Algemeen
Ik ontdekte dat mijn schoondochter haar kinderen naar me stuurt om hen te straffen – dit is mijn plan
Wanneer Gina ontdekt dat haar schoondochter haar en haar huis gebruikt als een vorm van straf voor haar kleinkinderen, raakt ze van streek. Maar in plaats van boos te worden, zorgt ze ervoor dat haar kleinkinderen zich veilig en thuis voelen bij haar. Later leert ze haar schoondochter een les die ze niet snel zal vergeten.
“We zijn hier alleen omdat jij die snoepjes hebt gegeten die mama voor papa bewaarde, Jacob. Mama zei dat je dat niet mocht!” hoorde ik mijn kleinzoon, Thomas, tegen zijn jongere broertje zeggen.
Ik stopte midden in mijn stap tussen de koelkast en het aanrecht in de keuken en spitste mijn oren om meer te horen. Mijn hart zakte in mijn schoenen bij de mogelijkheid dat ik Thomas correct had gehoord, want dat betekende dat mijn kleinkinderen eigenlijk niet echt hier wilden zijn.
Langzaam liep ik dichter naar hen toe, terwijl ik probeerde nonchalant te doen. “Wat bedoel je daarmee, lieverd?” vroeg ik. Thomas keek op, met grote ogen vol angst om betrapt te worden. “Uh, niets, oma,” zei hij snel. “Nee, echt, het is oké,” drong ik zachtjes aan, terwijl ik door mijn knieën ging om op hun niveau te komen. “Je kunt me alles vertellen.” Thomas wierp een blik op Jacob, die nerveus op zijn lip kauwde terwijl hij zijn speelgoed stevig vasthield.
“Nou, elke keer als we iets stout doen, of we vragen om iets wat we niet mogen…” Thomas aarzelde. “Ja, ga verder,” drong ik zachtjes aan. “Mama zegt dat ze ons naar ‘het huis van die heks’ zal sturen.” “Die heks?” herhaalde ik, verbijsterd. Mijn schoondochter, Amanda, was nooit warm naar mij toe geweest, maar om de kinderen zulke verhalen te vertellen? Het voelde als een messteek in het hart. Ik had altijd geprobeerd om van mijn huis een veilige en gastvrije plek voor mijn kleinkinderen te maken.
Maar wat was dit? Om erachter te komen dat Amanda hun gedachten tegen mij vergiftigde? Ik haalde diep adem, probeerde mijn stem te kalmeren. Mijn hart zonk, terwijl ik me afvroeg wat mijn kleinkinderen van me dachten. “Och, lieverd,” zei ik. “Ik wilde nooit dat je mijn huis als een straf zou zien. Als je hier niet wilt komen, hoeft dat niet.” “Maar we vinden het hier leuk!” riep Thomas snel uit. “Mama zei alleen dat we hier vervloekt kunnen worden. En vervloekt worden is eng.”
Dit was te veel. Dit was belachelijk. Ik kon Amanda’s kilheid naar mij toe over het hoofd zien, maar het betrekken van de kinderen was een stap te ver. Dit was persoonlijk geworden. Ik had een plan nodig om Amanda te herinneren aan familiewaarden en om haar echt te laten zien dat ik niet zou toestaan dat ze mijn relatie met mijn kleinkinderen ondermijnde.
De volgende keer dat de jongens kwamen, begroette ik ze met een warme glimlach en een vleugje mysterie. “Kom op, laten we wat taart eten,” zei ik tegen hen. “Maar ik heb ook een geheim om met jullie te delen.” Ze keken me met grote ogen aan. “Wat is het, oma?” vroeg Jacob, zijn stem vol nieuwsgierigheid. Ik verlaagde mijn stem tot een samenzweerderig gefluister. “Jullie moeder had gelijk,” zei ik. “Ik ben een heks.”
Thomas hapte naar adem en Jake’s ogen werden nog groter. “Maar maak je geen zorgen,” voegde ik snel toe. “Ik zou jullie nooit pijn doen. In feite ga ik jullie magie leren.” “Serieus?” vroeg Thomas, zijn stem getint met opwinding en een beetje scepsis. “Ja, echt,” verklaarde ik, terwijl ik ze naar de woonkamer leidde waar ik een geïmproviseerde tovenaarswerkplaats had ingericht.
