Algemeen
Winter Vol Liefde-Mike op heterdaad betrapt: ”Smeerlap die vrouw op vrouw belazert”
Jan Dijkgraaf haalt snoeihard uit naar Mike Hansler: ‘Een man zonder ruggengraat’
Mike Hansler, bekend van het realityprogramma Winter Vol Liefde, ligt onder vuur. Schrijver en columnist Jan Dijkgraaf spaart hem niet in zijn recente column in het weekblad Weekend. In ongezouten bewoordingen beschuldigt Dijkgraaf de realityster van respectloos gedrag, vrouwenbedrog en een gebrek aan karakter. Zijn oordeel over Mike én diens familie is ronduit vernietigend.
Liefdesperikelen: van Antine naar Denise
Het begon allemaal met een opvallende wending in de liefdesgeschiedenis van Mike. Tijdens zijn deelname aan Winter Vol Liefde leek hij tot over zijn oren verliefd te zijn op Antine. De twee leken een klik te hebben, maar uiteindelijk liep het stuk. Niet veel later bleek Mike een relatie te hebben met Denise – een vrouw die hij eerder in het programma nog resoluut afwees.
Veel kijkers fronsten hun wenkbrauwen. Waarom koos Mike ineens voor Denise, nadat hij haar eerst had laten vallen? De timing werd nog twijfelachtiger toen bekend werd dat hij kort voor de officiële bekendmaking van hun relatie nog met een andere vrouw in een hotelkamer had vertoefd. Bovendien zou hij ook nog met haar zijn gaan dineren bij haar ouders.
De ontdekking dat Mike kort daarvoor nog intiem contact had met een andere vrouw, deed veel stof opwaaien. Zijn verklaring in de media werd als halfslachtig en ontwijkend ervaren. Veel fans van het programma raakten het vertrouwen in hem kwijt.
Denise zwijgt, maar verhuist tóch
Denise zelf koos ervoor om zich niet publiekelijk uit te spreken over de ontstane situatie. Een opmerkelijke keuze, aangezien ze naar verluidt haar baan heeft opgezegd om bij Mike in Seefeld te kunnen gaan wonen. Uiteindelijk werd bekend dat Denise niet bij Mike is ingetrokken, maar bij zijn moeder Monique. Een teken dat er mogelijk toch spanningen zijn binnen de relatie.
Volgens Dijkgraaf is het tekenend voor de chaos binnen de familie Hansler en de twijfelachtige keuzes van Mike. “Ze heeft alles opgegeven voor hem, en nu zit ze bij zijn moeder? Dat zegt genoeg,” aldus de columnist.
Dijkgraaf: “Mike is geen zielige jongen meer”
In de column windt Dijkgraaf er geen doekjes om. Waar hij Mike in eerste instantie nog zag als een verlegen, onschuldige jongen, is dat beeld nu volledig verdwenen. “Hij leek eerst een watje, een ventje dat bij wijze van spreken nog maagd was. Maar nu gaat hij los. Vrouw na vrouw belazert hij,” schrijft hij.
Dijkgraaf noemt Mike ronduit een smeerlap en zegt dat zijn gedrag niet past bij iemand die ooit op zoek was naar ware liefde. “Hij is geen slachtoffer van omstandigheden meer, maar een speler die zijn moment van roem gebruikt om zich te laten omringen door vrouwen.”
Felle kritiek op Mike’s ouders
De columnist neemt ook geen blad voor de mond als het gaat om Mike’s ouders. Over zijn vader is Dijkgraaf weinig positief: “Een slome duikelaar, als ik de montage mag geloven. Nog nooit zo iemand gezien.” En over moeder Monique is hij nóg scherper:
“Monique is vreselijk irritant. Je merkt aan alles dat ze niet eerlijk is. Of het nu gaat over de verdwenen zonnebril van Antine, of over geruchten die door Mikes oom zijn gedeeld – ze reageert nergens op.”
Dijkgraaf is van mening dat de familie Hansler zich steeds verder ingraaft in een netwerk van leugens en misverstanden. Hij stelt dat Monique niet begrijpt hoe ze overkomt op het publiek. “Ze heeft geen idee dat mensen haar binnen drie maanden massaal gaan haten.”
Zonnebril-gate: symbool voor onopgeloste kwesties
Een bijzonder detail dat Dijkgraaf aanhaalt is de zogenoemde ‘zonnebril-gate’. Tijdens het programma raakte een zonnebril van Antine zoek, en die zou zijn achtergebleven bij de familie Hansler. Antine meldde dat de bril nooit was teruggestuurd. Dijkgraaf vindt het ongelooflijk dat dit überhaupt is gebeurd:
“Als publiek figuur moet je er alles aan doen om niet als een dief te worden weggezet. Dat Monique die bril niet terugstuurt, is of domheid of desinteresse – beide even kwalijk.”
Volgens hem had een simpele handeling – het retourneren van de zonnebril – veel drama kunnen voorkomen. Nu is het slechts een voorbeeld in een reeks van kleine incidenten die samen een schaduw werpen over de familie.
