Algemeen
Willeke Alberti maakt ingrijpend nieuws bekend
Willeke Alberti keert terug op het podium: “Zingen is mijn manier van helen”
Na een periode van stilte, verlies en diepe r0uw keert Willeke Alberti (79) terug naar dat wat haar altijd kracht gaf: het podium. In een emotionele uitzending van Shownieuws kondigde de zangeres haar comeback aan. Geen grootse herstart, geen bombast, maar een oprechte terugkeer naar wat haar hart nodig heeft. “Ik miste het zó enorm,” verklaarde ze geëmotioneerd. “Niet om het verdriet weg te zingen, maar om ermee te kunnen leven.”
Een jaar vol verlies
Oktober 2024. Willeke trekt zich terug uit het openbare leven. Niet omdat haar stem is verstomd, maar omdat het leven haar op korte tijd hard treft. De zwaarste klap: het 0verlijden van haar dochter Daniëlle van ’t Schip, op 55-jarige leeftijd, aan de gevolgen van uitgezaaide kanker. Het verlies snijdt diep — dieper dan woorden kunnen vangen. Alsof dat nog niet genoeg is, 0verlijdt in korte tijd ook haar broer, twee tantes, een oom en een neef.
“Het was te veel om in één keer te dragen,” zegt Willeke. En dus trekt ze zich terug. De optredens worden afgezegd, de agenda leeggehaald. Ze kiest voor stilte, voor tijd, voor r0uw. Voor ademen.
R0uw en ritme: het leven opnieuw leren voelen
In die maanden zonder muziek, zonder applaus en zonder microfoon vindt Willeke opnieuw haar evenwicht. Niet door het verdriet te negeren, maar door het langzaam te leren kennen. Ze praat, huilt, denkt na. En uiteindelijk: ze zingt. Niet op een podium, maar in kleine kring, met dierbaren en haar vertrouwde band.
En ergens in die intieme momenten gebeurt iets. “Ik voelde ineens: het mag weer,” vertelt ze. “Het is nog steeds pijnlijk, maar zingen geeft me kracht. Het verbindt me met Daniëlle, met mijn publiek, met het leven.”
De terugkeer op Moederdag: zelden was een datum zo beladen
Haar officiële comeback vindt plaats op een symbolisch moment: Moederdag, 11 mei 2025, in Rotterdam. Precies de dag waarop moeders worden geëerd, treedt Willeke weer op. Maar deze keer als een moeder die zélf een kind heeft moeten loslaten. De keuze voor deze dag is niet toevallig — het is een bewuste manier om Daniëlle te eren. Met muziek. Met liefde. Met herinnering.
“Ze is er niet meer in de zaal, maar ze is bij elk lied aanwezig,” zegt Willeke. “Zingen is mijn manier om haar te blijven voelen.”
Het concert stond oorspronkelijk gepland voor 2024, maar werd toen begrijpelijkerwijs uitgesteld. Nu krijgt het een diepere laag, als eerbetoon aan een moeder-dochterband die verder leeft in elke noot.
Ook Zwarte Cross staat stil bij Daniëlle
Later deze zomer staat ook een optreden gepland tijdens de Zwarte Cross in Lichtenvoorde. Voor veel artiesten is dit een van de gezelligste festivals van het jaar, maar voor Willeke krijgt het een extra emotionele lading. Er komt een speciaal moment tijdens haar set, waarin muzikaal wordt stilgestaan bij Daniëlle’s leven, werk en invloed.
Daniëlle van ’t Schip was meer dan ‘de dochter van’. Ze schreef boeken over spiritualiteit, zingeving en innerlijke rust. Zelfs tijdens haar z!ekte bleef ze zoeken naar betekenis, naar licht in het donker. Haar nalatenschap leeft voort in haar woorden — en nu ook in de muziek van haar moeder.
“Zingen is geen werk, het is mijn ademhaling”
Wie Willeke Alberti kent, weet dat muziek voor haar meer is dan werk. Het is essentie, verbinding, troost en thuis. Al sinds de jaren ’60 is ze een vaste waarde in het Nederlandse muzieklandschap, met evergreens als Spiegelbeeld, Samen Zijn en Telkens Weer. Haar optredens zijn doordrenkt van emotie, menselijkheid en warmte.
Haar stem, gedragen door ervaring en geleefde liefde, raakt nog altijd harten. Voor velen is ze niet zomaar een zangeres, maar een baken van herkenning en herinnering. Haar muziek troost, heelt, verbindt. En in deze fase van haar leven wordt dat alleen maar sterker gevoeld.
Geen comeback, maar een doorstart
Willeke benadrukt dat haar terugkeer geen groots opgezette comeback is. Geen tourschema, geen mediacampagne, geen commercieel doel. Ze doet het omdat ze het moet voelen. Omdat het zingen haar helpt. Omdat het publiek haar nog steeds draagt — en zij het publiek.
