Algemeen
Baby geboren met genoeg huid voor een 5-jarige is nu 28
In de loop der jaren heeft Newsner vele aangrijpende verhalen gedeeld over bijzondere kinderen die tegen alle verwachtingen in hebben overleefd. Een van de verhalen die diep in de harten van onze lezers is doorgedrongen, is dat van Tomm Tennent.
Velen herinneren zich wellicht dat Tomm werd geboren met voldoende huid om het lichaam van een vijfjarige kleuter te bedekken. Hij kwam ter wereld met zo veel rimpels dat artsen zeiden dat ze zoiets nog nooit hadden gezien.
“Tijdens zijn geboorte schrok ik behoorlijk (…) Ik dacht niet dat een mens, vooral een pasgeboren baby, er ooit zo uit zou kunnen zien,” deelde Tomms vader, Geoff Tennent, in 2003 met het televisieprogramma 60 Minutes Australia.
Sinds zijn opmerkelijke geboorte is de reis voor Tomm en zijn familie lang en onvoorspelbaar geweest. Maar als we hem vandaag, in 2021, bekijken, is het moeilijk om geen tranen van vreugde te laten…
Tomm Tennent werd in 1993 in Australië geboren, en al snel beseften zijn ouders dat ze een heel bijzondere baby hadden. Al voor zijn geboorte gaven echo’s aan dat niet alles normaal was. Toen Tomm’s ouders dit ontdekten, stonden ze voor de keuze of ze het kind zouden houden.
“We hebben dit uitgebreid besproken en kwamen tot de conclusie dat het gewoon zo moest zijn, en we gingen ervoor,” zei Tomms vader, Geoff Tennent. Ondanks talloze tests en onderzoeken kon niemand de ernst van Tomms toestand voorspellen. Zijn ouders waren geschokt toen ze hem voor het eerst zagen.
Tomm’s moeder, Debbie Tennent, schrok toen haar zoon op haar borst werd gelegd in de verloskamer. “Mijn hart bonkte, maar tegelijkertijd was het geweldig om hem vast te houden en te knuffelen,” zei ze.
De jongen die met overtollige huid ter wereld kwam, was voor medische experts een raadsel. Ze konden niet achterhalen wat de overmatige huid veroorzaakte, en er was geen behandeling of genezing mogelijk. In het begin hoopten ze dat hij naarmate hij ouder werd simpelweg “in zijn vel zou groeien”.
Maar Tomm was zo uniek dat onderzoekers besloten tijd en middelen te investeren om zijn aandoening te bestuderen en het mysterie op te lossen. Tomm bracht maanden door in een medisch centrum, waar hij talloze tests onderging. Het was een enorme uitdaging voor de wetenschappers, omdat Tomm het eerste geregistreerde kind was dat met zo’n huidconditie werd geboren.
Het waren moeilijke tijden voor de familie Tennent. Ouders willen natuurlijk niet maandenlang in het ziekenhuis zijn met een pasgeboren baby. Maar Geoff en Debbie putten kracht uit het feit dat hun baby zo sterk was. Tomm was altijd een lief kind gebleven, zich volledig onbewust van zijn aandoening.
Tegelijkertijd deden artsen er alles aan om een oplossing te vinden voor Tomms medische problemen. Uiteindelijk ontdekten ze iets onverwachts door de gelijkenis tussen Tomms uiterlijk en het Chinese hondenras Shar Pei. Deze ontdekking bracht hen tot enkele antwoorden. Aangezien de niveaus van hyaluronzuur bij Shar Peis afnemen naarmate ze ouder worden, waardoor ze een meer normale huid krijgen, hoopten de artsen dat dit ook het geval zou zijn voor Tomm.
Gelukkig bleek dat waar te zijn.
Volgens zijn arts, Dr. Andrew Ramsden, zou de aandoening waarschijnlijk verdwijnen naarmate Tomm ouder werd. En dat was inderdaad het geval. Naarmate hij opgroeide, stond Tomm voor uitdagingen. Hij was geliefd en beroemd in zijn geboorteplaats, maar sommige mensen plaagden hem, vooral toen hij naar school ging. Sommige kinderen wilden zelfs niet met hem spelen.
Maar Tomm liet zich niet ontmoedigen en het duurde niet lang voordat hij veel vrienden maakte en volledig geaccepteerd werd op school. Gedurende deze jaren zag Tomm er nog steeds een beetje anders uit, maar niet zo opvallend als bij zijn geboorte.
In 2003, toen hem werd gevraagd of hij zich zorgen maakte over hoe zijn vrienden naar hem keken, antwoordde Tomm: “Niet echt (…) omdat het mijn vrienden zijn en ze geven eigenlijk niet om hoe ik eruitzie.” Tomm vertelde ook aan 60 Minutes dat hij “een vriendelijke, liefdevolle persoon” zag als hij in de spiegel keek. Hij vervolgde: “Soms zeggen ze (mensen) dat ik er cool uitzie, soms zeggen ze dat ik er echt cool uitzie, en soms zeggen ze niets.”
