Algemeen
Man van 36 jaar, Richel, leeft al jarenlang in zijn auto: “Ik zie het leven niet meer zitten als er geen hulp komt.”
De situatie van de 36-jarige Richel Bergmans is allesbehalve rooskleurig.
Hij viert een tragisch jubileum, want het is al een jaar geleden
dat hij n00dgedwongen zijn auto als woning heeft moeten
gebruiken.
Richel kan zich geen koopwoning veroorloven, en huren is ook
geen optie vanwege de lange wachtlijsten bij woningcorporaties en
de strenge inkomenseisen.
Hierdoor leeft hij al meer dan een jaar in zijn auto.
In een exclusief interview met De Gelderlander vertelt Richel
over zijn schr!jnende situatie.
Hij mag dan wel een gespierde verschijning zijn, met nette
kleren en dagelijkse bezoekjes aan de sportschool, maar achter dat
uiterlijk schuilt een hartverscheurend verhaal.
Zijn ellende begon nadat het koophuis dat hij samen met zijn
vriendin had in Uden werd verkocht na een pijnlijke
relatiebre*k.
De opbrengsten van de verkoop gingen volledig aan Richel
voorbij, waardoor hij nu geen enkel vermogen meer heeft.
Vroeger werkte hij hard als loodgieter, maar een
motorcross0ngeval twaalf jaar geleden resulteerde in een verl*mde
pols en een 100% afkeuring voor werk.
Met een uitkering van iets meer dan 1.300 euro per maand,
probeerde hij een woning te vinden bij woningcorporaties, maar de
gemiddelde wachttijd van meer dan vijftien jaar maakte dit tot een
onmogelijke opgave.
Hij reageert op alle beschikbare woningen, maar zonder succes.
Sociale huurwoningen zijn geen optie vanwege zijn inkomen en voor
een nieuwe koopwoning komt hij niet in aanmerking vanwege de hoge
inkomenseisen.
Zonder andere opties restte Richel niets anders dan in zijn auto
te slapen.
Zijn familie heeft geen contact meer met hem en vrienden bieden
soms een tijdelijke slaapplek aan, maar hij voelt zich al snel tot
last.
De uitzichtloosheid van zijn situatie is zwaar psych!sch
belastend, en zijn smeekbedes om hulp lijken geen vruchten af te
werpen.
Zijn auto-verblijf is kostbaar vanwege de hoge benzinekosten en
het gebrek aan verwarming tijdens de koude nachten.
Hij leeft van kant-en-klaarmaaltijden om gezond te blijven, maar
financiële zorgen dre!gen zijn telefoon- en sportschoolkosten te
overtreffen.
Vrienden helpen hem af en toe met eten, maar de schulden liggen
op de loer.
Naast de fysieke uitdagingen is Richel ook bezorgd over de
w0ndjes op zijn verl*mde hand, die hij probeert te beschermen met
een brace.
Hij vreest dat deze w0ndjes erger zullen worden en maakt zich
zorgen over zijn gezondheid.
De situatie van Richel is schr!jnend en toont de schaduwzijden
van de woningmarkt en het sociale vangnet.
Zijn verhaal roept op tot meer bewustwording en actie om mensen
in vergelijkbare situaties te helpen en dakl00sheid in Nederland
tegen te gaan.
Het is een nachtmerrie die niemand ooit zou moeten meemaken. Irene van Klinken, bekend om haar toewijding aan dieren, zag afgelopen zaterdag haar levenswerk in rook opgaan toen een verwoestende bosbrand het eiland Kythira in Griekenland trof. Op het moment van de brand verbleven er zo’n driehonderd dieren in haar opvang, waaronder honden, katten, struisvogels en ezels. Helaas zijn meerdere dieren omgekomen, en veel katten worden nog steeds vermist. “Mijn hart is gebroken,” vertelt een geëmotioneerde Irene in een gesprek met Hart van Nederland.
