Algemeen
Robert ten Brink krijgt keiharde klap te verwerken
Robert ten Brink r0uwt om verlies schoonmoeder Ike: “Een tijd van liefde, herinnering en verbondenheid”
Televisiepresentator Robert ten Brink, jarenlang het gezicht van het geliefde RTL-programma All You Need Is Love, heeft samen met zijn gezin een periode doorgemaakt die bol stond van emotie, herinnering en verbondenheid. Zijn schoonmoeder, Ike Cialona-Janszen, is onlangs op vredige wijze 0verleden. Voor Robert en zijn familie betekende dit verlies het afscheid van een vrouw die niet alleen een warm familielid was, maar ook een levenslustige en inspirerende kracht in hun leven.
Ironisch genoeg kwam dit verdrietige nieuws op een moment waarop Robert juist bezig was met het voorbereiden van een bijzondere aflevering van zijn programma in Australië. Een aflevering die normaal gesproken symbool staat voor liefde en hereniging, kreeg nu voor hem persoonlijk een extra, intensere lading.
Een periode vol herinneringen tijdens een reis vol liefde
All You Need Is Love draait om het bij elkaar brengen van geliefden. In het buitenland, ver van huis, stond Robert klaar om mensen samen te brengen voor hartverwarmende herenigingen. Maar terwijl hij dat deed, voelde hij de behoefte om stil te staan bij iemand van wie hij nu afscheid moest nemen. De combinatie van professionele verplichtingen en innerlijke reflectie maakte deze periode niet alleen druk, maar ook bijzonder intens.
Waar zijn gezicht normaal straalt bij de romantische taferelen die hij presenteert, viel dit keer achter de schermen een ander soort emotie te bespeuren. Elke ontmoeting, elk verhaal over liefde, herinnerde hem aan zijn eigen dierbare band met Ike – de moeder van zijn vrouw Roos, en een vertrouwd gezicht binnen het gezin.
Wie was Ike Cialona-Janszen?
Ike was méér dan alleen de schoonmoeder van een bekende televisiepresentator. Ze was een centrale figuur binnen de familie, een vrouw die warmte uitstraalde en met haar unieke persoonlijkheid generaties wist te raken. Geboren en getogen in Amsterdam, was Ike levenslustig, geestig en creatief. Ze stond bekend om haar nieuwsgierigheid, liefde voor kunst en haar scherpe geest.
Samen met haar man bouwde ze aan een warm gezin. Ze was de moeder van Roos Cialona – Roberts echtgenote – en oma van hun vijf dochters: Nina, Emma, Charlotte, Isabel en Suus. In een liefdevolle r0uwadvertentie werd ze omschreven als: “Uniek, levenslustig, briljant, geestig, eigenzinnig en lief.” Woorden die recht uit het hart komen en haar levenshouding perfect samenvatten.
Afscheid nemen met muziek, licht en liefde
Op 22 april nam de familie op persoonlijke wijze afscheid van Ike. Geen kil afscheid, maar een warm samenzijn waarin haar leven werd gevierd. Er klonk muziek waar zij van hield – van klassieke klanken tot opgewekte jazz – en de ruimte was gevuld met bloemen, licht en liefde. Iedereen kreeg de gelegenheid om herinneringen te delen, kleine anekdotes te vertellen of simpelweg stil te staan bij wat Ike voor hen betekend had.
Voor Robert, Roos en hun kinderen was het een intiem moment waarin ze zich opnieuw realiseerden hoeveel sporen Ike had nagelaten in hun leven. Haar geest leeft voort in hun verhalen, hun gebruiken en hun gedeelde herinneringen.
Een huwelijk gebouwd op vanzelfsprekendheid
De verbondenheid tussen Robert en zijn vrouw Roos staat al meer dan vier decennia als een huis. In een eerder interview met De Telegraaf vertelde Robert openhartig over hun lange relatie: “Je moet niet te hard werken aan liefde. Het moet gewoon kloppen.” Die vanzelfsprekendheid heeft hen door mooie én moeilijke tijden geleid – ook nu weer.
