Algemeen
Jeugdzorg haalt kinderen onterecht weg bij gezin : Dochter en zoontje smeekt om moeder!
In een emotionele en aangrijpende video deelt een moeder haar verhaal over hoe haar kinderen onterecht door jeugdzorg bij haar zijn weggehaald. Ze smeekt om gerechtigheid en roept hulp in, terwijl ze vertelt dat haar ex-man haar kinderen zou hebben aangevallen. Tot haar frustratie heeft de politie nog steeds geen actie ondernomen. Het verhaal raakt een gevoelige snaar en roept belangrijke vragen op over het functioneren van jeugdzorg en de bescherming van gezinnen in Nederland.
Het verhaal van de moeder
De moeder beschrijft met tranen in haar ogen hoe haar gezin uit elkaar is gerukt door wat zij noemt een “onrechtvaardige beslissing” van jeugdzorg. Ze benadrukt dat ze niets anders wil dan haar kinderen een veilige en liefdevolle thuisomgeving bieden, maar dat deze mogelijkheid haar ontnomen is. “Ik wil gewoon mijn mama,” herhaalt ze, haar stem trillend van emotie, terwijl ze de woorden van haar kinderen citeert.
Volgens de moeder begon het allemaal na een conflict met haar ex-man, die beschuldigd wordt van geweld tegen de kinderen. Ze stelt dat de situatie volledig is genegeerd door de autoriteiten, ondanks haar meerdere pogingen om hulp te krijgen. In plaats van bescherming voor haar kinderen te bieden, koos jeugdzorg ervoor om ze uit huis te plaatsen, iets wat de moeder als een onbegrijpelijke en hartverscheurende beslissing beschouwt.
De rol van jeugdzorg
Het verhaal legt opnieuw de focus op het functioneren van jeugdzorg in Nederland. Hoewel het doel van de organisatie is om kinderen te beschermen, komen er steeds vaker verhalen naar buiten over fouten en verkeerde inschattingen. In dit geval lijkt het erop dat de focus meer lag op het verwijderen van de kinderen uit de thuissituatie dan op het onderzoeken van de vermeende bedreiging door de ex-partner.
De moeder beschuldigt jeugdzorg van het niet grondig onderzoeken van de situatie. “Waarom luisteren ze niet naar wat mijn kinderen willen? Ze willen gewoon thuis zijn, bij mij,” zegt ze. Haar oproep benadrukt de frustratie en machteloosheid die veel ouders voelen wanneer ze in conflict raken met instanties die bedoeld zijn om te helpen.
Reacties op sociale media
De video, die op sociale media duizenden keren is bekeken, heeft geleid tot een golf van reacties. Veel mensen spreken hun steun uit voor de moeder en roepen op tot een grondig onderzoek naar de situatie. “Dit is onacceptabel. Kinderen horen bij hun moeder te zijn als ze daar veilig zijn,” schreef een gebruiker. Anderen wijzen op de bredere problemen binnen jeugdzorg en pleiten voor hervormingen om meer transparantie en betere besluitvorming te garanderen.
Tegelijkertijd zijn er ook mensen die oproepen tot voorzichtigheid, omdat jeugdzorg vaak in moeilijke en complexe situaties opereert. “We kennen niet alle details, maar als deze moeder gelijk heeft, moet dit onmiddellijk worden rechtgezet,” aldus een andere kijker.
Het grotere probleem
Het verhaal van deze moeder is niet uniek. In Nederland komen steeds vaker klachten naar voren over de werkwijze van jeugdzorg. Ouders voelen zich machteloos tegen de beslissingen van instanties en klagen over een gebrek aan communicatie en transparantie. Dit incident onderstreept de noodzaak van hervormingen binnen het systeem om ervoor te zorgen dat de rechten en veiligheid van kinderen en ouders worden gewaarborgd.
Conclusie
De emotionele oproep van deze moeder laat zien hoe complex en pijnlijk situaties rondom jeugdzorg kunnen zijn. Terwijl ze blijft vechten voor haar kinderen, roept haar verhaal belangrijke vragen op over hoe jeugdzorg en andere instanties omgaan met kwetsbare gezinnen. Het is duidelijk dat er meer aandacht en zorg nodig is om ervoor te zorgen dat kinderen veilig zijn en ouders eerlijk worden behandeld. Voor deze moeder en haar kinderen blijft de hoop dat gerechtigheid uiteindelijk zal zegevieren.
@altijdissam Geen woorden.. #fyp #mental #viraal ♬ ICARUS – Penguin Piano
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”