We brachten de middag door met het kijken naar YouTube-tutorials over goocheltrucs, het oefenen van eenvoudige vingervlugheid en het maken van ’toverdrankjes’ met voedingskleurstoffen, baking soda en kruiden en specerijen die ik in de keuken had liggen. De jongens waren helemaal gefascineerd. “Oma, dit is zo cool!” riep Jacob uit terwijl zijn kleine ’toverdrankje’ bruisde en borrelde. “Ik ben blij dat je dat vindt,” zei ik, terwijl ik door zijn haar woelde. “Jullie zijn allebei heel getalenteerde tovenaars.”
In de dagen die volgden, begonnen de jongens zich te verheugen op hun bezoeken bij mij. Mijn zoon, Brian, belde me op en vertelde me er alles over. “Ik weet niet wat je doet, mam,” zei hij. “Maar de jongens vinden het geweldig om daar te zijn. Ze blijven Amanda of mij vragen om ze af te zetten.” “Ik ben zo blij, lieverd,” zei ik, afwezig. Ik had de jongens al verteld dat ze niets over onze trucs of het maken van toverdrankjes tegen hun ouders mochten zeggen. Het was niet dat ik het geheim wilde houden of zo. Ik wilde gewoon wachten op het perfecte moment om het te onthullen.
“Wat doen jullie?” vroeg Brian nieuwsgierig. “We brengen tijd samen door en ik laat ze kind zijn,” zei ik. Op een dag, net toen Amanda de jongens kwam ophalen, smeekten ze hun moeder om te blijven overnachten. “Nee, jongens,” zei ze streng. “We moeten morgen vroeg opstaan en ik kan niet terug naar deze kant van de stad komen.” Maar de jongens bleven zeuren en smeken.
“Och, ik denk dat jullie gestraft worden door mee naar huis genomen te worden,” zei ik, mijn stem druipend van sarcasme terwijl ik recht naar Amanda keek. Ze verbleekte, herkennend dat mijn woorden de hare waren. “Dat is niet wat ik bedoelde toen ik het zei, Gina,” stamelde ze. “Kijk, we kunnen meningsverschillen hebben, Amanda, maar betrek de kinderen hier niet bij. En waarom zou je ze verhalen over mij vertellen? Dat is volkomen ongepast.”
Ze keek naar beneden, schuld en schaamte overspoelden haar zachte gelaatstrekken. “Ik besefte niet wat ik zei,” ging Amanda verder. “Ik zei het gewoon uit woede omdat de jongens druk waren.” “Ik wil alleen dat ze zich hier veilig en geliefd voelen,” vervolgde ik. “Kunnen we het daarover eens zijn?” Mijn schoondochter knikte, tranen welden op in haar ogen.
“Ja, natuurlijk, Gina. Het spijt me echt.” “Excuses aanvaard,” zei ik zacht. “Maar nu moeten we vooruit, voor hun bestwil.” Amanda en ik vonden daarna een voorzichtige vrede, en de bezoeken van de jongens gingen door zonder de donkere wolk van angst die over hen hing. Onze tijd samen was gevuld met lachen en vreugde, de lucht van magie maakte elk bezoek speciaal. Op een avond, toen de jongens bij mij logeerden en Brian en Amanda een avondje uit waren, stopte ik ze in bed.
“Oma, ben je echt een heks?” vroeg Jacob zachtjes. Ik glimlachte en streek een haarlok van zijn voorhoofd. “Nee, mijn lieve jongen,” zei ik. “Dat ben ik niet. Maar magie is echt als je erin gelooft. Het zit in de liefde die we delen, het plezier dat we hebben en de herinneringen die we maken.” “Ik hou van jouw soort magie, oma,” zei Jacob, half slapend. “Het is minder eng dan de vloeken.”
“Ik hou heel veel van jullie beiden,” zei ik, terwijl ik het licht uitdeed. De volgende ochtend, terwijl ik het ontbijt klaarmaakte, renden de jongens de keuken in, nog steeds bruisend van opwinding over hun laatste ‘magische’ ontdekkingen. “Oma, kunnen we vandaag nog meer toverdrankjes maken?” vroeg Jacob, zijn ogen speurend door de keuken om te zien wat ik op de aanrecht had liggen.
“Natuurlijk,” lachte ik. “Maar eerst, wat dacht je van pannenkoeken?” Terwijl we gingen zitten om te eten, klopte er iemand op de deur. Amanda stond daar, aarzelend maar hoopvol. “Goedemorgen,” zei ze zacht. “Ik hoopte mee te kunnen ontbijten.” “Kom binnen,” zei ik. “We staan op het punt te beginnen.”
