Algemeen
Vreselijk nieuws bij afscheid Jonnie Boer
Afscheid van topchef Jonnie Boer in De Librije: een eerbetoon vol klasse, emotie en symboliek
In het hart van Zwolle werd donderdag op indrukwekkende wijze afscheid genomen van Jonnie Boer, de vermaarde chef-kok die zijn leven wijdde aan smaak, gastvrijheid en innovatie in de keuken. In zijn eigen restaurant, het wereldberoemde De Librije, kwamen familie, vrienden, collega’s en prominenten bijeen om hem de laatste eer te bewijzen.
Boer 0verleed vorige week woensdag onverwacht op Bonaire, op 60-jarige leeftijd, aan de gevolgen van een longembolie. Zijn 0verlijden bracht een schok teweeg in de culinaire wereld, maar ook ver daarbuiten. Wat donderdag volgde was een afscheid dat perfect aansloot bij wie hij was: warm, kleurrijk, eigenzinnig en tot in detail verzorgd.
De Librije als decor voor een uniek afscheid
Niet eerder werd in Nederland een chef-kok op deze manier herdacht: in zijn eigen restaurant, waar hij zijn levenswerk had opgebouwd samen met zijn vrouw Thérèse Boer. De deuren van De Librije gingen donderdagochtend open voor een select gezelschap dat Jonnie van dichtbij had gekend – in de keuken, aan tafel, of als vriend.
Bij aankomst werden gasten verwelkomd door personeel van De Librije en chef-kok Nelson Tanate, die ooit als stagiair begon onder Jonnie, en inmiddels mede-eigenaar is van het enige Nederlandse restaurant met drie Michelinsterren. Samen met de kinderen van Jonnie en Thérèse – Jimmie en Isabelle – leidt hij het bedrijf voort.
Voor de gelegenheid was de binnenstad van Zwolle deels afgesloten. Straten rond de Assiestraat en Diezerpoortenplas gingen dicht voor verkeer, de parkeergarage op het Noordereiland werd deels gereserveerd voor genodigden. Beveiligers en verkeersregelaars zorgden voor een respectvolle en rustige ontvangst.
Een kist die sprak: graffitikunst, symboliek en persoonlijkheid
Centraal in De Librije stond de opbaarkist van Jonnie Boer – niet traditioneel zwart of donkerbruin, maar kleurrijk beschilderd in graffitistijl. Een visueel eerbetoon aan zijn creativiteit, zijn lef, en zijn vermogen om altijd buiten de lijntjes te denken. De kist was een statement, net als de man die erin lag.
Aan de zijkant stond een ingelijste zwart-witfoto van Johan Cruijff, voorzien van handtekeningen. Cruijff was een grote inspiratiebron voor Jonnie, zowel in denken als in doen. Daarnaast lagen er persoonlijke voorwerpen rondom de kist: bokshandschoenen, een vishengel met molen, en flessen wijn – subtiele verwijzingen naar zijn passies buiten de keuken.
Op de kist lag ook een bloemenkrans van koning Willem-Alexander en koningin Máxima, een teken van nationale waardering voor de chef die de Nederlandse gastronomie wereldwijd op de kaart zette.
Afscheid met een glas in de hand
Gasten kregen bij aankomst de mogelijkheid om op hun eigen manier afscheid te nemen. Sommigen hieven een glas witte wijn bij het portret van Jonnie aan de ingang van het restaurant, anderen verkozen een stil moment met een glas water. Er werd niet formeel gesproken, maar de stilte sprak boekdelen.
De sfeer was ingetogen, met ruimte voor herinneringen en onderlinge gesprekken. Mensen die met Jonnie hadden gewerkt, met hem hadden gegeten of samen avonturen beleefden, vonden elkaar in verhalen en gedeeld verdriet. De liefde voor Jonnie en zijn werk was tastbaar.
