Algemeen
Buren gooien afval in ons zwembad terwijl ze feestje houden – maar zo simpel komen ze er niet mee weg
Toen de Smiths in onze vredige buitenwijk kwamen wonen, hadden we geen idee dat ze een storm van chaos zouden brengen. Wat begon als een vriendelijke kennismaking veranderde al snel in een nachtmerrie die onze rustige buurt op zijn kop zou zetten. Hun komst en de daaropvolgende gebeurtenissen vormen een verhaal van tegenstellingen, onverwachte wendingen en een les in karma die we nooit zullen vergeten.
Een Valse Start
Toen Tom en Karen Smith hun intrek namen in het huis naast ons, leek alles veelbelovend. Ze zochten meteen contact met de buren en hun open houding maakte hen aanvankelijk geliefd. Met hun hartelijke lach en gastvrijheid maakten ze een goede eerste indruk en organiseerden zelfs een welkomstfeest met een uitgebreide barbecue. De zon scheen, kinderen speelden in de tuin, en het leek alsof de komst van de Smiths alleen maar goed nieuws zou betekenen voor onze gemeenschap.
Maar al snel bleek dat hun ideeën over ‘buren zijn’ ver afweken van wat wij gewend waren. Hoewel de barbecue aanvankelijk gezellig was, begonnen er al snel kleine tekenen van problemen te verschijnen.
Tom, die leek te genieten van zijn rol als gastheer, maakte een paar onhandige opmerkingen. Hij sprak over het plaatsen van een groot hek tussen onze tuinen, wat ons enigszins van streek maakte. Het leek erop dat hij zich vooral zorgen maakte over zijn eigen privacy, zonder rekening te houden met hoe zijn buren zich daarbij zouden voelen. Deze opmerking zette ons aan het denken, maar we besloten het te laten rusten, ervan uitgaande dat het wel zou meevallen.
De zorgen werden echter snel bevestigd. In de weken die volgden, werd duidelijk dat de Smiths zich steeds minder aantrokken van de gewoonten en normen die in onze buurt golden. Ze gedroegen zich alsof de wereld om hen draaide, en het werd moeilijk om hun aanwezigheid te negeren. Ze waren luidruchtig, onverschillig, en leken geen rekening te houden met de buren om hen heen.
Een Escalatie van Lawaai
Op een zaterdagnacht, terwijl wij ons klaarmaakten voor een rustige avond met de kinderen, begon het feestgeluid van de Smiths door de muren heen te dreunen. Dit was geen klein samenzijn; het was een oorverdovend feest dat de nachtrust van onze kinderen, Emma en Jake, verstoorde. Zelfs onze hond, Max, werd er rusteloos van.
De muziek dreunde door de muren van ons huis en maakte het onmogelijk om te ontspannen. Wat we hoopten dat een rustige avond zou worden, veranderde in een onophoudelijke bron van frustratie en irritatie. Met tegenzin besloot ik naar de Smiths te gaan om hen vriendelijk te vragen het geluid te dempen.
Toen ik bij hun huis aankwam, zag ik Tom met een grote glimlach tussen zijn gasten staan, genietend van de chaos die hij had gecreëerd. Het contrast tussen zijn zorgeloze houding en onze toenemende ergernis was schrijnend. Tom deed alsof hij mijn verzoek om de muziek zachter te zetten zou opvolgen, maar de muziek bleef onverminderd hard. Het was duidelijk dat hij geen rekening hield met onze gevoelens, en zijn grijns leek bijna spottend.
De nacht die we hoopten rustig door te brengen, werd verstoord door het aanhoudende kabaal, waardoor de rust die we gewend waren volledig verdween. De uren sleepten zich voort, en hoe later het werd, hoe luider de muziek leek te klinken. Het leek erop dat de Smiths niet van plan waren om te stoppen, ongeacht hoe laat het was.
De situatie bereikte een breekpunt toen we ontdekten dat hun gasten ons zwembad als afvalbak hadden gebruikt. Lege bierflessen, plastic bekers en etensresten dreven in het water, en het was duidelijk dat de Smiths en hun gasten geen enkel respect hadden voor onze eigendommen.
Vervuiling
Toen ik ontdekte dat hun gasten ons zwembad als afvalbak hadden gebruikt, bereikte mijn geduld het breekpunt. Het gevoel van onrechtvaardigheid dat ik voelde, was overweldigend. Hier waren we, hardwerkende mensen die gewoon een rustige avond wilden doorbrengen, en daar waren zij, feestvierders die geen enkel respect toonden voor onze ruimte. Maar in plaats van te schreeuwen of boos te worden, bedacht ik iets subtielers. De sproeiers in onze tuin, oorspronkelijk bedoeld om wasberen weg te houden, werden de perfecte oplossing om de feestgangers op hun plek te zetten.
De sproeiers activeerden, en binnen enkele seconden veranderde de tuin van de Smiths in een chaotische waterpartij. De impact was direct en spectaculair. Feestgangers renden alle kanten op, drijfnat en in de war, terwijl ze probeerden te ontsnappen aan de plotselinge stortbui. Het hele tafereel was zo komisch dat het bijna surrealistisch aanvoelde.