Terwijl we aten, keek Amanda hoe de jongens enthousiast praatten over hun magische avonturen. Ze glimlachte, een oprechte warmte in haar ogen die ik nog niet eerder had gezien. “Dank je,” zei ze zachtjes, toen de jongens naar buiten renden om te spelen. “Voor alles.” “Het is allemaal voor hen,” antwoordde ik, terwijl ik haar blik ontmoette. “Ze verdienen het om zich geliefd en gelukkig te voelen.” “En het spijt me voor wat ik eerder zei,” vervolgde ze. “Ik had het mis om jouw huis als een strafplaats te laten lijken. Het is verre van dat. Het is eigenlijk warmer en comfortabeler dan ons eigen huis.”
In de weken die volgden, deed Amanda meer haar best met mij. Ze probeerde de jongens zo vaak mogelijk mee te brengen, en bracht altijd zelfgebakken lekkernijen mee. “Ze doet echt haar best, mam,” zei Brian op een dag toen hij de jongens kwam ophalen. “En je kunt zien dat ze enthousiast is om hier te komen en tijd met jou en de jongens door te brengen. Het is een grote stap voor haar.” Ik glimlachte naar mijn zoon. “Dat werd tijd,” zei ik.
Daphne Govers, de voormalige echtgenote van topdarter Michael van Gerwen, heeft in een openhartig interview met Shownieuws voor het eerst uitgebreid gesproken over haar nieuwe leven, haar liefdesrelatie met een andere man én de baby die ze in januari verwacht. Het gesprek heeft online voor flink wat ophef gezorgd, zeker omdat het plaatsvond op een wedstrijddag van Van Gerwen. Toch lijkt Daphne daar niet wakker van te liggen – integendeel zelfs.
Breuk na meer dan tien jaar
Begin mei kwam het nieuws naar buiten dat Michael van Gerwen en Daphne uit elkaar gingen. De twee waren jarenlang een koppel geweest en golden als een van de meest stabiele sportstellen in Nederland. Ze deelden lief en leed, stonden samen op internationale toernooien, en leken een hecht gezin te vormen met hun kinderen. Maar schijn bedriegt, bleek al snel.
Kort na de bekendmaking van hun breuk dook het gerucht op dat Daphne een affaire zou hebben gehad. Het populaire juicekanaal RealityFBI bracht het nieuws dat ze bovendien in verwachting zou zijn van een andere man. Eerst werd dat niet bevestigd, noch ontkend – maar veel later bleek het waar te zijn: Daphne bleek inderdaad een relatie te hebben met een man genaamd Robert.
Een campingromance?
Volgens verschillende bronnen leerden Daphne en Robert elkaar kennen op een camping, vermoedelijk een plek waar ook Michael geregeld kwam. Hoewel het nooit officieel is bevestigd dat Van Gerwen en Robert elkaar daadwerkelijk kenden, wordt dat in de wandelgangen wel gefluisterd. De affaire zou dus niet alleen pijnlijk zijn geweest vanwege het overspel, maar ook vanwege de persoonlijke connectie tussen de twee mannen.
Voor velen kwam het dan ook als een schok dat Shownieuws ervoor koos om Daphne juist nu, vlak voor haar bevalling én tijdens een wedstrijddag van haar ex-man, een podium te geven. Dat moment viel bij een deel van het publiek – én bij Van Gerwen zelf – rauw op het dak.
Michael van Gerwen: “Sensatiezucht over de rug van mijn gezin”
Hoewel Van Gerwen zich professioneel opstelde en zich concentreerde op zijn wedstrijd, kon hij het niet laten om zijn ongenoegen te uiten over de timing van het interview. Hij zou tegenover intimi hebben gezegd dat hij vindt dat Shownieuws “scoort over het leed van anderen”. In eerdere interviews heeft hij aangegeven het hoofdstuk te willen afsluiten en zich te focussen op zijn kinderen en zijn carrière. Dat zijn privéleven zo publiekelijk besproken wordt, noemt hij respectloos.
Daphne’s kant van het verhaal: “Geen spijt”
In het interview komt Daphne op haar beurt opvallend onbevangen over. Ze praat openlijk over haar zwangerschap en haar nieuwe relatie, en straalt vooral veel rust en zelfverzekerdheid uit. Spijt? Die lijkt ze nauwelijks te hebben.
In het voorstukje van het interview is te zien hoe ze in lachen uitbarst. “Zelfs bij Goede Tijden, Slechte Tijden verzinnen ze dit soort verhalen niet,” zegt ze met een grijns. Het fragment zorgde meteen voor felle reacties online, waar veel mensen zich afvragen hoe luchtig je kunt doen over een situatie die zo gevoelig ligt.
