Algemeen
Lerares haalt vlag weg uit klaslokaal en laat kinderen trouw zweren aan regenboogvlag
Een lerares is uit haar functie ontheven op een school in Californië omdat ze de Amerikaanse vlag belachelijk maakte en haar eigen sociale agenda doordrukte.
Volgens Kristin Pitzen, die in een TikTok-video grapte, haalde ze de sterren en strepen van de muren van haar klaslokaal omdat ze zich er “ongemakkelijk” bij voelde.
Na het verwijderen van de vlag, spoorde ze haar leerlingen aan om trouw te zweren aan de regenboogvlag, wat leidde tot verontwaardiging bij veel ouders die boos waren dat ze kinderen leerde de Amerikaanse vlag te “disrespecteren”. Lees verder om meer te weten te komen over deze lerares en waarom mensen boos zijn.
Kristin Pitzen, een lerares in het Newport Mesa School District in Orange County, plaatste een inmiddels verwijderde video op TikTok waarin ze uitlegde dat ze de Amerikaanse vlag uit haar klaslokaal had verwijderd “omdat het me ongemakkelijk maakte.”
“Ik heb het ingepakt en ik weet niet waar het is, en ik heb het nog niet gevonden,” fluisterde ze in de camera terwijl ze giechelde.
Ze zei vervolgens dat wanneer ’s ochtends de eed van trouw – een teken van loyaliteit aan het land – wordt afgelegd, ze haar klas instrueert om: “Te gaan staan als je dat wilt, niet te gaan staan als je dat niet wilt, de woorden te zeggen als je dat wilt, je hoeft de woorden niet te zeggen.”
“Mijn klas besloot te gaan staan maar de woorden niet te zeggen. Helemaal prima. Behalve dat er geen vlag in mijn lokaal is,” zei ze met onbedwingbare lach.
Daarna beschreef ze een situatie waarin een van haar leerlingen vroeg waar hij naar moest kijken tijdens het reciteren van de eed, aangezien er geen Amerikaanse vlag in het klaslokaal was.
Proberend haar lach in te houden, riep ze: “In de tussentijd zei ik tegen dit kind: ‘We hebben wel een vlag in de klas waar je trouw aan kunt zweren.’ En hij kijkt rond en zegt: ‘Oh, die?'”
De camera verschoof toen naar de muur waar de regenboogvlag hing. Dit was niet de enige keer dat ze haar agenda aan haar leerlingen opdrong.
Ze voegde eraan toe: “Ik hou heel veel van jullie – voor de mensen die uit de kast zijn, die niet uit de kast zijn. Jullie worden gewaardeerd. Jullie zijn geliefd. Jullie zijn genoeg. Ik steun jullie. Ik ben er voor jullie.”
De gemeenschap en de schoolraad waren niet blij met de indoctrinatie van de leerlingen met haar overtuigingen. De video trok snel de aandacht en veroorzaakte verontwaardiging bij mensen die vonden dat Pitzens acties ongepast en respectloos waren ten opzichte van de Amerikaanse vlag.
Als reactie daarop zetten verschillende ouders vlaggen op het gazon van de school, waarbij een moeder zei: “We hoorden net dat de school wat vlaggen tekort kwam, dus we besloten ze te helpen om ons patriottisme te tonen.”
Michele Vaughn, wiens zoon in het leger zit, vervolgde: “Ik wil haar laten weten, als ze het belang van respect voor de vlag niet kent.” Ondertussen was ook de online gemeenschap verontwaardigd over Pitzens acties.
Een internetgebruiker herinnerde Pitzen eraan dat de vlag een levend stuk geschiedenis is dat de vrijheid symboliseert die ze nu geniet: “Ik denk niet dat je het echt begrijpt, leer ze dat het voor de mensen is die jou de vrijheid en het geluk hebben gegeven die je nu hebt.” Een tweede deelde: “Je staat voor de mensen die hebben gevochten om de vrijheid te behouden en je begrijpt niet hoe goed we het hebben, en om de vlag te beledigen die voor ons land staat?”
“Misschien wil ze liever in Afghanistan wonen,” voegde een derde toe. Sinds de clip in 2021 werd gepost, is Pitzen – die sindsdien al haar sociale media-accounts heeft verwijderd – “niet langer in het klaslokaal” en het onderzoek loopt nog.
Het incident heeft het debat aangewakkerd over kwesties zoals vrijheid van meningsuiting, respect voor nationale symbolen en de rol van opvoeders in het bevorderen van inclusiviteit en diversiteit in scholen. Het valt nog te bezien welke verdere acties, indien van toepassing, de schooldistrict zal ondernemen in reactie op de situatie.
@deletedvideos09Teacher mocks the American Flag and suggests to students they can say the Pledge of Allegiance to the pride flag♬ original sound – Deletedvideos09
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.