Algemeen
Zorgwekkend: Tom Egbers (66) getroffen door hartinfarct, met spoed naar het ziekenhuis gebracht
Janke Dekker heeft eindelijk gesproken over de tumultueuze maanden die zij en haar echtgenoot Tom Egbers hebben doorgemaakt. In een openhartig interview met VROUW vertelt ze over de recente gebeurtenissen, waaronder het hartinfarct dat Tom trof en de voortdurende nasleep van een in opspraak geraakte affaire.
Janke onthult dat zij en Tom dagelijks worden geconfronteerd met
de gevolgen van het spraakmakende Volkskrant-artikel, waarin de
affaire van Tom met een voormalige collega werd onthuld.
Ze zegt: “We beginnen onze dag ermee en eindigen de dag ermee.
Vandaag gaat het goed, maar gisteren was moeilijker. We beiden
ontvangen psychologische hulp. Ik vergelijk het afgelopen jaar met
een ernstig ongeval dat ons is overkomen, en we zijn nu bezig met
revalideren.”
De commotie rond Tom’s affaire bleek een zware tol te eisen van
zijn gezondheid. Janke onthult dat haar man het afgelopen jaar twee
keer te kampen had met hartproblemen. “Op 19 april lag hij in het
z!ekenhuis met hartklachten.
De cardioloog legde een direct verband met deze stressvolle
kwestie. In september kreeg hij opnieuw te maken met hartproblemen
en werd hij opgenomen vanwege een hartinfarct. We hebben bewust
gezwegen over zijn hartproblemen, omdat mensen dan zouden roepen:
‘Wat doen ze zielig.’ Feit is: het is gebeurd.”
Wat betreft de affaire van Tom, benadrukt Janke dat het oud
nieuws is. “We hebben die kwestie, die rond 2008 speelde, achter
ons gelaten,” legt ze uit. “Hij is eerlijk geweest; hij heeft
inderdaad ooit een affaire gehad met een collega. Wij beschouwen
dat nog altijd als een privézaak.”
Janke verduidelijkt dat de betreffende vrouw aanvankelijk als
stagiaire bij NOS-Sport begon, maar tijdens de affaire als
volwaardige collega werd beschouwd. “Ze heeft negen jaar met Tom
samengewerkt, van 2005 tot 2014. De ruzie tussen hen vond plaats in
2008. Ondanks die ruzie is ze nog zes jaar blijven werken. De rust
keerde pas terug toen ze een relatie kreeg met een andere
collega.”
De beschuldigingen en publicaties hebben Janke strijdlustig
gemaakt. Ze beweert dat het Volkskrant-artikel vol onwaarheden
staat en dat andere media het klakkeloos hebben overgenomen zonder
te verifiëren.
“Het NOS Journaal nam als eerste alles klakkeloos over, en vanaf
dat moment werd ik vastbesloten,” zegt Janke. “De heropende affaire
leek te worden aangewakkerd door sensatiezucht. Anonieme bronnen
werden geciteerd, vermeende feiten werden verdraaid en kwaadwillig
gepresenteerd. Echte waarheidsvinding leek van ondergeschikt
belang.”
Janke Dekker’s openhartige interview met VROUW werpt een nieuw
licht op de moeilijke periode die zij en Tom Egbers hebben
doorstaan. Terwijl ze samen worstelen met de nasleep van een
roerige tijd, waarin hun privacy werd geschonden en hun leven onder
de loep werd genomen, toont Janke een opmerkelijke mate van
veerkracht.
Het hartinfarct dat Tom trof, en dat volgens medische
professionals direct in verband werd gebracht met de stressvolle
situatie, onderstreept de ernst van de gebeurtenissen. Janke
benadrukt dat ze bewust heeft gekozen om de gezondheidsproblemen
van haar man privé te houden, uit angst voor vooroordelen en
sensatiezucht.
Terwijl de affaire van Tom met zijn voormalige collega opnieuw
in de schijnwerpers werd geplaatst, blijft Janke volhouden dat dit
een privézaak is en dat de kwestie inmiddels ver achter hen ligt.
Ze laat doorschemeren dat de berichtgeving over de affaire
doorspekt was met onjuistheden en dat de waarheidsvinding in
sommige gevallen tekortschoot.
