Algemeen
Ik Kwam Thuis En Vond Mijn Dochter Slapend In De Kelder Onder De Trap
Sommige dagen zijn zwaarder dan anderen. Je weet dat verdriet eraan komt, maar soms overvalt het je volledig. Na de uitvaart van mijn moeder, waarbij mijn hart gebroken was en mijn gedachten in een mistige waas verkeerden, stond ik voor de zware taak om verder te gaan zonder haar. De ceremonie had drie dagen geduurd in een andere staat, en ik was volledig uitgeput toen we eindelijk thuiskwamen. Ik verlangde naar rust en stilte, maar wat ik aantrof bij thuiskomst was iets wat ik nooit had kunnen voorzien.
De Stille Thuiskomst
Het huis was ongewoon stil. Linda, mijn schoonmoeder, had een briefje achtergelaten waarop stond dat ze met Sadie, mijn jongste dochter, naar het park was gegaan. Hoewel dat op zichzelf geen probleem leek, bekroop me een gevoel van ongemak. Waar was Tessa, mijn oudste dochter? Tessa, die altijd stil en teruggetrokken was, leek spoorloos.
Een onrustig gevoel maakte zich van me meester terwijl ik door het huis liep en haar naam riep. Maar er kwam geen antwoord. Plotseling viel mijn oog op een flauw licht dat uit de kelder scheen, een plek waar normaal niemand kwam. Het kelderlicht dat aan was, vulde me met een gevoel van angst. Iets klopte hier niet.
De Ontdekking in de Kelder
Met mijn hart bonzend in mijn borst liep ik voorzichtig naar de kelderdeur. Trillend van spanning en met mijn telefoon in de hand – klaar om alles vast te leggen, mocht er iets misgaan – opende ik de deur. De geur van stof en muffigheid sloeg me tegemoet terwijl ik de krakende trappen afdaalde. Elke stap voelde zwaarder dan de vorige, alsof ik wist dat wat ik beneden zou aantreffen mijn wereld zou veranderen.
Daar, in een hoek van de kelder, zag ik Tessa. Ze lag op de koude, harde vloer, opgerold in een oude deken. Haar gezicht was bleek, haar wangen nog nat van opgedroogde tranen. Mijn hart brak toen ik haar zo zag liggen, helemaal alleen en zo kwetsbaar.
Ik knielde naast haar neer en schudde haar zachtjes wakker. “Tessa?” fluisterde ik, mijn stem vol zorgen. Ze opende haar ogen, moeizaam en verward, en ging langzaam rechtop zitten. Wat ze me toen vertelde, zou mijn wereld volledig op zijn kop zetten.
“Oma Linda zei dat ik hier moest slapen,” mompelde ze. “Ze zei dat Sadie haar echte kleindochter is en dat ik niet in de weg mocht lopen.”
Pijn en Woede
Op dat moment voelde ik iets in me knappen. Hoe kon Linda zoiets doen? Wat had mijn lieve Tessa, die nog nooit iemand kwaad had gedaan, misdaan om zo behandeld te worden? Woede en pijn overspoelden me, maar ik wist dat ik die emoties moest onderdrukken. Dit was niet het moment om Linda te confronteren. Tessa had op dat moment mijn aandacht en liefde nodig.
Ik trok haar dicht tegen me aan en fluisterde: “Dit zal nooit meer gebeuren, schatje. Ik beloof het je.” Tessa was altijd geduldig en stil geweest. Ze klaagde nooit, zelfs niet toen Linda haar keer op keer oneerlijk behandelde. Linda had haar altijd subtiel geminacht omdat ze niet Grants biologische dochter was. Het begon met kleine opmerkingen over haar uiterlijk, het vergeten van haar verjaardag, en het voortdurend naar voren schuiven van Sadie als favoriete kleindochter. Dit alles had ik gezien, maar Grant vond altijd excuses voor zijn moeder. “Ze is gewoon ouderwets,” zei hij dan. Maar ik wist wel beter.
Wraak of Gerechtigheid?
