Algemeen
Nog een vaste tafelgast sneuvelt bij Vandaag Inside: ´Ze hebben me kapot gemaakt´
Het lijkt een droom om aan te schuiven bij het populaire praatprogramma Vandaag Inside, maar voor Albert Verlinde blijkt het in de praktijk een zware beproeving. De show kost hem zoveel energie dat hij na twee optredens in één week volledig uitgeteld was. Het roddelblad Weekend kopte zelfs: “VI sloopt Albert Verlinde.” De mediapersoonlijkheid reageerde gisteren in de uitzending zelf op die stevige uitspraak.
Geen reden tot paniek
Albert probeerde de onrust over zijn vermeende instorting meteen weg te nemen. “Ik las het ook vandaag,” zei hij in de uitzending. “In de Weekend staat dat ik helemaal kapot ben en niet meer kan. Maar alles doet het nog, mensen. Maak je geen zorgen.” Toch gaf hij toe dat het intensief is. “Ik heb altijd gezegd dat ik het één keer per week leuk vind, maar toen moest ik invallen. En ja, dat was echt pittig.”
Dagtaak aan voorbereiding
Wat veel mensen niet beseffen, is dat een optreden bij Vandaag Inside geen kwestie is van ‘even aanschuiven’. Albert vertelt dat hij de hele dag bezig is met het lezen van kranten en het bekijken van televisieprogramma’s om goed voorbereid te zijn. “Je moet op de hoogte zijn van alles, anders kun je beter niet aan die tafel gaan zitten,” aldus Albert.
Wierd Duk sluit zich aan
Ook journalist Wierd Duk deelt die ervaring. Hij werd tijdens dezelfde uitzending gevraagd hoe het hem vergaat. “Het sloopt mij ook,” bekende hij. “De hele dag voorbereiden, constant gebeld worden, onderwerpen doornemen… Het is echt onvoorstelbaar. Ik snap niet hoe Johan Derksen dit elke avond doet. Dat verdient serieus applaus.” En dat applaus kwam er, uit de studio.
Johan Derksen bevestigt de druk
Johan Derksen zelf erkende dat het werk intens is. “Toen we begonnen zei John de Mol al: ‘Als je een dagelijkse talkshow doet, dan sta je de hele dag aan.’ En dat klopt.” Hij benadrukte dat het meer is dan een uurtje televisie: “Je slaat geen nieuwsbulletins over, je leest alles.” Het is volgens hem de enige manier om relevant aan tafel te kunnen zitten.
Vrij zijn is een verademing
Wat Johan vooral waardeert, is zijn vrije tijd. “Als je een paar weken vrij bent, dan is dat echt heerlijk,” zegt hij. “Je hebt dan geen neiging om ’s ochtends meteen de krant uit de bus te trekken. Dan denk je: het komt wel.” Een pauze van de constante nieuwsconsumptie voelt als een zegen.
René van der Gijp als voorbeeld
Wilfred Genee, de presentator van het programma, haalt René van der Gijp aan als voorbeeld. René verschijnt niet meer op woensdagavonden, juist omdat hij een extra rustdag nodig heeft. “Hij zegt ook: die dag is heilig. Hij heeft die echt nodig om bij te komen,” aldus Wilfred. Dat toont aan dat de VI-tafel geen plek is voor wie niet bestand is tegen de constante druk.
Tijd voor een invaller?
Met Albert Verlinde die toegeeft dat twee dagen per week al teveel voor hem is, rijst de vraag: heeft deze invaller van René zelf ook een invaller nodig? De zware voorbereiding, de publieke druk en het constante nieuws volgen eisen hun tol. Voorlopig lijkt Albert het nog vol te houden, maar of dat op lange termijn haalbaar is, valt te betwijfelen.
