Algemeen
Oma (70) kapot van verdriet – Marokkaanse man (46) krijgt geen UK-visum
Karen (70) en Brahim (46): een liefdesverhaal zonder grenzen
Wat begon met een vriendelijk bericht op Facebook groeide uit tot een bijzondere liefdesgeschiedenis. In 2015 ontmoette Karen Aghzzaf uit het Britse Castleford de 24 jaar jongere Brahim uit Marokko. Wat eerst een spontane online vriendschap leek, veranderde in een diepe band die al bijna tien jaar standhoudt — ondanks afstand, cultuurverschillen en talloze obstakels.
Een ontmoeting die alles veranderde
Karen was zeventig toen ze voor het eerst in contact kwam met Brahim, destijds 46. “Hij stuurde me een vriendelijk berichtje,” vertelt ze. “Ik had niet gedacht dat er iets groots uit zou ontstaan.” Toch klikte het vrijwel meteen.
De twee begonnen dagelijks te praten via Facebook en later via videobellen. Karen leerde over zijn leven in Marokko, terwijl Brahim nieuwsgierig was naar haar familie en hobby’s in Engeland. Ondanks de ruim 3.400 kilometer afstand ontstond er een warme vriendschap die al snel dieper werd.
“Hij luisterde echt naar me,” vertelt Karen. “Hij gaf me een gevoel van avontuur dat ik sinds mijn jeugd niet meer had gevoeld.” Ook Brahim gaf aan dat hij zich door haar begrepen voelde.
Twijfels van buitenaf
Niet iedereen in hun omgeving begreep de relatie. Vrienden vroegen zich af of het grote leeftijdsverschil geen problemen zou opleveren. Karen bleef echter overtuigd van haar gevoel. “Liefde gaat niet over leeftijd, maar over respect en vertrouwen,” zei ze.
Haar kinderen stonden aanvankelijk sceptisch tegenover de relatie, maar zagen al snel hoe gelukkig hun moeder werd. Brahim toonde zich betrokken, belde vaak en nam het initiatief om contact te houden. Zijn oprechte houding won het vertrouwen van Karen’s familie.
“Mijn moeder straalde weer,” vertelt een van haar kinderen. “Toen wisten we dat het goed zat.”
De eerste ontmoeting in Marokko
In 2016 besloot Karen de sprong te wagen: ze vloog naar Marrakesh om Brahim voor het eerst in het echt te ontmoeten. “Ik was zenuwachtig, maar ook opgewonden,” herinnert ze zich.
Brahim stond haar op te wachten met bloemen. De ontmoeting voelde meteen vertrouwd. Samen wandelden ze door de kleurrijke markten, genoten van Marokkaanse gerechten en spraken over hun dromen.
“Het was alsof we elkaar al jaren kenden,” zegt Karen. “Hij zorgde dat ik me veilig voelde en stelde me voor aan zijn familie. Dat betekende veel voor me.”
Een huwelijk vol warmte
Twee jaar later besloten ze hun liefde officieel te bezegelen. In november 2017 trouwden ze in het schilderachtige Ouarzazate, aan de voet van het Atlasgebergte.
De bruiloft was intiem en doordrenkt van Marokkaanse tradities. “Zijn familie ontving me met open armen,” vertelt Karen ontroerd. “Het was een dag vol muziek, dans en liefde.”
De voorbereidingen kostten tijd en papierwerk, maar voor beiden voelde het als de juiste stap. “Het huwelijk gaf ons stabiliteit,” zegt Brahim. “We wisten: dit is voor altijd.”
De strijd om samen te wonen
Na hun huwelijk wilden Karen en Brahim samenleven in Engeland. Daarvoor moest Brahim een Engelstalige visumtoets afleggen — een vereiste van de Britse immigratiedienst.
Hij oefende maandenlang, maar slaagde niet in één keer. “Het was moeilijk, maar ik gaf niet op,” vertelt Brahim. Karen bleef hem aanmoedigen. “We wisten dat dit tijd zou kosten, maar onze liefde gaf ons geduld.”
Ze dienden meerdere aanvragen in bij het Home Office, telkens met nieuwe documenten en verklaringen. “Elke brief was een bewijs van onze toewijding,” zegt Karen. Ondanks de formele afwijzingen bleven ze geloven dat het uiteindelijk goed zou komen.
