Algemeen
Na het afscheid van Jonnie Boer: Hoe Thérèse en Jimmie Boer de ziel van De Librije bewaken
Het overlijden van topchef Jonnie Boer heeft een diepe indruk achtergelaten op de culinaire wereld. Niet alleen vanwege zijn uitzonderlijke talent, maar vooral ook door de manier waarop hij samen met zijn vrouw Thérèse een waar icoon wist te bouwen: De Librije in Zwolle. Het driesterrenrestaurant is sinds jaar en dag een begrip, zowel in Nederland als ver daarbuiten. Nu Jonnie er niet meer is, rijst de vraag: hoe gaat het verder? En wie waakt er over de ziel van deze unieke plek?
Een liefde die alles overstijgt
Voor Thérèse Boer is het verlies van Jonnie niet alleen het einde van een partnerschap in zaken, maar vooral het verlies van haar levensliefde. Al sinds hun jonge jaren stonden zij zij aan zij, zowel in de keuken als aan de voorkant van het restaurant. Hun liefde voor elkaar en voor gastronomie vloeiden naadloos in elkaar over. In elk gerecht, elke wijnkeuze en elk detail van de ervaring in De Librije voelde je hun verbondenheid.
Toch blijft Thérèse overeind. Met opgeheven hoofd en een diepe innerlijke kracht houdt ze vast aan wat zij samen hebben opgebouwd. “Ik voel Jonnie elke dag,” liet ze onlangs weten. “Zijn geest leeft voort in elke gang, elke gast, elke herinnering die hier wordt gemaakt.”
De Librije: meer dan een restaurant
De Librije is al jarenlang het enige restaurant in Nederland met drie Michelinsterren. Maar het is meer dan een etablissement waar je dineert. Het is een beleving, een filosofie, een vorm van kunst. En bovenal: een familiebedrijf.
Die familieband is in de documentaire De Opvolging treffend in beeld gebracht. Daarin wordt zichtbaar hoe Jonnie en Thérèse de toekomst van De Librije voorbereiden. Niet als afscheid, maar als natuurlijke overgang naar een nieuwe generatie. Die visie blijkt nu actueler dan ooit.
Jimmie Boer: de culinaire erfenis
De meest logische opvolger binnen de familie is zoon Jimmie Boer. Hoewel hij aanvankelijk zijn eigen pad leek te kiezen, is zijn liefde voor gastronomie de afgelopen jaren alleen maar gegroeid. Niet alleen door de nabijheid van zijn ouders, maar ook door zijn eigen ontdekkingstocht binnen de culinaire wereld.
Jimmie staat bekend als bescheiden, maar gepassioneerd. Zijn stijl is anders dan die van zijn vader – moderner, speelser, met oog voor duurzaamheid – maar hij draagt dezelfde toewijding en liefde voor het vak met zich mee. In de documentaire zegt hij: “Mijn vader is onvervangbaar. Maar ik wil wel zijn visie voortzetten, op mijn manier.”
Nelson Tanate: van leerling tot leider
Naast Jimmie speelt ook chef Nelson Tanate een sleutelrol in de toekomst van De Librije. Tanate begon ooit als leerling in de keuken van Jonnie Boer en groeide uit tot een van zijn meest vertrouwde rechterhanden. Zijn benoeming tot chef de cuisine was dan ook geen verrassing, maar wel een bevestiging van het vertrouwen dat Jonnie en Thérèse in hem stelden.
Tanate combineert technische precisie met creativiteit. Hij kent het DNA van De Librije als geen ander en is vastbesloten om die lijn door te trekken, met respect voor het verleden én oog voor innovatie. “Jonnie zei altijd: blijf jezelf uitdagen,” aldus Tanate. “Dat wil ik blijven doen. Voor hem, voor Thérèse en voor onze gasten.”
De kracht van samenwerking
Wat De Librije altijd zo bijzonder maakte, was de harmonie tussen keuken en bediening. Tussen smaak en sfeer. Tussen Jonnie en Thérèse. Die balans lijkt nu voortgezet te worden in de samenwerking tussen Thérèse, Nelson en Jimmie. Elk van hen brengt een ander perspectief, een andere energie, maar ze delen hetzelfde doel: De Librije laten voortleven, met behoud van ziel en kwaliteit.
Thérèse blijft de gastvrouw pur sang. Haar scherpe neus voor wijn, haar natuurlijke elegantie en haar warme gastvrijheid maken haar onmisbaar in de ervaring van De Librije. Tegelijkertijd geeft ze ruimte aan de nieuwe generatie, zonder afstand te nemen van haar betrokkenheid.
