Algemeen
John de Wolf gebroken: ”Er zit geen leven meer in haar”
John de Wolf, ooit bekend als het “Beest van Rotterdam” vanwege zijn onverzettelijke speelstijl op het voetbalveld, staat nu voor een strijd waarin zelfs zijn legendarische kracht niet voldoende is. De voormalig topverdediger, inmiddels 61 jaar oud, was in zijn voetbalcarrière een man van staal, iemand die menig tegenstander deed sidderen. Maar nu wordt hij geconfronteerd met een vijand waartegen hij geen schijn van kans heeft: de slopende z!ekte Alzheimer, die zijn moeder volledig in haar greep heeft.
Een Ooit Sterke Moeder in Een Onmenselijke Situatie
De moeder van John de Wolf, inmiddels 82 jaar oud, lijdt aan een vergevorderd stadium van Alzheimer. De z!ekte heeft haar dusdanig veranderd dat ze haar eigen zoon niet meer herkent. In een emotioneel interview eerder dit jaar met weekblad Privé deelde John hoe diep de z!ekte zijn moeder heeft getekend. “Er zit geen leven meer in haar,” verklaarde hij, zichtbaar geraakt door het lot van de vrouw die hem grootbracht.
Wat deze situatie extra pijnlijk maakt, is dat zijn moeder altijd helder had wat ze niet wilde: eindigen zoals haar eigen moeder, Johns oma, die ook leed aan Alzheimer. “Mijn moeder heeft destijds voor mijn oma gezorgd en zei toen altijd: ‘Zo wil ik niet worden. Mocht het zover komen, geef me dan maar een paar pillen of een spuitje.'”
Een Hartverscheurend Bezoek: “Dat Kunnen Ze Allemaal Wel Zeggen”
In een recent interview met sportmagazine Helden ging De Wolf dieper in op de schrijnende situatie. Hij beschreef een bezoek aan zijn moeder waarin hij haar probeerde gerust te stellen. “Ik zei toen ik bij haar kwam: ‘Ik ben het, John, je zoon.’ Haar reactie was hartverscheurend: ‘Dat kunnen ze allemaal wel zeggen.’” Deze woorden weerspiegelen de harde realiteit van Alzheimer, waarbij herinneringen en identiteit langzaam worden weggevaagd.
John de Wolf, die altijd een toonbeeld van kracht was, is nu een zoon die machteloos moet toezien hoe de persoon die hem altijd liefdevol verzorgde, verandert in iemand die hij nauwelijks meer herkent. “Ze heeft een heel ander karakter gekregen. Het is mijn moeder nog wel, maar eigenlijk ook niet,” verzucht hij. De pijn in zijn woorden is voelbaar en toont de diepere emotionele worsteling die velen doormaken wanneer een dierbare getroffen wordt door deze z!ekte.
De Cirkel van Alzheimer in de Familie
Wat deze tragedie nog schrijnender maakt, is dat Alzheimer al eerder toesloeg in de familie. De moeder van John zorgde ooit met toewijding voor haar eigen moeder, die aan dezelfde z!ekte leed. Destijds was het Johns moeder die haar oma bijstond, met het verdriet dat gepaard ging met het zien van een geliefde die stukje bij beetje verdwijnt. Nu heeft de geschiedenis zich herhaald, maar dit keer is het John zelf die aan de zijlijn moet toekijken hoe zijn moeder lijdt.
De ironie is dat zijn moeder altijd duidelijk was over haar eigen wens om niet te leven in een toestand van complete afhankelijkheid en verlies van identiteit. “Het is er nooit van gekomen dat ze dat ook heeft laten documenteren,” zegt De Wolf met spijt in zijn stem. Het is een moeilijke kwestie, waarbij hij aangeeft dat “het in mijn ogen een teken van echte liefde is als je daar eerder een einde aan kan laten maken.” Maar de juridische en ethische obstakels maakten dit voor zijn moeder onmogelijk.
Onmacht in de Gezicht van Een Onverslaanbare Vijand
Alzheimer is een z!ekte die niet alleen het leven van de patiënt, maar ook dat van de familie verwoest. Het is een langzaam, meedogenloos proces waarbij herinneringen verdwijnen en de persoonlijkheid verandert. Voor iemand zoals John de Wolf, die in zijn carrière altijd de controle had en bekend stond om zijn kracht en vastberadenheid, is het vooral de onmacht die moeilijk te verdragen is.
De Wolf, die jarenlang menig tegenstander fysiek en mentaal overmeesterde, moet nu machteloos toekijken hoe zijn moeder stukje bij beetje verdwijnt. Waar hij op het veld altijd in staat was om het tij te keren, is hij nu een zoon die niets anders kan doen dan toekijken hoe de moeder die hem grootbracht steeds verder van hem verwijderd raakt.
