Algemeen
Ik ontdekte dat mijn schoondochter haar kinderen naar me stuurt om hen te straffen – dit is mijn plan
Wanneer Gina ontdekt dat haar schoondochter haar en haar huis gebruikt als een vorm van straf voor haar kleinkinderen, raakt ze van streek. Maar in plaats van boos te worden, zorgt ze ervoor dat haar kleinkinderen zich veilig en thuis voelen bij haar. Later leert ze haar schoondochter een les die ze niet snel zal vergeten.
“We zijn hier alleen omdat jij die snoepjes hebt gegeten die mama voor papa bewaarde, Jacob. Mama zei dat je dat niet mocht!” hoorde ik mijn kleinzoon, Thomas, tegen zijn jongere broertje zeggen.
Ik stopte midden in mijn stap tussen de koelkast en het aanrecht in de keuken en spitste mijn oren om meer te horen. Mijn hart zakte in mijn schoenen bij de mogelijkheid dat ik Thomas correct had gehoord, want dat betekende dat mijn kleinkinderen eigenlijk niet echt hier wilden zijn.
Langzaam liep ik dichter naar hen toe, terwijl ik probeerde nonchalant te doen. “Wat bedoel je daarmee, lieverd?” vroeg ik. Thomas keek op, met grote ogen vol angst om betrapt te worden. “Uh, niets, oma,” zei hij snel. “Nee, echt, het is oké,” drong ik zachtjes aan, terwijl ik door mijn knieën ging om op hun niveau te komen. “Je kunt me alles vertellen.” Thomas wierp een blik op Jacob, die nerveus op zijn lip kauwde terwijl hij zijn speelgoed stevig vasthield.
“Nou, elke keer als we iets stout doen, of we vragen om iets wat we niet mogen…” Thomas aarzelde. “Ja, ga verder,” drong ik zachtjes aan. “Mama zegt dat ze ons naar ‘het huis van die heks’ zal sturen.” “Die heks?” herhaalde ik, verbijsterd. Mijn schoondochter, Amanda, was nooit warm naar mij toe geweest, maar om de kinderen zulke verhalen te vertellen? Het voelde als een messteek in het hart. Ik had altijd geprobeerd om van mijn huis een veilige en gastvrije plek voor mijn kleinkinderen te maken.
Maar wat was dit? Om erachter te komen dat Amanda hun gedachten tegen mij vergiftigde? Ik haalde diep adem, probeerde mijn stem te kalmeren. Mijn hart zonk, terwijl ik me afvroeg wat mijn kleinkinderen van me dachten. “Och, lieverd,” zei ik. “Ik wilde nooit dat je mijn huis als een straf zou zien. Als je hier niet wilt komen, hoeft dat niet.” “Maar we vinden het hier leuk!” riep Thomas snel uit. “Mama zei alleen dat we hier vervloekt kunnen worden. En vervloekt worden is eng.”
Dit was te veel. Dit was belachelijk. Ik kon Amanda’s kilheid naar mij toe over het hoofd zien, maar het betrekken van de kinderen was een stap te ver. Dit was persoonlijk geworden. Ik had een plan nodig om Amanda te herinneren aan familiewaarden en om haar echt te laten zien dat ik niet zou toestaan dat ze mijn relatie met mijn kleinkinderen ondermijnde.
De volgende keer dat de jongens kwamen, begroette ik ze met een warme glimlach en een vleugje mysterie. “Kom op, laten we wat taart eten,” zei ik tegen hen. “Maar ik heb ook een geheim om met jullie te delen.” Ze keken me met grote ogen aan. “Wat is het, oma?” vroeg Jacob, zijn stem vol nieuwsgierigheid. Ik verlaagde mijn stem tot een samenzweerderig gefluister. “Jullie moeder had gelijk,” zei ik. “Ik ben een heks.”