Vrijspraak Marco Borsato leidt tot felle column van Angela de Jong: “Een treurige dag voor slacht0ffers”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Terwijl de rechtbank concludeerde dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was voor de beschuldigingen, laat columnist Angela de Jong in haar nieuwste stuk weten dat de uitspraak volgens haar bittersweet is. Voor de zanger en zijn familie betekent het rust en opluchting, maar volgens haar blijft het vermeende slacht0ffer met lege handen achter. Ze noemt het oordeel van de rechtbank dan ook “een treurige dag”.
“Het recht heeft gezegevierd – zo heet dat dan”
In haar column beschrijft De Jong de uitspraak op een manier die zowel afstandelijk als kritisch klinkt. Ze schrijft dat “het recht heeft gezegevierd”, maar plaatst meteen kanttekeningen. De rechtbank sprak Borsato vrij omdat er onvoldoende steunbewijs was. De Jong benadrukt dat een enkele verklaring in het Nederlandse strafrecht niet genoeg is om tot een veroordeling te komen.
Die juridische realiteit begrijpt ze, zegt ze, maar het maakt de uitkomst volgens haar niet minder pijnlijk:
“Fijn voor Borsato, zijn dierbaren en zijn vrienden, die dit de komende tijd natuurlijk aan alle kanten zullen vieren en uitbuiten in de media. En dat snap ik. Als het mijn vader was, zou ik dat waarschijnlijk ook doen.”
Met deze zin erkent ze dat opluchting vanuit de familie begrijpelijk is, maar tegelijkertijd beschouwt ze het als een dag waarop ook iemand anders, het vermeende slacht0ffer Asmara Thielen, een klap te verwerken krijgt.
“Een slacht0ffer staat met lege handen”
Waar Angela de Jong zich vooral zorgen over maakt, is de bredere boodschap die volgens haar uit de vrijspraak spreekt. Ze schrijft dat het opnieuw laat zien hoe moeilijk het voor slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag kan zijn om gerechtigheid te vinden. Zolang er geen getuigen zijn, geen beeldmateriaal bestaat en een verdachte ontkent, blijft het volgens haar bijna onmogelijk om als aangeefster gehoor te krijgen.
“Zolang er geen getuigen of video-opnames van het misbruik zijn en de dader ontkent, is het jouw woord tegen dat van een ander en heb je geen poot om op te staan.”
Volgens De Jong heeft de nu 26-jarige Asmara Thielen al langer vermoed dat haar verhaal moeilijk voet aan de grond zou krijgen. De columnist stelt dat deze realisatie schrijnend is, zeker omdat de procedure voor haar jarenlang zwaar moet zijn geweest.
De moed van Asmara volgens De Jong
De Jong noemt de aangifte van Asmara “dapper” en verwijst naar de verklaring die haar advocaat, Peter Plasman, tijdens de zittingen voorlas. De tekst raakte haar zichtbaar:
“De verklaring gaf me kippenvel,” schrijft ze.
Ze haalt meerdere passages aan die volgens haar laten zien hoe moeilijk de jaren voor Asmara zijn geweest. Zo beschrijft de verklaring hoe de jonge vrouw jarenlang worstelde met schaamte, onzekerheid en twijfel.
De Jong noemt dat herkenbaar voor veel andere mensen die grensoverschrijdend gedrag melden: gevoelens van schuld, angst en isolatie.
Daarnaast wijst ze op de angst die volgens Asmara speelde rondom haar moeder. Die werkte destijds bij de fanclub van Marco Borsato. Asmara was bang dat haar moeder zou worden ontslagen als zij zou vertellen wat er was gebeurd. Deze angst, schrijft De Jong, zou grote gevolgen voor het gezin hebben kunnen hebben.
“En wie zou haar geloven?” vraagt Asmara
zich in de verklaring hardop af.
Voor Angela de Jong is dat een kernzin: een jonge vrouw die zich
afvraagt of ze op kan boksen tegen de populariteit van een geliefde
artiest.