Familiebanden groeien
Tijdens haar reizen naar Marokko bouwde Karen een warme band op met Brahims familie. Zijn moeder verwelkomde haar als een dochter, en ook zijn neefjes en nichtjes sloten haar in hun hart.
Wanneer Brahim later naar Engeland kwam, ontmoette hij Karen’s kinderen en kleinkinderen. Tot haar vreugde klikte het goed. “Hij speelde met de kleinkinderen alsof het zijn eigen familie was,” vertelt ze. “Het bracht zoveel vreugde.”
De culturen versmolten op natuurlijke wijze. “We aten samen couscous en fish and chips,” lacht Karen. “Het was de perfecte mix van Marokko en Engeland.”
Een gedeelde liefde voor Spanje
Een onverwachte verbindende factor in hun relatie bleek hun liefde voor Spanje. Beiden raakten gefascineerd door het land en spraken vaak over steden als Barcelona en Sevilla.
“Voor ons staat Spanje symbool voor zon, vrijheid en samen genieten,” zegt Karen. “We dromen erover om daar ooit een tijdje te wonen.”
Brahim, die de Spaanse taal leerde via films en muziek, noemt Spanje hun “neutrale grond” — een plek waar hun culturen elkaar ontmoeten.
Gezondheid en welzijn
Karen, inmiddels in de zeventig, leeft bewuster dan ooit. Ze eet gezond, wandelt dagelijks en doet ontspanningsoefeningen. “Ik wil vitaal blijven, voor mezelf en voor ons,” zegt ze.
Ze krijgt steun van haar familie, maar ook van Brahim. “We bellen elke dag,” vertelt ze. “Zijn stem geeft me energie.” Haar optimisme werkt aanstekelijk op haar omgeving. “Ze is gelukkiger en rustiger dan ooit,” zeggen haar kinderen.
Voor Karen is welzijn meer dan fysiek gezond zijn. “Het is ook emotionele balans,” legt ze uit. “Onze liefde helpt me daarin elke dag.”
Thuis in Engeland, droom voor morgen
Karen woont in Blackpool, waar haar huis vol herinneringen hangt aan haar kinderen en kleinkinderen. “Het is mijn veilige haven,” zegt ze.
Toch blijft de wens om met Brahim samen in Engeland te wonen groot. “We willen hier ons leven opbouwen,” vertelt ze vastberaden. “Hij hoort bij mijn toekomst.”
Hun plan is om zodra het visum wordt goedgekeurd, samen een klein huis te huren aan de kust. “We dromen van wandelingen langs de zee, gewoon hand in hand,” zegt Brahim.
Hoopvolle toekomst
Acht jaar na hun eerste ontmoeting is hun band nog altijd sterk. Ze videobellen dagelijks en maken samen plannen voor de toekomst. “We hebben geleerd dat afstand niets betekent als je elkaar echt vertrouwt,” zegt Karen.
Hun verhaal is een bewijs dat liefde geen grenzen kent. “We hebben alles meegemaakt — twijfel, papierwerk, afstand — maar we zijn er nog,” glimlacht Brahim.
Karen knikt instemmend: “Liefde laat zich niet tegenhouden door leeftijd of kilometers. Het enige wat telt, is dat je blijft geloven.”
Samenvatting
-
Karen (70) uit Engeland en Brahim (46) uit Marokko ontmoetten elkaar in 2015 via Facebook.
-
Hun liefde groeide ondanks een leeftijdsverschil van 24 jaar en duizenden kilometers afstand.
-
Ze trouwden in 2017 in Ouarzazate, Marokko.
-
Het stel probeert sindsdien samen in Engeland te wonen, maar het visumproces verloopt traag.
-
Hun families hebben elkaar omarmd en onderhouden een warme band.
-
Ze delen een liefde voor Spanje en dromen van een toekomst samen aan zee.
-
Dagelijks contact en wederzijds respect houden hun relatie sterk.
Hun verhaal laat zien dat echte liefde niet gebonden is aan leeftijd, afstand of regels — maar aan vertrouwen, geduld en een hart dat blijft geloven.
