Algemeen
Groot verdriet: Wendy van Hout verliest jongste kind
Rechter neemt ingrijpende beslissing: Wendy van Hout verliest voogdij over haar zoon
Het is een bijzonder zware periode voor Wendy van Hout. De vriendin van Peter Gillis heeft zojuist een van de grootste verliezen in haar leven geleden: ze raakt het hoederecht over haar jongste zoon kwijt. Volgens Juicechannel heeft de rechter geoordeeld dat het kind voortaan bij zijn vader zal wonen. Wendy mag hem slechts één keer in de twee weken zien.
Rechter: Wendy heeft aantoonbaar gelogen
Vorige week liet Wendy via Instagram weten dat ze hoopte op een positieve uitspraak van de rechter. In een emotionele boodschap schreef ze:
“Mijn jongste zoon woont door een fout niet meer bij mij. Hopelijk wordt dat deze week hersteld bij de uitspraak van de rechter. Ja, jullie lezen het goed. Naast Peter zijn rechtszaken had ik er in dezelfde periode ook genoeg.”
Helaas voor Wendy heeft de rechter vandaag bepaald dat haar zoon bij zijn vader blijft wonen. Juicechannel meldt dat de vader overtuigend bewijs heeft geleverd waaruit blijkt dat Wendy over meerdere zaken heeft gelogen. De rechtbank en jeugdzorg hebben zich aan de kant van de vader geschaard.
Van gedeelde zorg naar volledige voogdij voor de vader
Eerder hadden Wendy en haar ex-partner een omgangsregeling waarbij hun zoon de ene week bij haar woonde en de andere week bij zijn vader. Dit leek een werkbare oplossing, maar volgens Wendy escaleerde de situatie vorig jaar volledig.
In een interview met weekblad Story beschreef ze hoe haar ex haar zoon ‘0ntvoerd’ zou hebben:
“Mijn ex stond opeens voor de deur, begon op de ramen te kloppen en naar ons zoontje te roepen. Mijn zoontje rende meteen naar de deur en wilde open doen.”
“Snel deed ik mijn voet tegen de deur, maar mijn ex forceerde met zijn schouder de deur open, pakte ons kind op en zette hem in de auto. Dat is 0ntvoering! Ik heb meteen de p0litie ingeschakeld, maar die kon op dat moment niets doen vanwege capaciteitsgebrek.”
Ondanks deze zware aantijgingen, lijkt de rechter een ander oordeel te hebben geveld. Het bewijs van de vader was sterk genoeg om Wendy’s geloofwaardigheid in twijfel te trekken. Hierdoor mag Wendy haar zoon nu nog maar eens in de twee weken zien.
Een klap die hard aankomt
Voor Wendy is dit nieuws een enorme klap. Ze heeft al te maken met de talloze r*chtszaken waarin haar vriend Peter Gillis verwikkeld is en nu verliest ze ook nog grotendeels het contact met haar kind. Het verdriet is groot, en volgens bronnen in haar omgeving is Wendy er kapot van.
Hoewel ze nog niet inhoudelijk op de uitspraak heeft gereageerd, lijkt haar Instagram-bericht erop te wijzen dat ze zich machteloos voelt in deze situatie.
Wat nu?
Het is nog onduidelijk of Wendy verdere juridische stappen gaat ondernemen om de beslissing van de rechter aan te vechten. Een voogdijzaak kan in sommige gevallen opnieuw bekeken worden als er nieuw bewijs op tafel komt, maar voor nu lijkt de situatie definitief.
Dit nieuws heeft inmiddels ook andere media bereikt en zorgt voor de nodige ophef. Veel mensen vragen zich af of Wendy ooit nog een kans maakt om het hoederecht terug te krijgen.
Wat vind jij van deze uitspraak? Is de rechter te streng of terecht in zijn beslissing? Laat het weten in de reacties.
