Algemeen
Ben Cramer: ‘Mijn vrouw moet straks zonder mij verder’
Ben Cramer (77) over leven, liefde en loslaten: “Voor Carla moet alles goed geregeld zijn”
In een samenleving waar de d00d nog vaak als een ongemakkelijk onderwerp wordt beschouwd, doorbreekt zanger Ben Cramer op bewonderenswaardige wijze het zwijgen. De inmiddels 77-jarige zanger, bekend van klassiekers als De Clown, kiest ervoor om zijn eindigheid niet te negeren, maar juist te omarmen en voor te bereiden — met liefde, helderheid en een grote dosis verantwoordelijkheid.
Wat Cramer de afgelopen maanden publiekelijk deelde over zijn toekomstvisie, raakt velen. Niet omdat hij afscheid neemt van het leven, integendeel: hij is springlevend, optredend en genietend. Maar hij maakt ook ruimte voor een ander soort gesprek: een gesprek dat troost, duidelijkheid en liefde biedt, voor als het ooit zover is.
De kracht van Volendamse nuchterheid
Ben Cramer is altijd een man van heldere woorden en eenvoudige wijsheid geweest. Geboren in Amsterdam, maar omarmd door de Volendamse mentaliteit van zijn muzikale omgeving, staat hij met beide benen op de grond. Hij weet: het leven is kostbaar, maar ook eindig.
Als jongste van vier broers ziet hij hoe de jaren zijn familie uitdunnen. Zijn oudste broer werd 91, en dat getal klinkt vaak in zijn hoofd als een baken van hoop én realisme. “Niets is voor altijd,” zegt hij in interviews. Maar in plaats van zich te laten verlammen door angst, kiest hij ervoor om actief, liefdevol en doordacht te leven — en te regelen.
Alles geregeld voor als het zover is
Wat Ben Cramer heeft gedaan, is iets waar velen tegenop zien: hij heeft zijn eigen afscheid voorbereid. Niet vanuit somberte, maar vanuit liefde voor zijn vrouw Carla, met wie hij al jaren een diepe band deelt.
“Ik wil niet dat Carla straks met onzekerheid achterblijft,” zegt hij. “Niet financieel, niet praktisch en niet emotioneel.”
Alles ligt vast. Van telefoonnummers tot wilsverklaringen. Van praktische scenario’s tot details waar men op moeilijke momenten vaak niet aan denkt. Er is een duidelijk document opgesteld waarin staat wat te doen, mocht het leven hem onverwachts loslaten. Geen giswerk, geen stress — alleen duidelijkheid en rust.
Volgens Cramer is dit een daad van liefde. Geen grote gebaren, maar kleine details die ervoor zorgen dat Carla in alle rust kan r0uwen, zonder zich verloren te voelen in de chaos die vaak volgt op een 0verlijden.
Zorgen over zijn dochter
Hoewel hij zich vitaal voelt, zijn er zorgen die hem raken. Zijn dochter Shanna leeft met de chronische en slopende spierz!ekte MS (multiple sclerose). Cramer weet dat hij de z!ekte niet kan verlichten, maar hij kan er wél zijn. Zijn rol als vader is veranderd door de jaren heen, maar zijn liefde niet. Zijn aanwezigheid is onvoorwaardelijk.
“Je wilt altijd het beste voor je kind,” zegt hij. “En als je dat niet kunt bieden via genezing, dan maar via nabijheid.”
De zorgen om Shanna kleuren zijn blik op het leven nog meer in zachtere tinten. Ze maken hem nederiger, rustiger, en vastberadener om goed afscheid te nemen als het ooit zover komt. Zodat ook zij niet met vragen blijft zitten.
Carla’s angsten en zijn antwoorden
Carla, zijn vrouw, is jonger dan hij. En dat voelt ze — zeker nu Ben ouder is dan haar eigen moeder ooit werd. Dat brengt onvermijdelijk zorgen met zich mee. Zorgen die Cramer begrijpt én erkent.
Daarom praten ze er open over. Niet zwaarmoedig, maar eerlijk en liefdevol. Ze delen hun angsten, hun wensen, hun vragen. Het gesprek over het einde is bij hen geen taboe, maar een teken van vertrouwen.
“Het zijn juist die gesprekken die rust brengen,” vertelt hij. “We lachen ook, hoor. Want hoe je het ook wendt of keert: het is een onderdeel van het leven.”
Nog lang niet klaar met het leven
Wie denkt dat Ben Cramer in zijn stoel zit te wachten op het einde, heeft het mis. Integendeel. Hij staat nog steeds op het podium en zingt met hart en ziel. Optredens geven hem energie en zorgen voor een gezonde geest. Zelfs zijn arts gaf aan dat blijven zingen zijn welzijn bevordert.