Gasten die nog enkele momenten geleden luidruchtig en onverschillig waren, werden nu gedwongen om zich terug te trekken, nat en beschaamd. Tom, doorweekt en woedend, probeerde nog te protesteren, maar hij wist dat hij fout zat. Zijn woede leek op dat moment bijna kinderachtig, en het was duidelijk dat hij verrast was door de wending van de gebeurtenissen. De boodschap was luid en duidelijk: respecteer onze ruimte, of draag de gevolgen. Ik keek toe hoe de chaos zich voor mijn ogen ontvouwde, met een mengeling van opluchting en triomf. Eindelijk hadden we de overhand, en het voelde goed om op een slimme manier voor onszelf op te komen.
De Smiths Leren Hun Les
De volgende ochtend verraste Tom ons door vroeg op te staan en samen met een paar vrienden de rommel in onze tuin op te ruimen. Zijn verontschuldigingen waren oprecht, en vanaf dat moment veranderde hun gedrag drastisch. Het was alsof de gebeurtenissen van de vorige avond een spiegel voor hen hadden gehouden, hen hadden gedwongen na te denken over hun gedrag.
De Smiths, die eerst zo luidruchtig en onverschillig waren geweest, begonnen nu eindelijk de normen en waarden van onze buurt te respecteren. Ze namen actief deel aan buurtactiviteiten en toonden meer respect voor hun omgeving. Karen sloot zich zelfs aan bij de plaatselijke boekenclub, en Tom hielp mee met het organiseren van de garageverkoop.
Het contrast met hun eerdere gedrag was opvallend. Waar ze eerst ongeïnteresseerd en afstandelijk waren, waren ze nu betrokken en geïnteresseerd in wat er in de buurt gebeurde. In de weken daarna keerde de rust terug in onze buurt. De Smiths hadden hun lesje geleerd, en de harmonie waar we zo van hielden, was hersteld.
Het gevoel van onrust dat hun komst had veroorzaakt, was verdwenen, en in plaats daarvan was er een nieuw gevoel van gemeenschap ontstaan. Lisa en ik zaten op een middag op de veranda en keken hoe Emma en Jake met Max speelden, genietend van de hernieuwde vrede. Het voelde alsof onze buurt, ons veilige hoekje van de wereld, eindelijk weer in balans was. Het was een geruststellende gedachte dat we, ondanks de uitdagingen, de situatie hadden kunnen ombuigen en onze buurt weer tot een plek hadden gemaakt waar iedereen zich thuis voelde.
Oude beelden van Marco Borsato en familie Thielen duiken op: “Ze hadden een warme band”
De rechtszaak rond Marco Borsato heeft een nieuwe dimensie gekregen nu er steeds meer oude videofragmenten en geluidsopnames opduiken die laten zien hoe hecht de band vroeger was tussen de zanger en de familie Thielen. De beelden, die inmiddels veel gedeeld worden op sociale media, tonen een ontspannen en vriendelijke sfeer tussen Borsato en de mensen die nu tegenover hem staan in de rechtbank.
De video’s roepen gemengde reacties op: sommigen zien er een herinnering in aan een tijd waarin Marco dichtbij zijn fans stond, terwijl anderen ze vooral confronterend vinden gezien de huidige situatie.
Een vrolijke videoboodschap voor Asmara
Een van de meest besproken fragmenten is een video uit begin 2009, waarin Marco Borsato een persoonlijke boodschap inspreekt voor Asmara Thielen, die destijds nog maar negen jaar oud was.
De zanger had toen intensief contact met zijn fans via een actieve fansite waar hij wekelijks iemand in het zonnetje zette. Asmara was dat jaar uitgeroepen tot ‘weblog van de week’, omdat ze enthousiast schreef over haar hobby’s, waaronder paardrijden.
In de video verschijnt Marco met een grote glimlach, een cowboyhoed op zijn hoofd en een speelgoedpaard in zijn handen. Met een knipoog begint hij zijn boodschap:
“Jij denkt dat ik Marco ben, maar ik ben eigenlijk cowboy Jimmy,” zegt hij lachend in de camera.
Hij vervolgt speels:
“Ik heb gehoord dat jij fantastisch kunt paardrijden. Dat vind ik echt bijzonder. Dus ik wil op je weblog een filmpje zien waarin jij aan het paardrijden bent.”
De toon van de video is luchtig en humoristisch, precies zoals fans Marco destijds kenden: vriendelijk, toegankelijk en met oog voor zijn jonge achterban.
“Jij bent mijn grote vriendin”
Naarmate de video vordert, wordt de boodschap iets persoonlijker. Borsato blijft in zijn rol als cowboy en kijkt lachend naar het speelgoedpaard in zijn hand:
“Ik zal dit paardje maar niet verder uitlaten, want die zegt nooit zoveel terug,” grapt hij.
Daarna voegt hij toe:
“Ik wil even dat iedereen weet dat jij mijn grote vriendin bent.”
