Algemeen
Oma (70) kapot van verdriet – Marokkaanse man (46) krijgt geen UK-visum
Karen (70) en Brahim (46): een liefdesverhaal zonder grenzen
Wat begon met een vriendelijk bericht op Facebook groeide uit tot een bijzondere liefdesgeschiedenis. In 2015 ontmoette Karen Aghzzaf uit het Britse Castleford de 24 jaar jongere Brahim uit Marokko. Wat eerst een spontane online vriendschap leek, veranderde in een diepe band die al bijna tien jaar standhoudt — ondanks afstand, cultuurverschillen en talloze obstakels.
Een ontmoeting die alles veranderde
Karen was zeventig toen ze voor het eerst in contact kwam met Brahim, destijds 46. “Hij stuurde me een vriendelijk berichtje,” vertelt ze. “Ik had niet gedacht dat er iets groots uit zou ontstaan.” Toch klikte het vrijwel meteen.
De twee begonnen dagelijks te praten via Facebook en later via videobellen. Karen leerde over zijn leven in Marokko, terwijl Brahim nieuwsgierig was naar haar familie en hobby’s in Engeland. Ondanks de ruim 3.400 kilometer afstand ontstond er een warme vriendschap die al snel dieper werd.
“Hij luisterde echt naar me,” vertelt Karen. “Hij gaf me een gevoel van avontuur dat ik sinds mijn jeugd niet meer had gevoeld.” Ook Brahim gaf aan dat hij zich door haar begrepen voelde.
Twijfels van buitenaf
Niet iedereen in hun omgeving begreep de relatie. Vrienden vroegen zich af of het grote leeftijdsverschil geen problemen zou opleveren. Karen bleef echter overtuigd van haar gevoel. “Liefde gaat niet over leeftijd, maar over respect en vertrouwen,” zei ze.
Haar kinderen stonden aanvankelijk sceptisch tegenover de relatie, maar zagen al snel hoe gelukkig hun moeder werd. Brahim toonde zich betrokken, belde vaak en nam het initiatief om contact te houden. Zijn oprechte houding won het vertrouwen van Karen’s familie.
“Mijn moeder straalde weer,” vertelt een van haar kinderen. “Toen wisten we dat het goed zat.”
De eerste ontmoeting in Marokko
In 2016 besloot Karen de sprong te wagen: ze vloog naar Marrakesh om Brahim voor het eerst in het echt te ontmoeten. “Ik was zenuwachtig, maar ook opgewonden,” herinnert ze zich.
Brahim stond haar op te wachten met bloemen. De ontmoeting voelde meteen vertrouwd. Samen wandelden ze door de kleurrijke markten, genoten van Marokkaanse gerechten en spraken over hun dromen.
“Het was alsof we elkaar al jaren kenden,” zegt Karen. “Hij zorgde dat ik me veilig voelde en stelde me voor aan zijn familie. Dat betekende veel voor me.”
Een huwelijk vol warmte
Twee jaar later besloten ze hun liefde officieel te bezegelen. In november 2017 trouwden ze in het schilderachtige Ouarzazate, aan de voet van het Atlasgebergte.
De bruiloft was intiem en doordrenkt van Marokkaanse tradities. “Zijn familie ontving me met open armen,” vertelt Karen ontroerd. “Het was een dag vol muziek, dans en liefde.”
De voorbereidingen kostten tijd en papierwerk, maar voor beiden voelde het als de juiste stap. “Het huwelijk gaf ons stabiliteit,” zegt Brahim. “We wisten: dit is voor altijd.”
De strijd om samen te wonen
Na hun huwelijk wilden Karen en Brahim samenleven in Engeland. Daarvoor moest Brahim een Engelstalige visumtoets afleggen — een vereiste van de Britse immigratiedienst.
Hij oefende maandenlang, maar slaagde niet in één keer. “Het was moeilijk, maar ik gaf niet op,” vertelt Brahim. Karen bleef hem aanmoedigen. “We wisten dat dit tijd zou kosten, maar onze liefde gaf ons geduld.”