Janke’s vastberadenheid om haar verhaal te vertellen en de
feiten recht te zetten, getuigt van haar sterke karakter en haar
vastbeslotenheid om samen met Tom deze moeilijke periode te boven
te komen.
Het interview biedt een inkijkje in de menselijke kant van een
publiek figuur en herinnert ons eraan dat achter de krantenkoppen
en geruchten echte mensen schuilen, die te maken hebben met
uitdagingen en tegenslagen.
Terwijl Janke en Tom blijven werken aan hun herstel, hopen ze
dat de focus zal verschuiven van sensatie naar compassie en begrip.
Hun verhaal dient als herinnering aan het belang van respect voor
privacy en empathie voor degenen die te maken krijgen met publieke
aandacht en de druk van de media.
Marco Borsato vierde dit jaar de feestdagen in besloten kring met zijn familie. Na een lange periode waarin zijn privéleven en naam vrijwel dagelijks onderwerp van gesprek waren, kozen de Borsato’s voor een warme, huiselijke kerst. Op sociale media verschenen verschillende beelden van het samenzijn, bedoeld om te laten zien dat het gezin ondanks alles weer dichter bij elkaar is gekomen. Wat voor de familie voelde als een moment van rust en verbondenheid, kreeg echter onverwacht een scherpe bijsmaak door een opmerking van mediacommentator Rob Goossens.
Een kerst in het teken van saamhorigheid
De Telegraaf besteedde aandacht aan de kerstviering van de familie Borsato en sprak zelfs van een ‘nieuwe traditie’. Volgens de krant was het bijzonder om te zien hoe Marco samen met zijn kinderen en andere familieleden de feestdagen doorbracht, na jaren die volledig in het teken stonden van juridische onzekerheid en publieke aandacht. Voor veel lezers voelde het als een menselijk verhaal: een gezin dat probeert vooruit te kijken en de draad weer op te pakken.
Dat beeld riep bij veel mensen sympathie op. Niet omdat alles vergeten of vergeven zou zijn, maar omdat het duidelijk maakte dat ook bekende Nederlanders behoefte hebben aan rust, familie en normaliteit. Juist rond kerst, een periode die vaak draait om verzoening en nabijheid, werd die boodschap door veel volgers herkend en gewaardeerd.
De opmerking die verkeerd viel
Rob Goossens, die bekendstaat om zijn scherpe en soms cynische commentaar op media en showbizz, besloot op het artikel te reageren via X. Onder het bericht van De Telegraaf plaatste hij slechts twee woorden: “Naakt behangen?” Wat mogelijk bedoeld was als een grap of een sarcastische verwijzing, viel bij veel mensen volledig verkeerd.
De timing en context van de opmerking maakten dat de ‘grap’ bij velen overkwam als ongepast en kwetsend. Marco Borsato werd immers recent vrijgesproken in een zware ontuchtzaak, een dossier dat jarenlang enorme impact had op zijn leven en dat van zijn familie. Juist daarom vonden veel mensen dat een dergelijke woordspeling niet alleen flauw was, maar ook respectloos.
Golf van verontwaardiging op sociale media
Binnen korte tijd stroomden de reacties onder Goossens’ bericht binnen. Gebruikers van X waren massaal boos en spraken hun afkeuring uit. Voor hen ging het hier niet om humor, maar om het natrappen van iemand die al jaren onder een vergrootglas ligt.
Een gebruiker schreef: “Hoe voelt dat nou, iemand natrappen?” Een ander was nog explicieter: “Jij hebt echt geen niveau. Humor heeft een grens en jij bent zeker geen humorist.” Anderen spraken van “platte” en “humorloze” opmerkingen en vonden dat Goossens hiermee duidelijk over de schreef ging.
Wat vooral opviel, was dat de kritiek niet alleen kwam van fans van Marco Borsato, maar ook van mensen die juist benadrukten dat vrijspraak of niet, er grenzen zijn aan wat je kunt zeggen. De consensus onder veel reageerders was dat dit geen satire of scherpe observatie was, maar een opmerking die bewust inspeelde op een pijnlijk en beladen onderwerp.