Alleen zijn stem wordt af en toe uitgedaagd door hooikoorts, een kwaal die veel zangers herkennen. Maar Cramer blijft optimistisch. “Zolang ik kan zingen, voel ik me levend,” zegt hij.
Zijn liefde voor muziek is onveranderd. Hij plant optredens, werkt aan repertoire en blijft in beweging — letterlijk én figuurlijk.
Liefde betekent ook loslaten kunnen
Het gesprek over het levenseinde voeren, en alles regelen voor na je d00d, vereist moed. Maar volgens Cramer is het ook een vorm van intens liefhebben. Het is vooruitdenken voor iemand anders. Niet uit angst, maar uit compassie.
“Ik wil Carla niet met lege handen achterlaten. Niet in praktische zin, maar ook niet emotioneel. Alles moet kloppen. Dat is mijn taak als partner.”
Die houding is niet alleen bewonderenswaardig, maar ook leerzaam. In een tijd waarin veel mensen het gesprek uitstellen of vermijden, is Cramers benadering verfrissend eerlijk.
Een voorbeeld voor velen
Ben Cramer hoopt dat zijn openheid anderen inspireert. Hij roept stellen op om op tijd het gesprek aan te gaan, om dingen op papier te zetten, om te denken aan elkaar. Want te vaak, zo zegt hij, wachten mensen tot het te laat is. En dan is er geen ruimte meer voor rust en reflectie.
Zijn boodschap is helder: liefde gaat verder dan het hier en nu. Het zit ook in het voorbereiden, in het zorgen voor degene die je achterlaat. En dat gesprek is, hoe confronterend soms ook, een geschenk.
Levenslust en afscheid in balans
Cramers aanpak toont dat je volop kunt leven én tegelijk voorbereid kunt zijn. Dat vooruitdenken niet gelijkstaat aan pessimisme, maar juist aan liefdevolle zorg. En dat je — hoe oud je ook bent — nog steeds iets kunt betekenen voor de mensen van wie je houdt.
In zijn huis, zijn muziek en zijn relaties bouwt hij aan nalatenschap. Geen monument van marmer, maar een erfenis van aandacht, zorg en verbondenheid.
Conclusie: afscheid als laatste liefdesdaad
Ben Cramer is nog lang niet klaar met het leven. Maar hij is wél klaar voor het moment waarop het leven eindigt. En daarin schuilt een enorme kracht. Hij laat zien dat d00d en liefde hand in hand kunnen gaan, dat afscheid nemen óók een vorm van zorgen is.
Zijn verhaal is er een van helderheid, van compassie en van verantwoordelijkheid. In een wereld die liever wegkijkt, kijkt hij recht vooruit. En dat maakt hem, ook buiten het podium, een inspirerend mens.
Wat vind jij van Ben Cramers aanpak? Zou jij het gesprek over het einde eerder durven aangaan met je partner? Deel je mening en praat mee op onze Facebookpagina.
Algemeen
Belle Perez laat na het overlijden van haar man voor het eerst van zich horen met hartverscheurend bericht
Het nieuws kwam vorige week hard binnen in België en Nederland. Belle Perez verloor onverwacht haar levenspartner Wouter van der Horst, met wie zij jarenlang lief en leed deelde. De zangeres hield zich dagenlang stil, maar heeft nu voor het eerst zelf woorden gegeven aan het immense gemis dat haar en haar gezin heeft getroffen.
Een leven dat in één moment kantelde
Voor buitenstaanders is het soms nauwelijks te bevatten hoe snel het leven kan veranderen. Nog geen dag voor het ingrijpende moment vierde het gezin een feestelijke gebeurtenis: de negende verjaardag van zoon Ellia. Een dag vol taart, lachende gezichten en het vertrouwde gevoel van samen zijn. Wat niemand toen kon vermoeden, is dat dit één van de laatste momenten zou zijn waarop het gezin nog compleet was.
Voor Belle Perez betekende het daaropvolgende nieuws een breuklijn door haar leven. Alles wat vanzelfsprekend leek, viel in één klap stil. Optredens, plannen, routine: ze maakten plaats voor stilte, ongeloof en verdriet. In zulke momenten ontbreekt vaak de taal om te beschrijven wat iemand voelt — en juist daarom raakte haar eerste reactie zoveel mensen.
Belle spreekt: woorden uit een verscheurd hart
Via Instagram deelde Belle Perez een foto van haar man, vergezeld van een boodschap die recht uit het hart lijkt te komen. Geen grootse verklaringen, geen publiek statement, maar een persoonlijke reflectie die de rauwheid van het moment blootlegt.
