Algemeen
LLDL deelneemster Romana wil alleen bereden worden door ervaren mannen
In het populaire televisieprogramma ‘Lang Leve de Liefde’ komen allerlei onderwerpen aan bod, maar er is één onderwerp dat telkens terugkeert: de bodycount, oftewel het aantal s*ksuele partners dat iemand heeft gehad. Dit onderwerp komt ook naar voren in de aflevering met Romana en Daniël, waarbij de discussie over s*ksuele ervaring en de maatschappelijke normen daaromheen opnieuw wordt aangewakkerd.
Bodycount en Publieke Opinie
Tegenwoordig willen veel mensen weten wat de bodycount van hun potentiële partner is. Dit betekent dat ze nieuwsgierig zijn naar het aantal mensen met wie de ander intiem is geweest. Algemeen heerst de publieke opinie dat mannen een hogere bodycount mogen hebben dan vrouwen. Vrouwen worden vaak bekritiseerd als ze veel s*ksuele partners hebben gehad, terwijl mannen eerder bewondering of goedkeuring ontvangen voor hetzelfde gedrag.
Een voorbeeld hiervan zagen we eerder in ‘Lang Leve de Liefde’, waar deelnemer Aron geschokt was door het aantal bedpartners van zijn date Sanne. Hoewel dit de overheersende maatschappelijke mening weergeeft, zijn er steeds meer vrouwen die zich verzetten tegen deze dubbele standaard en pleiten voor gelijkwaardigheid.
Romana’s Standpunt
In de aflevering met Romana en Daniël komt het onderwerp bodycount opnieuw ter sprake. Romana vindt het onrechtvaardig dat vrouwen anders worden beoordeeld dan mannen als het gaat om hun s*ksuele verleden. Ze vraagt zich hardop af waarom vrouwen als ‘slet’ worden bestempeld als ze veel s*ksuele partners hebben gehad, terwijl mannen een schouderklopje krijgen voor hetzelfde gedrag. Romana maakt duidelijk dat ze deze dubbele standaard echt niet begrijpt.
De reden die vaak wordt aangevoerd, is dat het voor vrouwen gemakkelijker zou zijn om s*ksuele partners te vinden dan voor mannen. Het idee is dat een vrouw simpelweg in haar vingers kan knippen om s*ks te hebben, terwijl mannen meer moeite moeten doen om een partner te vinden.
Daniël’s Nieuwsgierigheid
Tijdens hun gesprek toont Daniël interesse in Romana’s bodycount. Romana weigert echter om dit op televisie te delen, omdat ze het niet belangrijk vindt. Ze legt uit dat ze liever een relatie heeft met een man die meer s*ksuele ervaring heeft. Daniël stelt dat ervaring iets is wat je kunt leren, maar Romana blijft standvastig in haar mening. Ze zegt duidelijk: “Ik ben geen rijschool,” waarmee ze bedoelt dat ze geen onervaren partner wil die ze alles moet leren.
S*ksuele Ervaring en Relaties
De discussie tussen Romana en Daniël werpt een licht op een breder maatschappelijk debat over s*ksuele ervaring en de verschillende verwachtingen die aan mannen en vrouwen worden gesteld. Het idee dat mannen meer s*ksuele ervaring moeten hebben om als ‘gewild’ of ‘mannelijk’ te worden gezien, terwijl vrouwen juist gediscrimineerd worden voor dezelfde ervaringen, is een diepgewortelde dubbele standaard. Deze normen zijn vaak gebaseerd op ouderwetse opvattingen over genderrollen en s*ksualiteit.
Verandering in Zicht?
Er is een groeiende beweging onder vrouwen om deze dubbele standaard te doorbreken en te pleiten voor gelijke behandeling ongeacht het aantal s*ksuele partners. Vrouwen zoals Romana in ‘Lang Leve de Liefde’ brengen dit gesprek naar voren, en hun openheid draagt bij aan een breder bewustzijn en acceptatie van diverse s*ksuele ervaringen.
In moderne relaties draait het steeds meer om wederzijds respect, communicatie en gelijkwaardigheid. S*ksuele ervaring wordt steeds meer gezien als een persoonlijke kwestie die niets afdoet aan iemands waarde of capaciteit om een goede partner te zijn. Het is belangrijk dat zowel mannen als vrouwen zich vrij kunnen uiten zonder angst voor stigmatisering.