Humor versus verantwoordelijkheid
De ophef rond de tweet van Goossens raakt aan een bredere discussie over humor, satire en verantwoordelijkheid in de media. Zeker in het tijdperk van sociale media kunnen opmerkingen razendsnel een groot publiek bereiken. Wat voor de één een onschuldige grap lijkt, kan voor een ander voelen als een persoonlijke aanval.
Mediacommentatoren bevinden zich daarbij in een lastige positie. Ze worden vaak juist gewaardeerd om hun scherpe tong en relativerende humor, maar diezelfde eigenschappen kunnen ook averechts werken. In dit geval vonden veel mensen dat Goossens de context volledig uit het oog verloor en geen rekening hield met de gevoeligheid van het onderwerp.
De rol van mediacommentatoren
Rob Goossens profileert zich al jaren als ‘mediakenner’ en duidt regelmatig het gedrag van BN’ers, tv-programma’s en showbizzontwikkelingen. Daarbij schuwt hij de scherpe oneliner niet. Voor een deel van zijn publiek hoort dat bij zijn stijl. Maar critici wijzen erop dat scherpe humor iets anders is dan het maken van toespelingen op zware beschuldigingen, zeker wanneer iemand juridisch is vrijgesproken.
De kritiek op Goossens raakt daarmee ook aan de vraag: wat is de verantwoordelijkheid van iemand met een groot bereik? Moet alles kunnen, of mag er worden verwacht dat er rekening wordt gehouden met context, timing en menselijke impact?
De impact op het publieke debat
De discussie rond deze ene tweet laat zien hoe verdeeld het publiek kan reageren op humor in de media. Waar sommigen vinden dat satire per definitie moet kunnen schuren, benadrukken anderen dat er grenzen zijn, vooral als het gaat om zaken die mensen en gezinnen diep hebben geraakt.
Voor Marco Borsato zelf kwam de opmerking op een moment waarop hij juist probeerde zijn leven weer enigszins normaal in te richten. Zijn kerst met familie was geen publieke stunt, maar een privé-moment dat via media-aandacht alsnog breed werd uitgemeten. Dat zo’n moment vervolgens wordt aangegrepen voor een cynische grap, voelde voor veel mensen als onnodig hard.
Stilte vanuit Goossens
Vooralsnog heeft Rob Goossens niet uitgebreid gereageerd op de kritiek. Dat zorgt ervoor dat de discussie vooral wordt gevoerd door het publiek zelf. Sommigen vinden dat hij excuses zou moeten aanbieden, anderen denken dat hij het incident bewust laat uitdoven.
Wat de uitkomst ook wordt, duidelijk is dat deze situatie opnieuw laat zien hoe snel een enkele opmerking kan escaleren tot een bredere maatschappelijke discussie. Het gaat niet alleen over Marco Borsato of Rob Goossens, maar over de vraag hoe we met elkaar omgaan in het publieke domein.
Kerstgedachte onder druk
Ironisch genoeg speelde dit alles zich af rond kerst, een periode waarin verbinding, mildheid en reflectie centraal zouden moeten staan. Juist daarom viel de opmerking bij veel mensen extra rauw. Waar de familie Borsato probeerde de feestdagen in rust door te brengen, werd het moment overschaduwd door een debat over fatsoen en grenzen.
Voor veel X-gebruikers was het duidelijk: humor mag scherp zijn, maar niet ten koste van menselijke waardigheid. De reacties laten zien dat het publiek steeds kritischer kijkt naar hoe bekende mediafiguren omgaan met hun woorden.
Een les in publieke gevoeligheid
Of deze kwestie nog een staartje krijgt, is onduidelijk. Wat wel vaststaat, is dat de ‘grap’ van Rob Goossens bij een groot deel van het publiek verkeerd is gevallen. Het incident onderstreept hoe belangrijk context en timing zijn, zeker in gevoelige dossiers.
In een tijd waarin alles direct wordt gedeeld en beoordeeld, lijkt de ruimte voor ongenuanceerde opmerkingen kleiner te worden. Misschien is dat geen beperking van vrijheid, maar een uitnodiging tot meer zorgvuldigheid. Want soms zegt de manier waarop we reageren op andermans pijn meer over onszelf dan over degene die onderwerp van gesprek is.