Advocaat van Asmara Thielen: “Ze voelde zich slacht0ffer van victim blaming tijdens de rechtszaak tegen Marco Borsato”
De zaak rond Marco Borsato blijft veel losmaken in Nederland. Terwijl het land verdeeld reageert op de gebeurtenissen in de rechtszaal, heeft Peter Plasman, de advocaat van Asmara Thielen – het meisje dat de zanger beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag – zijn zorgen uitgesproken over de manier waarop de zitting is verlopen.
Tijdens een openhartig gesprek in het programma Pauw & De Wit op NPO 1 vertelde Plasman dat zijn cliënt de behandeling van de zaak als “een vorm van victim blaming” heeft ervaren. Volgens hem was het pijnlijk om te zien hoe de aandacht in de rechtszaal meer gericht leek op haar gedrag dan op wat haar is overkomen.
De terugblik bij Pauw & De Wit
Presentator Jeroen Pauw opende het programma met een korte terugblik op de afgelopen week, waarin de rechtszaak tegen Marco Borsato centraal stond.
“Vorige week waren alle ogen gericht op zanger Marco Borsato,” begon Pauw. “Hij moest zich twee dagen lang verantwoorden tegenover de rechter, omdat hij wordt verdacht van grensoverschrijdend gedrag met een vijftienjarig meisje.”
Daarna kondigde Pauw aan dat Peter Plasman te gast was als advocaat van het vermeende slacht0ffer. Plasman, die al vaker in spraakmakende zaken optrad, gaf aan dat hij niet van plan was te reageren op elk detail, maar wel op de toon van het publieke debat.
“Victim blaming op hoog niveau”
Plasman vertelde dat hij eerder in de week het interview had gezien met de advocaten van Marco Borsato, die bij dezelfde talkshow aan tafel hadden gezeten. Dat optreden had hem geraakt.
“Ja, en dat is eigenlijk de reden dat ik nu hier zit,” zei hij. “Wat ik toen zag, vond ik victim blaming op hogeschoolniveau.”
Volgens Plasman voelde zijn cliënt dat ook zo. Ze zou het idee hebben gekregen dat haar gedrag en keuzes ter discussie werden gesteld, terwijl de zaak juist om het gedrag van de verdachte draait.
“Dat was victim blaming pur sang,” zei Plasman nadrukkelijk.
Geen details over haar situatie
Hoewel Pauw probeerde meer te weten te komen over hoe het nu met het meisje gaat, bleef Plasman discreet.
“Daar ga ik helemaal niets over zeggen,” benadrukte hij. “Dat wil zij zelf niet. Ook niet over haar moeder. Zij heeft ervoor gekozen om zich niet publiekelijk uit te spreken, en dat respecteren we.”
De advocaat benadrukte dat het voor zijn cliënt al zwaar genoeg is om te weten dat haar naam en verhaal opnieuw in de openbaarheid komen.
“Ze is niet bekend geworden, ze is beschadigd”
Pauw merkte op dat het meisje door de rechtszaak opnieuw in de media is verschenen, en dus bij het grote publiek bekend is geworden. Plasman reageerde daar scherp op:
“Bekend geworden? Nee, ze is juist min of meer kapotgemaakt bij het grote publiek,” zei hij. “Mijn cliënten zijn niet beroemd geworden, ze zijn beschadigd. Dat is een groot verschil.”
Volgens Plasman is het publieke oordeel vaak genadeloos, zeker wanneer het om bekende personen gaat. “De druk van buitenaf, de commentaren op sociale media — het is iets wat mensen onderschatten,” legde hij uit.
De kern van de zaak
Daarna beschreef Pauw kort de achtergrond van de zaak, zonder in juridische details te treden.
“We hebben het hier over een meisje dat vijftien was, en over wat haar is aangedaan in de periode voordat ze zestien werd,” zei Pauw.
Plasman bevestigde dat het ging om gebeurtenissen vlak voor haar zestiende verjaardag — een leeftijd waarop volgens de wet duidelijke grenzen gelden.
“De wet is daar helder over,” zei hij. “Het maakt niet uit hoe iemand zich gedraagt of wat iemand zegt, een volwassene moet die grens respecteren.”
Pauw voegde toe:
“Je blijft met je handen van een minderjarige af.”
Plasman antwoordde:
“Precies. Ook als die minderjarige zegt dat ze het leuk vindt of zelfs iets uitlokt — dat verandert niets aan de verantwoordelijkheid van de volwassene.”