Natuurlijk waren de ouders van Tomm altijd enorm trots op hun bijzondere zoon. “Hij is een goede jongen (…) Kijk wat hij al heeft bereikt … hij doet het goed op school, hij doet eigenlijk alles goed,” zei zijn vader. Vanaf het moment dat hij werd geboren, wisten zijn ouders dat ze hem nooit zouden verbergen. Ze geloofden oprecht dat schoonheid van binnenuit komt en verder gaat dan de oppervlakte van de huid.
Vandaag is het 28 jaar geleden dat Tomm werd geboren en de dokters versteld deed staan. Na de documentaires van 60 Minutes wilden veel mensen weten hoe het ging met de jongen met de grote glimlach en de extreme huid. Er zijn echter niet veel vervolginterviews met traditionele media geweest.
Een snelle blik op sociale media onthult nog steeds weinig over het huidige leven van Tomm. Op zijn Facebookpagina blijkt dat hij getrouwd is met de liefde van zijn leven, Hannah. Het paar lijkt gelukkig samen en woont in Frankston, een buitenwijk van Melbourne in Australië.
“Het leven is simpel. Je maakt keuzes en je kijkt niet achterom”, is een citaat dat Tomm op zijn Facebookprofiel heeft geplaatst en dat waarschijnlijk zijn manier van denken en zijn hele leven samenvat.
Het is geweldig om hem vandaag te zien, nog steeds met dezelfde prachtige glimlach als 20 jaar geleden. Tomm is ontzettend inspirerend! Het feit dat hij uit een fantastisch gezin komt dat hem als elk ander kind behandelde, en dat hij een gelukkig leven lijkt te leiden met zijn vrouw, vervult ons met vreugde.
Toen hem werd gevraagd wat hij aan zichzelf zou veranderen, antwoordde hij: “Waarschijnlijk niets.” Is dat niet hoe we allemaal naar onszelf zouden moeten kijken?
Marco Borsato vierde dit jaar de feestdagen in besloten kring met zijn familie. Na een lange periode waarin zijn privéleven en naam vrijwel dagelijks onderwerp van gesprek waren, kozen de Borsato’s voor een warme, huiselijke kerst. Op sociale media verschenen verschillende beelden van het samenzijn, bedoeld om te laten zien dat het gezin ondanks alles weer dichter bij elkaar is gekomen. Wat voor de familie voelde als een moment van rust en verbondenheid, kreeg echter onverwacht een scherpe bijsmaak door een opmerking van mediacommentator Rob Goossens.
Een kerst in het teken van saamhorigheid
De Telegraaf besteedde aandacht aan de kerstviering van de familie Borsato en sprak zelfs van een ‘nieuwe traditie’. Volgens de krant was het bijzonder om te zien hoe Marco samen met zijn kinderen en andere familieleden de feestdagen doorbracht, na jaren die volledig in het teken stonden van juridische onzekerheid en publieke aandacht. Voor veel lezers voelde het als een menselijk verhaal: een gezin dat probeert vooruit te kijken en de draad weer op te pakken.
Dat beeld riep bij veel mensen sympathie op. Niet omdat alles vergeten of vergeven zou zijn, maar omdat het duidelijk maakte dat ook bekende Nederlanders behoefte hebben aan rust, familie en normaliteit. Juist rond kerst, een periode die vaak draait om verzoening en nabijheid, werd die boodschap door veel volgers herkend en gewaardeerd.
De opmerking die verkeerd viel
Rob Goossens, die bekendstaat om zijn scherpe en soms cynische commentaar op media en showbizz, besloot op het artikel te reageren via X. Onder het bericht van De Telegraaf plaatste hij slechts twee woorden: “Naakt behangen?” Wat mogelijk bedoeld was als een grap of een sarcastische verwijzing, viel bij veel mensen volledig verkeerd.
De timing en context van de opmerking maakten dat de ‘grap’ bij velen overkwam als ongepast en kwetsend. Marco Borsato werd immers recent vrijgesproken in een zware ontuchtzaak, een dossier dat jarenlang enorme impact had op zijn leven en dat van zijn familie. Juist daarom vonden veel mensen dat een dergelijke woordspeling niet alleen flauw was, maar ook respectloos.
Golf van verontwaardiging op sociale media
Binnen korte tijd stroomden de reacties onder Goossens’ bericht binnen. Gebruikers van X waren massaal boos en spraken hun afkeuring uit. Voor hen ging het hier niet om humor, maar om het natrappen van iemand die al jaren onder een vergrootglas ligt.