Ze schrijft dat het verlies zo plotseling kwam dat haar hart het nog niet kan bijbenen. Dat het leven in één ademtocht volledig veranderde. Wat bleef, zo verwoordt ze, is liefde — en een gemis dat alles overstemt. Ze noemt Wouter haar liefste echtgenoot en de meest toegewijde papa, zoon en broer. Woorden die niet alleen verdriet uitdrukken, maar ook laten zien hoe diep de band was die zij met hem deelde.
Voor velen voelde die boodschap herkenbaar. Het was geen tekst voor de media, maar een brief aan de wereld, geschreven vanuit een plek waar pijn en liefde naast elkaar bestaan.
Overweldigende steun uit twee landen
In haar bericht staat Belle ook stil bij de enorme golf aan medeleven die haar overspoelt. Ze spreekt van een “tsunami aan liefde” die voelbaar is in zowel België als Nederland. Die woorden zijn geen overdrijving. Onder haar bericht stromen reacties binnen van collega-artiesten, vrienden, fans en mensen die haar verhaal al jaren volgen.
Mensen delen herinneringen aan ontmoetingen, aan concerten waar haar muziek hen raakte, of spreken simpelweg hun steun uit als ouder, partner of mens. Juist die brede verbondenheid laat zien hoe diep het verhaal resoneert. Verdriet is universeel, en wanneer iemand het durft te delen zonder maskers, voelen anderen zich uitgenodigd om mee te dragen.
Een moeder, een zoon en een nieuwe werkelijkheid
Centraal in alles staat zoon Ellia. Voor een kind van negen is zo’n plotselinge verandering nauwelijks te bevatten. Het leven zoals hij dat kende, is in korte tijd onherkenbaar geworden. Belle en haar familie kiezen er bewust voor om hem te beschermen, rust te bieden en ruimte te laten voor zijn eigen tempo.
Voor ouders die dit lezen, zal het invoelbaar zijn: het instinct om sterk te blijven voor je kind, terwijl je zelf nauwelijks overeind blijft. Belle heeft haar professionele verplichtingen tijdelijk losgelaten om zich volledig te richten op haar gezin. Haar kerstconcerten werden geannuleerd, niet uit plicht, maar uit noodzaak.
Van verlies naar betekenis: de Wout Foundation
Te midden van dit alles ontstond een idee dat veel mensen diep heeft geraakt. In plaats van bloemen of andere traditionele gebaren, vraagt Belle aandacht voor de Wout Foundation — een stichting die is opgericht ter nagedachtenis aan haar man.
Het doel van de stichting is helder en betekenisvol: hoop bieden aan kinderen voor wie het leven niet vanzelfsprekend verloopt. Vanuit het eigen verlies wil de familie iets creëren dat anderen ondersteunt, juist daar waar het moeilijk is.
Het is een keuze die veel zegt over de waarden die Wouter en Belle samen deelden. Wie midden in rouw besluit om vooruit te kijken naar wat men kan betekenen voor anderen, toont een kracht die verder gaat dan woorden.
Dit bericht op Instagram bekijken
Waarom dit zoveel mensen raakt
Dat de stichting zoveel losmaakt, is begrijpelijk. Het idee dat uit iets pijnlijks iets goeds kan groeien, biedt troost — niet alleen aan de nabestaanden, maar ook aan mensen die zelf met verlies leven. Het maakt verdriet niet kleiner, maar geeft het richting.
Veel reacties onderstrepen dat gevoel. Mensen schrijven dat ze ontroerd zijn door de keuze om iets blijvends te creëren. Dat het hen herinnert aan wat echt telt: zorg voor elkaar, aandacht voor kwetsbaarheid, en het besef dat liefde niet stopt waar het leven verandert.
Geen haast, geen verwachtingen
Belle heeft niet aangegeven wanneer of hoe ze haar werk zal hervatten. En dat is begrijpelijk. Rouw kent geen schema en geen deadline. De komende periode zal in het teken staan van aanpassing, verwerking en het opnieuw vormgeven van het dagelijks leven.
Wat vaststaat, is dat ze er niet alleen voor staat. De steun uit haar omgeving, de liefde voor haar zoon en de herinneringen aan Wouter vormen samen een netwerk waarin ze stap voor stap haar weg zal vinden.
Een moment van stilte en respect
Vanaf deze plek past vooral terughoudendheid en respect. Niet elk verdriet hoeft geanalyseerd of verklaard te worden. Soms is erkennen genoeg. Erkennen dat dit een immens verlies is. Dat woorden tekortschieten. En dat medeleven geen oplossing biedt, maar wel verzacht.
Onze gedachten gaan uit naar Belle, naar Ellia en naar alle mensen die Wouter liefhadden. Moge de liefde die nu zo voelbaar is, hen dragen in een tijd waarin alles anders is geworden.
Soms is er niets meer te zeggen dan dit: je staat er niet alleen voor.