“Ik weet niet wat de toekomst brengt,” zegt ze. “Misschien zijn het er maar een paar concerten. Misschien meer. Maar ik doe het op mijn tempo, met mijn hart als kompas.”
Haar omgeving ondersteunt haar daarin. Volgens bekenden is het geen strategie, maar een innerlijke noodzaak. Zingen helpt haar om niet overspoeld te raken door r0uw.
Voor het publiek is ze altijd gebleven
Hoewel Willeke Alberti de afgelopen tijd uit het oog was, is ze nooit uit het hart verdwenen. Onder haar fans leeft een diepe verbondenheid. Op sociale media verschijnen steunbetuigingen, herinneringen en warme woorden.
“Ze zong op de begrafenis van mijn moeder. Haar stem troostte ons toen we het zelf niet konden zeggen,” schrijft iemand op Facebook.
Voor veel mensen is haar stem verbonden aan hun levensverhaal. Aan bruiloften, begrafenissen, gezinsmomenten en jeugdherinneringen. Haar terugkeer voelt dan ook als thuiskomen — niet alleen voor haarzelf, maar ook voor wie haar jarenlang in het hart sloot.
Een stem voor wie het even niet kan zeggen
Wat Willeke doet, gaat verder dan optreden. Ze geeft een stem aan gevoelens die soms moeilijk uit te spreken zijn. R0uw, verlies, verdriet — ze verwerkt het in muziek en deelt het met anderen, zodat zij zich minder alleen voelen. In een tijd waarin veel mensen worstelen met verlies, is dat een krachtig gebaar.
Met haar terugkeer laat ze zien dat je, zelfs na de donkerste periode, weer voorzichtig naar het licht kunt lopen. Niet om het verleden te vergeten, maar om het een plek te geven. Lied voor lied. Stap voor stap.
Wat blijft is liefde
Uiteindelijk draait het bij Willeke Alberti altijd om liefde. De liefde voor haar dochter, haar familie, haar publiek. En de liefde voor muziek, die haar al decennia lang overeind houdt — ook nu.
In elk optreden, hoe klein of groot ook, klinkt die liefde door. Het is geen schreeuw, maar een fluistering die je voelt tot in je botten. Het is niet spektakel, maar echtheid. En juist daarom is haar terugkeer zo krachtig.
Conclusie: een terugkeer die raakt aan het hart
Willeke Alberti staat op. Na verlies, na stilte, na r0uw. Niet met tromgeroffel, maar met een open hart. Ze zingt opnieuw, niet ondanks het verdriet, maar dankzij haar wil om te verbinden, te troosten, en in leven te houden wat haar lief is.
Haar verhaal is herkenbaar voor iedereen die ooit afscheid nam, en toch de kracht vond om verder te gaan. Haar stem is niet alleen een muzikale terugkeer — het is een ode aan veerkracht, aan moed, en aan de liefde die nooit verdwijnt.
Wat betekent Willeke Alberti voor jou? Deel je herinnering, boodschap of steunbetuiging via onze Facebookpagina. Samen houden we de muziek en de herinneringen levend.
Heftige beschuldiging van Antine Algra aan adres van Monique Hansler: “Het ging veel verder dan mensen denken”
De realityserie De Hanslers: Van de Piste naar de Playa houdt de gemoederen al weken flink bezig. Wat voor de ene kijker vermakelijke televisie is, roept bij anderen vooral ongemak op. Met name de dominante aanwezigheid van Monique Hansler in het leven van haar zoon Mike zorgt voor felle discussies op sociale media. Nu doet Antine Algra, de ex-partner van Mike Hansler, een opmerkelijke en ingrijpende beschuldiging. Volgens haar bleef het gedrag van Monique niet beperkt tot woorden alleen.
Antine, die Mike leerde kennen tijdens Winter Vol Liefde, vertelt in een interview dat wat kijkers nu op televisie zien, voor haar pijnlijk herkenbaar is. “Het is confronterend om die fragmenten voorbij te zien komen,” zegt ze. “Voor mij is het geen verrassing. Wat nu wordt uitgezonden, heb ik zelf ook meegemaakt.”
“Ik kijk de serie niet, maar ontkom er niet aan”
Hoewel Antine benadrukt dat ze de realityserie niet actief volgt, komt ze er nauwelijks omheen. Fragmenten circuleren volop online en zorgen steeds opnieuw voor reacties. “Ik kijk de afleveringen niet bewust,” legt ze uit. “Maar de fragmentjes zie je overal. Op social media, in nieuwsartikelen, via anderen. Dan herken je patronen.”