Tot slot zegt hij met een warme glimlach:
“Wie weet — heel misschien ooit een keertje — gaan we samen paardrijden. Of nee, ik kom gewoon kijken, dat lijkt me beter. Ik val er namelijk gauw af. Nou Asmara, heel veel groetjes. Ik weet zeker dat heel veel mensen op je blog gaan reageren!”
De video eindigt zoals hij begon: speels en vriendelijk. De beelden laten zien hoe Marco destijds op persoonlijke wijze contact onderhield met zijn fans, iets wat hem jarenlang typeerde als artiest die zijn publiek dichtbij zich hield.
Een boodschap aan de moeder: Nathalie Thielen
Naast de boodschap voor Asmara is er ook een tweede video opgedoken, waarin Marco zich rechtstreeks richt tot Nathalie Thielen, de moeder van Asmara. Zij was destijds actief binnen de officiële fanclub van de zanger en speelde een grote rol in de online gemeenschap rond zijn muziek.
In de video prijst Marco haar inzet voor de fansite en noemt haar met een glimlach “de moeder van alle fans”.
“Nathalie, jij bent deze week niet alleen weblog van de week, maar ook weblog van de maand,” zegt Marco enthousiast. “Je schrijft persoonlijk, je schrijft lang, je schrijft veel, en je gebruikt prachtige foto’s.”
Daarna vervolgt hij met een warme boodschap:
“Wij houden van je — ik niet alleen, maar alle fans. En dat wil ik een keer heel duidelijk maken.”
Borsato benadrukt dat haar bijdrage aan de fancommunity door veel mensen werd gewaardeerd.
“Doordat jij weblog van de maand bent, kan iedereen zien hoe belangrijk je bent. Maar dat ben jij voor mij eigenlijk het hele jaar door.”
De beelden laten een zanger zien die duidelijk oprecht betrokken was bij zijn fanclub, iets wat destijds een groot deel van zijn imago vormde.
De context van die tijd
De videoboodschappen stammen uit een periode waarin Marco Borsato op het hoogtepunt van zijn carrière stond. Zijn albums verkochten honderdduizenden exemplaren, hij vulde stadions, en zijn fanclub was een van de actiefste van Nederland.
Het was de tijd van persoonlijke videoboodschappen, gesigneerde foto’s en vaste fanbijeenkomsten. Borsato stond bekend als een artiest die zijn fans bij naam kende en ze vaak persoonlijk bedankte voor hun steun.
Asmara en haar moeder Nathalie behoorden jarenlang tot de vaste kern van zijn fanclub. Volgens oude forumberichten hielp Nathalie met het beheer van de website, het plaatsen van updates en het organiseren van fanactiviteiten.
Die hechte band maakt de huidige situatie — waarin de families tegenover elkaar staan in een rechtszaal — des te opmerkelijker.
Reacties op sociale media
De herontdekte video’s hebben inmiddels duizenden reacties opgeroepen. Op sociale media delen mensen uiteenlopende gevoelens: verwondering, nostalgie, maar ook ongemak.
Een veelgelezen reactie luidt:
“Wat een bizarre beelden om nu terug te zien. Je ziet een vrolijke Marco met die mensen, en nu staan ze lijnrecht tegenover elkaar.”
Anderen benadrukken dat de video’s vooral iets zeggen over de sfeer van vroeger:
“Hij had toen met veel fans contact op deze manier. Dit was gewoon hoe Marco toen met zijn community omging.”
Er zijn ook mensen die vinden dat de beelden nu onterecht in een ander daglicht worden gezet.
“Als je deze fragmenten uit hun tijd haalt en bekijkt met de kennis van nu, lijkt alles verdacht. Maar destijds was dit heel normaal in fanland.”
Symboliek en tijdsbeeld
De opnames roepen vragen op over hoe dichtbij artiesten vroeger konden komen bij hun fans, zeker in een tijd zonder sociale media zoals we die nu kennen. Het persoonlijke contact tussen artiest en fan was toen juist een van de charmes van de muziekindustrie.
Media-analist Sanne Hendriks legt uit:
“Marco was een van de eerste artiesten in Nederland die actief gebruikmaakte van internet om fans persoonlijk te bereiken. Hij deed dat met humor en warmte. In de context van die tijd werd dat gezien als iets unieks en verbindends.”
Volgens haar moeten we die beelden niet los zien van het tijdsbeeld.
“Wat toen als onschuldig en charmant werd beschouwd, wordt nu met heel andere ogen bekeken. Dat maakt deze oude video’s zo beladen.”
https://www.youtube.com/watch?v=lYhyiapjKoc
Een herinnering aan een andere tijd
Of de beelden nog invloed zullen hebben op de lopende rechtszaak is niet duidelijk. Juridisch gezien lijken ze geen directe rol te spelen, maar ze bieden wel een blik in het verleden — een tijd waarin Borsato en de familie Thielen ogenschijnlijk in vriendschappelijke harmonie met elkaar omgingen.
De video’s tonen een zanger die met zijn fans lachte, grapte en genoot van de interactie. Wat ooit bedoeld was als vrolijk contactmoment, voelt nu voor velen als een herinnering aan een verloren tijdperk — een tijd waarin alles simpeler leek en onschuldiger aanvoelde.