Algemeen
Norma (80) was twee keer in de hemel en werd teruggestuurd om mensen te vertellen wat je kunt verwachten
Norma Edwards vertelt over haar drie bijna-d00dervaringen: “Ik werd twee keer teruggestuurd met een boodschap”
Het verhaal van de Amerikaanse vrouw Norma Edwards gaat al jaren rond in spirituele kringen, maar nu bereikt het opnieuw een groter publiek. In een interview met de Britse krant Mirror vertelt de inmiddels oudere vrouw hoe ze naar eigen zeggen meerdere keren klinisch 0verleden is – en hoe ze tijdens twee van die momenten een reis maakte naar wat zij beschrijft als “een andere dimensie”.
Norma beweert dat ze tijdens die ervaringen buitenaardse of spirituele wezens ontmoette, zicht kreeg op haar levensdoel en zelfs te horen kreeg dat ze nog niet mocht blijven. Haar verhaal is zowel ontroerend als mysterieus, en hoe je het ook bekijkt, het raakt aan iets waar vrijwel iedereen vragen over heeft: wat gebeurt er nadat het leven stopt?
“Ik zag kleuren die op aarde niet bestaan”
Norma vertelt dat haar ervaringen altijd beginnen met hetzelfde gevoel: alsof ze door een oneindig donkere tunnel wordt getrokken. Een compleet duistere ruimte, zo zwart dat het bijna tastbaar lijkt. Toch zegt ze nooit bang te zijn geweest.
“Ik reisde met de snelheid van het licht,” vertelt ze. “En toen doemde er iets op dat leek op een regenboog, maar dan in kleuren die ik nooit eerder had gezien.”
Die kleuren gingen over in een felle witte gloed, helder en warm tegelijk. “Ik dacht dat het mijn ogen pijn zou doen,” zegt ze, “maar toen voelde ik dat ik met het licht versmolt. Alsof ik niet langer een lichaam had, maar veranderde in pure energie.”
Het zijn woorden die vaker terugkeren in verhalen van mensen die een bijna-d00dervaring hadden, maar Norma gaat veel verder. Zij zegt niet alleen licht of liefde te hebben gevoeld, maar daadwerkelijk in gesprek te zijn geweest met wezens aan de “andere kant”.
De eerste keer: een hartstilstand en een onthutsende ontdekking
Norma was pas twintig jaar oud toen ze voor het eerst in aanraking kwam met wat zij ziet als het hiernamaals. Ze was op weg naar haar werk toen ze plotseling instortte. In het z!ekenhuis ontdekten artsen dat er een 0verleden foetus in haar lichaam zat die een ernstige infectie had veroorzaakt. Haar lichaam was bezig zichzelf te vergiftigen.
Tijdens de operatie stopte haar hart. Voor de artsen was het een race tegen de klok; voor Norma begon een reis buiten de grenzen van het tastbare.
“Ik keek vanuit het plafond neer op mijn eigen lichaam,” zegt ze. “Ik zag hoe de artsen hun best deden, maar ik voelde geen pijn. Ik wilde zeggen dat het goed met me ging, maar niemand hoorde mij.”
Vanaf dat moment voelde ze zich weggetrokken uit de operatiekamer, alsof ze werd meegenomen naar een nieuwe wereld.
Een levensoverzicht in drie kolommen
Tijdens haar eerste ervaring zag Norma iets dat haar diep raakte. Ze spreekt over een soort enorm scherm waarop drie kolommen verschenen.
Kolom 1: het leven dat ze naar
eigen zeggen had gepland vóór haar geboorte.
Kolom 2: het leven zoals ze dat daadwerkelijk
leefde.
Kolom 3: het resultaat van die vergelijking.
“Keer op keer stond er: ‘Doel niet bereikt’,” vertelt ze. “Dat vond ik bijna grappig. Het was alsof ik naar een soort hemelse administratie keek.”
