In het programma De Klassenavond laat André Hazes een andere kant van zichzelf zien. De populaire zanger, die samen met Mart Hoogkamer te zien is in Hazes & Hoogkamer: Tot Uw Dienst, praat oprecht over zijn jeugd en het verlies van zijn vader. Het is voor André bijzonder om met de klasgenoten van toen herinneringen op te halen, aangezien zij getuige waren van het moment waarop zijn leven voorgoed veranderde.

De jeugd als veilige haven

In de uitzending vertelt André openlijk over een gebeurtenis die hem als kind diep raakte en nog altijd invloed heeft op wie hij is. Zijn schooltijd was voor hem een periode van rust, geborgenheid en structuur. Hij omschrijft school als een “veilige haven”, zelfs in de moeilijke periode waarin zijn vader overleed. Dit moment had een diepe impact op André, die het verlies van zijn vader nog dagelijks met zich meedraagt.

Het moment van verlies

André herinnert zich de ochtend van het slechte nieuws alsof het gisteren was. Hij dacht dat hij, zoals elke andere dag, gewoon naar school zou gaan. Samen met zijn broertje stapte hij in de auto, niet wetende dat hun bestemming geen school zou zijn, maar huis. De rit eindigde thuis, waar hij het hartverscheurende nieuws ontving: zijn vader was overleden. Dit verlies markeerde het einde van zijn kindertijd en veranderde zijn leven voor altijd.

Verwachtingen en stilte

In een interview met De Telegraaf vertelt André dat hij en zijn broertje al een paar dagen bij vrienden van de familie sliepen omdat hun vader in het ziekenhuis lag. Hoewel zijn vader vaker in het ziekenhuis was, hadden ze niet verwacht dat hij deze keer niet meer zou terugkeren. Kleine signalen, zoals de stilte in huis en de uitgeschakelde radio en televisie, deden André al vermoeden dat er iets niet klopte. Het was een stilte die voor hem als kind moeilijk te begrijpen was, maar die later een voorbode bleek te zijn van de grote verandering in zijn leven.

Het verdrietige nieuws

Tijdens de autorit naar huis voelde André dat er iets aan de hand was. De radio stond uit, en in plaats van naar school te rijden, gingen ze rechtstreeks naar huis. Toen ze thuis aankwamen, viel het meteen op: de oprijlaan stond vol met auto’s, en binnen was het druk. Het voelde voor André in eerste instantie als een feestje, maar die sfeer sloeg snel om toen zijn moeder hen vroeg mee te lopen. Op dat moment wisten André en zijn broertje wat er was gebeurd. Ze vroegen: “Papa is dood, hé?” waarop zijn moeder bevestigend antwoordde. Die woorden blijven André bij en markeren het moment waarop zijn kindertijd abrupt eindigde.

Nooit meer terug naar het huis

Sinds die dag draagt André het verlies van zijn vader niet alleen emotioneel, maar ook fysiek met zich mee. Het huis waar hij het verwoestende nieuws kreeg, heeft hij sindsdien nooit meer willen betreden. “De laatste keer dat ik naar dat huis ben gegaan, was ik achttien. Dat ging toen echt fout. Ik werd echt ziek,” vertelt André. Het verdriet, de geur, de beelden – alles kwam terug en overmande hem volledig. Hij besloot toen dat hij het huis nooit meer wilde betreden. De herinneringen waren te veel, te intens.

Herkenning en troost

André’s openheid over zijn verlies raakt veel mensen die op jonge leeftijd een ouder hebben verloren. Zijn verhaal zorgt voor herkenning en troost bij anderen die soortgelijke ervaringen hebben meegemaakt. Door dit moment uit zijn jeugd te delen, laat hij zien dat rouw geen houdbaarheidsdatum heeft. Het verlies van een dierbare blijft altijd een deel van wie je bent, ongeacht hoe oud je wordt. Dit openhartige gesprek laat zien hoe diepe emoties zoals verdriet blijven bestaan, zelfs na jaren, en hoe belangrijk het is om hierover te praten.