De Impact van Televisieprogramma’s
Programma’s zoals ‘Lang Leve de Liefde’ spelen een belangrijke rol in het normaliseren van deze gesprekken. Door dergelijke onderwerpen openlijk te bespreken, helpen ze om taboes te doorbreken en een eerlijker beeld te schetsen van moderne relaties. Dit kan bijdragen aan een samenleving waarin iedereen, ongeacht hun s*ksuele verleden, met respect en begrip wordt behandeld.
Een Blik op de Toekomst
De hoop is dat gesprekken zoals die van Romana en Daniël uiteindelijk zullen leiden tot een bredere maatschappelijke verandering. Een wereld waarin mensen niet worden beoordeeld op basis van hun bodycount, maar op basis van hun karakter, waarden en hoe ze anderen behandelen. Het is een kwestie van tijd voordat de dubbele standaard rond s*ksuele ervaring volledig verdwijnt, en programma’s zoals ‘Lang Leve de Liefde’ zijn een stap in de juiste richting.
In de tussentijd is het aan ieder individu om open en eerlijk te zijn over hun eigen ervaringen en verwachtingen, en om anderen met dezelfde openheid en respect te behandelen. S*ksualiteit is een persoonlijk aspect van ons leven dat ons niet zou moeten definiëren, maar eerder een onderdeel is van wie we zijn als geheel. Door deze gesprekken voort te zetten, kunnen we bijdragen aan een meer inclusieve en begripvolle samenleving.
De laatste rustplaats van paus Franciscus: eenvoudig, betekenisvol en trouw aan zijn levensmissie
Na een pontificaat van meer dan tien jaar is paus Franciscus op 88-jarige leeftijd 0verleden. Zijn 0verlijden markeert het einde van een tijdperk binnen de katholieke kerk – een periode die gekenmerkt werd door eenvoud, betrokkenheid en een open houding naar de wereld. Inmiddels zijn ook de eerste foto’s verschenen van zijn laatste rustplaats, en die beelden vertellen misschien wel meer over zijn nalatenschap dan duizend woorden kunnen.
Een vredig einde in het Sint-Martha-huis
Paus Franciscus stierf op maandag in alle rust in zijn kamer in het Sint-Martha-huis, waar hij sinds het begin van zijn pauschap woonde. In tegenstelling tot eerdere pausen, die het apostolisch paleis bewoonden, koos Franciscus bewust voor eenvoud. Hij verbleef liever in een klein pension, waar hij het personeel dagelijks groette en het leven deelde met anderen.
Het 0verlijden werd bekendgemaakt door kardinaal Kevin Farrell, camerlengo van de Heilige Stoel, die in een emotionele verklaring zei:
“Lieve broeders en zusters, met diepe droefheid moet ik jullie het 0verlijden van onze Heilige Vader Franciscus melden. Om 7.35 uur vanochtend is de bisschop van Rome, Franciscus, teruggekeerd naar het huis van de Vader.”
In zijn toespraak roemde Farrell het leven van Franciscus als een voorbeeld van trouw, moed en universele liefde – vooral voor hen die vaak vergeten worden: de armen, de zieken, de vluchtelingen, de eenzamen. Zijn woorden raakten wereldwijd miljoenen mensen die zich de eenvoud en warmte van deze paus zullen blijven herinneren.
Een massaal afscheid op het Sint-Pietersplein
Drie dagen na zijn 0verlijden werd in Rome een indrukwekkende openbare begrafenismis gehouden. Meer dan 250.000 mensen verzamelden zich op het Sint-Pietersplein – gelovigen, wereldleiders, geestelijken en gewone mensen die zich geraakt voelden door zijn woorden en daden. Het plein vulde zich met gebeden, kaarsen en stilte, afgewisseld door momenten van gezang en herinnering.
De dienst werd geleid door kardinalen en bisschoppen van over de hele wereld. De sfeer was ingetogen, maar doordrenkt van dankbaarheid. Kinderen droegen bloemen, er werd voorgelezen uit Franciscus’ encycliek Laudato Si’, en in talloze talen werd zijn naam met respect uitgesproken.
Een andere rustplaats dan verwacht
In tegenstelling tot wat gebruikelijk is voor pausen, werd Franciscus niet bijgezet onder de Sint-Pietersbasiliek, waar onder anderen Johannes Paulus II en Benedictus XVI rusten. In plaats daarvan koos hij voor een bescheiden plek in de Basiliek van Santa Maria Maggiore, een kerk die hij vaak bezocht tijdens zijn pontificaat.