Een toekomst vol belofte
Hoewel het gemis van Jonnie voelbaar is in elke hoek van het restaurant, is er ook iets anders aanwezig: hoop. De hoop dat zijn visie blijft leven. De hoop dat De Librije zijn betekenis behoudt. En de hoop dat Jimmie en Nelson hun eigen verhaal mogen schrijven, met Thérèse als kompas.
De eerste tekenen zijn positief. Gasten spreken van een onverminderde topbeleving. De gerechten zijn vernieuwend, maar trouw aan de stijl van het huis. De bediening is even warm en professioneel als altijd. En bovenal: de energie is goed. Geen rouw, maar eerbetoon. Geen stilstand, maar beweging.
Symboliek in de details
In het interieur van De Librije zijn subtiele verwijzingen naar Jonnie gebleven. Zijn favoriete kunstwerken, zijn kenmerkende kruiden uit eigen tuin, zelfs bepaalde recepten die hij altijd zelf proefde. Alles herinnert aan zijn aanwezigheid, zonder dat het een mausoleum wordt. Het is levend erfgoed. En dat is precies zoals hij het had gewild.
Ook in de wijnkaart, samengesteld door Thérèse, leeft zijn voorkeur voort. Zijn liefde voor complexe Bourgognes, zijn fascinatie voor natuurlijke wijnen – ze vormen nog altijd de rode draad. “Jonnie hield van contrasten,” vertelt Thérèse. “Dat zie je terug in alles wat we doen.”
De impact op de culinaire wereld
Het overlijden van Jonnie Boer is niet alleen een verlies voor De Librije, maar voor de hele gastronomie. Collega-chefs, critici en trouwe gasten spreken met bewondering over zijn nalatenschap. Van zijn pioniersrol in de Nederlandse keuken tot zijn mentorchap voor jonge talenten – Jonnie maakte het verschil.
Toch is er ook dankbaarheid. Dat hij zijn kennis heeft doorgegeven. Dat hij niet alles voor zichzelf hield, maar de volgende generatie actief heeft klaargestoomd. De documentaire De Opvolging is in dat opzicht niet alleen een kijk achter de schermen, maar ook een les in visie, overgave en vertrouwen.
Een ode aan het leven
Misschien is dat wel het mooiste wat De Librije vandaag de dag doet: het leven vieren. Niet door verdriet weg te stoppen, maar door het een plek te geven. In het ritme van de keuken. In het geroezemoes van de gasten. In de glimlach van Thérèse. En in de toewijding van Jimmie en Nelson.
Want wat Jonnie Boer heeft nagelaten, is meer dan recepten of sterren. Het is een gedachtegoed. Een manier van kijken. En bovenal: een hartslag die blijft kloppen, ook als de man erachter fysiek niet meer aanwezig is.
De tweede zittingsdag in de rechtszaak tegen Marco Borsato zorgde voor een duidelijke verschuiving in toon en dynamiek. Waar tijdens de eerste zitting vooral de aanklachten en verklaringen centraal stonden, kwam nu de verdediging uitvoerig aan het woord. En volgens verslaggever Evert Santegoeds, die de hele dag in de rechtbank aanwezig was, gebeurde precies wat een goede verdediging beoogt: twijfel zaaien over de aangereikte feiten, verklaringen en bewijsstukken.
In een gesprek met Shownieuws liet Santegoeds weten dat de presentatie van de advocaten van Borsato hem aan het denken heeft gezet. Niet omdat er plots een eenduidige conclusie mogelijk is, maar omdat de zaak complexer blijkt dan veel mensen vooraf dachten. Zijn woorden geven een inkijkje in hoe de verdediging de zaak benadert en waarom donderdag mogelijk een kantelpunt vormt in het proces dat al jaren de Nederlandse showbizzwereld bezighoudt.
In deze longread wordt uitgebreid stilgestaan bij de argumenten van de verdediging, de punten die Santegoeds opvielen, het omstreden dagboek en de discussie over de geloofwaardigheid van verschillende verklaringen. Ook wordt gekeken naar de bredere impact van deze zittingsdag en wat het kan betekenen voor de verdere verloop van de zaak.
De sfeer in de rechtbank: een nieuwe fase van het proces
Vanaf de eerste minuut van de donderdagzitting was duidelijk dat de verdediging een andere strategie volgde dan het 0penbaar Ministerie twee dagen eerder. Waar justitie een groot deel van haar verhaal baseerde op verklaringen van het vermeende slacht0ffer en een aantal ondersteunende documenten, richtte de verdediging zich vooral op inconsistenties, hiaten en onduidelijke details in datzelfde materiaal.
