Algemeen
Emma Kok (17) deelt vreselijk verdriet
Emma Kok openhartig over mentale strijd: “Mijn grootste litteken zie je niet”
Emma Kok, de jonge zangeres die miljoenen harten wist te raken met haar indrukwekkende stem en optredens, heeft zich op sociale media van haar meest kwetsbare kant laten zien. In een emotionele boodschap op Instagram deelt ze dat ze het mentaal moeilijk heeft. Ondanks haar ogenschijnlijke zelfvertrouwen, voelt Emma zich vaak angstig, onzeker en gekwetst. Het zijn eerlijke woorden van een 17-jarige artieste die niet alleen fysiek, maar ook emotioneel littekens met zich meedraagt.
Een leven met gastroparese
Emma leeft met gastroparese, een zeldzame aandoening waarbij de maagspieren hun werk niet goed doen. Hierdoor kan voedsel niet normaal worden verteerd. Al van jongs af aan is ze afhankelijk van sondevoeding. Een voedingspomp zorgt ervoor dat haar lichaam toch de nodige voedingsstoffen binnenkrijgt, maar laat ook zichtbare sporen na: op haar buik draagt ze een groot litteken, ontstaan door de medische ingreep die nodig was om de pomp te plaatsen.
Deze fysieke littekens zijn voor Emma al jaren een bron van ongemak en schaamte. Maar het is vooral de manier waarop anderen daarop reageerden – en nog steeds reageren – die diepe sporen heeft nagelaten.
Gepest vanwege haar z!ekte
Emma vertelt dat de pesterijen al begonnen in groep zeven van de basisschool. Ze werd anders behandeld, uitgelachen, genegeerd. “Ik werd me toen heel bewust van mijn z!ekte. Van mijn ‘anders-zijn’,” schrijft ze. De confrontatie met die werkelijkheid kwam hard aan en dwong haar al vroeg tot het zoeken van hulp.
Via een psycholoog leerde ze haar ervaringen een plek te geven, maar de pijn verdween nooit helemaal. “Ik merk dat hoe ouder ik word, hoe vaker ik terugdenk aan mijn pestverleden,” vertelt ze. Want hoewel de pesterijen zijn gestopt, blijven de gevolgen voelbaar. In sociale situaties voelt ze zich vaak onzeker. Ze twijfelt aan zichzelf, is bang om opnieuw gekwetst te worden. “Ik kom misschien zelfverzekerd over, maar je moest eens weten wat er vanbinnen gebeurt,” schrijft ze openhartig.
Twee littekens: één zichtbaar, één onzichtbaar
Het litteken op haar buik is voor haar slechts één kant van het verhaal. “Mensen zien dat litteken en denken: ach, dat is erg. Maar mijn grootste litteken zie je niet,” zegt ze. Het is de onzichtbare schade van jarenlange opmerkingen, blikken en kleine pesterijtjes die zich hebben opgestapeld tot een blijvende onzekerheid.
Emma’s z!ekte is complex en zwaar genoeg, maar wat het nóg moeilijker maakt, zijn de mentale wonden die zijn geslagen door hoe mensen met haar omgaan. “Door mijn z!ekte heb ik het al moeilijk genoeg. Maar door die mentale littekens wordt het nóg zwaarder.”
Een oproep tot meer mededogen
In haar Instagrambericht roept Emma haar volgers op tot meer zorgvuldigheid in omgang en communicatie. “Denk na wat je tegen iemand zegt, of wat je online over iemand schrijft,” schrijft ze. “Je kan zomaar iemand een litteken bezorgen – en van littekens kom je nooit meer af.”
Met deze woorden snijdt ze een belangrijk maatschappelijk thema aan: het effect van (online) pesten, vooral bij jongeren. Wat voor de één een grapje lijkt, kan voor een ander een jarenlange worsteling veroorzaken. Emma’s verhaal herinnert ons eraan dat kwetsende woorden lang blijven hangen, zeker bij wie al kwetsbaar is.
Hoop als leidraad
Ondanks de zwaarte van haar boodschap, is Emma’s bericht ook een toonbeeld van veerkracht. Ze laat weten dat hoop altijd een centrale rol heeft gespeeld in haar leven. Die hoop wordt zelfs tastbaar in de vorm van een tattoo op haar arm: Never lose hope.
