Algemeen
12 foto’s van grappige briefjes die kinderen helemaal zelf hebben geschreven
De magische wereld van kinderbriefjes: 12 hartverwarmende voorbeelden van humor en creativiteit
Op de basisschool leren kinderen niet alleen rekenen en taal, maar ontdekken ze ook de kunst van het schrijven. Die vaardigheid gaat verder dan netjes letters aan elkaar rijgen; het biedt kinderen de mogelijkheid hun gedachten, gevoelens en wensen op papier te zetten. Voor veel ouders en leerkrachten is het ontroerend en vaak ook hilarisch om te zien hoe onbevangen en creatief kinderen zich kunnen uiten zodra ze een pen in handen krijgen.
De brieven, notities en tekeningen die uit die spontane momenten ontstaan, zijn soms aandoenlijk, soms verrassend wijs en vaak ronduit grappig. Ze laten zien dat kinderen de wereld op een eigen manier bekijken en daar hun unieke woorden voor vinden.
Schrijven als ontdekkingstocht
Voor kinderen is schrijven een nieuwe taal om hun binnenwereld mee te delen. Terwijl volwassenen vaak nadenken over toon, spelling en stijl, laten kinderen zich leiden door wat ze voelen op dat moment. Hun zinnen zijn kort, hun woordkeuze eenvoudig, maar hun boodschap is vaak glashelder.
Die ongeremde manier van schrijven levert niet alleen eerlijke teksten op, maar ook een inkijkje in hun gedachtewereld. Soms zijn die teksten ontroerend, zoals een briefje waarin een kind zijn ouders bedankt voor een fijne dag. Soms zijn ze juist komisch, omdat een kind bijvoorbeeld boos is en dat zonder omwegen opschrijft.
Humor en eerlijkheid in één zin
Kinderen staan bekend om hun onvoorspelbaarheid en hebben een haast onbegrensde fantasie. Juist daarom weten ze met een paar woorden of een simpele tekening een glimlach op ons gezicht te toveren. Ze schuwen daarbij geen gevoelige onderwerpen: een kind kan in een briefje heel stellig laten weten dat hij of zij geen spruitjes meer wil eten of dat een ruzie met een vriendje “voor altijd” is.
Hun humor is vaak onbedoeld, maar des te leuker. Juist omdat ze zich nog niet laten beperken door sociale conventies, brengen ze boodschappen met een eerlijkheid waar volwassenen soms jaloers op kunnen zijn.
Een bron van herinneringen
Veel ouders bewaren de briefjes die hun kinderen schrijven. Soms belanden ze in een plakboek of doos vol herinneringen, om jaren later weer terug te vinden. Het teruglezen van zo’n briefje kan een golf van nostalgie oproepen: het moment dat je kind voor het eerst een boodschap achterliet op de keukentafel of een verontschuldiging schreef na een ruzie.
Voor leerkrachten zijn deze briefjes ook een waardevolle schat. Ze laten zien hoe kinderen zich ontwikkelen in taal en emoties. Bovendien geven ze vaak inzicht in wat er speelt in hun hoofdjes: hun dromen, angsten, blijdschap en boosheid.
12 voorbeelden die je dag opvrolijken
In de loop der jaren zijn er talloze kinderbriefjes gedeeld op sociale media en in fotoboeken. De 12 voorbeelden hieronder laten zien hoe veelzijdig de boodschap van een kind kan zijn – en hoe grappig en vertederend tegelijkertijd.
1. “Mama, ik vind jou lief, maar vandaag niet”
Een kind dat boos was omdat het niet nog een ijsje mocht, schreef dit briefje en plakte het demonstratief op de koelkast. De eerlijkheid is hartverscheurend en hilarisch tegelijk.
2. “Papa, ik heb je fiets geleend. Als hij weg is, is dat niet mijn schuld”
Een creatief excuus om alvast elke mogelijke blaam van zich af te schuiven.
3. “Juf, ik kom morgen niet, want ik ben vandaag al moe”
Dit briefje, achtergelaten op het bureau van de lerares, laat zien dat kinderen ook al de kunst van uitstellen beheersen.
4. “Sorry dat ik je pop kapot heb gemaakt, maar hij keek gemeen”
Een opmerkelijke poging om een knuffelbeer de schuld te geven van een ongelukje.
