Algemeen
Moslima geeft raad aan Nederlandse ouders: ”Stop hier nu mee”
Wanneer privacy kind speeltje wordt: het ongemakkelijke verhaal achter kijkcijfers en kinderbeelden
Het televisieprogramma BOOS is misschien niet ieders favoriete kijkvoer, maar het weet als geen ander gevoelige en vaak onderbelichte thema’s aan te kaarten. Een recent onderwerp dat felle reacties oproept, is het gebruik van kinderen in zogeheten vlogfamilies: gezinnen die hun dagelijks leven vrijwel volledig vastleggen en delen via platforms als YouTube en TikTok. Wat voor sommigen onschuldige content lijkt, is volgens presentator Tim Hofman en zijn redactie het topje van een veel dieper probleem.
Vlogkinderen voor de views
In veel Nederlandse huiskamers zijn vloggezinnen inmiddels geen onbekend fenomeen meer. De kinderen van deze gezinnen zijn letterlijk met een camera in hun gezicht opgegroeid: van hun eerste stapjes tot hun eerste schooldag — alles wordt gedeeld met een publiek van duizenden, soms miljoenen mensen.
Het principe is simpel: hoe meer kijkers, hoe hoger de opbrengsten. Advertentie-inkomsten, merchandise, samenwerkingen: het levert veel op. Maar wat blijft er over van de privacy van een kind, als de camera altijd draait? En wat betekent het voor hun ontwikkeling wanneer zij op jonge leeftijd al leren dat ‘leuk zijn op beeld’ samenhangt met waardering?
De grens van onschuld
In sommige video’s zijn kinderen te zien tijdens kwetsbare, alledaagse momenten. Zoals het aandoen van een pyjama, het spelen in badkleding of zelfs scènes waarin ze huilen, ruzie maken of streng worden toegesproken. Momenten die in elk gezin voorkomen, maar die in deze context ongewild een publiek karakter krijgen.
Volgens Tim Hofman is het onbegrijpelijk dat ouders deze beelden überhaupt online plaatsen. Zijn zorg gaat verder dan alleen de emotionele schade voor het kind. Hij wijst op de risico’s van hergebruik in kringen waar niemand bij stil wil staan — denk aan mensen met verwerpelijke motieven die deze beelden downloaden, verspreiden of zelfs misbruiken.
“Je zou denken dat dit een wake-up call is,” aldus Hofman. “Maar zolang de views blijven stijgen, lijkt het morele kompas bij sommige vlogouders ernstig te haperen.”
De bikini-discussie: cultuur versus context
Het debat over kinderen in badkleding komt niet alleen vanuit BOOS. Er is ook kritiek van andere kanten — maar met een heel andere toon en intentie. Zo haalde Kaoutar Tajjiou, een opiniemaker die zich vaker uitspreekt over de westerse levensstijl, het nieuws vanwege haar felle uitspraken over Nederlandse ouders. Haar kritiek: dat ouders hun dochters in bikini’s laten rondlopen is, volgens haar, ‘mensonterend’.
Ze stelt dat jonge meisjes helemaal bedekt zouden moeten zijn, ook op het strand. In haar visie is badkleding niet gepast voor kinderen, omdat het hun waardigheid zou aantasten. Ze pleit voor alternatieven: bedekkende zwemkleding of zelfs iets wat lijkt op een skipak.
Respect of bemoeienis?
De reacties op Tajjiou’s uitspraken variëren van steun tot ongeloof. Voorstanders stellen dat ze een punt heeft: waarom zouden we kinderen op jonge leeftijd al seksualiseren door hen in bikini’s te steken? Tegenstanders vinden dat ze een culturele norm wil opleggen die haaks staat op de Nederlandse waarden van vrijheid, eigenheid en ontspanning.
Maar de grotere vraag is: waar ligt de grens tussen bescherming en bemoeienis? Tussen opvoeden en oordelen?
In Nederland is het heel gebruikelijk dat kinderen op warme dagen badkleding dragen in openbare zwembaden, op het strand of bij een plas. Niet omdat het sexy moet zijn, maar omdat het praktisch is en past bij de context van zorgeloos kind-zijn. Om dat te bestempelen als ‘mensonterend’ gaat voor veel mensen te ver.
De gedeelde zorg
Toch is er een ongemakkelijke overlap tussen de zorgen van Hofman en Tajjiou. Hoewel hun invalshoeken en culturele referentiekaders totaal anders zijn, wijzen ze beide op een onderliggende kwetsbaarheid: de manier waarop jonge kinderen in beeld worden gebracht, kan schadelijk zijn — op korte én lange termijn.
Waar Hofman vooral hamert op de impact van publieke zichtbaarheid en het misbruik van beelden, wijst Tajjiou op het bredere maatschappelijke effect van normalisering. Wat zij ziet als ‘ontkleding’, interpreteren anderen als onschuldig zomerplezier. Maar misschien raken beide kampen aan dezelfde kern: wie bepaalt wat nog veilig en respectvol is als het gaat om kinderen?
De rol van ouders
Ouders dragen hierin een grote verantwoordelijkheid. Niet alleen voor wat hun kinderen doen, maar vooral voor wat ze namens hen delen. Veel kinderen kunnen nog niet inschatten wat het betekent om zichtbaar te zijn voor de hele wereld. Ze weten niet wat ‘een view’ of ‘een algoritme’ is, en beseffen niet wat de gevolgen kunnen zijn van hun digitale voetafdruk.