Een familie onder een vergrootglas
Realityprogramma’s brengen kandidaten vaak plotseling in de spotlights, maar daarmee komt ook verantwoordelijkheid. Volgens Dijkgraaf zijn de Hanslers daar niet mee omgegaan zoals het hoort. Hij stelt dat ze de kijker onderschatten en de impact van hun woorden en daden niet begrijpen.
De plotselinge mediabelangstelling lijkt de familie meer kwaad dan goed te hebben gedaan. Wat begon als een zoektocht naar liefde is veranderd in een soap vol drama, geruchten en beschuldigingen.
Wat vinden kijkers?
Op sociale media wordt heftig gereageerd op de ontwikkelingen rondom Mike Hansler. Sommige kijkers geven Dijkgraaf gelijk en vinden dat Mike zichzelf in diskrediet heeft gebracht. Anderen vinden dat de columnist te hard oordeelt, en dat reality-tv nu eenmaal een vertekend beeld kan geven.
Toch overheerst de kritiek. Velen voelen zich als kijker bedrogen. Ze hadden hoop dat Winter Vol Liefde oprechte relaties zou opleveren. In plaats daarvan krijgen ze te maken met schandalen, vermeend bedrog en familieconflicten.
Heeft Mike nog een toekomst in de media?
Of Mike zich kan herstellen van deze reputatieschade, valt te bezien. Zijn gedrag wordt inmiddels breed uitgemeten in de pers, en ook zijn sociale media staan onder druk. Voor iemand die kort geleden nog als ‘de ideale schoonzoon’ werd gezien, is dat een flinke val.
Mogelijk kiest Mike ervoor om de media te mijden en zich terug te trekken uit de publieke belangstelling. Of hij probeert zich te herpakken met een verklaring, een interview of een publieke verontschuldiging. De tijd zal het leren.
Tot slot
De felle woorden van Jan Dijkgraaf laten weinig aan de verbeelding over. Mike Hansler wordt neergezet als een man zonder ruggengraat, die vrouwenbedrog niet schuwt en zich laat leiden door ego en gemak. Ook zijn ouders worden niet gespaard: volgens Dijkgraaf dragen zij bij aan het negatieve imago van de familie.
Voor Mike is dit een moment van bezinning. De keuzes die hij nu maakt – in zijn relatie, zijn mediavoorkomen en zijn communicatie met het publiek – zullen bepalen of hij deze storm kan doorstaan. Eén ding is zeker: in de wereld van reality-tv is niets zo veranderlijk als imago. Maar herstel begint altijd met eerlijkheid.
Wat denk jij? Heeft Mike Hansler nog recht op een tweede kans, of heeft hij zijn krediet verspeeld? Deel je mening op onze social kanalen.
Marco Borsato vierde dit jaar de feestdagen in besloten kring met zijn familie. Na een lange periode waarin zijn privéleven en naam vrijwel dagelijks onderwerp van gesprek waren, kozen de Borsato’s voor een warme, huiselijke kerst. Op sociale media verschenen verschillende beelden van het samenzijn, bedoeld om te laten zien dat het gezin ondanks alles weer dichter bij elkaar is gekomen. Wat voor de familie voelde als een moment van rust en verbondenheid, kreeg echter onverwacht een scherpe bijsmaak door een opmerking van mediacommentator Rob Goossens.
Een kerst in het teken van saamhorigheid
De Telegraaf besteedde aandacht aan de kerstviering van de familie Borsato en sprak zelfs van een ‘nieuwe traditie’. Volgens de krant was het bijzonder om te zien hoe Marco samen met zijn kinderen en andere familieleden de feestdagen doorbracht, na jaren die volledig in het teken stonden van juridische onzekerheid en publieke aandacht. Voor veel lezers voelde het als een menselijk verhaal: een gezin dat probeert vooruit te kijken en de draad weer op te pakken.
Dat beeld riep bij veel mensen sympathie op. Niet omdat alles vergeten of vergeven zou zijn, maar omdat het duidelijk maakte dat ook bekende Nederlanders behoefte hebben aan rust, familie en normaliteit. Juist rond kerst, een periode die vaak draait om verzoening en nabijheid, werd die boodschap door veel volgers herkend en gewaardeerd.
De opmerking die verkeerd viel
Rob Goossens, die bekendstaat om zijn scherpe en soms cynische commentaar op media en showbizz, besloot op het artikel te reageren via X. Onder het bericht van De Telegraaf plaatste hij slechts twee woorden: “Naakt behangen?” Wat mogelijk bedoeld was als een grap of een sarcastische verwijzing, viel bij veel mensen volledig verkeerd.
De timing en context van de opmerking maakten dat de ‘grap’ bij velen overkwam als ongepast en kwetsend. Marco Borsato werd immers recent vrijgesproken in een zware ontuchtzaak, een dossier dat jarenlang enorme impact had op zijn leven en dat van zijn familie. Juist daarom vonden veel mensen dat een dergelijke woordspeling niet alleen flauw was, maar ook respectloos.
Golf van verontwaardiging op sociale media
Binnen korte tijd stroomden de reacties onder Goossens’ bericht binnen. Gebruikers van X waren massaal boos en spraken hun afkeuring uit. Voor hen ging het hier niet om humor, maar om het natrappen van iemand die al jaren onder een vergrootglas ligt.