Volgens Antine speelde veel van wat nu wordt uitgezonden zich destijds af buiten het zicht van camera’s. “Bij Mike en mij gebeurde dit in onze vrije tijd, niet tijdens opnames. Daardoor is er nooit een compleet beeld van geweest,” vertelt ze. “Maar het gedrag dat mensen nu zien, dat is niet nieuw.”
Escalatie achter gesloten deuren
Wat Antine vervolgens beschrijft, gaat verder dan wat tot nu toe in de media is verschenen. Ze stelt dat de spanningen op een bepaald moment volledig escaleerden. Aanleiding zou een bezoek van Mike aan Friesland zijn geweest, waar Antine haar leven had opgebouwd.
“Toen Mike naar Friesland wilde komen om mijn leefomgeving te zien, sloeg de sfeer volledig om,” vertelt ze. “Monique was woedend.” Volgens Antine liep dat uit op een incident dat diepe indruk op haar maakte. “Ze gooide een vaas naar mijn hoofd,” zegt ze. “En schreeuwde dat Mike moest kiezen tussen haar en mij.”
Antine spreekt zichtbaar geëmotioneerd over dat moment. “Dat zijn dingen die je niet zomaar vergeet. Het ging zó ver. Het was geen meningsverschil meer, maar pure escalatie.”
Loyaliteit onder druk
Volgens Antine staat Mike al jaren onder grote emotionele druk. “Zij houdt hem krampachtig vast,” zegt ze over Monique. “Het is alsof er geen ruimte is voor een volwassen relatie naast haar.” In haar ogen wordt haar ex-partner gedwongen voortdurend te laveren tussen zijn eigen leven en de verwachtingen van zijn moeder.
“Het ging niet alleen om mij,” benadrukt ze. “Het ging om controle. Om invloed. Om niet loslaten.” Antine zegt dat ze meerdere keren heeft geprobeerd het gesprek aan te gaan, maar dat dit zelden tot rust leidde. “Alles draaide om loyaliteit. Wie staat op één?”
“Dit vraagt om hulp”
Antine is voorzichtig met haar woorden, maar spreekt wel haar zorgen uit. Ze gelooft dat er onderliggend meer speelt. “Ik denk dat Monique hulp nodig heeft,” zegt ze. “Al weet ik niet of ze daar voor openstaat.”
Volgens Antine leeft Monique sterk in haar eigen overtuigingen. “Ze heeft haar eigen wereld gecreëerd, met haar eigen waarheden. Ik weet niet of een specialist daar nog doorheen komt.” Daarbij verwijst Antine naar verhalen die Monique zelf eerder zou hebben gedeeld over haar jeugd.
“Ze heeft verteld dat haar eigen moeder worstelde met borderline en dat haar vader vaak afwezig was,” legt Antine uit. “Dat betekent dat ze waarschijnlijk geen veilige hechting heeft gekend. En dat zie je terug: ze houdt haar gezin krampachtig vast.”
Publieke discussie, privégevolgen
De uitspraken van Antine zorgen voor veel reacties. Waar sommige kijkers haar verhaal zien als bevestiging van wat zij al langer vermoeden, wijzen anderen op het belang van voorzichtigheid. Het gaat om ernstige beschuldigingen, gebaseerd op persoonlijke ervaringen, zonder dat betrokkenen publiekelijk hebben gereageerd.
Antine begrijpt die terughoudendheid. “Ik weet dat dit gevoelig ligt,” zegt ze. “Maar ik deel dit niet om iemand zwart te maken. Ik deel dit omdat mensen nu oordelen op basis van televisiebeelden, terwijl er veel meer speelt achter de schermen.”
Ze benadrukt dat ze haar verhaal lange tijd voor zich heeft gehouden. “Ik heb hier niet eerder over gesproken, omdat ik rust wilde. Maar nu dit opnieuw naar boven komt, voel ik dat ik eerlijk moet zijn.”
Impact die blijft
De periode met Mike en zijn familie heeft volgens Antine diepe sporen nagelaten. “Het heeft me lang gekost om weer vertrouwen te krijgen,” vertelt ze. “Je gaat aan jezelf twijfelen. Je vraagt je af of jij degene bent die het verkeerd ziet.”
Toch kijkt ze nu met meer afstand terug. “Ik sta sterker dan toen,” zegt ze. “En ik hoop vooral dat Mike ooit de ruimte krijgt om zijn eigen leven te leiden, zonder angst of druk.”
Geen oordeel, wel erkenning
Antine sluit af met een duidelijke boodschap: ze vraagt geen veroordeling, maar begrip. “Dit is geen zwart-witverhaal,” zegt ze. “Het is complex, pijnlijk en menselijk.” Ze hoopt dat kijkers zich dat realiseren wanneer ze naar de serie kijken.
“Wat op televisie verschijnt, is maar een deel van het verhaal,” besluit ze. “En soms is het deel dat je níét ziet, het zwaarst om te dragen.”