Het was duidelijk dat ik niet zomaar naar Linda toe kon stormen en haar kon confronteren. Ze zou alles afdoen als een misverstand, of haar excuses aanbieden zonder enige echte verandering. Nee, ik moest slimmer zijn. De jaarlijkse familiereünie stond voor de deur, en ik besloot dat dit de perfecte gelegenheid zou zijn om gerechtigheid te laten geschieden.
Linda’s reünies waren altijd het hoogtepunt van haar jaar. Ze hield ervan om haar familie en vrienden in haar prachtige tuin te ontvangen, waar alles tot in de puntjes verzorgd moest zijn. Het was haar moment om te schitteren als de perfecte gastvrouw en grootmoeder.
Ik stelde haar voor om haar te helpen bij de voorbereidingen van de reünie, en zoals verwacht accepteerde ze mijn aanbod met enthousiasme. Wat ze echter niet wist, was dat ik langzaam mijn eigen plan in werking zette. Ik begon familieleden te vertellen over wat er met Tessa was gebeurd. “Het was zwaar voor haar tijdens de uitvaart,” zei ik nonchalant. “Vooral toen ze in de kelder moest slapen. Linda wilde wat tijd alleen met Sadie doorbrengen.” De geschokte blikken en gefluister gaven me de bevestiging dat mijn boodschap was aangekomen.
De Grote Reünie
Toen de dag van de reünie aanbrak, leek alles volgens plan te verlopen. Linda straalde zoals altijd, trots op haar perfect georganiseerde evenement. Familie en vrienden druppelden binnen en alles leek in harmonie. Maar ik had mijn moment zorgvuldig gepland.
Tijdens het diner presenteerde Linda haar jaarlijkse diavoorstelling, een traditie waarbij ze foto’s van het afgelopen jaar liet zien. Wat ze echter niet wist, was dat ik stiekem enkele foto’s had toegevoegd van Tessa in de kelder. Eerst lachte iedereen bij het zien van de vrolijke familiekiekjes, maar toen de beelden van Tessa in haar eenzame, koude hoek in de kelder verschenen, verstijfde de sfeer.
De gasten keken geschokt, en fluisterden onderling: “Waarom zou Tessa daar beneden zijn?” Linda’s stralende glimlach verdween toen ze besefte wat er aan de hand was. Ze probeerde de situatie te redden, maar de schade was al aangericht. Familieleden vroegen haar om uitleg, en hoewel ze haar best deed om het incident af te doen als een misverstand, geloofde niemand haar. Haar zorgvuldig opgebouwde imago als perfecte grootmoeder viel als een kaartenhuis in elkaar.
De Nasleep
Die dag veranderde alles. Linda’s reputatie was voorgoed beschadigd. Familieleden zagen haar nu voor wie ze werkelijk was, en haar rol als matriarch was definitief gebroken. Tessa stond naast me, haar handje in de mijne, en ik voelde een diepe voldoening. Niet omdat ik Linda had ten val gebracht, maar omdat ik eindelijk gerechtigheid had gebracht voor mijn dochter.
Sindsdien heeft Linda geen contact meer met mij opgenomen, en eerlijk gezegd? Dat is prima. Ik hoef geen excuses of uitleg. Wat belangrijk is, is dat Tessa zich geliefd en beschermd voelt. En dat is precies wat ik haar heb beloofd.
Key Points:
- Familiebanden: De complexe dynamiek binnen samengestelde gezinnen en de subtiele manier waarop een kind kan worden buitengesloten.
- Bescherming van Kinderen: Het belang van het beschermen van kinderen tegen emotioneel misbruik, vooral binnen de familie.
- Emotionele Impact: Hoe diep woorden en acties van familieleden kinderen kunnen raken, zelfs als ze het niet altijd laten merken.
- Gerechtigheid: Het slimme en subtiele aanpakken van onrecht, zonder directe confrontatie, maar met blijvende gevolgen.
- Zelfbescherming: Het belang van het beschermen van de eigen waardigheid en die van je kind, zelfs ten koste van familiebanden.
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”