Algemeen
Ben Cramer: ‘Mijn vrouw moet straks zonder mij verder’
Ben Cramer (77) over leven, liefde en loslaten: “Voor Carla moet alles goed geregeld zijn”
In een samenleving waar de d00d nog vaak als een ongemakkelijk onderwerp wordt beschouwd, doorbreekt zanger Ben Cramer op bewonderenswaardige wijze het zwijgen. De inmiddels 77-jarige zanger, bekend van klassiekers als De Clown, kiest ervoor om zijn eindigheid niet te negeren, maar juist te omarmen en voor te bereiden — met liefde, helderheid en een grote dosis verantwoordelijkheid.
Wat Cramer de afgelopen maanden publiekelijk deelde over zijn toekomstvisie, raakt velen. Niet omdat hij afscheid neemt van het leven, integendeel: hij is springlevend, optredend en genietend. Maar hij maakt ook ruimte voor een ander soort gesprek: een gesprek dat troost, duidelijkheid en liefde biedt, voor als het ooit zover is.
De kracht van Volendamse nuchterheid
Ben Cramer is altijd een man van heldere woorden en eenvoudige wijsheid geweest. Geboren in Amsterdam, maar omarmd door de Volendamse mentaliteit van zijn muzikale omgeving, staat hij met beide benen op de grond. Hij weet: het leven is kostbaar, maar ook eindig.
Als jongste van vier broers ziet hij hoe de jaren zijn familie uitdunnen. Zijn oudste broer werd 91, en dat getal klinkt vaak in zijn hoofd als een baken van hoop én realisme. “Niets is voor altijd,” zegt hij in interviews. Maar in plaats van zich te laten verlammen door angst, kiest hij ervoor om actief, liefdevol en doordacht te leven — en te regelen.
Alles geregeld voor als het zover is
Wat Ben Cramer heeft gedaan, is iets waar velen tegenop zien: hij heeft zijn eigen afscheid voorbereid. Niet vanuit somberte, maar vanuit liefde voor zijn vrouw Carla, met wie hij al jaren een diepe band deelt.
“Ik wil niet dat Carla straks met onzekerheid achterblijft,” zegt hij. “Niet financieel, niet praktisch en niet emotioneel.”
Alles ligt vast. Van telefoonnummers tot wilsverklaringen. Van praktische scenario’s tot details waar men op moeilijke momenten vaak niet aan denkt. Er is een duidelijk document opgesteld waarin staat wat te doen, mocht het leven hem onverwachts loslaten. Geen giswerk, geen stress — alleen duidelijkheid en rust.
Volgens Cramer is dit een daad van liefde. Geen grote gebaren, maar kleine details die ervoor zorgen dat Carla in alle rust kan r0uwen, zonder zich verloren te voelen in de chaos die vaak volgt op een 0verlijden.
Zorgen over zijn dochter
Hoewel hij zich vitaal voelt, zijn er zorgen die hem raken. Zijn dochter Shanna leeft met de chronische en slopende spierz!ekte MS (multiple sclerose). Cramer weet dat hij de z!ekte niet kan verlichten, maar hij kan er wél zijn. Zijn rol als vader is veranderd door de jaren heen, maar zijn liefde niet. Zijn aanwezigheid is onvoorwaardelijk.
“Je wilt altijd het beste voor je kind,” zegt hij. “En als je dat niet kunt bieden via genezing, dan maar via nabijheid.”
De zorgen om Shanna kleuren zijn blik op het leven nog meer in zachtere tinten. Ze maken hem nederiger, rustiger, en vastberadener om goed afscheid te nemen als het ooit zover komt. Zodat ook zij niet met vragen blijft zitten.
Carla’s angsten en zijn antwoorden
Carla, zijn vrouw, is jonger dan hij. En dat voelt ze — zeker nu Ben ouder is dan haar eigen moeder ooit werd. Dat brengt onvermijdelijk zorgen met zich mee. Zorgen die Cramer begrijpt én erkent.