Thomas hapte naar adem en Jake’s ogen werden nog groter. “Maar maak je geen zorgen,” voegde ik snel toe. “Ik zou jullie nooit pijn doen. In feite ga ik jullie magie leren.” “Serieus?” vroeg Thomas, zijn stem getint met opwinding en een beetje scepsis. “Ja, echt,” verklaarde ik, terwijl ik ze naar de woonkamer leidde waar ik een geïmproviseerde tovenaarswerkplaats had ingericht.
We brachten de middag door met het kijken naar YouTube-tutorials over goocheltrucs, het oefenen van eenvoudige vingervlugheid en het maken van ’toverdrankjes’ met voedingskleurstoffen, baking soda en kruiden en specerijen die ik in de keuken had liggen. De jongens waren helemaal gefascineerd. “Oma, dit is zo cool!” riep Jacob uit terwijl zijn kleine ’toverdrankje’ bruisde en borrelde. “Ik ben blij dat je dat vindt,” zei ik, terwijl ik door zijn haar woelde. “Jullie zijn allebei heel getalenteerde tovenaars.”
In de dagen die volgden, begonnen de jongens zich te verheugen op hun bezoeken bij mij. Mijn zoon, Brian, belde me op en vertelde me er alles over. “Ik weet niet wat je doet, mam,” zei hij. “Maar de jongens vinden het geweldig om daar te zijn. Ze blijven Amanda of mij vragen om ze af te zetten.” “Ik ben zo blij, lieverd,” zei ik, afwezig. Ik had de jongens al verteld dat ze niets over onze trucs of het maken van toverdrankjes tegen hun ouders mochten zeggen. Het was niet dat ik het geheim wilde houden of zo. Ik wilde gewoon wachten op het perfecte moment om het te onthullen.
“Wat doen jullie?” vroeg Brian nieuwsgierig. “We brengen tijd samen door en ik laat ze kind zijn,” zei ik. Op een dag, net toen Amanda de jongens kwam ophalen, smeekten ze hun moeder om te blijven overnachten. “Nee, jongens,” zei ze streng. “We moeten morgen vroeg opstaan en ik kan niet terug naar deze kant van de stad komen.” Maar de jongens bleven zeuren en smeken.
“Och, ik denk dat jullie gestraft worden door mee naar huis genomen te worden,” zei ik, mijn stem druipend van sarcasme terwijl ik recht naar Amanda keek. Ze verbleekte, herkennend dat mijn woorden de hare waren. “Dat is niet wat ik bedoelde toen ik het zei, Gina,” stamelde ze. “Kijk, we kunnen meningsverschillen hebben, Amanda, maar betrek de kinderen hier niet bij. En waarom zou je ze verhalen over mij vertellen? Dat is volkomen ongepast.”
Ze keek naar beneden, schuld en schaamte overspoelden haar zachte gelaatstrekken. “Ik besefte niet wat ik zei,” ging Amanda verder. “Ik zei het gewoon uit woede omdat de jongens druk waren.” “Ik wil alleen dat ze zich hier veilig en geliefd voelen,” vervolgde ik. “Kunnen we het daarover eens zijn?” Mijn schoondochter knikte, tranen welden op in haar ogen.
“Ja, natuurlijk, Gina. Het spijt me echt.” “Excuses aanvaard,” zei ik zacht. “Maar nu moeten we vooruit, voor hun bestwil.” Amanda en ik vonden daarna een voorzichtige vrede, en de bezoeken van de jongens gingen door zonder de donkere wolk van angst die over hen hing. Onze tijd samen was gevuld met lachen en vreugde, de lucht van magie maakte elk bezoek speciaal. Op een avond, toen de jongens bij mij logeerden en Brian en Amanda een avondje uit waren, stopte ik ze in bed.
“Oma, ben je echt een heks?” vroeg Jacob zachtjes. Ik glimlachte en streek een haarlok van zijn voorhoofd. “Nee, mijn lieve jongen,” zei ik. “Dat ben ik niet. Maar magie is echt als je erin gelooft. Het zit in de liefde die we delen, het plezier dat we hebben en de herinneringen die we maken.” “Ik hou van jouw soort magie, oma,” zei Jacob, half slapend. “Het is minder eng dan de vloeken.”