Volgens Santegoeds zat er een opvallende energie in de zaal. Niet omdat het juridisch spektakel was, maar omdat de toon scherp en analytisch werd. Het ging niet langer om algemene beschuldigingen, maar om het apart leggen en onderzoeken van puzzelstukjes die volgens de advocaten helemaal niet passen.
“Het was een gedegen verhaal,” zegt Santegoeds. “Een verhaal dat mij heel erg aan het twijfelen heeft gebracht over wat ik dinsdag hoorde. En dát is natuurlijk precies wat de verdediging wil: laten zien dat er interpretatie, nuance en onzekerheid achter de aangedragen stukken zit.”
Het audiofragment: bekentenis of misverstand?
Een van de grootste punten van discussie in de zaak is het zogenoemde audiofragment, waarin de moeder van het meisje Borsato confronteert met haar beschuldigingen. Justitie stelde dinsdag dat dit gesprek elementen bevatte die op een impliciete bekentenis zouden kunnen wijzen.
Maar volgens de verdediging – en volgens Santegoeds nu ook – is dat beeld te sterk aangezet.
“Wat ik dinsdag hoorde, klonk
alsof er een bekentenis op band stond,” vertelt hij. “Maar vandaag
werd dat vrijwel volledig onderuit gehaald.”
De verdediging wees erop dat:
-
Borsato in het gesprek nooit expliciet toegeeft dat hij grensoverschrijdend heeft gehandeld.
-
Hij vaag reageert, deels geschokt, deels afwerend – maar niet bevestigend.
-
Het gesprek plaatsvond in een gespannen situatie waarin woorden ook anders kunnen worden geïnterpreteerd.
Daarnaast benadrukte de verdediging dat het gesprek is opgenomen onder omstandigheden die op zijn minst vragen oproepen over de context en intentie. Was het een spontane confrontatie of een zorgvuldig geplande actie met een specifiek doel? Die vraag blijft hangen.
Het dagboek: een “verdacht boekje” met één cruciale pagina
Het meest controversiële bewijsstuk in deze zaak is zonder twijfel het dagboek van het meisje. Een schrift van slechts dertig pagina’s, waarin volgens het OM aanwijzingen te vinden zijn voor haar ervaringen met de zanger.
Maar volgens de verdediging – en nu ook volgens Santegoeds – zit dat anders.
Een boekje met één afwijkende pagina
“Het dagboek telt slechts dertig pagina’s,” legt Santegoeds uit. “Maar Marco komt maar op één pagina voor. En die ene pagina lijkt niet geschreven in dezelfde lijn als de rest.”
De verdediging ging nog verder en suggereerde dat:
-
het bewuste deel mogelijk niet door het meisje zelf is geschreven;
-
de toon, stijl en woordkeuze anders zijn dan in de rest van het dagboek;
-
de moeder mogelijk zelf aanpassingen of aanvullingen heeft gedaan.
Dit is een ernstige suggestie en vormt een groot risico voor de geloofwaardigheid van het gehele bewijsstuk.
Waarom noemt Santegoeds het “een verdacht boekje”?
De verslaggever is normaal gesproken voorzichtig met zijn woorden, vooral in zaken waar emoties, reputaties en juridische gevolgen zo zwaar meewegen. Maar in deze zaak zei hij onomwonden:
“Het is geen dagboekje, het is een verdacht boekje.”
Die uitspraak komt niet uit sensatie, maar uit de observatie dat het boekje rommelig, fragmentarisch en opeens zeer specifiek lijkt op het moment dat Borsato erin voorkomt. Dat roept vragen op, en het is precies die twijfel die de verdediging probeert te vergroten.
De kleedkamerkwestie: kon het überhaupt gebeuren?
Een ander punt waarop de verdediging zich richtte, is de beschuldiging dat Marco het meisje zou hebben betast in de kleedkamer van The Voice of Holland. Justitie schetste de situatie alsof hij eenvoudig door de gangen kon wandelen en ongezien ruimtes kon betreden.
Maar volgens Santegoeds klopt dat beeld niet.
Borsato was niet vrij om studio’s in en uit te lopen
“Daar twijfelde ik dinsdag al
aan,” zegt hij.
Hij legt uit:
-
Marco had een eigen kleedkamer.
-
Hij werkte vrijwel altijd samen met visagist Leco van Zadelhoff.
-
Beveiliging en productie lieten niet toe dat coaches ongecontroleerd door backstage-gebieden liepen.
