Algemeen
Nieuwe eigenaar van Porsche Tom Waes bedrogen? ‘Tom wist alles, maar verzweeg het!’
Nieuwe eigenaar van Porsche Tom Waes mag er niet mee rijden: ‘Enkel Tom wist het, maar die heeft ons niets gezegd’
Unieke Porsche 911 geveild in Hasselt
In Hasselt werd afgelopen week het wrak van de donkergroene Porsche 911 Carrera 3.0 uit 1977 van Tom Waes geveild. Dit specifieke model is uiterst zeldzaam; wereldwijd werden er slechts 2.500 exemplaren van geproduceerd. De veiling trok dan ook veel media-aandacht en verschillende geïnteresseerde kopers. Uiteindelijk ging de Porsche onder de hamer voor een bedrag van 42.920 euro, inclusief veilingkosten.
Wat echter niet vooraf duidelijk was, is dat de wagen als ‘perte totale’ werd verklaard. Dit betekende dat de nieuwe eigenaar wel onderdelen mocht recupereren, maar de auto nooit meer de weg op zou mogen. Voor de koper kwam dit echter niet als een complete verrassing, maar het veilinghuis was op zijn zachtst gezegd verbijsterd.
De verborgen valkuil van de veiling
De veiling van het wrak leek in eerste instantie een normale procedure, maar al snel bleek dat er een addertje onder het gras zat. Enkele auto-experts sloegen alarm en namen contact op met de Openbare Vlaamse Afvalstoffenmaatschappij (OVAM). Zij ontdekten dat de Porsche officieel als technisch totaalverlies was verklaard. Dit betekende dat het voertuig niet zomaar doorverkocht had mogen worden zonder eerst naar een erkend depollutiecentrum te gaan.
Jan Verheyen, woordvoerder van OVAM, verduidelijkte de situatie: “Wanneer een auto als ‘perte totale’ wordt bestempeld, moet deze naar een erkend centrum om gevaarlijke afvalstoffen te verwijderen. Daarna kan de wagen weliswaar gerestaureerd worden, maar mag hij nooit meer als ingeschreven voertuig de baan op. Het chassisnummer moet zelfs vernietigd worden.”
Deze informatie werd echter pas op het laatste moment aan het veilinghuis doorgegeven.
‘Op z’n Belgisch geregeld’
Veilingmeester Peter Reekmans en veilinghuis AuctionPort waren niet op de hoogte van de beperking en hoorden het nieuws pas kort voor het einde van de veiling. “Blijkbaar hadden demonteurs via het serienummer achterhaald dat de Porsche als ‘technisch totaal verlies’ stond geregistreerd,” zegt Gilles Delcroix, mede-eigenaar van AuctionPort.
Volgens Delcroix was niemand op de hoogte van deze status, behalve één persoon: “Wij wisten het niet, de Nederlandse verkoper wist het niet, maar Tom Waes wel. Hij heeft ons niets gezegd.”
OVAM informeerde het veilinghuis slechts één dag voor het aflopen van de veiling. “We kregen ’s avonds een e-mail, de volgende ochtend een aangetekende brief en pas later op de dag konden we bij OVAM de juiste verantwoordelijke aan de lijn krijgen,” vervolgt Delcroix. “Het verliep op z’n Belgisch, zullen we maar zeggen.” (lacht)
De koper wist waar hij aan begon
Ondanks de verwarring en last-minute communicatie vanuit OVAM, ging de verkoop gewoon door. De nieuwe eigenaar, een anonieme Belgische koper, betaalde bijna 43.000 euro voor de zeldzame Porsche.
Delcroix benadrukt dat de koper op tijd op de hoogte was gebracht van de situatie. “Nog voordat de veiling afliep, wisten hij en een andere kandidaat dat de auto niet meer de weg op mocht.” Hierdoor lijkt het onwaarschijnlijk dat de koper de auto wilde restaureren om ermee te rijden.
