Algemeen
”Ben met Kerst niet welkom bij mijn dochter, maar moet wel 3 keer per week oppassen”
Het is weer tijd voor de populaire Telegraaf-rubriek ‘Opgebiecht’, waar lezers anoniem hun diepste geheimen en persoonlijke verhalen kunnen delen. Deze week vertelt een bezorgde oma haar hartverscheurende verhaal: ze mag kerst niet bij haar dochter vieren, terwijl ze wel drie keer per week moet oppassen op haar kleinkinderen.
**Niet Uitgenodigd**
De anonieme vrouw begint haar verhaal met verdrietige woorden:
“Mijn dochter heeft haar planning voor de feestdagen al helemaal
rond. Kerstavond viert ze met haar vrienden, en op eerste kerstdag
gaat ze lekker uit eten met het gezin.” Ze vervolgt, “Op tweede
kerstdag vertrekken ze naar Italië voor een skivakantie. En ik? Ik
ga maar naar mijn zus en beste vriendin. Ik ben niet
uitgenodigd.”
Dit doet de oma veel verdriet, vooral omdat ze drie keer per
week moet oppassen op haar kleinkinderen. Ze vraagt zich af waarom
ze niet gewoon met haar dochter en haar gezin kan mee-eten op
eerste kerstdag.
**Genieten van Oppassen**
“Sinds de geboorte van mijn kleinkinderen pas ik al op. Ze zijn
nu twee en drie jaar oud, en ik geniet er enorm van,” zegt de oma.
“Mijn dochter heeft een drukke baan, en haar man werkt meer dan
fulltime.”
Ze legt uit dat haar schoonzoon’s moeder ver weg woont en
slechts één dag per week kan oppassen. Omdat ze dichtbij woont,
heeft zij de kans om drie dagen in de week voor de kleinkinderen te
zorgen. “Vriendinnen vinden het misschien veel,” zegt ze, “maar ik
vind het heerlijk. Als de keuze moet worden gemaakt tussen een
kinderdagverblijf en oma, is de keuze snel gemaakt, toch?”
**Kerstplannen en Pijnlijke Mededeling**
Toen haar schoonzoon vorige week de kerstplanning kwam
vertellen, voelde het voor de oma als een klap in haar gezicht.
Vorig jaar bleef het gezin thuis, en toen was ze wel welkom om
kerst te vieren. “Ik begrijp dat hun reis naar Italië hectisch kan
zijn,” zegt ze, “maar het doet wel pijn. Het voelt alsof ik alleen
maar goed genoeg ben om op te passen.”
De oma had zich grootgehouden toen haar schoonzoon het nieuws
deelde, maar toen hij vertrok, barstte ze in tranen uit. “Ik had zo
graag kerst gevierd met die kleintjes!” zegt ze met verdriet in
haar stem. “De cadeautjes liggen al weken klaar. Mijn vriendin was
woedend toen ze het hoorde en zei meteen dat ze nooit meer zou
oppassen. Maar wie schiet daar iets mee op? Alleen ikzelf en de
kinderen.”
Ze vraagt zich af of haar dochter en schoonzoon beseffen hoeveel
pijn dit haar doet. Ze denkt dat haar schoonzoon er waarschijnlijk
niet bij stilstaat, maar van haar dochter had ze anders verwacht.
“Ze weet hoeveel waarde ik hecht aan dit soort momenten,” zegt ze,
“en zo heb ik haar niet opgevoed…”
De oma heeft haar verhaal gedeeld in de hoop begrip en steun te
krijgen voor haar situatie. Ze heeft zichzelf altijd toegewijd aan
het oppassen op haar kleinkinderen en heeft hier veel vreugde uit
gehaald. Voor haar is de zorg voor de kleintjes meer dan een taak;
het is een manier om dichtbij haar familie te zijn en waardevolle
momenten te delen.
Ze voelt zich nu echter buitengesloten tijdens een speciale tijd
van het jaar, kerst, waarin familie samenkomt en warmte en
genegenheid worden gedeeld. Haar dochter lijkt haar dit jaar niet
in de feestelijkheden te willen betrekken, wat voor de oma een
pijnlijke ervaring is.
**De Emotionele Tornado**
Na het delen van haar verhaal in ‘Opgebiecht’, ontving de oma
een stortvloed aan reacties van medelezers. Sommigen uitten begrip
en medeleven voor haar situatie, terwijl anderen hun afkeuring
uitten over de beslissing van haar dochter en schoonzoon. De oma
was overweldigd door de steun die ze kreeg van onbekenden en
besefte dat ze niet alleen stond in haar gevoelens.