Daarom praten ze er open over. Niet zwaarmoedig, maar eerlijk en liefdevol. Ze delen hun angsten, hun wensen, hun vragen. Het gesprek over het einde is bij hen geen taboe, maar een teken van vertrouwen.
“Het zijn juist die gesprekken die rust brengen,” vertelt hij. “We lachen ook, hoor. Want hoe je het ook wendt of keert: het is een onderdeel van het leven.”
Nog lang niet klaar met het leven
Wie denkt dat Ben Cramer in zijn stoel zit te wachten op het einde, heeft het mis. Integendeel. Hij staat nog steeds op het podium en zingt met hart en ziel. Optredens geven hem energie en zorgen voor een gezonde geest. Zelfs zijn arts gaf aan dat blijven zingen zijn welzijn bevordert.
Alleen zijn stem wordt af en toe uitgedaagd door hooikoorts, een kwaal die veel zangers herkennen. Maar Cramer blijft optimistisch. “Zolang ik kan zingen, voel ik me levend,” zegt hij.
Zijn liefde voor muziek is onveranderd. Hij plant optredens, werkt aan repertoire en blijft in beweging — letterlijk én figuurlijk.
Liefde betekent ook loslaten kunnen
Het gesprek over het levenseinde voeren, en alles regelen voor na je d00d, vereist moed. Maar volgens Cramer is het ook een vorm van intens liefhebben. Het is vooruitdenken voor iemand anders. Niet uit angst, maar uit compassie.
“Ik wil Carla niet met lege handen achterlaten. Niet in praktische zin, maar ook niet emotioneel. Alles moet kloppen. Dat is mijn taak als partner.”
Die houding is niet alleen bewonderenswaardig, maar ook leerzaam. In een tijd waarin veel mensen het gesprek uitstellen of vermijden, is Cramers benadering verfrissend eerlijk.
Een voorbeeld voor velen
Ben Cramer hoopt dat zijn openheid anderen inspireert. Hij roept stellen op om op tijd het gesprek aan te gaan, om dingen op papier te zetten, om te denken aan elkaar. Want te vaak, zo zegt hij, wachten mensen tot het te laat is. En dan is er geen ruimte meer voor rust en reflectie.
Zijn boodschap is helder: liefde gaat verder dan het hier en nu. Het zit ook in het voorbereiden, in het zorgen voor degene die je achterlaat. En dat gesprek is, hoe confronterend soms ook, een geschenk.
Levenslust en afscheid in balans
Cramers aanpak toont dat je volop kunt leven én tegelijk voorbereid kunt zijn. Dat vooruitdenken niet gelijkstaat aan pessimisme, maar juist aan liefdevolle zorg. En dat je — hoe oud je ook bent — nog steeds iets kunt betekenen voor de mensen van wie je houdt.
In zijn huis, zijn muziek en zijn relaties bouwt hij aan nalatenschap. Geen monument van marmer, maar een erfenis van aandacht, zorg en verbondenheid.
Conclusie: afscheid als laatste liefdesdaad
Ben Cramer is nog lang niet klaar met het leven. Maar hij is wél klaar voor het moment waarop het leven eindigt. En daarin schuilt een enorme kracht. Hij laat zien dat d00d en liefde hand in hand kunnen gaan, dat afscheid nemen óók een vorm van zorgen is.
Zijn verhaal is er een van helderheid, van compassie en van verantwoordelijkheid. In een wereld die liever wegkijkt, kijkt hij recht vooruit. En dat maakt hem, ook buiten het podium, een inspirerend mens.
Wat vind jij van Ben Cramers aanpak? Zou jij het gesprek over het einde eerder durven aangaan met je partner? Deel je mening en praat mee op onze Facebookpagina.
Annick deelt opnieuw emotionele update over Roy Oude Rikerink: “Ik zie ertegenop om naar huis te gaan”
Vorige week deelde Annick Oude Rikerink via Instagram aangrijpend nieuws over de gezondheid van haar man, Roy Oude Rikerink. Na een periode van hoop en stabiliteit bleek bij een recente controle dat er opnieuw groei is geconstateerd in het hoofd van Roy. Het bericht raakte veel volgers, die massaal reageerden met steun, warmte en bemoedigende woorden.