“Ik hou heel veel van jullie beiden,” zei ik, terwijl ik het licht uitdeed. De volgende ochtend, terwijl ik het ontbijt klaarmaakte, renden de jongens de keuken in, nog steeds bruisend van opwinding over hun laatste ‘magische’ ontdekkingen. “Oma, kunnen we vandaag nog meer toverdrankjes maken?” vroeg Jacob, zijn ogen speurend door de keuken om te zien wat ik op de aanrecht had liggen.
“Natuurlijk,” lachte ik. “Maar eerst, wat dacht je van pannenkoeken?” Terwijl we gingen zitten om te eten, klopte er iemand op de deur. Amanda stond daar, aarzelend maar hoopvol. “Goedemorgen,” zei ze zacht. “Ik hoopte mee te kunnen ontbijten.” “Kom binnen,” zei ik. “We staan op het punt te beginnen.”
Terwijl we aten, keek Amanda hoe de jongens enthousiast praatten over hun magische avonturen. Ze glimlachte, een oprechte warmte in haar ogen die ik nog niet eerder had gezien. “Dank je,” zei ze zachtjes, toen de jongens naar buiten renden om te spelen. “Voor alles.” “Het is allemaal voor hen,” antwoordde ik, terwijl ik haar blik ontmoette. “Ze verdienen het om zich geliefd en gelukkig te voelen.” “En het spijt me voor wat ik eerder zei,” vervolgde ze. “Ik had het mis om jouw huis als een strafplaats te laten lijken. Het is verre van dat. Het is eigenlijk warmer en comfortabeler dan ons eigen huis.”
In de weken die volgden, deed Amanda meer haar best met mij. Ze probeerde de jongens zo vaak mogelijk mee te brengen, en bracht altijd zelfgebakken lekkernijen mee. “Ze doet echt haar best, mam,” zei Brian op een dag toen hij de jongens kwam ophalen. “En je kunt zien dat ze enthousiast is om hier te komen en tijd met jou en de jongens door te brengen. Het is een grote stap voor haar.” Ik glimlachte naar mijn zoon. “Dat werd tijd,” zei ik.
Algemeen
GOED NIEUWS: Hélène Hendriks uit de kleren voor 500ste editie van de Playboy!
In de laatste aflevering van De Oranjezomer was er, naast de gebruikelijke sportgesprekken en humoristische momenten, ook een onderwerp dat de nodige hilariteit opleverde: de vraag of talkshowhost Hélène Hendriks openstaat voor een fotoshoot in Playboy. Hoewel Hendriks het gesprek snel een andere richting op stuurde, gaf ze lachend toe dat ze niet direct “nee” zei, maar ook niet meteen “ja”. Het gesprek maakte deel uit van een luchtige discussie over bekende Playboy covers en de charme van het blad door de jaren heen. Dit onderwerp bracht zowel nostalgie als humor naar de show, waarbij verschillende bekende namen werden genoemd.
De Vraag aan Hélène Hendriks: Playboy Shoot?
De discussie begon toen Hendriks werd gevraagd of ze open zou staan voor een fotoshoot in Playboy. Terwijl ze het onderwerp luchtig oppakte, liet ze ruimte voor speculatie door te zeggen dat ze niet direct “nee” zou zeggen. Haar humoristische reactie wekte bij de aanwezigen in de studio de nodige reacties op, waarbij het onderwerp al snel een mengeling werd van grappen en serieuze suggesties. “Bellen kan altijd,” voegde ze eraan toe met een knipoog, “dan kunnen we altijd even onderhandelen.” Hiermee liet Hendriks duidelijk zien dat ze de vraag niet al te serieus nam, maar tegelijkertijd ook niet volledig uitsloot.
