Algemeen
Mama radeloos omdat zoon (8) geen school vindt vanwege grote haardos
Terugblikken op onze schooltijd kan een mix van vreugdevolle en sombere herinneringen oproepen, gekenmerkt door hoogte- en dieptepunten, maar de schoolregels zijn onvermijdelijk een integraal onderdeel van die ervaring.
Sommige voorschriften zijn begrijpelijk, zoals het verbod op het dragen van sieraden tijdens sportactiviteiten. Echter, het wegsturen van leerlingen vanwege overtollige make-up of het smokkelen van een bepaalde frisdrank lijkt een verspilling van tijd en energie, en gaat ten koste van waardevolle leertijd voor de betrokken jongeren.
Vaak botsen de rigide voorschriften van scholen over het uiterlijk van kinderen met hun behoefte om zichzelf te uiten en anders te zijn, vooral op een leeftijd waarin ze hun eigen identiteit ontdekken.
Voor één moeder en haar zoon waren deze regels duidelijk te streng. Dit kan betekenen dat een achtjarige jongen de toegang tot goed onderwijs wordt ontzegd.
Dit bericht op Instagram bekijken
Het volledige verhaal gaat verder met Farouk James uit Londen, Engeland, die gezegend is met een prachtige haardos die de aandacht heeft getrokken van modellenscouts.
Dit bericht op Instagram bekijken
Ondanks zijn succes als kindermodel, heeft zijn haardracht op school problemen veroorzaakt en heeft hij vanwege zijn haarlengte zelfs enkele scholen moeten verlaten.
De familie woont in Groot-Brittannië, waar de meeste scholen beleid voeren dat meisjes lang haar mogen hebben, maar jongens niet. Dit heeft geleid tot een debat over het recht van kinderen om hun haar te dragen zoals ze willen, zonder discriminatie.
Deze situatie heeft de moeder van Farouk ertoe aangezet om actie te ondernemen. Ze heeft een petitie gestart om haardiscriminatie in Groot-Brittannië te verbieden, waarbij ze strijdt voor de acceptatie van haar zoon en alle andere kinderen die worden gediscrimineerd vanwege hun haardracht.
In de wereld van televisie draait het allang niet meer alleen om wat er wordt gezegd — het gaat net zo goed om wie het zegt en vooral hoe die persoon eruitziet. De verpakking van de boodschap is minstens zo belangrijk als de inhoud, en in het oog van het grote publiek wegen stijl, uitstraling en lichaamstaal vaak zwaarder dan de feiten. Het is een ongeschreven regel die vooral vrouwelijke presentatoren raakt. Zij worden keer op keer beoordeeld op hun uiterlijk, hun kledingkeuze en hun voorkomen, veel meer dan hun mannelijke collega’s.
Een van de bekendste voorbeelden hiervan in Nederland is Dionne Stax. Jarenlang was zij een vertrouwd gezicht bij het NOS Journaal en inmiddels heeft ze haar plek veroverd in de bredere mediawereld. Dionne is geliefd om haar rustige manier van presenteren, haar heldere uitleg en de professionele rust die ze uitstraalt. Toch is haar uiterlijk al die tijd een vast onderwerp van gesprek gebleven. Niet omdat het schreeuwerig of opzichtig is, maar juist omdat het altijd nét genoeg opvalt om aandacht te trekken.
Dionne staat bekend om haar stijlvolle, ingetogen garderobe. Ze kiest voor goed gesneden blouses, klassieke jurken en neutrale kleuren die haar uitstraling van betrouwbaarheid versterken. Haar kleding is verzorgd, modern en professioneel — precies wat je zou verwachten van een presentator die serieus genomen wil worden. Toch blijkt dat zelfs deze ingetogen stijl de aandacht trekt, en dan niet alleen op positieve wijze.