“De kans dat de nieuwe eigenaar de wagen zou willen opmaken, was sowieso al klein,” legt Delcroix uit. “Dat zou een fortuin kosten en uiteindelijk zou hij er toch niet mee mogen rijden. Dat was dus ook niet zijn plan.”
In plaats daarvan zal de koper de auto laten transporteren naar een locatie om na te gaan welke onderdelen nog bruikbaar zijn. De rest van het voertuig is rijp voor de sloop.
Strikte regelgeving voor transport en verwerking
De strikte regelgeving rondom het transport van de auto maakt de situatie nog ingewikkelder. Aangezien de Porsche als ‘perte totale’ werd bestempeld, mag deze alleen door een erkend OVAM-transporteur worden opgehaald. De auto kan niet zomaar op een standaard trailer worden vervoerd.
“We hebben een gespecialiseerde transporteur gevonden die de Porsche naar de door de koper gekozen locatie zal brengen,” aldus Delcroix. “Gelukkig is dat niet zoveel duurder dan normaal transport, maar de trailer moet wel over een speciale lekbak beschikken.”
Hoewel dit een extra complicatie met zich meebrengt, lijkt het grootste probleem inmiddels opgelost. “Alles wat er uit kon lekken, is er eigenlijk al op de autostrade uitgelopen,” voegt Delcroix met een knipoog toe.
Wat betekent dit voor de toekomst van de Porsche?
De nieuwe eigenaar heeft de Porsche tot zijn beschikking, maar zijn mogelijkheden blijven beperkt. Hij mag wel onderdelen verwijderen en verkopen, maar zelf sleutelen aan de auto is niet toegestaan.
Nadat de bruikbare onderdelen zijn verwijderd, zal het chassis definitief worden vernietigd. Dit betekent het definitieve einde voor deze iconische Porsche, al zullen enkele onderdelen wellicht een tweede leven krijgen in andere klassieke wagens.
Een dure en unieke aankoop
De uiteindelijke verkoopprijs van 42.920 euro laat zien hoe gewild dit specifieke model is, zelfs als het niet meer de weg op mag. Voor verzamelaars en autoliefhebbers blijft een zeldzame Porsche 911 Carrera 3.0 een waardevol object, zelfs in wrakstaat.
Deskundigen merken echter op dat kopers in de toekomst extra voorzichtig moeten zijn bij het aanschaffen van voertuigen die via veilingen worden aangeboden. Zonder de juiste informatie kan een aankoop namelijk tegenvallen, zoals in dit geval.
Wat wist Tom Waes?
Een van de meest opvallende aspecten van deze zaak is dat Tom Waes als enige van de betrokkenen wist dat de auto als ‘technisch totaal verlies’ was geregistreerd. Waarom hij dit niet heeft gedeeld met het veilinghuis of de bieders, blijft onduidelijk.
Hoewel het juridisch gezien waarschijnlijk niet verplicht was om deze informatie te delen, heeft het tot frustratie geleid bij AuctionPort. “Als we dit eerder hadden geweten, hadden we de veiling anders aangepakt,” zegt Delcroix.
Conclusie: een unieke auto met een ongebruikelijk lot
De verkoop van de Porsche van Tom Waes laat zien hoe complex veilingen van beschadigde voertuigen kunnen zijn. Terwijl de koper wist waar hij aan begon, had het veilinghuis liever meer transparantie gehad.
Met een prijskaartje van bijna 43.000 euro is dit een van de duurste Porsches ooit verkocht die niet meer de weg op mag. De koper zal wellicht enkele zeldzame onderdelen kunnen redden, maar het iconische voertuig zelf zal nooit meer in zijn volle glorie hersteld worden.
Of Tom Waes ooit nog toelichting zal geven over wat hij wist, blijft de vraag. Eén ding is zeker: deze veiling zal nog lang besproken worden in de wereld van autoliefhebbers.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.