Een gebruiker schreef: “Hoe voelt dat nou, iemand natrappen?” Een ander was nog explicieter: “Jij hebt echt geen niveau. Humor heeft een grens en jij bent zeker geen humorist.” Anderen spraken van “platte” en “humorloze” opmerkingen en vonden dat Goossens hiermee duidelijk over de schreef ging.
Wat vooral opviel, was dat de kritiek niet alleen kwam van fans van Marco Borsato, maar ook van mensen die juist benadrukten dat vrijspraak of niet, er grenzen zijn aan wat je kunt zeggen. De consensus onder veel reageerders was dat dit geen satire of scherpe observatie was, maar een opmerking die bewust inspeelde op een pijnlijk en beladen onderwerp.
Humor versus verantwoordelijkheid
De ophef rond de tweet van Goossens raakt aan een bredere discussie over humor, satire en verantwoordelijkheid in de media. Zeker in het tijdperk van sociale media kunnen opmerkingen razendsnel een groot publiek bereiken. Wat voor de één een onschuldige grap lijkt, kan voor een ander voelen als een persoonlijke aanval.
Mediacommentatoren bevinden zich daarbij in een lastige positie. Ze worden vaak juist gewaardeerd om hun scherpe tong en relativerende humor, maar diezelfde eigenschappen kunnen ook averechts werken. In dit geval vonden veel mensen dat Goossens de context volledig uit het oog verloor en geen rekening hield met de gevoeligheid van het onderwerp.
De rol van mediacommentatoren
Rob Goossens profileert zich al jaren als ‘mediakenner’ en duidt regelmatig het gedrag van BN’ers, tv-programma’s en showbizzontwikkelingen. Daarbij schuwt hij de scherpe oneliner niet. Voor een deel van zijn publiek hoort dat bij zijn stijl. Maar critici wijzen erop dat scherpe humor iets anders is dan het maken van toespelingen op zware beschuldigingen, zeker wanneer iemand juridisch is vrijgesproken.
De kritiek op Goossens raakt daarmee ook aan de vraag: wat is de verantwoordelijkheid van iemand met een groot bereik? Moet alles kunnen, of mag er worden verwacht dat er rekening wordt gehouden met context, timing en menselijke impact?
De impact op het publieke debat
De discussie rond deze ene tweet laat zien hoe verdeeld het publiek kan reageren op humor in de media. Waar sommigen vinden dat satire per definitie moet kunnen schuren, benadrukken anderen dat er grenzen zijn, vooral als het gaat om zaken die mensen en gezinnen diep hebben geraakt.
Voor Marco Borsato zelf kwam de opmerking op een moment waarop hij juist probeerde zijn leven weer enigszins normaal in te richten. Zijn kerst met familie was geen publieke stunt, maar een privé-moment dat via media-aandacht alsnog breed werd uitgemeten. Dat zo’n moment vervolgens wordt aangegrepen voor een cynische grap, voelde voor veel mensen als onnodig hard.
Stilte vanuit Goossens
Vooralsnog heeft Rob Goossens niet uitgebreid gereageerd op de kritiek. Dat zorgt ervoor dat de discussie vooral wordt gevoerd door het publiek zelf. Sommigen vinden dat hij excuses zou moeten aanbieden, anderen denken dat hij het incident bewust laat uitdoven.
Wat de uitkomst ook wordt, duidelijk is dat deze situatie opnieuw laat zien hoe snel een enkele opmerking kan escaleren tot een bredere maatschappelijke discussie. Het gaat niet alleen over Marco Borsato of Rob Goossens, maar over de vraag hoe we met elkaar omgaan in het publieke domein.
Kerstgedachte onder druk
Ironisch genoeg speelde dit alles zich af rond kerst, een periode waarin verbinding, mildheid en reflectie centraal zouden moeten staan. Juist daarom viel de opmerking bij veel mensen extra rauw. Waar de familie Borsato probeerde de feestdagen in rust door te brengen, werd het moment overschaduwd door een debat over fatsoen en grenzen.
Voor veel X-gebruikers was het duidelijk: humor mag scherp zijn, maar niet ten koste van menselijke waardigheid. De reacties laten zien dat het publiek steeds kritischer kijkt naar hoe bekende mediafiguren omgaan met hun woorden.
Een les in publieke gevoeligheid
Of deze kwestie nog een staartje krijgt, is onduidelijk. Wat wel vaststaat, is dat de ‘grap’ van Rob Goossens bij een groot deel van het publiek verkeerd is gevallen. Het incident onderstreept hoe belangrijk context en timing zijn, zeker in gevoelige dossiers.
In een tijd waarin alles direct wordt gedeeld en beoordeeld, lijkt de ruimte voor ongenuanceerde opmerkingen kleiner te worden. Misschien is dat geen beperking van vrijheid, maar een uitnodiging tot meer zorgvuldigheid. Want soms zegt de manier waarop we reageren op andermans pijn meer over onszelf dan over degene die onderwerp van gesprek is.