“Mijn ouders hebben me altijd geleerd om de hoop nooit op te geven,” zegt ze. “Elke nacht bid ik dat ik ooit beter word. En dat ik nooit de moed verlies.” Het is een intiem inkijkje in haar geloof, haar familieband en haar innerlijke kracht. Juist door haar kwetsbaarheid te tonen, weet Emma opnieuw te inspireren.
Een rolmodel voor velen
Dat Emma op jonge leeftijd al zo open durft te zijn over mentale gezondheid, verdient bewondering. Veel jongeren worstelen met vergelijkbare gevoelens van onzekerheid, maar weten niet hoe ze die moeten uitspreken. Door haar verhaal te delen, geeft Emma een stem aan die stille worstelingen.
Ze laat zien dat het oké is om je kwetsbaar te voelen. Dat angst, onzekerheid en verdriet geen tekenen van zwakte zijn, maar van menselijkheid. En dat het mogelijk is om kracht te putten uit moeilijke periodes – juist als je die deelt met anderen.
Ondersteuning van haar omgeving
De reacties op haar bericht zijn hartverwarmend. Fans uit binnen- en buitenland spreken hun steun en respect uit. Ook collega-artiesten en bekenden uit de media laten weten dat ze achter haar staan. De waardering voor haar eerlijkheid is groot, en velen herkennen zich in haar gevoelens.
Emma’s ouders – met wie ze een hechte band heeft – zijn voor haar een constante bron van steun. In eerdere interviews gaf ze al aan dat ze zonder hen waarschijnlijk nooit zo ver was gekomen. Hun liefde, geloof en aanmoediging vormen de veilige basis waarop ze kan terugvallen.
Blijvende impact van een jonge stem
Emma Kok is nog maar 17, maar haar stem reikt ver. Niet alleen op het podium, maar ook in gesprekken over gezondheid, veerkracht en zelfbeeld. Ze durft onderwerpen aan te snijden die anderen liever vermijden – en doet dat met een openheid die zowel ontwapenend als krachtig is.
In een wereld waar jongeren steeds vaker worstelen met mentale druk en prestatielast, is Emma’s boodschap een belangrijk signaal: niemand hoeft zich te schamen voor zijn of haar gevoelens. En iedereen verdient het om gezien en gehoord te worden – ook als het even niet goed gaat.
Tot slot: een uitnodiging tot reflectie
Emma’s verhaal nodigt uit tot meer begrip. Voor jongeren die z!ek zijn, voor mensen met zichtbare én onzichtbare littekens, voor iedereen die zich ‘anders’ voelt. Ze vraagt geen medelijden, maar bewustzijn. Een beetje zachtheid. Een beetje meer aandacht voor wat woorden kunnen doen.
Haar boodschap is helder: laten we beter voor elkaar zorgen. Niet alleen met complimenten en applaus, maar ook met respect, voorzichtigheid en liefde.
En misschien, als we dat doen, kunnen we meehelpen om een wereld te creëren waarin minder littekens achterblijven — zichtbaar of onzichtbaar.
Het was een nacht die Djarno Hofland en zijn verloofde Manon Kool niet snel zullen vergeten. Wat begon als een ogenschijnlijk rustige avond, veranderde plots in een angstige race tegen de klok toen hun pasgeboren zoontje Lowen onverwacht ernstig benauwd raakte. In paniek stapten ze midden in de nacht in de auto, op weg naar het z!ekenhuis, niet wetend wat hen te wachten stond.
Schrik in de nacht
Via Instagram liet Djarno zijn
volgers weten wat er was gebeurd. In een open en emotionele
boodschap schreef hij:
“Vannacht in het z!ekenhuis
gezeten voor Lowen, die opeens geen lucht meer kreeg door al zijn
slijm.”
Bij het bericht deelde hij een foto vanuit het z!ekenhuis, waarop te zien is hoe het jonge gezin op de spoedeisende hulp zit. De vermoeidheid en spanning zijn voelbaar, maar gelukkig kon hij ook meteen geruststellend nieuws delen: “Het is allemaal goed met hem, gelukkig.”
Voor elke ouder is het een van de grootste angsten: je kind dat plotseling moeite krijgt met ademhalen. Zeker bij een baby, die zichzelf nog niet kan helpen of aangeven wat er mis is, kan zo’n situatie razendsnel escaleren. Voor Djarno en Manon voelde het dan ook alsof de tijd even stil stond.