5. “Liefste opa, ik hoop dat je je niet verveelt in de hemel. Ik stuur je een kus”
Een ontroerende boodschap vol kinderlijke tederheid die laat zien hoe kinderen omgaan met verlies.
6. “Mama, ik heb het koekje niet gepakt. Het koekje is gewoon verdwenen”
Een mysterieus briefje naast een leeg koekjestrommeltje dat door het hele gezin nog jaren werd aangehaald.
7. “Lieve Sint, ik wil graag een puppy. Of een draak. Als dat niet kan, dan chocola”
De logica en flexibiliteit in wensen maakt dit verzoek extra aandoenlijk.
8. “Ik ben boos en verhuis naar de schuur. Kom niet zoeken!”
Een kind dat even zijn onafhankelijkheid wilde tonen, maar uiteindelijk na vijf minuten terugkwam vanwege de kou.
9. “Papa, als jij stopt met snurken, krijg je van mij een tekening”
Een komisch dreigement van een kind dat de nachtrust terug wil winnen.
10. “Juf, ik ben ziek van rekenen. Mag ik morgen weer gezond zijn?”
Een creatieve manier om huiswerk te ontwijken die bij veel ouders een glimlach oproept.
11. “Broertje, ik leen je lego en ik geef het misschien ooit terug”
Een voorzichtige belofte die veel broers en zussen bekend zal voorkomen.
12. “Mama, als je dit leest, ben ik bij oma. Ik wilde nog niet naar bed”
Een ontsnappingspoging vastgelegd in een haastig gekrabbeld briefje dat later een familieanekdote werd.
Lessen over communicatie en empathie
Wat deze voorbeelden zo bijzonder maakt, is dat ze kinderen laten oefenen met communicatie. Ze leren hun gevoelens om te zetten in woorden, en ontdekken dat hun boodschap invloed kan hebben op hoe anderen zich voelen of reageren.
Door kinderen de ruimte te geven om briefjes te schrijven – of het nu gaat om een bedankje, een excuus of een grap – leren ze belangrijke sociale vaardigheden. Ze ontdekken hoe woorden troost kunnen bieden, grenzen aangeven of juist plezier brengen.
Humor als venster naar hun wereld
De grappige kant van deze briefjes geeft ons als volwassenen een inkijkje in hoe kinderen situaties ervaren. Een ogenschijnlijk simpele opmerking kan laten zien hoe zij de wereld interpreteren.
Zo laat het briefje van het kind dat “ziek van rekenen” was zien hoe sterk emoties invloed hebben op motivatie. Het koekjesmysterie onthult een beginnende slimheid in het verbergen van foutjes. En de briefjes over verhuisplannen of dreigementen met tekeningen tonen dat kinderen al jong begrijpen dat woorden kracht hebben.
Hoe ouders en leerkrachten kunnen stimuleren
Wil je als ouder of leerkracht kinderen stimuleren om te schrijven, dan zijn kleine aanmoedigingen vaak genoeg. Denk aan een speciaal schriftje of een brievenbusje in de klas. Laat kinderen briefjes schrijven voor verjaardagen, om sorry te zeggen of om een wens te delen.
Beloon de inspanning en toon belangstelling voor de inhoud, niet alleen voor de spelling. Zo ervaren kinderen dat schrijven niet alleen een schooltaak is, maar een manier om zichzelf te uiten.
Een glimlach als cadeautje
De humoristische en eerlijke briefjes van kinderen herinneren ons eraan hoe waardevol het is om die spontaniteit te koesteren. In een wereld waarin communicatie vaak digitaal en vluchtig is, brengen deze handgeschreven notities een warm en menselijk element terug.
Ze bieden niet alleen ouders en leerkrachten een bron van vermaak, maar zijn ook kostbare herinneringen voor later. Want wie bewaart zo’n briefje, bewaart een stukje kindertijd.
Conclusie: de magie van een pen en een vel papier
Of het nu gaat om een serieuze boodschap, een grap of een stille wens: kinderbriefjes laten ons zien hoe krachtig eenvoudige woorden kunnen zijn. Ze weerspiegelen de onbevangenheid, creativiteit en humor die kinderen zo bijzonder maken.
