Algemeen
Woedende Marco Borsato wijst rechter op ‘zeer dubieuze rol’ John van den Heuvel
Emotionele Marco Borsato spreekt laatste woord in rechtbank: “Er is een karikatuur van mij gemaakt”
De tweede zittingsdag in de strafzaak tegen Marco Borsato werd donderdagmiddag afgesloten met een intens en emotioneel moment. De zanger, tegen wie het 0penbaar Ministerie (OM) een gev*ngenisstraf van vijf maanden heeft geëist, kreeg de gelegenheid zijn laatste woord te spreken. Wat volgde, was een betoog dat balanceerde tussen frustratie, verdriet en de wens om gehoord te worden.
Borsato, zichtbaar aangeslagen, sprak met trilling in zijn stem en momenten van felle emotie. Het was zijn laatste kans om zich rechtstreeks tot de rechtbank te wenden voordat de rechters zich terugtrekken voor beraad.
“Er is een karikatuur gemaakt van wie ik ben”
De zanger begon zijn verklaring met een persoonlijke boodschap over zijn betrokkenheid bij het gezin van het vermeende slacht0ffer. Volgens Borsato is zijn inzet de afgelopen jaren verkeerd begrepen en op een negatieve manier voorgesteld.
“Er is een karikatuur gemaakt van waar ik als mens voor sta,” zei hij. “Ik heb me twintig jaar lang emotioneel en financieel ingezet voor dat gezin. Dat is iets wat ik niet kan ontkennen of wegstoppen.”
De zanger gaf aan dat de publieke beeldvorming, mede door mediaberichten, zijn leven drastisch heeft beïnvloed. Hij zei dat de beschuldigingen niet alleen zijn carrière, maar ook zijn persoonlijke relaties hebben verwoest.
“Er wordt over mij gesproken alsof ik een fictief figuur ben, niet als mens van vlees en bl0ed. Dat doet pijn, zeker als je weet dat de waarheid veel genuanceerder is dan wat er in de media verschijnt.”
Kritiek op het onderzoek van het 0penbaar Ministerie
Borsato uitte scherpe kritiek op de manier waarop het 0penbaar Ministerie de zaak heeft behandeld. Volgens hem kreeg de rechtbank slechts een beperkt beeld van het volledige dossier, waardoor belangrijke context ontbreekt.
“U heeft bijna helemaal niets gezien van wat er in het dossier zit,” stelde hij. “Als het aan het OM had gelegen, waren er helemaal geen verklaringen van mijn kant aan bod gekomen.”
De zanger beweert dat er omvangrijke dossiers bestaan met beeld- en schriftmateriaal dat volgens hem ontlastend is, maar niet is toegelaten in het proces.
“Er bestaan mappen vol documenten, foto’s en berichten die een totaal ander beeld schetsen,” zei hij met nadruk. “Maar het OM vond het te veel, te complex. Toch zijn dat precies de stukken die context bieden bij de situatie waarin dit allemaal is ontstaan.”
Zijn woorden maakten indruk in de zaal, waar de spanning voelbaar toenam.
Onvrede over niet meegenomen bewijsmateriaal
De kern van Borsato’s frustratie lag bij het feit dat volgens hem belangrijke stukken buiten het dossier zijn gehouden. Hij zei dat dit niet alleen hemzelf benadeelt, maar ook de waarheidsvinding in de zaak.
“Het OM heeft stukken genegeerd die mijn kant van het verhaal onderbouwen,” aldus de zanger. “Dat doet niet alleen iets met mij, maar ook met mijn vertrouwen in de rechtspraak. Toch blijf ik hopen dat deze rechtbank verder kijkt dan wat er op papier staat.”
Hij verwees meermaals naar de omvang van de informatie die volgens hem nooit aan bod kwam: “Er zijn drie ordners vol materiaal. U heeft daarvan nog geen derde gezien.”
Emotionele uitval naar media en publieke beeldvorming
Een opvallend moment tijdens zijn verklaring was de manier waarop Borsato sprak over de rol van de media. Hij beschuldigde bepaalde journalisten ervan de publieke opinie te hebben beïnvloed, waardoor hij bij voorbaat al werd veroordeeld in de ogen van het publiek.
Hoewel hij geen namen noemde, verwees hij duidelijk naar de invloed van misdaadjournalisten en talkshows die jarenlang over de zaak berichtten.
“Ik vraag me af waar persvrijheid ophoudt en sensatie begint,” zei hij. “Hoe kan het dat iemand in de media eenzijdig een verhaal brengt en daarmee mijn naam beschadigt, nog voordat er een rechter uitspraak heeft gedaan?”