Ze nam de moedige beslissing om met haar dochter te praten over
hoezeer ze verlangde naar het samenzijn tijdens de kerst. De oma
benadrukte dat het voor haar niet alleen ging om het oppassen, maar
om het delen van speciale momenten met haar familie.
**Een Openhartig Gesprek**
Haar dochter, die zich niet bewust was van de diepgaande impact
van haar beslissing, luisterde naar het verdriet van haar moeder.
Ze verontschuldigde zich voor het niet uitnodigen van haar moeder
voor de kerstviering en legde uit dat ze, door de drukte van haar
leven en de reis naar Italië, de waarde van het samenzijn over het
hoofd had gezien.
Ze beloofde beter te communiceren en te waarderen hoe belangrijk
haar moeder voor haar en haar gezin is. Ze besloten om samen de
kerstdagen door te brengen en het gezin weer herenigd te zien. De
oma was dolblij en voelde zich opgelucht dat haar gevoelens serieus
werden genomen.
**Een Warme Kerst**
Op kerstdag kwam de oma bij haar dochter en schoonzoon thuis
voor een hartverwarmende viering. De kleinkinderen waren dolblij om
hun oma te zien en knuffelden haar uitbundig. Het was een kerst om
nooit te vergeten, vol liefde, vreugde en verzoening.
De oma besefte dat, hoewel er soms misverstanden kunnen ontstaan
in een familie, het belangrijk is om openhartig te communiceren en
de waarde van elkaars aanwezigheid te waarderen. Kerst bracht niet
alleen cadeautjes, maar ook de kostbare gave van een herenigde
familie.
Marco Borsato vierde dit jaar de feestdagen in besloten kring met zijn familie. Na een lange periode waarin zijn privéleven en naam vrijwel dagelijks onderwerp van gesprek waren, kozen de Borsato’s voor een warme, huiselijke kerst. Op sociale media verschenen verschillende beelden van het samenzijn, bedoeld om te laten zien dat het gezin ondanks alles weer dichter bij elkaar is gekomen. Wat voor de familie voelde als een moment van rust en verbondenheid, kreeg echter onverwacht een scherpe bijsmaak door een opmerking van mediacommentator Rob Goossens.
Een kerst in het teken van saamhorigheid
De Telegraaf besteedde aandacht aan de kerstviering van de familie Borsato en sprak zelfs van een ‘nieuwe traditie’. Volgens de krant was het bijzonder om te zien hoe Marco samen met zijn kinderen en andere familieleden de feestdagen doorbracht, na jaren die volledig in het teken stonden van juridische onzekerheid en publieke aandacht. Voor veel lezers voelde het als een menselijk verhaal: een gezin dat probeert vooruit te kijken en de draad weer op te pakken.
Dat beeld riep bij veel mensen sympathie op. Niet omdat alles vergeten of vergeven zou zijn, maar omdat het duidelijk maakte dat ook bekende Nederlanders behoefte hebben aan rust, familie en normaliteit. Juist rond kerst, een periode die vaak draait om verzoening en nabijheid, werd die boodschap door veel volgers herkend en gewaardeerd.
De opmerking die verkeerd viel
Rob Goossens, die bekendstaat om zijn scherpe en soms cynische commentaar op media en showbizz, besloot op het artikel te reageren via X. Onder het bericht van De Telegraaf plaatste hij slechts twee woorden: “Naakt behangen?” Wat mogelijk bedoeld was als een grap of een sarcastische verwijzing, viel bij veel mensen volledig verkeerd.
De timing en context van de opmerking maakten dat de ‘grap’ bij velen overkwam als ongepast en kwetsend. Marco Borsato werd immers recent vrijgesproken in een zware ontuchtzaak, een dossier dat jarenlang enorme impact had op zijn leven en dat van zijn familie. Juist daarom vonden veel mensen dat een dergelijke woordspeling niet alleen flauw was, maar ook respectloos.
Golf van verontwaardiging op sociale media
Binnen korte tijd stroomden de reacties onder Goossens’ bericht binnen. Gebruikers van X waren massaal boos en spraken hun afkeuring uit. Voor hen ging het hier niet om humor, maar om het natrappen van iemand die al jaren onder een vergrootglas ligt.
Een gebruiker schreef: “Hoe voelt dat nou, iemand natrappen?” Een ander was nog explicieter: “Jij hebt echt geen niveau. Humor heeft een grens en jij bent zeker geen humorist.” Anderen spraken van “platte” en “humorloze” opmerkingen en vonden dat Goossens hiermee duidelijk over de schreef ging.