De 12 voorbeelden die we hebben gedeeld, zijn slechts een glimp van de oneindige fantasie die in jonge schrijvers schuilt. Voor iedereen die ze leest, brengen ze niet alleen een glimlach, maar ook een herinnering aan de tijd waarin communicatie nog puur, eerlijk en zonder filters was.
Kort overzicht:
-
Schrijven is voor kinderen meer dan een schoolvak; het is een manier om emoties te uiten.
-
Hun briefjes zijn vaak grappig, eerlijk en soms ontroerend.
-
Ouders en leerkrachten kunnen kinderen stimuleren om meer te schrijven door hen vrijheid te geven.
-
De humor in kinderbriefjes biedt volwassenen een waardevol venster naar de kinderlijke belevingswereld.
Angela de Jong reageert fel op vrijspraak Marco Borsato: “Ik zet zijn muziek niet meer op”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in heel Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Waar sommigen opgelucht ademhaalden, klonken er ook veel kritische geluiden. Een van de meest uitgesproken reacties kwam van Angela de Jong, die in RTL Tonight uitgebreid stilstond bij de uitspraak én bij haar persoonlijke gevoel bij de zaak.
De Jong, die de laatste tijd opvallend vaak aanschuift bij het programma, gebruikte de studio opnieuw als plek om haar scherpe analyses en stevige standpunten te delen. Dat is opvallend, omdat ze RTL Tonight in eerdere jaren juist geregeld kritisch beoordeelde in haar columns. Toch lijkt ze in deze fase de talkshow bewust te gebruiken om haar visie op gevoelige maatschappelijke thema’s te duiden.
“Geen bewijs, maar dat maakt het niet minder pijnlijk”
Angela de Jong opende haar betoog met een duidelijke nuancering: zij respecteert de uitspraak en het functioneren van de Nederlandse rechtsstaat.
“Natuurlijk, we hebben een rechtsstaat en die functioneert,” zei ze. “Dat moeten we altijd vooropstellen.”
Maar onmiddellijk daarna maakte ze duidelijk dat het juridische oordeel volgens haar niet betekent dat de zaak emotioneel of moreel ineens eenvoudig wordt.
Ze wijst op een bredere zorg die zij al langer heeft: slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag lopen vaak vast in het juridische systeem.
“Uiteindelijk is het netto uitlekgewicht dat je als vermeend slacht0ffer, man of vrouw, altijd aan het kortste eind trekt. Je hebt gewoon geen poot om op te staan.”
De Jong benadrukt dat dit probleem niet uniek is voor deze zaak, maar structureel is binnen situaties waarin bewijs ontbreekt.
Volgens haar komen veel incidenten voor in omstandigheden waar geen getuigen aanwezig zijn en waar communicatie via berichten of mondeling contact plaatsvindt.
“Het komt altijd neer op jouw woord tegen dat van de ander,” stelt ze. Dat maakt de drempel voor slacht0ffers hoog, en de kans op juridische erkenning laag.
“De verklaring ging door merg en been”
De opiniedeskundige verwijst vervolgens naar de inhoud van de aangifte en de verklaring van de aangeefster, die tijdens de rechtszaak voorgelezen werd.
“Het ging door merg en been, vond ik,” zegt ze.
Volgens Angela legde de jonge vrouw helder, consistent en indringend uit welke emotionele gevolgen grensoverschrijdend gedrag kan hebben.
“Ze legt precies uit wat een slacht0ffer van zulk gedrag allemaal doormaakt. Die schaamte, dat schuldgevoel, die angst… dat kwam allemaal heel dichtbij.”
De Jong benadrukt dat een vrijspraak níet automatisch betekent dat iemand fantasie heeft, overdrijft of niets heeft meegemaakt.
“Zij wilde erkenning,” zegt Angela, “en ze staat nu weer met lege handen.”
Hoewel de uitspraak juridisch gezien helder is, laat ze zien dat morele en emotionele perspectieven veel ingewikkelder kunnen zijn.
Muziek van Borsato? “Voor mij niet meer”
Toen presentator Humberto Tan haar vroeg of zij na de vrijspraak nog naar de muziek van Marco Borsato kan luisteren, kwam er geen moment van twijfel.