Ze dienden meerdere aanvragen in bij het Home Office, telkens met nieuwe documenten en verklaringen. “Elke brief was een bewijs van onze toewijding,” zegt Karen. Ondanks de formele afwijzingen bleven ze geloven dat het uiteindelijk goed zou komen.
Familiebanden groeien
Tijdens haar reizen naar Marokko bouwde Karen een warme band op met Brahims familie. Zijn moeder verwelkomde haar als een dochter, en ook zijn neefjes en nichtjes sloten haar in hun hart.
Wanneer Brahim later naar Engeland kwam, ontmoette hij Karen’s kinderen en kleinkinderen. Tot haar vreugde klikte het goed. “Hij speelde met de kleinkinderen alsof het zijn eigen familie was,” vertelt ze. “Het bracht zoveel vreugde.”
De culturen versmolten op natuurlijke wijze. “We aten samen couscous en fish and chips,” lacht Karen. “Het was de perfecte mix van Marokko en Engeland.”
Een gedeelde liefde voor Spanje
Een onverwachte verbindende factor in hun relatie bleek hun liefde voor Spanje. Beiden raakten gefascineerd door het land en spraken vaak over steden als Barcelona en Sevilla.
“Voor ons staat Spanje symbool voor zon, vrijheid en samen genieten,” zegt Karen. “We dromen erover om daar ooit een tijdje te wonen.”
Brahim, die de Spaanse taal leerde via films en muziek, noemt Spanje hun “neutrale grond” — een plek waar hun culturen elkaar ontmoeten.
Gezondheid en welzijn
Karen, inmiddels in de zeventig, leeft bewuster dan ooit. Ze eet gezond, wandelt dagelijks en doet ontspanningsoefeningen. “Ik wil vitaal blijven, voor mezelf en voor ons,” zegt ze.
Ze krijgt steun van haar familie, maar ook van Brahim. “We bellen elke dag,” vertelt ze. “Zijn stem geeft me energie.” Haar optimisme werkt aanstekelijk op haar omgeving. “Ze is gelukkiger en rustiger dan ooit,” zeggen haar kinderen.
Voor Karen is welzijn meer dan fysiek gezond zijn. “Het is ook emotionele balans,” legt ze uit. “Onze liefde helpt me daarin elke dag.”
Thuis in Engeland, droom voor morgen
Karen woont in Blackpool, waar haar huis vol herinneringen hangt aan haar kinderen en kleinkinderen. “Het is mijn veilige haven,” zegt ze.
Toch blijft de wens om met Brahim samen in Engeland te wonen groot. “We willen hier ons leven opbouwen,” vertelt ze vastberaden. “Hij hoort bij mijn toekomst.”
Hun plan is om zodra het visum wordt goedgekeurd, samen een klein huis te huren aan de kust. “We dromen van wandelingen langs de zee, gewoon hand in hand,” zegt Brahim.
Hoopvolle toekomst
Acht jaar na hun eerste ontmoeting is hun band nog altijd sterk. Ze videobellen dagelijks en maken samen plannen voor de toekomst. “We hebben geleerd dat afstand niets betekent als je elkaar echt vertrouwt,” zegt Karen.
Hun verhaal is een bewijs dat liefde geen grenzen kent. “We hebben alles meegemaakt — twijfel, papierwerk, afstand — maar we zijn er nog,” glimlacht Brahim.
Karen knikt instemmend: “Liefde laat zich niet tegenhouden door leeftijd of kilometers. Het enige wat telt, is dat je blijft geloven.”
Samenvatting
-
Karen (70) uit Engeland en Brahim (46) uit Marokko ontmoetten elkaar in 2015 via Facebook.
-
Hun liefde groeide ondanks een leeftijdsverschil van 24 jaar en duizenden kilometers afstand.
-
Ze trouwden in 2017 in Ouarzazate, Marokko.
-
Het stel probeert sindsdien samen in Engeland te wonen, maar het visumproces verloopt traag.
-
Hun families hebben elkaar omarmd en onderhouden een warme band.