Nu, enkele dagen later, laat Annick opnieuw van zich horen. In een openhartige en eerlijke update beschrijft ze hoe zwaar deze periode voor hen beiden is, hoe de dagen aanvoelen en hoe moeilijk het soms is om het gewone leven te combineren met intens verdriet.
De eerste schok: opnieuw groei gevonden
Toen Annick vorige week vertelde dat er opnieuw verandering zichtbaar was op de scans, was ze zichtbaar aangeslagen. Haar woorden waren vol emotie: het nieuws dat de tumor gegroeid is, kwam hard aan. De onzekerheid van de afgelopen jaren leek weer opnieuw te beginnen.
Voor veel mensen die het stel volgen, voelde de boodschap als een klap in het gezicht — niet omdat ze Roy persoonlijk kennen, maar omdat Annick altijd zo open deelt en veel mensen met haar meeleven. De situatie van Roy is iets dat al langere tijd speelt en waar zij als gezin mee moeten leren omgaan.
Hoe de dagen daarna verliepen
In haar nieuwe update schrijft Annick dat ze inmiddels “een paar dagen verder” zijn, maar dat de realiteit nog steeds zwaar op hen drukt.
Ze vertelt:
“In deze drukke tijd van het jaar is het veel, maar stiekem ook weer fijn. Zodra de avond valt, komt het des te harder binnen. Ik zie ertegenop om naar huis te gaan, want doen alsof er niets is gebeurd lukt niet.”
Het is een eerlijk, kwetsbaar inzicht dat veel mensen herkennen wanneer ze geconfronteerd worden met grote zorgen: overdag is er afleiding, werk, familie, afspraken — maar zodra het stil wordt, komt de emotie des te sterker naar voren.
Annick benoemt dat het fijn is om samen te zijn, maar dat praten nog moeilijk is. Het nieuws moet nog landen, en soms is stilte het enige dat lukt.
Hoe gaat het met Roy? Annick deelt het ongefilterde beeld
Naar aanleiding van haar eerdere bericht kreeg Annick veel vragen van volgers. Mensen vroegen hoe Roy zich voelt, hoe hij het nieuws verwerkt en hoe hij zich lichamelijk en mentaal houdt. Ze besluit open over die vragen te zijn.
Ze schrijft:
“Hij is ontdaan, stil, slaapt slecht, is rusteloos, verdrietig, boos en vermoeid. Soms kan hij simpelweg geen woorden vinden.”
Het is een opsomming die laat zien hoe complex emoties kunnen zijn wanneer iemand wordt geconfronteerd met gezondheidsnieuws dat zwaar en onverwacht komt. Daarbij moet Roy niet alleen omgaan met fysieke klachten, maar ook met gevoelens die elkaar snel afwisselen.
Annick legt uit dat zij en Roy het altijd zo aanpakken dat degene die even niet kan, door de ander wordt gedragen. Nu is Roy degene die moeite heeft, en staat zij naast hem.
“Op dit moment is Roy degene die even niet kan, en zorg ik.”
Ze beschrijft hoe hun systeem werkt: een soort ritme van elkaar opvangen, elkaar voelen, elkaar dragen.
“Twee keer verdriet tegelijk kan bijna niet in een gezin dat ook blijft draaien. En toch voelen wij elkaar feilloos aan en wisselen we elkaar daarin af.”
Annick over hoe zij zich voelt: “Ik ben een soort robot geworden”
Hoewel veel mensen haar vragen hoe het met háár gaat, vindt Annick het moeilijk om daar antwoord op te geven. Niet uit onwil, maar omdat woorden tekortschieten of juist té veel zeggen.
Ze schrijft:
“Ik zoek nog steeds de juiste woorden die laten zien dat het me wel raakt, maar me niet meteen in tranen laten uitbarsten. Overleven noem ik het.”
Het beeld van ‘overleven’ schetst de intense spanning waarmee ze de afgelopen dagen leeft: het zorgen voor Roy, het runnen van hun gezin, het verwerken van het nieuws en het omgaan met het normale dagelijks leven dat intussen gewoon doorgaat.