Zwangerschap als verrassing
Volgens Daphne was haar zwangerschap allesbehalve gepland. “Ik had het écht niet verwacht,” vertelt ze. “Ik heb bij de vorige twee kinderen in het ziekenhuis gelopen. Ik zou eigenlijk niet meer op natuurlijke wijze zwanger kunnen worden. Als het dan tóch gebeurt, voelt dat als een wonder.”
Het kind is dus niet het resultaat van een langgekoesterde wens, maar eerder van een verrassende wending in een nieuwe relatie. Desondanks kijkt Daphne uit naar de komst van het kindje, die over enkele weken wordt verwacht. “Het is een klein wondertje,” zegt ze zichtbaar geëmotioneerd.
“Ik weet niet hoe Michael hierover denkt”
Op de vraag hoe Michael van Gerwen heeft gereageerd op het nieuws van haar zwangerschap met een andere man, komt een antwoord dat bij veel kijkers als pijnlijk en zelfs wat wereldvreemd overkomt. “Dat durf ik niet te zeggen,” zegt Daphne. “Ik denk niet dat hij er heel blij mee is, maar ik weet het echt niet.”
Die uitspraak roept direct verbijstering op bij het publiek. Online klinkt massaal de kritiek: hoe kan iemand niet weten hoe haar ex-man reageert op het nieuws dat zij in verwachting is van een ander, kort na hun scheiding? En vooral: waarom zou ze überhaupt denken dat hij wél blij zou zijn?
Voor veel mensen voelde die opmerking als het zoveelste teken dat Daphne zich onvoldoende bewust is van de emotionele impact die haar keuzes hebben gehad op anderen – in het bijzonder op Michael.
Online reacties: van begrip tot onbegrip
Het interview is breed besproken op sociale media. Sommigen tonen begrip voor Daphne’s verhaal en vinden het moedig dat ze haar kant van het verhaal durft te delen. Anderen vinden de timing en toon ongepast, en vinden dat ze te weinig empathie toont voor haar ex-man en hun gezamenlijke kinderen.
“Iedereen verdient een tweede kans, maar dit voelt als natrappen,” schrijft iemand op X. Een ander merkt op: “Je kunt nieuwe liefde vinden zonder je oude liefde publiekelijk te beschadigen.”
De toekomst: nieuwe start of blijvende wrijving?
Of de spanningen tussen Daphne en Michael ooit volledig zullen verdwijnen, is nog maar de vraag. Duidelijk is dat beiden hun eigen weg proberen te gaan, elk op hun manier. Daphne als aanstaande moeder in een nieuwe relatie, en Michael als topsporter die probeert zijn focus te behouden ondanks alles wat er privé speelt.
In interviews heeft Van Gerwen eerder laten weten dat zijn kinderen zijn prioriteit blijven. “Wat er ook gebeurt, zij gaan voor alles,” zei hij onlangs. Ook vanuit Daphne klinkt datzelfde geluid: ondanks de commotie lijkt ze zich oprecht te willen richten op een stabiele toekomst voor haar nieuwe gezinsleven.
Een pijnlijke breuk, publiek gevolgd
Het verhaal van Michael en Daphne laat zien hoe een breuk – zeker als daar bekende Nederlanders bij betrokken zijn – zich niet alleen achter gesloten deuren afspeelt, maar ook in de schijnwerpers. De media, socialemediakanalen en talkshows smullen ervan, maar voor de hoofdpersonen betekent het vooral dat elke stap wordt gevolgd, besproken en beoordeeld.
Voor de kinderen in het verhaal – vaak onzichtbaar in de berichtgeving – is het te hopen dat beide ouders erin slagen om boven het mediageruis uit te stijgen en hun focus op het gezin te houden. Of dat met dit soort interviews en publieke uitspraken lukt, blijft de vraag.
Conclusie: een verhaal met scherpe randen
Het interview met Daphne Govers zal ongetwijfeld nog even nadreunen. Niet alleen vanwege wat er gezegd werd, maar vooral vanwege hoe het werd gezegd. Tussen de regels door hoor je vooral een vrouw die haar eigen weg probeert te vinden, misschien wat onbeholpen, maar ook vastberaden.
Of het de juiste weg is, zal de tijd moeten leren. Eén ding is zeker: het publieke verhaal rondom de breuk met Michael van Gerwen is hiermee een nieuwe fase ingegaan – en de betrokkenen zullen dat ongetwijfeld voelen, zowel voor als achter de schermen.