Roos is voor Robert veel meer dan zijn partner; ze is zijn klankbord, zijn steun, en zijn thuis. Samen hebben ze lief en leed gedeeld. Hun huwelijk, gebaseerd op wederzijds respect en humor, is een voorbeeld van hoe liefde in de loop van de jaren kan groeien en verdiepen.
Steun uit onverwachte hoeken
In tijden van r0uw en verwerking is steun uit de omgeving van onschatbare waarde. Robert ontving tal van hartverwarmende berichten. Zowel collega’s uit de showbizzwereld als trouwe kijkers van zijn programma lieten van zich horen. Bekenden, zoals Barrie Stevens, staken hem een hart onder de riem – soms met een grapje, soms met een warme wens.
Op sociale media deelden fans massaal hun medeleven. Velen schreven over hoe belangrijk Robert en zijn programma voor hen zijn geweest in moeilijke tijden. Dat hij nu zélf steun nodig heeft, raakt veel mensen. Deze verbondenheid is voor Robert een waardevol gebaar. De liefde die hij jarenlang uitdroeg via televisie, keert nu op een bijzondere manier naar hem terug.
De kracht van herinneringen
In het huis van de familie ten Brink worden herinneringen gekoesterd. Oude fotoalbums, kleine voorwerpen, handgeschreven briefjes – alles krijgt nu een diepere betekenis. Herinneringen aan Ike brengen niet alleen verdriet, maar ook warmte en troost. Ze vormen een brug tussen generaties en houden haar levendig in het dagelijks leven van het gezin.
Zoals Psychologie Magazine ooit schreef: herinneringen zijn ankerpunten in een leven vol verandering. Voor Robert en zijn gezin zijn het deze ankerpunten die hen helpen om het verlies te verwerken. Herinneringen aan Ike’s enthousiasme bij verjaardagen, haar liefde voor koken, haar scherpe humor – ze blijven bestaan, elke dag opnieuw.
Samen sterker dan ooit
Verlies brengt verdriet, maar kan ook zorgen voor hernieuwde verbondenheid. Binnen het gezin van Robert ten Brink lijkt dat zeker het geval. In deze periode zoeken ze elkaar bewust op. Ze wandelen samen, koken samen, halen herinneringen op bij kaarslicht of kampvuur. Het zijn kleine rituelen die een groot verschil maken.
Volgens Gezondheidsnet is het delen van verdriet binnen een hecht gezin een bewezen manier om veerkracht te versterken. Dat lijkt ook hier het geval. De liefde binnen het gezin wordt niet minder door verlies – eerder dieper, rijker en krachtiger.
Een publieke figuur, maar ook een mens
Robert ten Brink is voor veel Nederlanders hét gezicht van liefde op televisie. Maar achter die publieke rol schuilt, zoals nu duidelijker dan ooit, ook een man met gevoelens, een vader, een schoonzoon. Zijn vermogen om kwetsbaarheid te tonen, maakt hem extra geliefd. Hij blijft professioneel, maar laat ook ruimte voor echtheid. Dat is wat kijkers waarderen: iemand die het leven in al zijn facetten durft te laten zien.
Conclusie: liefde als rode draad – ook in afscheid
Het 0verlijden van Ike Cialona-Janszen heeft diepe indruk gemaakt op Robert ten Brink en zijn gezin. In een periode die normaal gevuld is met liefdevolle herenigingen op televisie, beleefden zij zélf een intens afscheid. Maar juist die liefde – de rode draad in Roberts werk en leven – bleek ook nu hun grootste kracht.
Met warme herinneringen, hartelijke steun en een onbreekbare familieband zetten ze hun leven voort. En hoewel Ike er fysiek niet meer is, leeft haar geest voort in de verhalen, de gebruiken en de liefde binnen de familie.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.