-

Algemeen

Familie Eva Hermans-Kroot deelt groot nieuws ❤️

Avatar foto

Gepubliceerd

op

De familie van Eva Hermans-Kroot, bekend van het indrukwekkende tv-programma Over Mijn Lijk, heeft ontroerend nieuws gedeeld. Een prachtig eerbetoon aan haar nalatenschap heeft haar strijd en positiviteit opnieuw in de schijnwerpers gezet.

Longeneeslijk: Eva’s blijvende nalatenschap

Op 30 november vorig jaar verloor Nederland een bijzondere persoonlijkheid. Via de Instagram-pagina Longeneeslijk, die Eva zelf gebruikte om haar strijd tegen longk*nker te delen, werd haar 0verlijden bekendgemaakt. De 25-jarige Eva vocht tegen een ongeneeslijke ziekte, maar ondanks de moeilijkheden bleef ze tot haar laatste ademhalen een bron van inspiratie en positiviteit.

Eva’s grootste droom was het schrijven van een boek, en die droom werd werkelijkheid. Haar boek, dat oorspronkelijk in december zou worden gepresenteerd, verscheen net voor haar 0verlijden. Eva mocht de uitgave en de eerste reacties nog meemaken, wat haar laatste dagen een extra betekenis gaf.

Hoewel Eva haar eigen succes niet volledig kon meemaken, leeft haar nalatenschap voort. Het boek Longeneeslijk bereikte kort na haar 0verlijden de eerste plaats in de Bestseller Top 60. Een prestatie die haar familie en vrienden met trots vervulde, en waarvan ze zeker weten dat Eva er ontzettend trots op zou zijn geweest.

Een bijzondere nominatie voor Eva’s werk

Vandaag deelden Eva’s nabestaanden een prachtig nieuwtje via haar social media: haar boek is genomineerd voor de prestigieuze Storytel Awards in de categorie Beste Luisterboek Nederland.

“Eva zou hier zo trots op zijn geweest,” schrijft haar familie in een emotioneel bericht. “Haar verhaal, haar strijd, en vooral haar onvoorstelbare kracht en positiviteit krijgen opnieuw erkenning.”

De nominatie voelt als een bekroning op Eva’s werk en geeft haar nalatenschap een nieuw podium. Het bewijst nogmaals hoe diepgaand Eva’s verhaal mensen heeft geraakt en hoeveel impact haar woorden blijven hebben.


Co-auteur Hanneke Mijnster blikt terug

Eva schreef haar boek niet alleen. Samen met co-auteur Hanneke Mijnster bracht ze haar verhaal tot leven. In een recent interview met Shownieuws sprak Hanneke over de emotionele reis die ze samen met Eva doormaakte tijdens het schrijven.

“In het begin was het leuk en gezellig,” vertelt Hanneke. “We hadden intensieve gesprekken en ik voelde meteen hoe bijzonder Eva was. Maar naarmate het proces vorderde, werd het steeds zwaarder. Vooral toen ik uit haar dagboeken moest putten en het verloop van haar ziekte ging beschrijven.”

Hanneke beschrijft hoe confronterend het was om Eva’s persoonlijke worstelingen en kwetsbare momenten op papier te zetten. “Ik merkte dat ik vaak huilde tijdens het schrijven. Het raakte me diep, want Eva was meer dan een schrijfpartner geworden; ze was iemand die ik in mijn hart had gesloten.”


De moeilijkheid van gesprekken met dierbaren

Naast haar samenwerking met Eva, voerde Hanneke ook gesprekken met de mensen die Eva het meest dierbaar waren, waaronder haar moeder. Dit waren vaak de moeilijkste momenten tijdens het proces.

“Ik vond het enorm zwaar om haar moeder te interviewen,” zegt Hanneke. “Ik probeerde me voor te stellen hoe het moest zijn om te weten dat je kind niet meer beter wordt. Het verdriet dat zij en de rest van de familie meedroegen, voelde bijna tastbaar.”