“Nee.”
Ze licht haar antwoord toe met een duidelijke persoonlijke grens.
“Hij is vrijgesproken voor ontucht,” zegt ze, “maar alles wat hij wél heeft toegegeven over wat zich in dat gezin heeft afgespeeld, én de appjes die gestuurd werden door een man van vijftig naar een meisje van zestien of zeventien… dat vond ik echt om te kotsen.”
Ze zegt erbij dat ze jarenlang met plezier naar zijn muziek luisterde, maar dat haar gevoel nu veranderd is.
“Hoe leuk ik zijn muziek ook vind, ik zal het zelf niet meer opzetten.”
Het is een persoonlijk besluit, maar wel een dat past bij Angela’s rol: iemand die haar mening niet alleen vormt, maar ook uitspreekt, ook als die meningen kritiek oproepen.
Een bredere discussie over grensoverschrijdend gedrag
Wat Angela de Jong zegt, gaat verder dan één zaak of één artiest. Ze spreekt een bredere zorg uit die al jaren door de entertainmentwereld en de media zweeft.
De afgelopen jaren kwamen er meerdere dossiers aan het licht waarbij meldingen van ongewenst gedrag centraal stonden. Elke keer weer laait dezelfde discussie op:
-
Hoe bewijs je iets dat vaak achter gesloten deuren gebeurt?
-
Hoe werkt het rechtssysteem in situaties zonder getuigen?
-
Wat betekent een vrijspraak voor het gevoel van slacht0ffers?
-
Hoe scheidt het publiek iemands werk van iemands privégedrag?
Angela de Jong blijft een uitgesproken stem in dat debat. Niet omdat ze zichzelf boven de feiten plaatst, maar omdat ze vanuit haar perspectief spreekt namens een groep mensen die zich herkent in wat vaak verborgen blijft.
Reacties in de studio en daarbuiten
De sfeer tijdens de uitzending was voelbaar gespannen. Humberto Tan luisterde aandachtig en stelde vragen die ruimte boden voor nuance. Co-hosts keken zichtbaar alert toe hoe Angela haar verhaal deed.
Ook op sociale media leidde haar optreden tot duizenden reacties:
-
Sommigen prezen haar voor haar empathie en moed.
-
Anderen vonden dat ze te hard oordeelt over iemand die juridisch onschuldig is verklaard.
-
Weer anderen benadrukten dat beide perspectieven naast elkaar kunnen bestaan: een juridische vrijspraak én moreel ongemak.
In talkshows, podcastfragmenten en opiniestukken keerde haar uitspraak regelmatig terug. Niet alleen omdat zij een bekende naam is, maar vooral omdat haar boodschap aansluit op discussies die al langer spelen rondom machtsdynamiek, vertrouwen en veilige werkomgevingen.
De spanning tussen recht en gevoel
Angela’s woorden herinneren eraan dat het juridische systeem werkt volgens strikte regels, terwijl menselijke emoties veel complexer zijn.
In de rechtszaal draait het om
bewijs.
In het dagelijks leven draait het om vertrouwen, intuïtie en
persoonlijke grenzen.
Daarom kunnen mensen verschillend reageren op dezelfde uitspraak:
-
Voor sommigen betekent een vrijspraak letterlijk: onschuldig.
-
Voor anderen betekent een vrijspraak vooral: niet bewezen.
En in dat grijze gebied vindt Angela haar standpunt.
Een heldere conclusie: respect voor het recht, maar geen ruimte in haar playlist
Angela sluit haar betoog af zoals ze begon: met respect voor de rechterlijke beslissing, maar ook met een scherpe persoonlijke grens.
Voor haar is dit geen kwestie van muziek alleen. Het gaat over waardigheid, bescherming van kwetsbare mensen en de gevoeligheid van situaties waarin machtsverschillen een rol spelen.
“Ik zal het zelf niet meer opzetten,” zegt
ze nog eens.
Niet kwaad, niet schreeuwend, maar vastberaden.
Het gesprek dat daarop volgt, laat zien dat Nederland voorlopig nog niet klaar is met de discussie rond deze zaak — juridisch, emotioneel en maatschappelijk.