-
Ze delen een liefde voor Spanje en dromen van een toekomst samen aan zee.
-
Dagelijks contact en wederzijds respect houden hun relatie sterk.
Hun verhaal laat zien dat echte liefde niet gebonden is aan leeftijd, afstand of regels — maar aan vertrouwen, geduld en een hart dat blijft geloven.
Freek Rikkerink deelt hoopvol nieuws: “De behandeling slaat aan”
Het was een moment dat Nederland even stil liet staan. Tijdens een openhartig gesprek bij Eva Jinek vertelde Freek Rikkerink – de muzikant van het geliefde duo Suzan & Freek – dat er eindelijk licht aan het einde van de tunnel lijkt te zijn. Na maanden van onzekerheid, intensieve behandelingen en mentale krachttochten kan hij voorzichtig opgelucht ademhalen: de tumoren in zijn lichaam zijn kleiner geworden.
De zanger sprak met kalmte, maar ook met een merkbare emotionele diepte. Waar het gesprek eerder over muziek en toekomst ging, kwam dit keer vooral zijn persoonlijke reis centraal te staan – een verhaal over hoop, liefde en volharding.
De klap die alles veranderde
In mei van dit jaar kwam het nieuws dat niemand had zien aankomen. Freek werd geconfronteerd met een ernstige diagnose: uitgezaaide longk*nker. De aankondiging kwam als een schok, niet alleen voor zijn fans, maar ook voor de Nederlandse muziekwereld. Suzan & Freek besloten onmiddellijk hun agenda leeg te maken om zich volledig te kunnen richten op behandeling en herstel.
Toch duurde het niet lang voordat ze weer samen op het podium stonden. Muziek bleek voor beiden een manier om de realiteit aan te kunnen. “Zingen is voor ons meer dan werk,” vertelde Suzan destijds. “Het is wie we zijn. We halen er kracht uit.”
Sinds die eerste verklaring bleven de twee grotendeels buiten de media. Maar tijdens het recente interview bij Jinek besloten ze – voor het eerst sinds maanden – hun verhaal te delen.
De behandeling bij het Antoni van Leeuwenhoek
Freek wordt momenteel behandeld in het Antoni van Leeuwenhoek-ziekenhuis in Amsterdam, een gespecialiseerd centrum voor k*nkeronderzoek. Daar kreeg hij te horen dat er nieuwe medicatie beschikbaar was die mogelijk effect kon hebben.
“In beide longen zit een tumor,” vertelt hij rustig. “Verder zit het in mijn lymfeklieren, in mijn nek en in mijn bijnieren. Gelukkig niet in mijn hoofd.” De zanger legt uit dat zijn artsen voorzichtig optimistisch zijn. “Ze zeiden: er is medicatie die werkt bij sommige mensen. Je kunt het proberen. En dat heb ik gedaan.”
De resultaten zijn hoopvol: de tumoren zijn kleiner geworden. Dat nieuws heeft niet alleen hem, maar ook Suzan diep geraakt. “We leven weer iets lichter,” zegt ze zacht. “Elke goede uitslag voelt als een cadeautje.”
Een nieuw ritme van leven
De afgelopen maanden veranderden het dagelijks leven van het muzikale koppel ingrijpend. Waar ze vroeger vooral bezig waren met optredens, studio-opnames en tournees, draait hun leven nu om rust, balans en verbinding.
Freek vertelt dat hij zich in de beginperiode volledig heeft vastgebeten in het zoeken naar kennis. “Ik ben me enorm gaan verdiepen in verhalen van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Wat hebben zij gedaan? Hoe hebben zij hoop gehouden? Dat deed ik soms achttien uur per dag.”
Terwijl Suzan bezig was met de babykamer – ze is hoogzwanger – richtte Freek zich op zijn herstel, zowel lichamelijk als mentaal. “Ik ben mijn voeding gaan aanpassen, meer gaan bewegen, maar vooral ook gaan werken aan mijn mentale veerkracht.”
