Sophie (35) is getrouwd en moeder van twee kinderen van 6 en 4 jaar. Ze onderging een abortus nadat ze op haar elfde zwanger was geworden van de man die haar verkr*chtte.

“Destijds hebben we tijdens twee weken van bezinning een vierdaags evenement in de avond georganiseerd, waar ik erg naar uitkeek.”

“Je zult altijd verhalen horen over wat mij is overkomen. Ik las hierover vorig jaar op Twitter, toen in de VS het abortusdebat woedde. Bijna iedereen gelooft dat abortus na de puberteit mag. Ik denk dat hij op andere manieren goed is. De redenen zijn voor iedereen individueel.

“Ik was elf jaar oud en speelde met mijn vrienden. Ik wilde daar eten, maar mijn moeder weigerde. Aan het einde van de nacht fietste ik naar huis en de zon scheen. het is zomer Hij droeg een nieuwe Walkman, zodat hij niets kon horen.

Hetzelfde geldt voor de man die ik ontmoette. Ik dacht dat ik hem in de weg liep en zei: ‘Het spijt me.’ Ik begon te hard te rijden en zette mijn koptelefoon af. Ik hoorde hem “Fuck me” zeggen. Ik begon meteen hard te trappen, maar hij ving me al snel op. Hij pakte mij op mijn fiets en sleepte mij naar het pad tussen de garages.

Ik kende mensen die daar woonden en belde ze, maar ze waren niet thuis.Ik kreeg een aanval op mijn hoofd en onderdrukte die meestal. Het duurde niet lang, maar het was genoeg tijd om het af te maken. Ik herinner me dat iemand mij hoorde weglopen.

Toen nam een ​​vrouw mij mee naar haar huis en belde mijn moeder. “Ondertussen zal de man in de latrine worden vastgehouden totdat de p0litie arriveert.” familie “Ik was geschokt. Ik dacht dat ik te laat zou komen voor het avondeten.

Mijn moeder was net zo geschokt als zij, alsof de lucht in huis was uitgezet. Ik herinner me nog dat ik niet de moed had om te zeggen wat hij zei. Wij gebruiken dat woord nooit in ons huis. De ambulance kwam en bracht mij naar het z!ekenhuis.

Daar hebben ze mij onderzocht en gehecht. De dokter vroeg mijn moeder of ze nog steeds menstruatie had. Omdat dit niet het geval was, werd aangenomen dat ik ook niet zwanger kon worden. Ik was het grootste deel van de tijd moe en bang.

Ik wilde het slachtoffer niet steunen. Ik wilde er niet over praten. Denk het niet. De school werd op de hoogte gebracht en de leraar sprak met onze klas. Een open geest houden helpt. Ik vond het moeilijk. Er was een jongen die alles wilde weten, en ik wilde het snel vergeten. Ik was voortdurend moe en viel vaak flauw.

Dat deed bij mijn moeder alarmbellen rinkelen. Zelfs toen ze zwanger was, was ze altijd zwak. We gingen opnieuw naar het z!ekenhuis, dit keer voor een inwendige echo, wederom een ​​onverwachte gebeurtenis voor mij. Ze dacht niet dat ze zwanger was.

Ik kon geen gegevens invoeren. Ik was nog maar elf jaar oud en thuis werd er nooit over rauw eten gesproken. “Het is een heel domme show.” abortus “De ouders waren betrokken bij de procedure.

Ik kan me niet herinneren dat mij werd gevraagd of ik een abortus wilde. Dat is goed, want het was mijn beslissing die ik niet ben vergeten. Ik vraag me af of het meisje 11 jaar oud was vóór de conceptie en bevalling.

Je lichaam is er op dat moment nog niet klaar voor, ook al ben je zwanger door middel van anticonceptie, er is een cyclusperiode van twee weken. Ik had naar de rechter kunnen stappen om het proces te bespoedigen, maar dat zou voor veel verwarring hebben gezorgd. Ik heb die twee weken met kippenvel bekeken. Ook ging ik ’s avonds naar een vierdaags evenement, iets wat ik heel graag wilde doen. Omdat ik me niet lekker voelde, stopte ik vaak onderweg. Tot nu toe wist niemand het. Hij reisde met een groot geheim.

De abortus vond plaats in een z!ekenhuis op straffe van de dood. De dokter die mij hielp was erg aardig en ik vond het erg leuk. Voor het eerst sinds de abortus voel ik me goed. Het was anderhalf jaar voor mijn eerste abortus Ik wist al op jonge leeftijd dat ik moeder wilde worden, en in die tijd was ik erg bang dat afwijzing en abortus niet mogelijk waren.

Ik deelde dat verhaal met een vriend op de middelbare school. Ik gaf hem een ​​briefje en schreef: ‘Wat is het ergste dat je is overkomen?’ ‘Opa’s z!ekte,’ antwoordde hij. Vervolgens vertelde ik hem mijn verhaal in een brief.

Het was te veel voor hem en als ik terugkijk, weet ik dat we veertien waren. “Oh, dat is jammer.” hij antwoorde. En dat is het. Toen ik 16 was, ging ik in therapie. Een jaar later ontmoette ik een man, we zijn getrouwd en hebben twee kinderen.

Hij is erg geduldig met mij. Verkr*chting tartte mijn jeugd. Ik had een gelukkiger en opener kind kunnen zijn, maar ze hebben het van mij afgenomen. De man ontsnapte uit de psychiatrische instelling waar het personeel hem de avond ervoor een vergadering had gegeven en was vergeten de deur op slot te doen. Ik weet niet of hij het nog kan vasthouden.

Terwijl ik rijd, vraag ik me nog steeds af waar dit allemaal is gebeurd. Ik zou mijn kinderen daar nooit alleen laten fietsen. Omdat het gezondheidscentrum er is. Ik begrijp de tegenstanders van abortus, maar beperk je mening tot jezelf of je situatie. Geen enkele vrouw zou een abortus moeten ondergaan