Het moment zorgde eerder voor verwondering dan voor angst. Maar meteen daarna veranderde de scène opnieuw.
Een rivier, een geliefde tante en een grens die ze niet mocht oversteken
Norma kwam bij wat ze beschrijft als een grote, rustige rivier. Aan de overkant stonden honderden zielen die haar leken te herkennen. Ze voelde warmte, verbondenheid en een liefde die ze met geen pen kan beschrijven.
Aan die overkant zag ze ook haar tante, iemand met wie ze tijdens haar jeugd veel contact had gehad.
“Ze stapte het water in om mij te ontmoeten,” vertelt Norma. “Ik deed hetzelfde. Maar net voordat we elkaar raakten, stopte ze.”
Toen sprak haar tante de woorden die Norma nooit heeft vergeten: “Het spijt me. Ze staan niet toe dat je blijft. Je wordt teruggestuurd met een boodschap.”
De boodschap, zegt Norma, was simpel maar krachtig: het leven stopt niet, het gaat verder. De ziel is eeuwig.
Op dat moment werd ze teruggetrokken in haar lichaam en ontwaakte ze op de operatietafel.
De tweede keer: een vrouwelijke aanwezigheid die haar begeleidde
De tweede keer dat Norma klinisch 0verleed, leek het proces in de kern hetzelfde, maar de details waren anders. Ze voelde opnieuw de overgang naar een donkere ruimte, opnieuw het licht en opnieuw de overweldigende liefde.
Maar ze stond er deze keer niet alleen voor.
“Ik voelde een vrouwelijke aanwezigheid naast me,” zegt ze. “Ik geloof dat het een engel was. Ze leidde me, alsof ze wilde voorkomen dat ik zou denken dat ik al mocht blijven.”
Net als de eerste keer kreeg Norma volgens eigen zeggen dezelfde boodschap: dat haar missie nog niet voltooid was. Dat ze moest terugkeren naar haar lichaam omdat ze hier op aarde nog iets te doen had.
Een missie op aarde: stervensbegeleiding
Na haar ervaringen besloot Norma haar leven te wijden aan het begeleiden van mensen in hun laatste levensfase. Ze werkt sindsdien als deskundige stervensbegeleider. Ze vertelt families wat zij zelf zegt gezien te hebben: dat de d00d geen eindpunt is, maar een overgang.
“De ziel sterft niet,” zegt ze. “We gaan ergens naartoe. Niemand hoeft bang te zijn.”
Ze probeert geen angst weg te wuiven, maar juist ruimte te maken voor rust, vertrouwen en betekenis tijdens het moeilijkste moment van het leven.
Een boodschap die mensen verdeelt
Het verhaal van Norma wordt zowel omarmd als bekritiseerd. Sommige mensen vinden troost in haar woorden. Anderen zijn sceptisch en wijzen op neurologische verklaringen voor bijna-d00dervaringen, zoals zuurstoftekort en hallucinaties.
Maar Norma zelf twijfelt geen seconde aan wat ze gezien heeft.
Voor haar is het geen mysterie, geen hersenspinsel, maar een realiteit die ze twee keer intens heeft meegemaakt.
“Ik weet wat ik voelde,” zegt ze. “En ik weet dat ik iets moest doorgeven.”
Wat betekenen deze ervaringen voor de rest van ons?
Of je nu gelooft in bijna-d00dervaringen of niet, verhalen zoals dat van Norma raken iets fundamenteels. Het idee dat er iets is na het leven, dat de d00d misschien niet het einde is, spreekt tot de verbeelding. Mensen zoeken houvast, hoop, betekenis. Norma komt met een boodschap die precies daarin raakt.
Haar verhaal is uiteindelijk niet alleen een mystiek verslag, maar ook een uitnodiging: om anders naar het leven te kijken. Om te reflecteren op je eigen keuzes, je eigen doelen, je eigen liefde voor mensen om je heen.