Algemeen
Nog een vaste tafelgast sneuvelt bij Vandaag Inside: ´Ze hebben me kapot gemaakt´
Het lijkt een droom om aan te schuiven bij het populaire praatprogramma Vandaag Inside, maar voor Albert Verlinde blijkt het in de praktijk een zware beproeving. De show kost hem zoveel energie dat hij na twee optredens in één week volledig uitgeteld was. Het roddelblad Weekend kopte zelfs: “VI sloopt Albert Verlinde.” De mediapersoonlijkheid reageerde gisteren in de uitzending zelf op die stevige uitspraak.
Geen reden tot paniek
Albert probeerde de onrust over zijn vermeende instorting meteen weg te nemen. “Ik las het ook vandaag,” zei hij in de uitzending. “In de Weekend staat dat ik helemaal kapot ben en niet meer kan. Maar alles doet het nog, mensen. Maak je geen zorgen.” Toch gaf hij toe dat het intensief is. “Ik heb altijd gezegd dat ik het één keer per week leuk vind, maar toen moest ik invallen. En ja, dat was echt pittig.”
Dagtaak aan voorbereiding
Wat veel mensen niet beseffen, is dat een optreden bij Vandaag Inside geen kwestie is van ‘even aanschuiven’. Albert vertelt dat hij de hele dag bezig is met het lezen van kranten en het bekijken van televisieprogramma’s om goed voorbereid te zijn. “Je moet op de hoogte zijn van alles, anders kun je beter niet aan die tafel gaan zitten,” aldus Albert.
Wierd Duk sluit zich aan
Ook journalist Wierd Duk deelt die ervaring. Hij werd tijdens dezelfde uitzending gevraagd hoe het hem vergaat. “Het sloopt mij ook,” bekende hij. “De hele dag voorbereiden, constant gebeld worden, onderwerpen doornemen… Het is echt onvoorstelbaar. Ik snap niet hoe Johan Derksen dit elke avond doet. Dat verdient serieus applaus.” En dat applaus kwam er, uit de studio.
Johan Derksen bevestigt de druk
Johan Derksen zelf erkende dat het werk intens is. “Toen we begonnen zei John de Mol al: ‘Als je een dagelijkse talkshow doet, dan sta je de hele dag aan.’ En dat klopt.” Hij benadrukte dat het meer is dan een uurtje televisie: “Je slaat geen nieuwsbulletins over, je leest alles.” Het is volgens hem de enige manier om relevant aan tafel te kunnen zitten.
Vrij zijn is een verademing
Wat Johan vooral waardeert, is zijn vrije tijd. “Als je een paar weken vrij bent, dan is dat echt heerlijk,” zegt hij. “Je hebt dan geen neiging om ’s ochtends meteen de krant uit de bus te trekken. Dan denk je: het komt wel.” Een pauze van de constante nieuwsconsumptie voelt als een zegen.
René van der Gijp als voorbeeld
Wilfred Genee, de presentator van het programma, haalt René van der Gijp aan als voorbeeld. René verschijnt niet meer op woensdagavonden, juist omdat hij een extra rustdag nodig heeft. “Hij zegt ook: die dag is heilig. Hij heeft die echt nodig om bij te komen,” aldus Wilfred. Dat toont aan dat de VI-tafel geen plek is voor wie niet bestand is tegen de constante druk.
Tijd voor een invaller?
Met Albert Verlinde die toegeeft dat twee dagen per week al teveel voor hem is, rijst de vraag: heeft deze invaller van René zelf ook een invaller nodig? De zware voorbereiding, de publieke druk en het constante nieuws volgen eisen hun tol. Voorlopig lijkt Albert het nog vol te houden, maar of dat op lange termijn haalbaar is, valt te betwijfelen.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.