Ondanks de emotionele zwaarte wist Hanneke samen met Eva een boek te creëren dat niet alleen Eva’s verhaal vertelt, maar ook een bron van inspiratie is voor velen. Het boek geeft lezers een intieme kijk in Eva’s leven, haar kracht, en hoe ze zelfs in de donkerste tijden licht wist te vinden.


Een inspiratie die voortleeft

De nominatie voor Beste Luisterboek Nederland voelt als een passend eerbetoon aan Eva’s onvergetelijke nalatenschap. Het geeft haar verhaal de kans om nog meer mensen te bereiken en te inspireren.

Eva’s familie heeft hun dankbaarheid uitgesproken voor de enorme steun en liefde die ze na Eva’s 0verlijden hebben ontvangen. Ze moedigen mensen aan om voor Eva’s boek te stemmen, zodat haar inspirerende boodschap een nog groter podium kan krijgen.

Langs deze weg wensen we de familie, vrienden, en iedereen die Eva kende veel sterkte. Haar verhaal en strijd zijn een blijvende inspiratiebron voor ons allemaal. ❤️

Algemeen

Tranen bij Isabel in ‘Schiphol Airport’, woede bij Ronald: “Dit verdient ze écht niet”

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Isabel uit Schiphol Airport krijgt kritiek, maar collega Ronald neemt het voor haar op: “We zijn een topteam”

In het populaire RTL-programma Schiphol Airport krijgen kijkers een zeldzaam inkijkje in het dagelijkse reilen en zeilen op een van Europa’s drukste luchthavens. Van check-in tot paspoortcontrole: niets blijft verborgen. Vooral de dynamiek tussen medewerkers als Isabel en Ronald valt op. De twee maken indruk met hun professionaliteit — en dat zorgt voor zowel waardering als discussie bij het publiek.

Strenge regels en felle reacties

Isabel, werkzaam als passenger agent, is één van de medewerkers die regelmatig in beeld komt. Ze voert haar werk nauwgezet uit en houdt zich strikt aan de bagageregels. Die gedisciplineerde aanpak valt niet bij iedereen in goede aarde. Een recente scène waarin Isabel passagiers aanspreekt op te zware bagage, leidde op sociale media tot felle reacties. Sommigen vonden haar streng of zelfs onvriendelijk overkomen.

Op TikTok verscheen zelfs een video met kritische commentaren, waarin gebruikers haar aanpak ter discussie stelden. De kritiek varieerde van inhoudelijke bezwaren tot ongenuanceerde opmerkingen over haar toon. Maar wat voor de één kil overkomt, is voor de ander simpelweg een kwestie van professioneel handelen.

Ronald komt in actie

Gelukkig staat Isabel er niet alleen voor. Haar collega Ronald, die eveneens regelmatig in de serie verschijnt, schoot haar meteen te hulp. In een reactie onder de bewuste video liet hij weten hoe belangrijk het is om verder te kijken dan alleen de beelden die op televisie worden getoond.

“Isabel en ik zijn gecast voor deze serie om wie we zijn en wat we zijn,” schrijft Ronald. “Beiden hebben wij onze kwaliteiten.” Daarmee benadrukt hij dat Isabel niet een rol speelt, maar haar werk oprecht en naar eer en geweten uitvoert.

Volgens Ronald is de kritiek vaak gebaseerd op momentopnames die weinig zeggen over het geheel. “Wat je in de serie ziet, zijn natuurlijk maar flarden uit hele werkdagen,” legt hij uit. Daarmee roept hij op tot meer begrip en nuance bij het beoordelen van het werk van luchtvaartpersoneel.

Een sterke combinatie van kwaliteiten

Ronald en Isabel vormen binnen het team een opvallend duo met complementaire eigenschappen. Waar Isabel uitblinkt in structuur, overzicht en besluitvaardigheid, brengt Ronald juist zijn sociale vaardigheden in. “Isabel is tóp in de uitvoering, het hanteren van regels, time-management en besluitvaardigheid,” schrijft hij. “Ik ben zelf als softskilltrainer juist sterk in de relatie met mensen, erg contactueel.”