Het onderwerp Playboy is eerder besproken in De Oranjezomer, en dat lijkt vaak voor grappige momenten te zorgen in de show. Zo werd in een eerdere aflevering gesproken over Jamie Vaes, die op de cover van Playboy verscheen, wat destijds al leidde tot een komische discussie tussen de gasten. Dit type gesprekken laat zien hoe het programma, naast serieuze onderwerpen, ook ruimte biedt voor luchtige en soms ondeugende humor.
Nostalgie: De Mooiste Playboy Covers
Tijdens het gesprek over een eventuele Playboy shoot van Hendriks, ontstond een discussie over de mooiste covers van het blad door de jaren heen. Het bracht herinneringen naar boven bij de aanwezige heren, die hun favoriete edities deelden. Rutger Castricum noemde de Playboy cover van Amanda Krabbé als zijn favoriet, en benadrukte hoe iconisch die foto voor hem was. Hij sprak vol lof over de uitstraling van Krabbé en hoe die specifieke editie nog steeds in zijn geheugen gegrift staat.
Albert Verlinde koos voor een andere legendarische naam, namelijk Patricia Paay. Volgens Verlinde is Paay een van de bekendste Nederlandse vrouwen die meerdere keren in Playboy heeft gestaan. Hij benadrukte dat haar verschijning in het blad door de jaren heen geëvolueerd is. Verlinde stelde vast dat Paay, ondanks haar verschillende verschijningen in het blad op verschillende momenten in haar carrière, altijd wist te imponeren.
Jack van Gelder voegde zich bij het gesprek, maar gaf aan dat hij het moeilijk vond om een favoriet te kiezen. Toch bekende hij met een knipoog dat hij “een flinke stapel” Playboys had liggen. Hij merkte ook op dat hij in het verleden vaker naar Penthouse neigde, omdat dat blad volgens hem “ondeugender” was dan Playboy. Zijn opmerking zorgde voor een hoop gelach in de studio, vooral toen hij moest toegeven dat hij niet precies wist waarom hij dat blad destijds aantrekkelijker vond.
Hélène Hendriks en de Idee van Playboy
De mogelijkheid van een Playboy shoot voor Hélène Hendriks bracht het gesprek weer terug naar het onderwerp. Terwijl de gasten speculeerden over de kans dat Playboy haar zou benaderen, reageerde Hendriks luchtig en openhartig. “Bellen kan altijd,” zei ze, verwijzend naar de mogelijkheid van een gesprek over een mogelijke fotoshoot. Hoewel haar woorden op een humoristische manier werden gebracht, was het duidelijk dat ze de suggestie niet volledig uitsloot.
De mix van humor en zelfverzekerdheid die Hendriks tentoonstelde, maakt haar een geliefde persoonlijkheid op televisie. Ze blijft professioneel en neemt haar werk serieus, maar is ook niet bang om te lachen om suggesties die normaal gesproken misschien als controversieel zouden worden beschouwd. Haar opmerkingen, zoals “Ik zeg niet meteen nee, maar ik zeg ook zeker niet meteen ja,” lieten ruimte voor interpretatie en gaven het gesprek een lichte, speelse toon.
Albert Verlinde en Playgirl
Het gesprek nam een interessante wending toen Hendriks, als afsluiting van het onderwerp, de vraag omdraaide en aan Albert Verlinde vroeg wie hij graag in een mannelijke versie van Playboy, oftewel Playgirl, zou willen zien. Verlinde aarzelde niet en noemde de Nederlandse wielrenner Harrie Lavreysen, die hij omschreef als een “stoere vent”. Het was een keuze die de rest van de tafel verraste, maar die Verlinde verdedigde door te wijzen op Lavreysens indrukwekkende fysieke conditie en uitstraling.
Rutger Castricum, enigszins verbaasd door de keuze, vroeg vervolgens aan Verlinde waarom hij niet voor Jack van Gelder had gekozen. Van Gelder, altijd in voor een grap, reageerde onmiddellijk en grapte dat Verlinde hem al “vaak genoeg heeft gezien”, wat leidde tot veel gelach in de studio. Het gesprek bleef luchtig en toonde de dynamiek van de groep, waarbij grappen over persoonlijke voorkeuren werden gecombineerd met een speelse discussie over bekende gezichten.