Zo ontstond er recent nog ophef toen Dionne op televisie verscheen in een eenvoudige, aangesloten trui. Geen opzienbarend kledingstuk, geen extravagante kleuren of opvallende patronen — gewoon een nette trui. Toch leidde dit tot een stortvloed aan reacties op sociale media. De meningen waren verdeeld. Sommige kijkers prezen haar uitstraling en vonden het verfrissend dat ze zich niet krampachtig aan ouderwetse kledingnormen hield. Anderen vonden het “onprofessioneel” en vroegen zich af of de trui wel passend was voor een serieuze nieuwsuitzending.
Deze discussie zegt meer over ons als samenleving dan over Dionne. Waarom is het bij vrouwen in de media nog altijd zo moeilijk om uiterlijk los te koppelen van professionaliteit? Waarom zien we een man in een strak pak als de norm, terwijl een vrouw in een keurig aansluitend kledingstuk al snel ‘te’ wordt gevonden? Het laat een diepgeworteld patroon zien waarin vrouwen structureel worden beoordeeld op basis van hun uiterlijk — vaak voordat er ook maar één woord is gesproken.
Toch laat Dionne zich niet van de wijs brengen. In interviews heeft ze meerdere keren aangegeven dat ze zich kleedt op een manier die bij haar past. Niet om te provoceren, niet om aandacht te trekken, maar gewoon omdat het goed voelt. En die houding maakt haar juist zo krachtig. Ze kiest bewust, maar laat zich niet leiden door de grillen van het publiek. Daarmee laat ze zien dat je je eigen koers kunt varen — ook in een wereld waarin iedereen altijd iets van je vindt.
Deze discussie is overigens niet nieuw. Andere presentatrices hebben zich in het verleden ook uitgesproken over de oneerlijke aandacht voor hun uiterlijk. Astrid Kersseboom, voormalig NOS-nieuwslezer, gaf ooit aan dat vrouwen het op televisie nooit goed kunnen doen: “Als je opvalt, is het niet goed. Als je onopvallend bent, is het saai.” Die dubbelheid maakt het lastig voor vrouwelijke mediaprofessionals om gewoon hun werk te doen zonder voortdurend onderwerp van gesprek te zijn.
Toch speelt kleding in de media een belangrijke rol — niet als afleiding, maar als onderdeel van iemands persoonlijke presentatie. Ook voor Dionne is het een vorm van expressie, zonder dat het ten koste gaat van de inhoud. Haar stijl is subtiel, krachtig en doordacht. Ze kiest voor kleding die haar persoonlijkheid versterkt, niet overschaduwt. En juist daardoor komt haar boodschap sterker over.
Het probleem zit hem dus niet in wat Dionne draagt, maar in hoe wij als kijkers naar haar — en andere vrouwen op televisie — kijken. Er ligt een collectieve verantwoordelijkheid om die blik te verruimen. Om niet te blijven hangen in oppervlakkige oordelen, maar door te vragen: waar gaat het écht om? Wat zegt iemand, hoe zegt iemand het, en welke impact heeft dat? Dát zou de kern moeten zijn van ons oordeel over presentatoren, ongeacht hun geslacht.
De mediawereld verandert langzaam, maar er is nog een lange weg te gaan. Zolang vrouwelijke presentatoren op hun kleding worden afgerekend en mannelijke collega’s daar vrij spel in hebben, blijft het een ongelijke strijd. Maar vrouwen als Dionne Stax laten zien dat je die strijd ook op je eigen manier kunt voeren. Niet door de confrontatie op te zoeken, maar door standvastig te blijven in wie je bent en wat je uitstraalt.
Als kijkers hebben we de kans om die verandering mee vorm te geven. Door verder te kijken dan kleding, door meer waarde te hechten aan inhoud dan aan uitstraling. En door te erkennen dat stijl en professionaliteit prima hand in hand kunnen gaan.
Dionne Stax is daar het levende bewijs van. Ze is stijlvol én inhoudelijk sterk. Ze laat zien dat je als vrouw op televisie niet hoeft te kiezen tussen ernst en elegantie. Haar kledingkeuzes zijn nooit bedoeld om te choqueren, maar om te ondersteunen wie ze is: een professional met hart voor haar vak. Een vrouw die weet wat ze doet — en dat met overtuiging brengt.