Daarom is het aan ouders om die afweging wél te maken. Om zichzelf af te vragen: is dit écht iets dat ik wil delen? Is het voor het kind, of voor de volgers?
Wetgeving en bewustwording
In sommige landen wordt inmiddels wetgeving overwogen die kinderen in online content moet beschermen. In Frankrijk is het sinds 2020 verboden om kinderen onder een bepaalde leeftijd te laten vloggen zonder duidelijke toestemming en toezicht. Ouders kunnen aansprakelijk worden gesteld als blijkt dat hun kind schade heeft geleden door online zichtbaarheid.
In Nederland zijn dit soort regels er nog niet. Wel groeit het besef dat kinderen een eigen recht op privacy hebben, ook als ze zelf nog te jong zijn om dat te begrijpen. En dat is een stap in de goede richting.
Wat willen we als samenleving?
Het debat over vlogkinderen, badkleding en grenzen roept uiteindelijk een bredere vraag op: wat willen we als samenleving uitdragen? Willen we onze kinderen leren dat hun waarde ligt in hoe vaak ze bekeken worden? Of willen we hen de ruimte geven om onbezorgd, veilig en privé op te groeien?
Misschien begint dat met iets simpels: een beetje terughoudendheid. Iets minder delen. Iets vaker kiezen voor een herinnering in je hoofd, in plaats van in de cloud. En als we dan toch iets willen delen, laten we dan vooral kijken naar de boodschap achter de beelden — en niet alleen naar het aantal views.
Algemeen
Fata Morgana is volgende Efteling-attractie die verdwijnt: ´Te clichébeeld van Arabische wereld´
De attractie Fata Morgana in de Efteling ligt opnieuw onder vuur. De populaire boottocht, die al sinds 1986 bezoekers meeneemt naar een mysterieuze Oosterse wereld, krijgt steeds vaker kritiek vanwege de manier waarop het Midden-Oosten wordt afgebeeld. Waar de één het ziet als een nostalgische sprookjeservaring, beschouwen anderen het als een verzameling achterhaalde stereotypen die niet meer in deze tijd passen.
Sprookjesachtig of problematisch?
Fata Morgana voert bezoekers langs paleizen, markten, gevangenissen en schatkamers, geïnspireerd op de verhalen van 1001 Nacht. De sfeer is magisch, met kleurrijke decors en spannende scènes. Toch klinkt er steeds meer kritiek dat deze betovering gepaard gaat met problematische beeldvorming. De personages zouden een eenzijdig en denigrerend beeld geven van mensen uit het Midden-Oosten.
Buitenlandse kritiek op de voorstelling
Recent zorgde een reactie van een Franse Reddit-gebruiker voor ophef. Volgens hem laat de attractie Arabische mannen vooral zien als booswichten of criminelen, terwijl vrouwen uitsluitend als verleidelijk of onderdanig worden afgebeeld. In zijn ogen is Fata Morgana geen onschuldige fantasie, maar een pijnlijk stereotype dat kwetsend kan zijn voor mensen met een Midden-Oosterse achtergrond.
Reactie van de Efteling
De Efteling reageerde op de kritiek door te benadrukken dat Fata Morgana nooit bedoeld is als een realistische weergave van het Midden-Oosten. “Het is een fantasiewereld, geïnspireerd op sprookjes,” aldus een woordvoerder. Wel erkent het park dat deze verhalen in het verleden niet altijd inclusief zijn vormgegeven. Tegenwoordig wordt er volgens hen veel zorgvuldiger gekeken naar culturele representatie bij nieuwe attracties.
Verandering in het park
Fata Morgana staat niet op zichzelf. Eerder haalde de Efteling al de attractie Monsieur Cannibale weg, vanwege de racistische connotaties. Die werd vervangen door een verhaal rondom Sindbad de Zeeman. Ook Carnaval Festival werd aangepast, waarbij karikaturen uit onder andere Aziatische en Afrikaanse culturen gematigder zijn afgebeeld. Deze trend wijst erop dat Fata Morgana mogelijk ook in de toekomst zal worden herzien.
Balans tussen nostalgie en actualiteit
De discussie roept de vraag op hoever een themapark moet gaan in het aanpassen van bestaande attracties. Is het wenselijk om alles wat als kwetsend wordt ervaren direct te veranderen? Of kunnen historische attracties blijven bestaan, mits ze in de juiste context geplaatst worden? De balans tussen culturele gevoeligheid en behoud van erfgoed blijft een ingewikkelde kwestie.
Toekomst van Fata Morgana
Voor veel bezoekers is Fata Morgana een dierbare herinnering aan hun jeugd. Toch groeit ook het besef dat sprookjes niet vrijgesteld zijn van maatschappelijke verantwoordelijkheid. De Efteling geeft aan open te staan voor advies van experts en onderzoekt momenteel de mogelijkheden. “We willen dat iedereen zich welkom voelt in ons park,” luidt het standpunt van de organisatie.
Tijd voor dialoog en nuance
Of Fata Morgana daadwerkelijk zal worden aangepast, is nog niet beslist. Duidelijk is wel dat de Efteling steeds bewuster omgaat met diversiteit en representatie. In plaats van snelle oordelen lijkt ruimte voor dialoog belangrijker dan ooit. Wat ooit werd gezien als onschuldig vermaak, wordt nu tegen het licht gehouden. De vraag is: blijft het sprookje zoals het is, of krijgt het een nieuw jasje voor een nieuwe generatie?