, kijken naar landen in het Midden-Oosten waar ze minder te maken hebben met discriminatie en waar hun religieuze identiteit geen obstakel is.
Een dreigende braindrain?
Experts waarschuwen dat Nederland te maken kan krijgen met een braindrain, waarbij getalenteerde moslimjongeren het land verlaten.
Dat zou niet alleen een persoonlijk verlies zijn voor de jongeren zelf, maar ook een economisch en maatschappelijk probleem voor Nederland.
Hoe nu verder?
De vraag blijft wat Nederland kan doen om deze jongeren hier te houden.
📢 Wat vind jij? Moet Nederland meer doen om een inclusieve samenleving te creëren? Of is emigratie voor deze jongeren de beste oplossing?
💬 Laat je mening achter in de reacties op Facebook!
Angela de Jong reageert fel op vrijspraak Marco Borsato: “Ik zet zijn muziek niet meer op”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in heel Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Waar sommigen opgelucht ademhaalden, klonken er ook veel kritische geluiden. Een van de meest uitgesproken reacties kwam van Angela de Jong, die in RTL Tonight uitgebreid stilstond bij de uitspraak én bij haar persoonlijke gevoel bij de zaak.
De Jong, die de laatste tijd opvallend vaak aanschuift bij het programma, gebruikte de studio opnieuw als plek om haar scherpe analyses en stevige standpunten te delen. Dat is opvallend, omdat ze RTL Tonight in eerdere jaren juist geregeld kritisch beoordeelde in haar columns. Toch lijkt ze in deze fase de talkshow bewust te gebruiken om haar visie op gevoelige maatschappelijke thema’s te duiden.
“Geen bewijs, maar dat maakt het niet minder pijnlijk”
Angela de Jong opende haar betoog met een duidelijke nuancering: zij respecteert de uitspraak en het functioneren van de Nederlandse rechtsstaat.
“Natuurlijk, we hebben een rechtsstaat en die functioneert,” zei ze. “Dat moeten we altijd vooropstellen.”
Maar onmiddellijk daarna maakte ze duidelijk dat het juridische oordeel volgens haar niet betekent dat de zaak emotioneel of moreel ineens eenvoudig wordt.
Ze wijst op een bredere zorg die zij al langer heeft: slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag lopen vaak vast in het juridische systeem.
“Uiteindelijk is het netto uitlekgewicht dat je als vermeend slacht0ffer, man of vrouw, altijd aan het kortste eind trekt. Je hebt gewoon geen poot om op te staan.”
De Jong benadrukt dat dit probleem niet uniek is voor deze zaak, maar structureel is binnen situaties waarin bewijs ontbreekt.
Volgens haar komen veel incidenten voor in omstandigheden waar geen getuigen aanwezig zijn en waar communicatie via berichten of mondeling contact plaatsvindt.
“Het komt altijd neer op jouw woord tegen dat van de ander,” stelt ze. Dat maakt de drempel voor slacht0ffers hoog, en de kans op juridische erkenning laag.
“De verklaring ging door merg en been”
De opiniedeskundige verwijst vervolgens naar de inhoud van de aangifte en de verklaring van de aangeefster, die tijdens de rechtszaak voorgelezen werd.
“Het ging door merg en been, vond ik,” zegt ze.
Volgens Angela legde de jonge vrouw helder, consistent en indringend uit welke emotionele gevolgen grensoverschrijdend gedrag kan hebben.
“Ze legt precies uit wat een slacht0ffer van zulk gedrag allemaal doormaakt. Die schaamte, dat schuldgevoel, die angst… dat kwam allemaal heel dichtbij.”
De Jong benadrukt dat een vrijspraak níet automatisch betekent dat iemand fantasie heeft, overdrijft of niets heeft meegemaakt.
“Zij wilde erkenning,” zegt Angela, “en ze staat nu weer met lege handen.”
Hoewel de uitspraak juridisch gezien helder is, laat ze zien dat morele en emotionele perspectieven veel ingewikkelder kunnen zijn.
Muziek van Borsato? “Voor mij niet meer”
Toen presentator Humberto Tan haar vroeg of zij na de vrijspraak nog naar de muziek van Marco Borsato kan luisteren, kwam er geen moment van twijfel.
