Algemeen
Willem-Alexander stapt naar FBI na bizarre onthulling Evert Santegoeds
In een groot interview met Nieuwe Revu blikt Evert Santegoeds, hoofdredacteur van Privé, terug op zijn spraakmakende carrière in de showbizzjournalistiek. Van primeurs die zijn pad kruisten tot sensationele onthullingen, Evert heeft door de jaren heen meerdere keren de aandacht van de koninklijke familie weten te trekken. Een van de meest opzienbarende verhalen? De keer dat koning Willem-Alexander naar de FBI stapte vanwege een publicatie in Privé.
Een Italiaans diner en loslippigheid
Santegoeds deelt hoe sommige van zijn grootste scoops onverwachts op zijn pad kwamen. Eén van zijn meest memorabele verhalen begon tijdens een etentje in een Italiaans restaurant in Amsterdam.
“Ik raakte in gesprek met twee stellen die aan het tafeltje naast dat van ons zaten,” vertelt hij. “Ze vroegen gekscherend wanneer zij eens in de Privé zouden verschijnen. Vervolgens boden ze ons een fles wijn aan, wat leidde tot een gezellige en gemoedelijke avond.”
De alcohol bleek al snel een katalysator voor vertrouwelijke onthullingen. “Aan het einde van de avond vertelde een van die mannen dat hij in Villa Eikenhorst werkte, het toenmalige nieuwe huis van koning Willem-Alexander en koningin Máxima,” vervolgt Evert. “Daar had hij foto’s van en vroeg of dat misschien iets voor mij was. Jezus, wat geweldig.”
Een publicatie die de Oranjes woedend maakte
Wat volgde was een uitgebreide publicatie van maar liefst twintig pagina’s in het weekblad Privé. De reportage, gebaseerd op de foto’s van Villa Eikenhorst, gaf een unieke inkijk in de privéwoning van het koninklijk paar.
De onthulling sloeg in als een bom. “De hele koninklijke familie was natuurlijk woedend,” herinnert Santegoeds zich. “Willem-Alexander was zó boos dat hij zelfs naar de FBI stapte om te achterhalen wie die foto’s had gemaakt.”
Ondanks de inspanningen van de FBI is de identiteit van de fotograaf nooit achterhaald. Het incident liet diepe sporen na in de relatie tussen Santegoeds en de koninklijke familie.
Een gespannen relatie met Willem-Alexander
Santegoeds geeft openlijk toe dat koning Willem-Alexander niet bepaald een fan van hem is. “Het Koninklijk Huis had sowieso al een bloedhekel aan me sinds ik in 1985 meldde dat er iets was voorgevallen tussen Willem-Alexander en een blondine hier in het Amsterdam Hilton. Dat was mijn eerste rechtszaak,” onthult hij.
Sindsdien is de relatie tussen Santegoeds en de koninklijke familie alleen maar verder verslechterd. “Nee, het komt niet meer goed,” zegt hij. “Maar dat maakt mij niets uit. Royaltyreporters die denken dat ze bij die familie horen, mankeren wat.”
De rol van Privé in de Nederlandse media
Privé, onder leiding van Evert Santegoeds, heeft een reputatie opgebouwd als een van de meest spraakmakende entertainmentbladen van Nederland. Met gedurfde onthullingen en controversiële publicaties weet het blad vaak het gesprek van de dag te domineren.
Volgens Santegoeds is het echter belangrijk om te onthouden dat het werk van showbizzjournalisten vaak op gespannen voet staat met de belangen van de beroemdheden over wie ze schrijven. “Het gaat erom het publiek een inkijkje te geven in de levens van mensen die anders onbereikbaar lijken. Dat zorgt soms voor conflicten, maar dat hoort erbij.”
Een lintje voor Santegoeds?
Hoewel Santegoeds onmiskenbaar een belangrijke rol heeft gespeeld in de Nederlandse journalistiek, rekent hij niet op een koninklijke onderscheiding. “Nee, dat komt niet meer goed,” zegt hij lachend. “En dat Albert Verlinde wél een lintje heeft, heeft hij ook niet te danken aan zijn tijd achter de desk bij Boulevard.”
De invloed van onthullingen op het koningshuis
De publicaties van Privé over het koningshuis hebben door de jaren heen veel stof doen opwaaien. Van verhalen over liefdesaffaires tot onthullingen over koninklijke eigendommen, het blad heeft vaak de grenzen opgezocht van wat journalistiek gezien acceptabel is.
Het verhaal over Villa Eikenhorst is daar een goed voorbeeld van. Terwijl sommige mensen het zien als een belangrijke journalistieke prestatie, beschouwen anderen het als een inbreuk op de privacy van de koninklijke familie.
Het grotere plaatje
Evert Santegoeds blijft een controversieel figuur in de Nederlandse media. Zijn vermogen om verhalen op te sporen en te publiceren die zowel bewondering als kritiek oproepen, maakt hem een van de meest besproken journalisten van het land.
Hoewel zijn relatie met Willem-Alexander waarschijnlijk nooit meer zal herstellen, blijft Santegoeds onverminderd doorgaan met zijn werk. Voor hem draait het allemaal om het vertellen van verhalen die mensen raken en fascineren.
De onthulling over Villa Eikenhorst en de daaropvolgende stappen van de koning om de waarheid te achterhalen, benadrukken zowel de kracht als de controverse van showbizzjournalistiek. Het laat zien hoe een ogenschijnlijk onschuldige ontmoeting kan leiden tot een publicatie die de hoogste kringen beroert.
Met een carrière vol hoogte- en dieptepunten blijft Evert Santegoeds een blijvende kracht in de Nederlandse mediawereld. Zijn verhalen blijven mensen boeien en bewijzen keer op keer dat showbizzjournalistiek veel meer is dan alleen roddels en geruchten. Het is een complexe wereld waarin persoonlijke onthullingen en publieke belangen elkaar voortdurend kruisen.
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”