Wat vooral opviel, was dat de kritiek niet alleen kwam van fans van Marco Borsato, maar ook van mensen die juist benadrukten dat vrijspraak of niet, er grenzen zijn aan wat je kunt zeggen. De consensus onder veel reageerders was dat dit geen satire of scherpe observatie was, maar een opmerking die bewust inspeelde op een pijnlijk en beladen onderwerp.
Humor versus verantwoordelijkheid
De ophef rond de tweet van Goossens raakt aan een bredere discussie over humor, satire en verantwoordelijkheid in de media. Zeker in het tijdperk van sociale media kunnen opmerkingen razendsnel een groot publiek bereiken. Wat voor de één een onschuldige grap lijkt, kan voor een ander voelen als een persoonlijke aanval.
Mediacommentatoren bevinden zich daarbij in een lastige positie. Ze worden vaak juist gewaardeerd om hun scherpe tong en relativerende humor, maar diezelfde eigenschappen kunnen ook averechts werken. In dit geval vonden veel mensen dat Goossens de context volledig uit het oog verloor en geen rekening hield met de gevoeligheid van het onderwerp.
De rol van mediacommentatoren
Rob Goossens profileert zich al jaren als ‘mediakenner’ en duidt regelmatig het gedrag van BN’ers, tv-programma’s en showbizzontwikkelingen. Daarbij schuwt hij de scherpe oneliner niet. Voor een deel van zijn publiek hoort dat bij zijn stijl. Maar critici wijzen erop dat scherpe humor iets anders is dan het maken van toespelingen op zware beschuldigingen, zeker wanneer iemand juridisch is vrijgesproken.
De kritiek op Goossens raakt daarmee ook aan de vraag: wat is de verantwoordelijkheid van iemand met een groot bereik? Moet alles kunnen, of mag er worden verwacht dat er rekening wordt gehouden met context, timing en menselijke impact?
De impact op het publieke debat
De discussie rond deze ene tweet laat zien hoe verdeeld het publiek kan reageren op humor in de media. Waar sommigen vinden dat satire per definitie moet kunnen schuren, benadrukken anderen dat er grenzen zijn, vooral als het gaat om zaken die mensen en gezinnen diep hebben geraakt.
Voor Marco Borsato zelf kwam de opmerking op een moment waarop hij juist probeerde zijn leven weer enigszins normaal in te richten. Zijn kerst met familie was geen publieke stunt, maar een privé-moment dat via media-aandacht alsnog breed werd uitgemeten. Dat zo’n moment vervolgens wordt aangegrepen voor een cynische grap, voelde voor veel mensen als onnodig hard.
Stilte vanuit Goossens
Vooralsnog heeft Rob Goossens niet uitgebreid gereageerd op de kritiek. Dat zorgt ervoor dat de discussie vooral wordt gevoerd door het publiek zelf. Sommigen vinden dat hij excuses zou moeten aanbieden, anderen denken dat hij het incident bewust laat uitdoven.
Wat de uitkomst ook wordt, duidelijk is dat deze situatie opnieuw laat zien hoe snel een enkele opmerking kan escaleren tot een bredere maatschappelijke discussie. Het gaat niet alleen over Marco Borsato of Rob Goossens, maar over de vraag hoe we met elkaar omgaan in het publieke domein.
Kerstgedachte onder druk
Ironisch genoeg speelde dit alles zich af rond kerst, een periode waarin verbinding, mildheid en reflectie centraal zouden moeten staan. Juist daarom viel de opmerking bij veel mensen extra rauw. Waar de familie Borsato probeerde de feestdagen in rust door te brengen, werd het moment overschaduwd door een debat over fatsoen en grenzen.
Voor veel X-gebruikers was het duidelijk: humor mag scherp zijn, maar niet ten koste van menselijke waardigheid. De reacties laten zien dat het publiek steeds kritischer kijkt naar hoe bekende mediafiguren omgaan met hun woorden.
Een les in publieke gevoeligheid
Of deze kwestie nog een staartje krijgt, is onduidelijk. Wat wel vaststaat, is dat de ‘grap’ van Rob Goossens bij een groot deel van het publiek verkeerd is gevallen. Het incident onderstreept hoe belangrijk context en timing zijn, zeker in gevoelige dossiers.
In een tijd waarin alles direct wordt gedeeld en beoordeeld, lijkt de ruimte voor ongenuanceerde opmerkingen kleiner te worden. Misschien is dat geen beperking van vrijheid, maar een uitnodiging tot meer zorgvuldigheid. Want soms zegt de manier waarop we reageren op andermans pijn meer over onszelf dan over degene die onderwerp van gesprek is.