Opluchting na angstige uren
In het z!ekenhuis werd Lowen direct onderzocht. De artsen constateerden dat hij veel slijm had, wat zijn ademhaling ernstig belemmerde. Zulke situaties komen bij jonge baby’s vaker voor, maar dat maakt de schrik voor ouders niet minder groot. Elk kuchje, elk geluidje wordt dan beladen met angst.
Na observatie en behandeling kwam gelukkig het verlossende nieuws: Lowen was stabiel en buiten gevaar. Voor Djarno en Manon viel er een enorme last van hun schouders. De opluchting na zulke uren is nauwelijks te beschrijven. Van pure paniek naar dankbaarheid – emoties die elkaar in rap tempo afwisselen.
Lowen: een wonder voor het gezin
Lowen werd afgelopen zomer geboren en was vanaf het eerste moment een bron van geluk voor het stel. Bij zijn geboorte deelden Djarno en Manon al hoe bijzonder zijn komst voor hen was. “Jij maakt ons compleet, Lowen Franky Hofland,” schreven ze toen trots. “Jij bent ons wonder, zijn geschenk.”
Dat zulke woorden extra lading krijgen na een angstige nacht als deze, is logisch. Het herinnert ouders eraan hoe kwetsbaar het leven is, maar ook hoe groot de liefde is die ze voelen.
Een hecht gezin
Djarno en Manon vormen al zes jaar een koppel en zijn sinds vorig jaar verloofd. Hun gezin groeide gestaag. Begin 2022 mochten ze hun dochter Seven Rich verwelkomen, die inmiddels een grote zus is geworden. Daarnaast heeft Djarno nog een dochter uit een eerdere relatie, waardoor het gezin al langere tijd een warme, samengestelde eenheid vormt.
Op sociale media laten ze regelmatig zien hoe belangrijk familie voor hen is. Geen perfecte plaatjes, maar eerlijke momenten: blijdschap, vermoeidheid, liefde en soms ook zorgen. Juist dat maakt dat veel mensen zich met hen kunnen identificeren.
Reacties vol steun
Onder het Instagrambericht van Djarno stroomden de reacties binnen. Volgers leefden massaal mee en wensten Lowen beterschap. Veel ouders deelden hun eigen ervaringen met nachtelijke z!ekenhuisbezoeken en lieten weten hoe herkenbaar de angst is.
“Zo heftig,
sterkte!”
“Wat een schrik, fijn dat het nu goed gaat.”
“Dit zijn nachten die je nooit meer vergeet.”
De steunbetuigingen laten zien hoe groot de betrokkenheid is. Hoewel Djarno en Manon bekende gezichten zijn, staan ze in zulke momenten vooral als ouders voor dezelfde zorgen als ieder ander.
Kwetsbaarheid van jonge baby’s
Artsen benadrukken regelmatig hoe belangrijk het is om bij ademhalingsproblemen bij baby’s direct actie te ondernemen. Overmatig slijm, verkoudheid of kleine luchtwegproblemen kunnen bij jonge kinderen snel tot benauwdheid leiden. Dat Djarno en Manon geen moment twijfelden en meteen naar het z!ekenhuis gingen, was dan ook de juiste keuze.
Voor ouders is het vaak lastig om het onderscheid te maken tussen “even aankijken” en “direct handelen”. In dit geval bleek hoe belangrijk het is om op je gevoel te vertrouwen.
Dankbaarheid overheerst
Hoewel de nacht intens en beangstigend was, overheerst bij het gezin nu vooral dankbaarheid. Dankbaarheid dat de zorg snel beschikbaar was, dat Lowen goed is behandeld en dat ze hem weer veilig in hun armen konden sluiten.
Djarno’s korte, eerlijke update zegt daarin eigenlijk alles. Geen lange uitleg, geen drama, maar een simpele boodschap: het was spannend, maar het gaat goed.
Een herinnering die blijft
Zulke momenten blijven ouders vaak bij. Ze worden onderdeel van het gezinsverhaal: die ene nacht, die ene angst, die ene opluchting. Voor Djarno en Manon zal dit ongetwijfeld een herinnering zijn die hen nog dichter bij elkaar brengt.
Voor nu lijkt de rust teruggekeerd in huize Hofland-Kool. Lowen is veilig, de ouders kunnen weer ademhalen en dochter Seven heeft haar broertje weer thuis.
En misschien is dat wel de belangrijkste boodschap die blijft hangen na deze gebeurtenis: hoe kwetsbaar het leven soms ook is, de liefde en verbondenheid binnen een gezin blijken keer op keer sterker dan de angst.