Het leven van Ian Clifford, een werknemer bij technologiegigant IBM, is de afgelopen 15 jaar allesbehalve gemakkelijk geweest. Sinds september 2008 is hij al met ziekteverlof, en volgens zijn LinkedIn-profiel is hij sinds 2013 “medisch gepensioneerd”. Gedurende al die jaren heeft hij geen loonsverhoging ontvangen en nu heeft hij besloten om actie te ondernemen.

In 2013 diende Clifford een klacht in tegen zijn werkgever, omdat hij niet tevreden was met zijn situatie. Als gevolg van een “compromisovereenkomst” tussen IBM en Clifford werd hij opgenomen in het arbeidsongeschiktheidsprogramma van het bedrijf om te voorkomen dat hij werd ontslagen. Hierdoor bleef hij officieel een werknemer zonder “werkplicht”.

Volgens de voorwaarden van het gezondheidsplan van IBM heeft Clifford recht op driekwart van zijn afgesproken inkomen. Hij ontving jaarlijks £ 54.028 (€ 61.977) en zal dit bedrag blijven ontvangen tot hij 65 is, wat uiteindelijk neerkomt op ongeveer 1,5 miljoen.

Echter, de afgelopen tien jaar is dit bedrag niet verhoogd, wat tot grote ontevredenheid heeft geleid bij Clifford en heeft geresulteerd in zijn beslissing om zijn werkgever aan te klagen.

In februari 2022 diende Clifford een rechtszaak in tegen IBM wegens discriminatie op basis van handicap. Hij beweerde dat hij oneerlijk behandeld werd door zijn werkgever, omdat hij sinds 2013 geen salarisverhoging had ontvangen.

Clifford verklaarde: “Het doel van het plan was om zekerheid te bieden aan werknemers die niet kunnen werken – dat zou niet worden bereikt als de betalingen voor altijd bevroren zouden worden.”

Helaas wees de arbeidsrechtbank in Reading zijn claim af. Volgens arbeidsrechter Paul Housego ontving Clifford al een “zeer substantiële uitkering” en werd hij “gunstig behandeld”.

Housego verklaarde: “Actieve werknemers kunnen loonsverhoging krijgen, maar inactieve werknemers niet. Dit is een verschil, maar naar mijn mening geen nadeel dat voortkomt uit arbeidsongeschiktheid.”

De rechter merkte op dat het argument van Clifford dat het gebrek aan salarisverhoging discriminatie op basis van handicap is, niet houdbaar is.

Hij legde uit dat het plan juist bedoeld is om gehandicapte werknemers te ondersteunen en dat het geen discriminatie is dat het plan niet nog genereuzer is. Housego benadrukte: “Zelfs als de waarde van £ 50.000 (€ 57.356) per jaar in 30 jaar tijd gehalveerd is, is het nog steeds een zeer substantieel voordeel.”

Hoewel Ian Clifford geen succes had in zijn rechtszaak, blijft zijn zaak aandacht vestigen op de uitdagingen waarmee langdurig zieke werknemers te maken hebben en de discussie over loonsverhogingen voor inactieve werknemers.

Het geval van Clifford toont aan dat de kwestie van salarisverhogingen voor werknemers op langdurig ziekteverlof een complex vraagstuk is dat verdere overweging verdient.