De balans tussen Oost en West
In het gesprek vertelt Freek hoe hij zich niet alleen liet leiden door de westerse geneeskunde, maar ook inspiratie vond in oosterse denkwijzen. “In het Westen zien we het lichaam vaak als een chemische fabriek: iets is stuk, en dat proberen we te repareren. Maar de oosterse benadering kijkt naar de connectie tussen lichaam en geest. Die gedachte sprak me enorm aan.”
Hij begon te mediteren, te lezen over ademhaling en energie, en vond rust in het idee dat genezing niet alleen fysiek, maar ook mentaal begint. “Ik wil alles doen wat in mijn macht ligt. Niet afwachten, maar actief meewerken aan herstel.”
Suzan: ‘We leven in het nu’
Suzan Stortelder, die naast hem zat aan tafel bij Jinek, vertelde met zachte emotie dat de afgelopen tijd hun band nog hechter heeft gemaakt. “We proberen elke dag bewust te beleven. We weten niet wat de toekomst brengt, maar we willen de kans dat het goedkomt zo groot mogelijk maken.”
Ze straalde kalmte uit, ondanks de enorme druk waaronder ze als aanstaande moeder leeft. “Het universum heeft soms zijn eigen plannen,” zei ze. “En als het goed komt, dan willen wij daar bij zijn, samen.”
Hun woorden raakten zichtbaar ook de aanwezigen in de studio. Waar hun muziek vaak gaat over liefde en samen groeien, lijkt die boodschap nu meer dan ooit hun werkelijkheid te weerspiegelen.
Geen woede, wel acceptatie
Wat opvalt in Freeks houding is de totale afwezigheid van bitterheid. “Ik weet niet op wie ik boos zou moeten zijn,” zegt hij. “Dit is gewoon pech. Ik heb het verkeerde lot getrokken, dat is alles. Maar ik wil me niet verliezen in boosheid. Dat helpt me niet vooruit.”
Zijn nuchtere houding en positieve instelling worden door veel kijkers gezien als inspirerend. Op sociale media stromen de steunbetuigingen binnen, van fans tot collega-artiesten. Velen prijzen zijn openheid en kracht. “Freek laat zien wat echte moed is,” schrijft een fan op Instagram.
De kracht van verbinding
Suzan & Freek staan bekend om hun oprechte uitstraling – iets wat ook in deze moeilijke periode duidelijk voelbaar blijft. Hun liefde, teamwork en humor lijken een constante bron van steun.
Freek vertelt dat hij bewust probeert om verbinding te blijven zoeken, met familie, vrienden en fans. “Als ik één ding heb geleerd, is het dat je dit soort dingen niet alleen kunt dragen. De steun die we krijgen is overweldigend.”
Suzan knikt: “De berichten van mensen die zeggen dat ze aan ons denken, die voelen we echt. Het geeft kracht.”
Voorzichtig vooruitkijken
Hoewel het stel zich richt op de korte termijn, kijken ze ook voorzichtig naar de toekomst. De geplande tournee is nog niet van tafel, maar het tempo ligt lager. Alles draait nu om balans en energie. “We doen alleen wat goed voelt,” zegt Suzan. “En als dat betekent dat we minder optreden, dan is dat zo.”
Freek vult aan: “Ik voel me op dit moment stabiel, en daar ben ik dankbaar voor. Elke dag dat ik muziek kan maken, is een dag gewonnen.”
Liefde, muziek en hoop
De boodschap die Suzan & Freek met hun verhaal uitstralen, is er één van hoop en menselijke kracht. Ondanks alles blijven ze trouw aan hun positiviteit en aan elkaar.
“Mensen zeggen weleens dat we inspireren,” zegt Freek. “Maar eerlijk gezegd inspireren anderen mij ook. Iedereen die door iets moeilijks gaat en toch blijft lachen – dat is pas kracht.”
Hun verhaal raakt omdat het echt is: twee mensen die samen het leven omarmen, met alles wat daarbij hoort. Geen grootse woorden, maar stille vastberadenheid.
“Het komt zoals het komt,” besluit Freek. “En zolang we het samen kunnen doen, is dat genoeg.”