De Menselijke Kant van Een Voetbalicoon
Het verhaal van John de Wolf laat zien dat zelfs de sterkste mensen op een gegeven moment geconfronteerd worden met kwetsbaarheid en verdriet. De strijd die hij nu voert, is niet te vergelijken met wat hij op het voetbalveld heeft meegemaakt. Dit is geen tegenstander die hij kan uitschakelen met een krachtige tackle of een slimme zet. Dit is een strijd die hij niet kan winnen, en dat maakt het zo mensonterend.
Voor fans die De Wolf altijd hebben gezien als een baken van onverzettelijkheid, is het een herinnering dat achter het stoere imago ook een mens van vlees en bloed schuilgaat. Een mens die worstelt met de pijn van het zien lijden van zijn moeder, en die net als iedereen te maken heeft met de harde realiteit van het leven.
De Impact op de Besluitvorming rondom Euthanasie en Dementie
De ervaringen van John de Wolf en zijn moeder roepen bredere vragen op over de euthanasiewetgeving in Nederland, vooral als het gaat om mensen met dementie. Veel mensen spreken de wens uit om waardig te sterven als ze ooit in een dergelijke situatie terechtkomen, maar de praktijk blijkt vaak weerbarstig. De casus van De Wolfs moeder laat zien hoe belangrijk het is om op tijd de juiste juridische stappen te zetten, iets wat in dit geval helaas niet is gebeurd.
Johns opmerking dat het een daad van liefde zou zijn om een eind te maken aan het lijden, resoneert bij veel mensen die zich in een soortgelijke situatie bevinden. Het blijft echter een complex en gevoelig onderwerp, waarbij persoonlijke overtuigingen, ethiek en wetgeving met elkaar botsen.
Een Golf van Steun voor John de Wolf
Het verhaal van John de Wolf heeft veel mensen geraakt, en velen hebben hun medeleven getoond. Of het nu via reacties op social media is of in persoonlijke berichten, de steunbetuigingen stromen binnen. Alzheimer is een z!ekte die veel families treft, en de herkenbaarheid van Johns situatie brengt bij veel mensen emoties naar boven. Het is een onderwerp dat blijft spelen in de samenleving en waar nog veel aandacht voor nodig is.
Conclusie: De Kracht van Liefde en Verdriet
John de Wolf, ooit gevreesd op het veld, toont nu een andere kant van kracht: die van een zoon die ondanks zijn machteloosheid blijft zorgen voor zijn moeder. Zijn verhaal is niet uniek, maar het benadrukt de pijnlijke realiteit waar veel families mee te maken krijgen. Alzheimer is een z!ekte die iedereen kan treffen, en de onmacht die daarbij komt kijken, is iets waar zelfs de sterkste mensen niet tegen bestand zijn.
Het verhaal van De Wolf en zijn moeder is een herinnering aan de waarde van tijd en herinneringen. Het toont aan hoe belangrijk het is om tijd door te brengen met onze dierbaren, zolang dat nog mogelijk is. Het is een les in liefde, compassie en de kracht van kwetsbaarheid.
André Hazes en Monique Westenberg hebben opnieuw een punt achter hun relatie gezet. Wat ooit begon als een intense liefdesgeschiedenis met pieken, dalen, terugkeer en hoop op een gezamenlijk toekomstpad, is nu definitief tot stilstand gekomen. Via Instagram deelden ze samen het nieuws met hun volgers. Op het moment van schrijven zijn ze nog samen op vakantie, maar dat weerhield hen er niet van om hun breuk kenbaar te maken: “We staan al even op een andere plek in elkaars leven,” aldus André.
Hun gezamenlijke boodschap klinkt vredig, berustend zelfs. “We hebben verschillende fases doorlopen, en inmiddels heeft alles een plek gekregen. We houden nog steeds veel van elkaar en hebben respect voor elkaar. Loslaten is groeien en eerlijk zijn naar jezelf én naar elkaar.” Het is een boodschap die meer zegt dan alleen ‘we zijn uit elkaar’. Het is een uitnodiging tot begrip, tot meebewegen met het leven zoals het komt – ongeacht verwachtingen van buitenaf.
Toch blijft het wrang. De timing verrast velen, want het stel bevindt zich nota bene op vakantie – samen, met hun zoon. Aan de buitenkant lijkt het plaatje nog even harmonieus als altijd, maar achter de schermen blijkt er iets geknapt.