“Nee.”
Ze licht haar antwoord toe met een duidelijke persoonlijke grens.
“Hij is vrijgesproken voor ontucht,” zegt ze, “maar alles wat hij wél heeft toegegeven over wat zich in dat gezin heeft afgespeeld, én de appjes die gestuurd werden door een man van vijftig naar een meisje van zestien of zeventien… dat vond ik echt om te kotsen.”
Ze zegt erbij dat ze jarenlang met plezier naar zijn muziek luisterde, maar dat haar gevoel nu veranderd is.
“Hoe leuk ik zijn muziek ook vind, ik zal het zelf niet meer opzetten.”
Het is een persoonlijk besluit, maar wel een dat past bij Angela’s rol: iemand die haar mening niet alleen vormt, maar ook uitspreekt, ook als die meningen kritiek oproepen.
Een bredere discussie over grensoverschrijdend gedrag
Wat Angela de Jong zegt, gaat verder dan één zaak of één artiest. Ze spreekt een bredere zorg uit die al jaren door de entertainmentwereld en de media zweeft.
De afgelopen jaren kwamen er meerdere dossiers aan het licht waarbij meldingen van ongewenst gedrag centraal stonden. Elke keer weer laait dezelfde discussie op:
-
Hoe bewijs je iets dat vaak achter gesloten deuren gebeurt?
-
Hoe werkt het rechtssysteem in situaties zonder getuigen?
-
Wat betekent een vrijspraak voor het gevoel van slacht0ffers?
-
Hoe scheidt het publiek iemands werk van iemands privégedrag?
Angela de Jong blijft een uitgesproken stem in dat debat. Niet omdat ze zichzelf boven de feiten plaatst, maar omdat ze vanuit haar perspectief spreekt namens een groep mensen die zich herkent in wat vaak verborgen blijft.
Reacties in de studio en daarbuiten
De sfeer tijdens de uitzending was voelbaar gespannen. Humberto Tan luisterde aandachtig en stelde vragen die ruimte boden voor nuance. Co-hosts keken zichtbaar alert toe hoe Angela haar verhaal deed.
Ook op sociale media leidde haar optreden tot duizenden reacties:
-
Sommigen prezen haar voor haar empathie en moed.
-
Anderen vonden dat ze te hard oordeelt over iemand die juridisch onschuldig is verklaard.
-
Weer anderen benadrukten dat beide perspectieven naast elkaar kunnen bestaan: een juridische vrijspraak én moreel ongemak.
In talkshows, podcastfragmenten en opiniestukken keerde haar uitspraak regelmatig terug. Niet alleen omdat zij een bekende naam is, maar vooral omdat haar boodschap aansluit op discussies die al langer spelen rondom machtsdynamiek, vertrouwen en veilige werkomgevingen.
De spanning tussen recht en gevoel
Angela’s woorden herinneren eraan dat het juridische systeem werkt volgens strikte regels, terwijl menselijke emoties veel complexer zijn.
In de rechtszaal draait het om
bewijs.
In het dagelijks leven draait het om vertrouwen, intuïtie en
persoonlijke grenzen.
Daarom kunnen mensen verschillend reageren op dezelfde uitspraak:
-
Voor sommigen betekent een vrijspraak letterlijk: onschuldig.
-
Voor anderen betekent een vrijspraak vooral: niet bewezen.
En in dat grijze gebied vindt Angela haar standpunt.
Een heldere conclusie: respect voor het recht, maar geen ruimte in haar playlist
Angela sluit haar betoog af zoals ze begon: met respect voor de rechterlijke beslissing, maar ook met een scherpe persoonlijke grens.
Voor haar is dit geen kwestie van muziek alleen. Het gaat over waardigheid, bescherming van kwetsbare mensen en de gevoeligheid van situaties waarin machtsverschillen een rol spelen.
“Ik zal het zelf niet meer opzetten,” zegt
ze nog eens.
Niet kwaad, niet schreeuwend, maar vastberaden.
Het gesprek dat daarop volgt, laat zien dat Nederland voorlopig nog niet klaar is met de discussie rond deze zaak — juridisch, emotioneel en maatschappelijk.