Bekende gezichten uit de culinaire wereld en daarbuiten
Onder de aanwezigen waren grote namen uit de gastronomie, zoals Herman den Blijker, maar ook andere bekende Nederlanders die op een of andere manier met Jonnie verbonden waren. Namen als Jaap Stam, Humberto Tan, Jan Slagter, Jack van Gelder en Martijn Krabbé – die ernstig ziek is – lieten zich zien en toonden hun respect.
Ook burgemeester Peter Snijders van Zwolle was een van de eerste gasten die arriveerde. Hij noemde Jonnie “een ambassadeur voor Zwolle, een pionier, en bovenal een goed mens”.
Vanuit de Zwolse gemeenschap waren veel ondernemers en bekenden aanwezig, een teken dat Jonnie niet alleen nationaal, maar ook lokaal diep geworteld was.
Een brief uit stilte: het gezin spreekt via beeld
In eerste instantie waren Thérèse, Jimmie en Isabelle niet zichtbaar bij de ceremonie. Op een groot portret van Jonnie stond te lezen:
“Wat ontzettend fijn dat jullie hier zijn om afscheid te nemen van Jonnie. Wij blijven vandaag achter de schermen, maar krijgen alles op afstand mee.”
Deze beslissing werd gerespecteerd. Rouw kent geen vaste vorm, en dit gebaar paste bij de ingetogen kracht van het gezin. Later op de dag verscheen het drietal alsnog bij De Librije – stil, krachtig, en zichtbaar geraakt door de liefdevolle sfeer.
De kist werd in de loop van de ochtend uit De Librije gedragen, waarna de uitvaart in besloten kring plaatsvond.
De kracht van een chef die méér was dan zijn werk
Hoewel Jonnie Boer vooral bekend was als chef en restaurateur, werd tijdens het afscheid duidelijk dat zijn betekenis veel verder reikte. Hij was een mentor voor jonge chefs, een vriend voor vele collega’s, een ondernemer met visie en een vaderfiguur in zijn vakgebied.
Zijn creatieve geest, zijn nuchtere houding en zijn oprechte betrokkenheid bij mensen maakten hem geliefd in alle lagen van de samenleving. Hij bouwde aan meer dan een restaurant – hij bouwde aan een gemeenschap, waarin smaak, aandacht en kwaliteit centraal stonden.
Een afscheid dat recht doet aan een rijk leven
Het afscheid van Jonnie Boer was precies wat het moest zijn: persoonlijk, eigenzinnig en vol respect. Geen overdaad, maar wel doordachte symboliek. Geen show, maar wel zichtbaar vakmanschap – zelfs in het rouwproces.
Dat hij werd herdacht in zijn eigen keuken, omringd door mensen die hem écht kenden, maakt het moment uniek. Dit was geen publieke show, maar een liefdevol ritueel in de geest van Jonnie zelf: warm, creatief, met oog voor detail én voor de mensen om hem heen.
Een nalatenschap die blijft leven
Hoewel Jonnie Boer fysiek niet meer onder ons is, leeft zijn gedachtegoed voort. In De Librije, die onder leiding van zijn kinderen en Nelson Tanate verdergaat. In de chefs die hij inspireerde. In de boeken, gerechten en momenten die mensen met hem deelden.
Zijn d00d voelt als een gemis, maar zijn leven als een cadeau – aan Zwolle, aan de gastronomie, aan Nederland. Zoals één van de gasten het verwoordde bij het verlaten van De Librije:
“Jonnie kookte niet alleen met ingrediënten, hij kookte met hart. En dat proef je nog steeds.”
Angela Groothuizen heeft een bijzonder nieuw hoofdstuk in haar leven bereikt. Haar ‘aanloopdochter’ Lisa is in verwachting, en dat betekent dat Angela binnenkort in de rol van pseudo-oma stapt. Een vreugdevolle gebeurtenis, maar voor de zangeres en presentatrice gaat deze mijlpaal hand in hand met diepe zorgen over de toekomst. In weekblad Weekend doet ze een openhartige en verontrustende oproep.