“Ze wilde alleen erkenning”
Tijdens het gesprek ging Pauw dieper in op de persoonlijke motivatie van het meisje om destijds aangifte te doen. Plasman benadrukte dat het haar nooit om wraak of geld ging, maar om erkenning.
“Mijn cliënt heeft vanaf het begin gezegd: ik wil alleen erkenning,” vertelde Plasman. “Ik wil niet dat hij de gevangenis in gaat. Ik hoef geen geld. Ik wil alleen dat hij erkent dat hij dit heeft gedaan.”
Volgens de advocaat had een vroegere erkenning veel kunnen voorkomen. “Er zijn momenten geweest waarop dit niet zo ver had hoeven komen,” zei hij.
Waarom kwam die erkenning er niet?
Pauw vroeg waarom die erkenning nooit is gekomen. Plasman antwoordde dat hij dat niet weet, maar dat het een vraag is “die alleen Marco Borsato kan beantwoorden”.
“Misschien heeft hij de gevolgen niet kunnen overzien,” zei Plasman. “Het is nooit makkelijk om te zeggen: ‘Ik heb dat gedaan.’ Maar soms is dat de enige manier om dingen goed te maken. Tenzij je ervan overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan.”
Pauw reageerde met een verwijzing naar de verdediging van Borsato:
“Hij zegt ook steeds dat hij niet iets kan bekennen wat hij niet heeft gedaan.”
Plasman bleef bij zijn standpunt:
“Dat zegt hij, maar ik vind de bewijzen meer dan voldoende om tot een veroordeling te komen.”
Een zaak vol emoties en meningen
De zitting tegen Marco Borsato duurde twee dagen en werd breed gevolgd door de media. Buiten de rechtbank verzamelden zich zowel sympathisanten van de zanger als mensen die hun steun betuigden aan het vermeende slacht0ffer. De publieke aandacht maakte de ervaring extra zwaar voor alle betrokkenen.
Plasman benadrukte dat het niet alleen een juridische strijd is, maar ook een emotionele. “Voor mijn cliënt gaat het om erkenning, maar ook om herstel van eigenwaarde,” zei hij. “Het is moeilijk als je het gevoel hebt dat jouw verhaal telkens in twijfel wordt getrokken.”
Reacties in het land
Na de uitzending van Pauw & De Wit ontstonden er online duizenden reacties. Sommige kijkers prezen Plasman om zijn rustige maar duidelijke woorden.
Een veel gedeelde reactie luidde:
“Wat een integere man. Hij zegt precies wat veel mensen voelen: dat slacht0ffers vaker worden beoordeeld dan gehoord.”
Anderen vonden dat het beter was geweest om de zaak niet in een talkshow te bespreken zolang er nog geen uitspraak is. “Iedereen heeft recht op een eerlijk proces,” schreef een kijker. “Zowel het meisje als de verdachte.”
De discussie toont aan hoe complex de balans is tussen openbaarheid en privacy bij dit soort gevoelige zaken.
Wachten op de uitspraak
Het 0penbaar Ministerie heeft in deze zaak vijf maanden cel geëist tegen Marco Borsato. De rechtbank doet naar verwachting volgende maand uitspraak. Tot die tijd blijft het stil aan beide kanten.
Plasman zei in Pauw & De Wit dat zijn cliënt de uitspraak met spanning tegemoetziet, maar probeert om zich zoveel mogelijk op haar eigen herstel te richten. “Ze wil verder met haar leven,” zei hij. “Maar dat kan pas echt als dit hoofdstuk is afgesloten.”
Reflectie op het publieke debat
Het gesprek tussen Pauw en Plasman kreeg veel aandacht, niet alleen vanwege de juridische details, maar vooral door de onderliggende boodschap: de manier waarop we in Nederland omgaan met slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag.
Pauw sloot de uitzending af met een reflectie:
“Wat deze zaak ons leert, is dat woorden ertoe doen. In de rechtszaal, maar ook daarbuiten. Hoe we praten over slacht0ffers bepaalt vaak hoe veilig mensen zich voelen om hun verhaal te delen.”
Daarop reageerde Plasman instemmend:
“Precies dat. Het gaat om respect, erkenning en menselijkheid. Dat verdient iedereen.”