Een gebruiker schreef: “Hoe voelt dat nou, iemand natrappen?” Een ander was nog explicieter: “Jij hebt echt geen niveau. Humor heeft een grens en jij bent zeker geen humorist.” Anderen spraken van “platte” en “humorloze” opmerkingen en vonden dat Goossens hiermee duidelijk over de schreef ging.
Wat vooral opviel, was dat de kritiek niet alleen kwam van fans van Marco Borsato, maar ook van mensen die juist benadrukten dat vrijspraak of niet, er grenzen zijn aan wat je kunt zeggen. De consensus onder veel reageerders was dat dit geen satire of scherpe observatie was, maar een opmerking die bewust inspeelde op een pijnlijk en beladen onderwerp.
Humor versus verantwoordelijkheid
De ophef rond de tweet van Goossens raakt aan een bredere discussie over humor, satire en verantwoordelijkheid in de media. Zeker in het tijdperk van sociale media kunnen opmerkingen razendsnel een groot publiek bereiken. Wat voor de één een onschuldige grap lijkt, kan voor een ander voelen als een persoonlijke aanval.
Mediacommentatoren bevinden zich daarbij in een lastige positie. Ze worden vaak juist gewaardeerd om hun scherpe tong en relativerende humor, maar diezelfde eigenschappen kunnen ook averechts werken. In dit geval vonden veel mensen dat Goossens de context volledig uit het oog verloor en geen rekening hield met de gevoeligheid van het onderwerp.
De rol van mediacommentatoren
Rob Goossens profileert zich al jaren als ‘mediakenner’ en duidt regelmatig het gedrag van BN’ers, tv-programma’s en showbizzontwikkelingen. Daarbij schuwt hij de scherpe oneliner niet. Voor een deel van zijn publiek hoort dat bij zijn stijl. Maar critici wijzen erop dat scherpe humor iets anders is dan het maken van toespelingen op zware beschuldigingen, zeker wanneer iemand juridisch is vrijgesproken.
De kritiek op Goossens raakt daarmee ook aan de vraag: wat is de verantwoordelijkheid van iemand met een groot bereik? Moet alles kunnen, of mag er worden verwacht dat er rekening wordt gehouden met context, timing en menselijke impact?
De impact op het publieke debat
De discussie rond deze ene tweet laat zien hoe verdeeld het publiek kan reageren op humor in de media. Waar sommigen vinden dat satire per definitie moet kunnen schuren, benadrukken anderen dat er grenzen zijn, vooral als het gaat om zaken die mensen en gezinnen diep hebben geraakt.
Voor Marco Borsato zelf kwam de opmerking op een moment waarop hij juist probeerde zijn leven weer enigszins normaal in te richten. Zijn kerst met familie was geen publieke stunt, maar een privé-moment dat via media-aandacht alsnog breed werd uitgemeten. Dat zo’n moment vervolgens wordt aangegrepen voor een cynische grap, voelde voor veel mensen als onnodig hard.
Stilte vanuit Goossens
Vooralsnog heeft Rob Goossens niet uitgebreid gereageerd op de kritiek. Dat zorgt ervoor dat de discussie vooral wordt gevoerd door het publiek zelf. Sommigen vinden dat hij excuses zou moeten aanbieden, anderen denken dat hij het incident bewust laat uitdoven.
Wat de uitkomst ook wordt, duidelijk is dat deze situatie opnieuw laat zien hoe snel een enkele opmerking kan escaleren tot een bredere maatschappelijke discussie. Het gaat niet alleen over Marco Borsato of Rob Goossens, maar over de vraag hoe we met elkaar omgaan in het publieke domein.
Kerstgedachte onder druk
Ironisch genoeg speelde dit alles zich af rond kerst, een periode waarin verbinding, mildheid en reflectie centraal zouden moeten staan. Juist daarom viel de opmerking bij veel mensen extra rauw. Waar de familie Borsato probeerde de feestdagen in rust door te brengen, werd het moment overschaduwd door een debat over fatsoen en grenzen.
Voor veel X-gebruikers was het duidelijk: humor mag scherp zijn, maar niet ten koste van menselijke waardigheid. De reacties laten zien dat het publiek steeds kritischer kijkt naar hoe bekende mediafiguren omgaan met hun woorden.
Een les in publieke gevoeligheid
Of deze kwestie nog een staartje krijgt, is onduidelijk. Wat wel vaststaat, is dat de ‘grap’ van Rob Goossens bij een groot deel van het publiek verkeerd is gevallen. Het incident onderstreept hoe belangrijk context en timing zijn, zeker in gevoelige dossiers.
In een tijd waarin alles direct wordt gedeeld en beoordeeld, lijkt de ruimte voor ongenuanceerde opmerkingen kleiner te worden. Misschien is dat geen beperking van vrijheid, maar een uitnodiging tot meer zorgvuldigheid. Want soms zegt de manier waarop we reageren op andermans pijn meer over onszelf dan over degene die onderwerp van gesprek is.