De keuze voor deze locatie was geen toeval. Franciscus had een diepe devotie voor Maria, de moeder van Jezus, en beschouwde deze basiliek als een plek van troost en gebed. Bij belangrijke reizen bad hij er, bij moeilijke momenten zocht hij er stilte, en op feestdagen kwam hij er graag in de vroege ochtend zonder veel omhaal.
Een graf vol symboliek
Zijn laatste rustplaats weerspiegelt de waarden waarvoor paus Franciscus zijn hele leven stond. Op de eenvoudige grafsteen prijkt enkel het woord “Franciscus” in Latijnse letters. Er ligt één witte roos op het graf – geen bloemenzee, geen goud, geen groots monument.
Boven het graf hangt een kopie van het borstkruis dat hij dagelijks droeg, symbool van zijn verbondenheid met de armen en de eenvoud van het evangelie. Er schijnt een warm licht op de plek, wat zorgt voor een serene sfeer waarin bezoekers stil kunnen reflecteren.
Sinds de begrafenis komen dagelijks rouwenden langs om in stilte hun respect te betuigen. Geen fanfare, geen toespraken – alleen stilte, gebed en herinnering.
Eenvoud als bewuste keuze
Volgens het Amerikaanse PBS News was de keuze voor deze bescheiden grafplek een directe wens van Franciscus zelf. Hij wilde dat zijn graf niet het middelpunt van de aandacht zou zijn, maar dat de aandacht gericht moest blijven op Maria en op de boodschap van het geloof.
“Zijn hele leven stond in het teken van anderen, niet van zichzelf,” zei aartsbisschop Rolandas Makrickas eerder. “Hij wilde niet herdacht worden als leider, maar als dienaar. Als broer onder broeders.”
Het past bij de man die liever in een pension woonde dan in een paleis, die zijn schoenen zelf poetste, en die altijd zei dat de kerk een veldhospitaal moest zijn voor wie gewond is.
Een geestelijke erfenis die blijft
Met het 0verlijden van paus Franciscus verliest de wereld niet alleen een kerkleider, maar ook een moreel kompas. Hij sprak zich uit tegen ongelijkheid, milieuschade, uitbuiting en uitsluiting. Hij vroeg aandacht voor vluchtelingen, voor de klimaatcrisis, en voor mensen aan de rand van de samenleving.
Zijn woorden, maar vooral zijn daden, hebben talloze mensen geïnspireerd. Hij bezocht vluchtelingenkampen in Griekenland, omhelsde zieken in achterbuurten van Brazilië, en riep herhaaldelijk op tot compassie in plaats van oordeel. Hij brak met tradities als dat nodig was, maar altijd met het oog op liefde en rechtvaardigheid.
Een paus die de wereld dichterbij bracht
Wat paus Franciscus zo bijzonder maakte, was zijn vermogen om verbinding te leggen tussen kerk en samenleving. Hij sprak op een manier die mensen raakte – eenvoudig, oprecht, en zonder omwegen. Zijn taal was niet die van dogma’s, maar van het hart.
Zijn beroemde uitspraak “Wie ben ik om te oordelen?” werd wereldwijd gezien als een teken van openheid, zeker binnen een instituut dat lange tijd als afstandelijk werd ervaren. Daarmee gaf hij velen het gevoel dat er weer ruimte was voor dialoog, voor menselijkheid, voor een geloof dat niet sluit, maar opent.
Een afscheid dat spreekt
De foto’s van het graf van paus Franciscus gaan inmiddels de wereld over. Mensen delen ze op sociale media, niet om te sensationaliseren, maar om te laten zien hoe soberheid en betekenis samen kunnen gaan. Geen praalgraf, geen marmeren beelden, geen pompeuze teksten – alleen een naam, een bloem, en een kruis.
En juist dat raakt mensen. Het is het ultieme bewijs dat Franciscus tot het einde trouw is gebleven aan zijn boodschap: bescheidenheid is geen zwakte, maar kracht. In een wereld die vaak draait om macht en uiterlijk vertoon, koos hij voor eenvoud en oprechte aandacht.
Pope Francis' tomb in a niche in the Basilica of St. Mary Major can now be visited by the faithful, as the Church commemorates the late Pope with the second day of the Novemdiales, or 'nine days' of mourning. pic.twitter.com/AyhukxUtmV
— Vatican News (@VaticanNews) April 27, 2025