Volgens haar is de boodschap van Asmara’s verklaring duidelijk: het voelt alsof je je verhaal moet vertellen tegenover iemand die door het hele land bewonderd wordt — en dat maakt het extra zwaar.
Over de rol van de verdediging
In haar column uit De Jong ook kritiek op de verdediging van Borsato, het advocatenduo Carry en Geert-Jan Knoops. Volgens haar heeft de verdediging de moeder van Asmara, Nathalie, op “weinig subtiele wijze” tot dader gemaakt. Daarmee bedoelt ze dat de aandacht in de zaak deels verschoof van het gedrag van de zanger naar de rol van de moeder binnen het verhaal en de totstandkoming van de aangifte.
De Jong schrijft:
“Borsato werd ineens het slacht0ffer. Zo gaat dat dan.”
Zij vindt het opvallend dat de aangeefster weinig vroeg van de rechtbank. Geen financiële compensatie, geen langdurige celstraf, maar alleen erkenning.
Volgens De Jong maakt dat de uiteindelijke uitspraak extra zwaar voor het vermeende slacht0ffer:
“Ze wilde slechts erkenning voor wat haar is aangedaan als piepjong meisje en waar ze nog dagelijks last van had.”
“Met lege handen achterblijven” – een terugkerend patroon?
Angela de Jong plaatst de zaak in een bredere context. Zij stelt dat veel vrouwen die grensoverschrijdend gedrag melden, uiteindelijk zonder erkenning of resultaat achterblijven. Dat is volgens haar niet alleen verdrietig, maar ook een maatschappelijke kwestie waar Nederland nog niet goed raad mee weet.
In haar eigen woorden:
“Maar zoals zoveel vrouwen die seksueel misbruik hebben moeten ondergaan, staat ze nu met lege handen.”
De column eindigt daarmee niet alleen als reflectie op deze specifieke zaak, maar ook als kritiek op een systeem dat volgens haar slacht0ffers weinig ruimte biedt om hun verhaal juridisch bevestigd te krijgen.
De juridische realiteit tegenover emotionele verwachtingen
De uitspraak van de rechtbank in Utrecht draaide om bewijs. Niet om emoties, vermoedens of publieke opinie. Het strafrecht is bedoeld om uitsluitend te veroordelen als er overtuigend bewijs ligt, en dat was hier niet het geval. De rechter concludeerde dat de verklaring van Asmara te algemeen was en onvoldoende concreet om juridisch onderbouwd te worden.
Er waren geen getuigen, geen aanvullend materiaal, geen controleerbare gegevens uit het dagboek en geen onafhankelijke aanwijzingen die de inhoud van de aangifte konden bevestigen.
Juridisch gezien is de beslissing daardoor logisch; emotioneel gezien voelt het voor sommigen pijnlijk. Dat spanningsveld vormt de rode draad in De Jongs column.
Een dag met dubbele lading
De vrijspraak van Marco Borsato is voor veel mensen een moment van opluchting, vooral voor hemzelf en zijn familie. Na zes jaar onzekerheid betekent het een belangrijke stap richting herstel en rust. Tegelijkertijd illustreert Angela de Jong’s column dat een rechterlijke uitspraak ook een andere, veel minder opgeluchte kant kent: die van iemand die het gevoel heeft dat haar verhaal niet geloofd is of niet kon worden bewezen.
En precies dat maakt de gebeurtenis voor De Jong “een treurige dag”.
Conclusie
De vrijspraak van Marco Borsato heeft de juridische wereld duidelijkheid gegeven, maar heeft maatschappelijk juist nieuwe vragen opgeroepen. Hoe gaan we om met meldingen zonder bewijs? Wat betekent erkenning voor slacht0ffers? Hoe groot is de kloof tussen de juridische en de emotionele waarheid?
Angela de Jong legt in haar
column de vinger op die zere plek.
En daarmee is haar bijdrage aan het debat minstens zo veelbesproken
als de uitspraak zelf.