De Rol van Humor in De Oranjezomer
Het gesprek over Playboy en Playgirl liet zien hoe De Oranjezomer in staat is om zware onderwerpen af te wisselen met luchtige, humoristische momenten. Hoewel het programma zich vaak richt op sport en actuele gebeurtenissen, biedt het ook ruimte voor gesprekken die licht en grappig zijn, zoals de vraag of Hélène Hendriks ooit in Playboy zou poseren. Dit soort onderwerpen trekt vaak veel aandacht, niet alleen vanwege de humor, maar ook omdat het het publiek een kijkje geeft in de persoonlijkheden van de talkshowgasten.
Hélène Hendriks blijft kalm onder de aandacht en weet hoe ze moet reageren op dergelijke vragen zonder zichzelf te serieus te nemen. Dit maakt haar niet alleen geliefd bij haar collega’s, maar ook bij het publiek, dat haar humor en luchtigheid weet te waarderen.
Media-aandacht en Iconische Playboy Momenten
De kracht van Playboy in de Nederlandse media blijft opvallend, ondanks dat het blad zelf door de jaren heen is geëvolueerd. Bekende Nederlandse vrouwen zoals Patricia Paay en Amanda Krabbé hebben de afgelopen decennia hun plek op de cover gekregen, wat vaak zorgde voor veel media-aandacht en discussie. De vraag of Hélène Hendriks diezelfde route zou bewandelen, blijft voorlopig onbeantwoord, maar het gesprek hierover is al genoeg om het publiek te boeien.
Daarnaast benadrukte de discussie over Playboy de invloed van het blad op de Nederlandse cultuur. Hoewel Playboy wereldwijd een icoon is, heeft het ook in Nederland zijn eigen geschiedenis en erfenis opgebouwd. Bekende vrouwen die zich in het blad hebben laten fotograferen, worden vaak herinnerd om hun bijdrage aan die erfenis. Het gesprek in De Oranjezomer weerspiegelde deze nostalgie, terwijl het tegelijkertijd nieuwe mogelijkheden suggereerde voor toekomstige edities.
Conclusie: Een Luchtige Blik op Playboy en de Media
De discussie in De Oranjezomer over een mogelijke Playboy shoot voor Hélène Hendriks bood een verfrissend luchtig moment in de show. Hendriks’ speelse en open reactie gaf het gesprek een lichte toon, en het leverde een humoristisch gesprek op over zowel Playboy als Playgirl. Hoewel de kans op een fotoshoot voorlopig onduidelijk blijft, was het duidelijk dat Hendriks geen probleem had met het idee om de vraag met humor te beantwoorden.
De gesprekken over iconische Playboy covers brachten nostalgie naar boven, waarbij de showgasten herinneringen ophaalden aan het blad dat zoveel invloed heeft gehad op de Nederlandse media. Of Hélène Hendriks ooit op de cover van Playboy zal staan, blijft voorlopig een open vraag, maar het gesprek toont aan dat Playboy nog steeds een belangrijke rol speelt in de Nederlandse popcultuur.
Key Points:
- Hélène Hendriks werd tijdens De Oranjezomer gevraagd of ze openstaat voor een Playboy shoot en reageerde met humor en voorzichtigheid.
- Rutger Castricum, Albert Verlinde en Jack van Gelder bespraken hun favoriete Playboy covers, met nostalgie en humor over de invloed van het blad.
- Het gesprek toonde de mix van serieuze en speelse onderwerpen in De Oranjezomer, met Hendriks die haar luchtige, humoristische kant liet zien.
- De show bood een nostalgische blik op Playboy en de manier waarop het blad door de jaren heen is geëvolueerd in de Nederlandse media.
- Hoewel een fotoshoot voor Hendriks voorlopig onduidelijk blijft, benadrukte het gesprek het blijvende belang van Playboy in de popcultuur.