Volgens hem is het juist die combinatie van kwaliteiten die hun samenwerking zo bijzonder maakt. “Samen vormen wij een topteam,” aldus Ronald. Zijn boodschap is helder: op de luchthaven is er niet één manier van goed functioneren, maar draait het om balans tussen menselijkheid en structuur.

Wat je niet ziet op tv

Hoewel Schiphol Airport een boeiende blik achter de schermen biedt, is het belangrijk om te beseffen dat televisie slechts een beperkte weergave geeft van wat er dagelijks op de luchthaven gebeurt. Ronald benadrukt dat de montage logischerwijs keuzes maakt in wat er wordt getoond. “Er gebeurt zoveel dat nooit in beeld komt. Dan is het niet eerlijk om iemand te veroordelen op basis van enkele minuten beeldmateriaal.”

Het publiek ziet een gefilterde versie van de werkelijkheid, vaak gericht op het spanningsveld tussen passagiers en personeel. Daardoor kan een streng moment uitvergroot worden, zonder dat duidelijk is wat eraan voorafging — of wat er daarna nog gebeurde.

Emoties aan de balie

Dat het werk op Schiphol niet alleen fysiek intens is, maar ook emotioneel zwaar kan zijn, werd pijnlijk duidelijk in een recent fragment uit de serie. Isabel was zichtbaar aangeslagen na een confrontatie met een reiziger die het niet eens was met het bagagebeleid. De situatie liep op en Isabel kon haar emoties niet meer verbergen.

Ze barstte in tranen uit, iets wat veel kijkers aangreep. Het moment toonde hoe zwaar het kan zijn om in het openbaar je werk te moeten doen, onder druk van regels én van de camera. Voor Ronald was het dan ook vanzelfsprekend om haar publiekelijk te steunen.

Verdeelde meningen, maar collegiale steun

De reacties van kijkers op sociale media blijven gemengd. Waar sommigen zich afvragen of er vriendelijker gehandeld had kunnen worden, zijn anderen juist onder de indruk van de professionele houding van Isabel. Wat alle reacties gemeen hebben, is dat ze laten zien hoe betrokken het publiek is geraakt bij de mensen achter de schermen van Schiphol.

In die golf van meningen maakt Ronald een krachtig statement door openlijk voor zijn collega op te komen. Zijn woorden tonen aan hoe belangrijk het is om elkaar binnen een team te blijven steunen, juist als de publieke opinie wankelt.

Werken op Schiphol: meer dan regels alleen

De serie laat zien dat werken op Schiphol veel meer omvat dan koffers wegen en paspoorten controleren. Het vraagt om uithoudingsvermogen, emotionele veerkracht en vooral: samenwerking. Dat wordt perfect belichaamd door het duo Ronald en Isabel, dat laat zien dat je ook met verschillende persoonlijkheden één missie kunt hebben: passagiers veilig, correct en respectvol begeleiden.

Het werk wordt vaak onderschat. Toch zijn het mensen als Isabel die zorgen voor orde in een complexe logistieke omgeving. En mensen als Ronald die met empathie de verbinding zoeken. Samen dragen zij het gezicht van een sector die zelden stilstaat, maar waarin wel degelijk ruimte is voor persoonlijke verhalen.

Dankbaarheid en verbondenheid

Ondanks de kritische geluiden is er ook volop waardering voor de inzet van Isabel. Onder Ronalds bericht op TikTok zijn talloze positieve reacties te vinden van mensen die zelf ooit op een luchthaven werkten, of die simpelweg begrip tonen voor de complexiteit van het vak. “Ik zie een vrouw die gewoon haar werk doet,” schrijft een volger. “Regels zijn er niet voor niets.”

Die waardering betekent veel voor Isabel en haar collega’s. Het herinnert eraan dat achter elke uniform een mens schuilt, met gevoelens, verantwoordelijkheden en overtuigingen. En dat collega’s zoals Ronald een essentieel verschil kunnen maken, simpelweg door elkaar niet los te laten — ook niet als de camera draait.

Lees verder