Veel volgers herkennen het gevoel dat Annick beschrijft: het bestaan waarin je op automatische piloot functioneert omdat emoties anders te groot worden.
Dit bericht op Instagram bekijken
Een strijd die al jaren duurt
Het nieuws van de recente groei komt extra hard aan, omdat Roy al lange tijd te maken heeft met deze gezondheidsuitdaging. Zeven jaar geleden kreeg hij te horen dat hij een aandoening in zijn hoofd had waarmee hij langdurig moest leren leven. Sindsdien beweegt hij tussen hoopvolle momenten, behandelingen én periodes waarin zijn gezondheid achteruitging.
Twee jaar geleden sprak Roy in een interview met Shownieuws openhartig over de veranderingen die hij merkte:
“Alles wordt steeds minder,” zei
hij.
“Praten wordt moeilijker
en ik herken cijfers en letters soms niet meer, vooral als ik onder
druk sta. Daar ga ik binnenkort een zwaar traject voor
in.”
Die woorden kwamen toen al hard binnen bij kijkers, en ze geven nu opnieuw context aan de kwetsbaarheid van de huidige situatie.
De mentale belasting van leven met voortdurende onzekerheid
Wat Annick in haar bericht duidelijk maakt, is hoe zwaar het is om te leven tussen hoop en angst, tussen zorg en liefde, tussen vasthouden en loslaten.
Het gezin probeert een normaal leven te leiden, maar dat is niet altijd haalbaar wanneer de zorg om een geliefde dagelijks aanwezig is. De emotionele slijtageslag die daarmee gepaard gaat, is niet altijd zichtbaar — maar in Annicks woorden klinkt die duidelijk door.
De moeilijke combinatie van:
-
zorgen voor een partner,
-
het draaiend houden van een gezin,
-
omgaan met slecht nieuws,
-
en tegelijkertijd proberen de dag ‘normaal’ te laten verlopen,
maakt dat zij zichzelf soms als een “robot” voelt. Dat is geen kilte, maar juist een persoonlijke beschermingslaag die haar door de dagen helpt.
De liefde tussen Annick en Roy blijft een anker
Ondanks alles is er één element dat steeds terugkomt in Annicks updates: de liefde tussen haar en Roy. Ze vormen een team, zoals ze zelf zegt. Wanneer Roy niet kan, staat zij. En wanneer zij op een andere dag niet kan, staat hij.
Deze manier van er zijn voor elkaar, zonder grote woorden maar met kleine daden, zorgt ervoor dat ze verbonden blijven in een periode die veel van hen vraagt.
Het is die verbondenheid die voor veel volgers herkenbaar en aangrijpend is. De manier waarop Annick schrijft, hoe ze haar emoties deelt, maakt dat mensen zich dichtbij voelen — zonder opdringerig te worden.
Waarom deze updates zoveel mensen raken
Annick kiest er bewust voor om eerlijk te zijn, ook als de waarheid pijnlijk is. Daardoor voelen haar woorden niet als een filter of een façade, maar als een weergave van echte emoties.
Veel volgers herkennen zichzelf in:
-
de angst van slecht nieuws,
-
de machteloosheid van wachten,
-
het willen zorgen voor iemand die je liefhebt,
-
en het overeind proberen te blijven in tijden die alles van je vragen.
Annicks openhartigheid zorgt ervoor dat haar berichten breed worden gelezen en gedeeld. Ze geeft woorden aan iets waar veel mensen mee te maken krijgen, maar waar moeilijk over gesproken wordt.
Een periode vol zorgen, maar ook vol liefde
De komende weken blijven voor Annick en Roy spannend en intens. Er zullen gesprekken volgen, misschien nieuwe trajecten, misschien rustmomenten die ruimte geven om alles te verwerken.
Wat in ieder geval duidelijk is: ze gaan deze periode samen door, met dezelfde kracht en kwetsbaarheid die ze al zeven jaar laten zien.