Terug naar januari van dit jaar: toen sprak André nog openlijk over een mogelijk aanzoek aan Monique. In interviews liet hij doorschemeren dat Monique de vrouw van zijn leven was. “Als ik Moon ten huwelijk vraag op het podium, dan krijg ik een klap in m’n gezicht, denk ik,” grapte hij toen. Maar hij voegde er ook aan toe: “Als we het zouden doen… dan zou ik het dichter bij huis doen. Monique is alles voor mij en ik weet zeker dat dat de rest van mijn leven is.” Nog geen vier maanden later is dat beeld volledig veranderd. Het laat zien hoe snel dynamieken kunnen verschuiven, hoe onvoorspelbaar zelfs een ogenschijnlijk stabiele band kan zijn.
In talkshows werd er druk gespeculeerd. Entertainmentdeskundige Evert Santegoeds benadrukte dat het voor de fans van het stel een teleurstelling is. “Iedereen gunde Monique de titel ‘mevrouw Hazes’. Ze heeft jarenlang naast hem gestaan, hem gesteund in moeilijke periodes, én het gezinsleven draaiende gehouden. Dat het toch niet gebeurt, geeft aan dat er diepere scheuren zijn dan zichtbaar was.”
Ronald Molendijk, ook te gast in het gesprek, bracht een ander perspectief: “We horen nu vooral over André, maar het zou ook heel goed kunnen dat Monique degene is geweest die heeft gezegd: ‘Deze vorm werkt voor mij niet meer.’ En daar moeten we ook begrip voor hebben.”
De relatie tussen André en Monique is er altijd eentje geweest die het publiek in zijn greep hield. Niet alleen omdat André een Hazes is, maar ook omdat Monique jarenlang standhield in de maalstroom van roem, media-aandacht en relationele onrust. Ze stond hem bij tijdens zijn persoonlijke crises, doorbrak patronen, bleef moeder voor hun zoon en stond – telkens opnieuw – open voor verzoening. Het vraagt een bijzonder soort liefde en veerkracht om dat vol te houden.
En toch: elke terugkeer leek ook een beetje brozer dan de vorige. De vraag bleef hangen: hoeveel kansen kun je elkaar geven zonder jezelf te verliezen?
Op sociale media gaat het gerucht al snel dat André misschien opnieuw iemand anders op het oog heeft. Die verdenking lijkt haast standaard bij iedere breuk die hij doormaakt. Of het nu Bridget Maasland, Sarah van Soelen of een andere ‘Sarah 2.0’ is – telkens was er een nieuwe liefde in beeld vóór het stof van de vorige storm kon neerdalen. Vooral de naam Sarah van Soelen duikt opnieuw op in online commentaren. Er wordt zelfs gesuggereerd dat André nooit écht over haar heen is gekomen. Of zij überhaupt nog een rol in zijn leven speelt, is onduidelijk. Zijzelf heeft zich daar in elk geval niet publiekelijk over uitgesproken.
Wat opvalt, is dat Monique dit keer een stuk terughoudender is. Geen uitgebreide verklaring, geen interviews – alleen de gezamenlijke, zorgvuldig geformuleerde boodschap. Mogelijk heeft ze gekozen voor rust, bescherming van haar zoon en een vorm van waardigheid in een situatie die toch al veel publieke aandacht trekt.
En dat is begrijpelijk. Voor Monique draait het al lang niet meer om drama of roem. Haar focus ligt op stabiliteit, veiligheid en op haar rol als moeder. De oproep van het stel om hun zoon te beschermen tegen negatieve reacties op sociale media is daarin veelzeggend: “Hij is inmiddels op een leeftijd dat hij alles via (social) media mee krijgt.” Een duidelijke boodschap aan de buitenwereld: houd het respectvol.
Wat blijft er over na deze zoveelste breuk? Misschien wel inzicht. Dat liefde, zelfs als die groot is, niet altijd genoeg is. Dat mensen kunnen blijven houden van elkaar, maar toch uit elkaar kunnen groeien. En dat loslaten ook een vorm van liefde kan zijn – omdat je elkaar gunt om verder te gaan, op een manier die wél klopt.
Voor André en Monique zal dit ongetwijfeld weer een nieuwe periode van heroriëntatie worden. Voor hun zoon hopelijk een tijd van rust, met ouders die ondanks alles met respect en liefde samenwerken. Voor de buitenwereld rest alleen begrip – en het besef dat relaties complex zijn, zeker als ze zich afspelen onder een vergrootglas.
De liefde tussen André Hazes en Monique Westenberg heeft jaren standgehouden – tegen de stroom in, met vallen en opstaan. Nu lijkt het erop dat ze definitief voor een ander pad kiezen. Niet omdat de liefde weg is, maar omdat loslaten soms de eerlijkste keuze is.
Dit bericht op Instagram bekijken