-
Alles achter de schermen bij grote tv-producties is strak georganiseerd.
Als die omstandigheden kloppen, wordt de beschuldiging minder waarschijnlijk.
Waarom Leco nooit is verhoord, blijft een mysterie
Het meest opvallende is dat Leco van Zadelhoff, die bijna constant bij Marco was in zijn kleedkamer, nooit door het OM is verhoord.
Santegoeds verbaasde zich daar zichtbaar over:
“Waarom heeft justitie dat niet gedaan? Als iemand kon bevestigen wat er in die kleedkamer gebeurde, was het Leco.”
Volgens hem kan dit maar twee dingen betekenen:
-
Het OM heeft bewust afgezien van het verhoor, omdat het mogelijk ontlastend zou zijn.
-
Het verhoor had geen meerwaarde voor hun scenario, wat vragen oproept over de kracht van dat scenario.
Voor Santegoeds is dit een van de grootste hiaten in de zaak tot nu toe.
Veranderende verklaringen: onduidelijkheid of onbetrouwbaarheid?
Tijdens de zitting van donderdag stelde de verdediging ook vragen over de consistentie van de verklaringen van het meisje. Volgens hen veranderen bepaalde details van haar verhaal door de tijd heen.
Santegoeds vatte het samen als een cruciale vraag:
“Waarom veranderen de verhalen van het meisje steeds?”
De verdediging gaf twee mogelijke verklaringen:
-
Ze kan zich niet alles goed herinneren – een bekend fenomeen in traumagerelateerde zaken.
-
Het is niet gebeurd zoals wordt beweerd, en de inconsistentie komt voort uit het creëren van nieuwe details wanneer eerdere versies onder druk komen te staan.
In elk scenario is er onduidelijkheid – en onduidelijkheid leidt tot twijfel. En twijfel leidt juridisch gezien al snel tot de conclusie dat er onvoldoende hard bewijs is.
Een kantelpunt? De impact van de verdediging
Voor Santegoeds voelde donderdag als een mogelijke omslag in het proces. Niet omdat er ineens een definitieve conclusie in zicht komt, maar omdat de verdediging overtuigend heeft laten zien dat verschillende cruciale onderdelen van de zaak kunnen worden betwist.
Hij zei:
“Ik hoop dat heel duidelijk wordt of hij er nou echt is ingeluisd door de twee of niet.”
Dat laatste – het idee dat Borsato mogelijk doelbewust in een fuik is gelokt – is een theorie die in sommige kringen al langer rondgaat. De verdediging gebruikt die gedachte niet expliciet, maar suggereert wel dat bepaalde elementen in het dossier zijn gemanipuleerd of bewust anders gepresenteerd.
Wat de waarheid is, blijft vooralsnog onbekend.
De bredere vraag: kan deze zaak nog één kant op vallen?
Na deze dag rijst de vraag of de zaak juridisch nog helder genoeg is om tot één duidelijke uitspraak te komen. De advocaten van Borsato hebben laten zien:
-
dat fysiek bewijs ontbreekt;
-
dat verklaringen variëren;
-
dat het dagboek vraagtekens oproept;
-
dat getuigen ontbreken of niet zijn gehoord;
-
dat cruciale situaties logistiek onwaarschijnlijk zijn.
Justitie heeft tegelijkertijd laten zien:
-
dat het meisje haar verhaal meerdere malen consequent heeft verteld;
-
dat er ondersteunende aanwijzingen zijn;
-
dat het audiofragment volgens hun interpretatie significant is;
-
dat er gedragingen van Borsato zijn die volgens hen wijzen op grensoverschrijdend gedrag.
Het blijft daarmee een zaak waarin interpretatie, overtuiging en nuance centraal komen te staan.
Conclusie: een zaak die alle kanten op kan, maar donderdag veranderde het speelveld
De tweede zittingsdag heeft één ding duidelijk gemaakt: deze zaak is niet zwart-wit. Er zijn geen keiharde bewijzen in de vorm van opnames, foto’s of DNA. Wat resteert zijn menselijke verhalen, emoties, herinneringen, twijfels en interpretaties.
Voor de rechtbank betekent dit dat de lat hoog ligt. Voor het publiek betekent het dat de verdeeldheid groot blijft. Voor de betrokkenen betekent het dat de spanning richting de uitspraak – op 4 december – alleen maar groter zal worden.
Wat donderdag heeft laten zien, is dat de verdediging zeer krachtig is in het neerzetten van twijfel. En twijfel is in het strafrecht een machtig juridisch wapen.
De komende weken zullen uitwijzen of die twijfel voldoende weegt.