Prachtig babynieuws, maar met gemengde gevoelens
Hoewel Angela in haar nopjes is met het aanstaande gezinsuitbreiding, bekruipt haar tegelijkertijd een gevoel van onrust. Lisa, die ze zelf haar ‘aanloopdochter’ noemt, is een dierbare jonge vrouw die al jaren als familie wordt beschouwd. “Ze is een kind dat bij ons hoort en ze is in verwachting. Ik word dus pseudo-oma. Dat is heel leuk,” vertelt Angela enthousiast. Toch wordt die blijdschap overschaduwd door haar maatschappelijke bezorgdheid.
Donkere wolken boven de toekomst
Angela uit haar zorgen niet zomaar. Ze is al jarenlang verbonden aan het Aidsfonds en maakt zich grote zorgen over de gevolgen van internationale politieke besluiten. Vooral de acties van Donald Trump zitten haar hoog. “Op zijn eerste dag als president schrapte hij Pepfar, het belangrijkste hiv-programma wereldwijd. Daardoor werd de uitgifte van medicijnen per direct gestopt.” Dat besluit heeft desastreuze gevolgen: “Twintig miljoen mensen zijn afhankelijk van die medicijnen. Als je stopt, word je weer ziek. En daarna werken ze vaak niet meer. We verwachten de komende jaren zes miljoen extra doden. Dat is een oorlog.”
Vechten voor de democratie
De boodschap van Angela is duidelijk: stilzitten is geen optie. “De toekomst ziet er nu héél zwart uit, op alle fronten,” zegt ze stellig. “De democratie is aan het verliezen. We moeten met z’n allen wakker blijven en vechten voor onze vrijheid.” Dat haar zorgen worden aangewakkerd door het aanstaande kleinkind is geen verrassing. “Je denkt aan je kinderen en straks dus ook aan je kleinkind. Maar eigenlijk zijn we altijd bezig met de toekomst van iedereen.”
De balans tussen hoop en realiteit
Ondanks haar bezorgdheid blijft Angela ergens ook hoopvol. “Kijk, het is nog steeds een hele mooie wereld en de mensen deugen. Alleen vind ik wel dat we écht uit moeten gaan kijken.” De komst van een kind in de familie brengt licht, maar het contrast met de wereldproblematiek is volgens haar nog nooit zo scherp geweest. “Laat dat kind eerst maar geboren worden,” voegt ze nuchter toe. “Maar het raakt me wel. Meer dan ooit.”
Actief op televisie én als stem in het maatschappelijke debat
Angela was het afgelopen jaar prominent op televisie te zien als jurylid in het populaire programma The Tribute – Battle of the Bands. Samen met collega’s Cesar Zuiderwijk en Spike vormde ze een vast jurypanel in deze succesvolle talentenjacht. Het programma, waarin tributebands strijden om een plek in de Ziggo Dome, trok volle zalen en veel kijkers. Angela genoot zichtbaar van haar rol en van de muzikale passie die het programma uitstraalt.
Johnny de Mol als nieuwe presentator
Het vierde seizoen van het programma kende een nieuwe host: Johnny de Mol. Angela sprak in een eerder interview over hoezeer ze uitkeek naar de samenwerking. Ze noemde het werken aan The Tribute een verademing en een avontuur dat ze met open armen aanging. Juist het delen van liefde voor muziek gaf haar energie in een wereld die soms zo donker aanvoelt.
Angela blijft strijdbaar
Of het nu gaat over muziek, het maatschappelijk debat of haar nieuwe rol als pseudo-oma, Angela Groothuizen blijft zich uitspreken. Ze is een vrouw met een missie: bewustwording creëren, mensen wakker schudden en bijdragen aan een betere wereld. “We kunnen niet meer doen alsof alles goed gaat,” stelt ze. “We móéten opletten, voor onze kinderen, voor elkaar.” En misschien, juist nu haar familie uitbreidt, voelt ze die noodzaak sterker dan ooit.