Een Hulpactie die Werd omgebogen naar Persoonlijke Ramp
Nog enkele uren voordat het vuur haar terrein bereikte, was Irene samen met haar partner druk in de weer om een kennis in een nabijgelegen dorp te helpen. Daar was de brand al eerder begonnen. “Hij stond er alleen voor, dus we wilden hem helpen. Maar plots werden we ingesloten door vlammen en konden we niet meer terug naar de opvang,” vertelt Irene. Terwijl de situatie steeds nijpender werd, voelde Irene zich steeds machtelozer en had ze geen idee wat er met haar dieren gebeurde.
In paniek belde ze bekenden in de buurt om meer te weten te komen over de situatie, maar aanvankelijk leek er geen direct gevaar voor haar opvang. Die geruststelling veranderde echter drastisch toen ze enkele uren later eindelijk terugkeerde. “Toen ik eindelijk kon terugrijden, zag ik de vlammen en rook bij onze berg. Mijn hart brak. We moesten letterlijk door de vlammen rijden om bij de dieren te komen,” herinnert ze zich.
Het Verlies en de Onzekerheid
De omvang van de ravage is enorm. Irene staat nu tegenover de resten van wat ooit haar veilige haven was voor de dieren. De emotionele klap is groot: “Ik weet niet hoe ik me moet voelen. Een groot deel van de opvang is weg. Samen met mijn partner zorg ik nu voor het resterende voedsel en water voor de dieren die we hebben kunnen redden,” legt Irene uit. De onzekerheid over de vermiste katten maakt het verlies nog zwaarder. “Ik hoop dat ze ergens een veilige plek hebben gevonden. Het idee dat ze misschien ook zijn omgekomen, kan ik nauwelijks verdragen,” zegt ze met een gebroken stem.
Het verlies van zoveel dieren, gecombineerd met de fysieke en emotionele schade aan haar opvang, laat Irene in een staat van onzekerheid. De toekomst van de dierenopvang en de mensen die er afhankelijk van zijn, is ineens onduidelijk geworden.
Crowdfunding Biedt Hoop voor Herstel
Gelukkig is er een sprankje hoop in deze moeilijke tijden. Er is inmiddels een crowdfunding gestart om Irene te helpen de opvang opnieuw op te bouwen. De steun die ze ontvangt, heeft haar diep geraakt. “Zonder deze hulp kan ik hier niets doen. Het is hartverwarmend om zoveel dierenvrienden om me heen te zien die willen helpen,” zegt Irene dankbaar.
Dankzij de ingezamelde donaties heeft Irene al een nieuwe watertank kunnen aanschaffen, omdat de oude volledig was gesmolten door de intense hitte van de brand. “Het geld helpt me ook om nieuw voedsel voor de dieren aan te schaffen. Daarna wil ik me richten op het herstel van de verblijven,” vertelt ze.
De Weg naar Herstel: Een Lang en Moeilijk Pad
Hoewel de weg naar herstel lang en zwaar zal zijn, geeft Irene de moed niet op. De liefde voor de dieren, die haar leven en werk al zo lang bepalen, is de drijvende kracht achter haar vastberadenheid om door te gaan. Dankzij de steun van donateurs en andere dierenvrienden hoopt ze haar opvang weer op te bouwen, zodat ze de dieren die ze nog heeft, kan blijven verzorgen en beschermen.
Irene heeft nu niet alleen te maken met het verlies van haar opvang en de dieren die ze heeft moeten missen, maar ook met de zware taak om het vertrouwen van haar dierenvrienden weer op te bouwen en de opvang opnieuw op te zetten. Toch blijft haar liefde voor de dieren een sterke bron van kracht. “Het herstel zal tijd kosten, maar ik weet dat ik niet alleen ben in deze strijd,” besluit Irene hoopvol.
Met de voortdurende steun van de gemeenschap en de moed die ze uit haar liefde voor de dieren put, kijkt Irene naar de toekomst, ondanks de immense tegenslag die ze heeft moeten incasseren.