De zanger benadrukte dat hij begrijpt dat journalisten hun werk doen, maar dat hij zich machteloos voelt tegenover de constante stroom van berichtgeving.
“Ik heb zes jaar gezwegen, omdat ik wist dat elk woord tegen me gebruikt kon worden,” zei hij. “Maar vandaag spreek ik, omdat ik het niet langer in stilte kan dragen.”
“Ik heb mij niet beroepen op mijn zwijgrecht”
Na zijn emotionele uitval richtte Borsato zich weer tot de rechtbank. Hij wilde duidelijk maken dat hij tijdens het hele proces meewerkte aan het onderzoek.
“Ik heb mij geen enkel moment beroepen op mijn zwijgrecht,” zei hij met nadruk. “Ik heb elke vraag beantwoord, hoe ongemakkelijk ook, omdat ik geloof dat alleen openheid tot rechtvaardigheid kan leiden.”
Hij liet weten dat hij vrede heeft met het feit dat de waarheid uiteindelijk aan de rechtbank is om te bepalen, maar dat hij hoopt dat zijn stem niet verloren gaat in het geheel.
“Ik wil elk blad omkeren, elk detail tonen. Niet om medelijden te wekken, maar om te laten zien dat er meer is dan wat tot nu toe is besproken. Wat ik vandaag heb gezegd, is alles wat ik nog kon doen.”
Dankbaarheid en vermoeidheid
Aan het einde van zijn verklaring leek de zanger vermoeid, maar ook opgelucht dat hij eindelijk zijn verhaal kon doen. Hij bedankte de rechtbank voor de gelegenheid om te spreken en zei te vertrouwen op een eerlijke beoordeling.
“Ik ben dankbaar dat ik dit heb mogen zeggen,” klonk het. “Of het iets verandert, weet ik niet. Maar ik kon niet zwijgen. Niet meer.”
Zijn toon verzachtte toen hij even stilviel. “Ik hoop dat u verder kijkt dan de koppen in de krant,” voegde hij eraan toe. “Er is meer aan dit verhaal dan de publieke perceptie.”
De zaal bleef daarna even stil. De emoties van de zanger waren voelbaar, en zelfs enkele aanwezigen uit het publiek leken zichtbaar geraakt door zijn woorden.
Reacties uit de zaal
Na afloop van zijn verklaring reageerden verschillende proceswaarnemers op de intensiteit van het moment. Rechterlijke verslaggevers noemden het “een zeldzaam openhartige afsluiting” van een emotioneel beladen zaak.
Een aanwezige beschreef de sfeer als “zwaar, maar menselijk”. “Je zag iemand die gebukt gaat onder de beschuldigingen, maar ook iemand die gelooft dat hij onrecht is aangedaan,” aldus een getuige.
De uitspraak volgt op 4 december
Na het slotwoord van Borsato sloot de rechtbank de zitting. De uitspraak staat gepland op woensdag 4 december om 10.00 uur.
Op dat moment zal duidelijk worden of de rechtbank het 0penbaar Ministerie volgt in de eis van vijf maanden onvoorwaardelijke celstraf, of dat er reden is voor vrijspraak of aanvullend onderzoek.
De verdediging, onder leiding van Geert-Jan en Carry Knoops, liet weten dat ze mogelijk nog zullen terugkomen op nieuwe informatie — waaronder telefoongesprekken die recent zijn opgedoken — maar alleen als dat relevant blijkt na de uitspraak.
Een onzekere toekomst
Voor Marco Borsato is het wachten op het oordeel van de rechtbank het laatste hoofdstuk in een proces dat al jarenlang zijn leven beheerst. Hoe de uitspraak ook uitvalt, duidelijk is dat de zaak een diepe indruk op hem heeft achtergelaten.
“Ik wil gewoon dat de waarheid naar buiten komt,” zei hij aan het einde van zijn verklaring. “Wat de uitkomst ook wordt, ik blijf geloven dat rechtvaardigheid bestaat.”
Met gebogen hoofd verliet hij de rechtszaal, terwijl de camera’s buiten alweer klaarstonden. Zijn blik was vast, maar vermoeid. Een man die, na jaren van stilte, eindelijk had gesproken — in de hoop dat iemand écht zou luisteren.
💬 “Ik heb alle vragen beantwoord, hoe ongemakkelijk ook. Ik wil alleen dat de waarheid wordt gezien.” — Marco Borsato, tijdens zijn laatste woord in de rechtbank
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”